“ Ή μπορεί και να μην είναι. Δεν με νοιάζει. Παραμένει γιος μου. Εγώ είμαι η μητέρα του. Κι αν έχετε πρόβλημα με κάποια από τις παραπάνω προτάσεις, δεν θέλω να σας ξέρω.
Το σκέφτηκα πολύ αν έπρεπε να γράψω κάτι για το γλυκό μου αγόρι και την αποκριάτικη φορεσιά του. Ή μάλλον για τις αντιδράσεις των άλλων στη μεταμφίεσή του. Αποφάσισα ότι αν περνούσαν λίγες μέρες και η υπόθεση συνέχιζε να με εκνευρίζει, θα καθόμουν να γράψω τις σκέψεις μου.
Αυτά είναι τα γεγονότα που οδήγησαν να γράψω: ο γιος μου είναι 5 χρονών και πηγαίνει στο προνήπιο. Λατρεύει το “Σκούμπι Ντου” από τότε που μπόρεσε να συγκεντρώνεται αρκετή ώρα για να το παρακολουθεί. Το Halloween είναι μια γιορτή όπου τα παιδιά μασκαρεύονται. Στο σχολείο του γιου μου τα παιδιά μασκαρεύονται, κάνουν μια μικρή επίδειξη και μετά βγάζουν τις φορεσιές για να συνεχίσει η γιορτή. H καλύτερή του φίλη είναι κορίτσι. Έχει μια μεγαλύτερη αδελφή. Περνάει τον περισσότερο καιρό μαζί μου. Και η μητέρα του είμαι εγώ, όχι εσείς.
Λίγες εβδομάδες πριν τη γιορτή, ο γιος μου αποφάσισε ότι μαζί με την καλύτερή του φίλη ήθελαν να ντυθούν όπως η Δάφνη στο “Σκούμπι Ντου”. Είχε ντυθεί Σκούμπι Ντου πριν από δύο χρόνια. Δίσταζα να αγοράσω τη φορεσιά, όχι γιατί είναι κοριτσίστικη, αλλά γιατί τα 5χρονα αλλάζουν πολύ συχνά γνώμη. Αφού το ζήτησε καμιά-δυο φορές ακόμα, του είπα εντάξει και έστειλα την παραγγελία. Όταν έφτασε, πέταγε στα σύννεφα.
Ήταν τέλεια.
Και φτάνει η μεγάλη μέρα. Ο γιος μου δεν θέλει να βγει από το αυτοκίνητο. Φοβάται πως μπορεί να αντιδράσουν οι υπόλοιποι. Τον πείθω να μπει μέσα. Έχει φανερό τρακ. Δεν δίνω πολύ σημασία, γιατί είναι αγχωτικός τύπος γενικά. Δηλαδή σοβαρά, ποιος μπορεί να κοροϊδέψει ένα παιδί ντυμένο αποκριάτικα; Πρώτες τον βλέπουν κάτι φίλες μου που ήξεραν τι θα φορέσει, χαμογέλασαν και τον χαιρέτησαν. Αρχίσαμε να διασχίζουμε το διάδρομο μέχρι την τάξη του.
Και κάπου εκεί το κλίμα άρχισε να στραβώνει. Δυο μητέρες με γουρλωμένα μάτια έκαναν κάτι γκριμάτσες λες και τους έβαλες να μυρίσουν σκουπίδια. Συνειδητοποιώ ότι ο γιος μου το καταλαβαίνει. Τις ρωτάω “δεν είναι φοβερή η φορεσιά του;” και η μαμά νο. 1 μου απαντάει αηδιασμένη “εκείνος ζήτησε να ντυθεί έτσι;” Της απαντάω ότι αυτό είναι το νόημα της γιορτής, το κάθε παιδάκι να ντυθεί αυτό που θέλει. Συνεχίζει με τις αδιάκριτες ερωτήσεις της, μα πως έγινε αυτό, τι έκανα για να τον εμποδίσω κτλ. Η μαμά νο.2 έμεινε σιωπηλή αλλά έδειχνε φανερά αναστατωμένη.
Εκείνη τη στιγμή με πλησιάζει η μαμά νο.3. Ήταν στη μεγάλη αίθουσα, μας είδε που μπήκαμε και μας ακολούθησε στο διάδρομο για να μας πει αυτό που σκεφτόταν. Με λίγα λόγια, ότι δεν έπρεπε ποτέ να “επιτρέψω” κάτι τέτοιο και ευτυχώς που δεν το ζήτησε ένα χρόνο μετά, στο νηπιαγωγείο, γιατί τότε θα έπρεπε να “πατήσω πόδι” και να το απαγορεύσω. Της απάντησα ήρεμα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο και ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτά που μου λέει. Συνέχισε εξηγώντας μου πόσο σκληρά είναι τα παιδιά και πόσο θα γελοιοποιούσαν το δικό μου παιδί.
Αν κάποιος νομίζει ότι “επιτρέποντας” στο γιο μου να ντυθεί κορίτσι σε μια σχολική γιορτή θα τον κάνω γκέι, είναι ανεγκέφαλος. Πρώτον, αυτό είναι γελοίο. Δεύτερον, ακόμα κι αν γίνει γκέι, δεν θα τον αγαπώ λιγότερο. Τρίτον, εγώ δεν ανησυχώ ότι άμα μεγαλώσει ο δικός σου γιος θα γίνει χελωνονιντζάκι επειδή φόρεσε μια στολή στις Απόκριες. Οπότε κάνε μας τη χάρη.
Όμως αυτό που μου ράγισε την καρδιά ήταν ότι αποδείχτηκε πως το γλυκό και καλόκαρδο 5χρονο αγοράκι μου είχε δίκιο να ανησυχεί . Σε αυτή την ηλικία γνώριζε ήδη ότι υπάρχουν άνθρωποι όπως οι μαμάδες 1, 2 και 3. Σε αυτή την ηλικία έχει μάθει ήδη να ανησυχεί για το πως θα αντιδράσουν και τι θα του πουν.
Η καρδιά μου ραγίζει το ίδιο όταν μαθαίνω ότι κάποιοι άλλοι γονείς χάνουν για πάντα τα παιδιά τους. Παιδιά που αποφασίζουν να βάλουν τέρμα στη ζωή τους μην μπορώντας να αντέξουν τις κοροϊδίες και τα καψόνια των άλλων. Δεν είναι σωστό κάποιοι τραμπούκοι να παίζουν με τη ζωή ενός παιδιού. Ακόμα κι όταν προσποιούνται ότι το κάνουν από “ενδιαφέρον”.
Δεν θεωρώ ότι είμαι κακή μάνα. Δεν παραμελώ, ούτε κακοποιώ τα παιδιά μου. Και τα παιδιά μου δεν είναι τέλεια, αλλά προσπαθώ να τα μάθω πως να βρουν το δρόμο τους σ’ αυτόν τον απέραντο και σκληρό κόσμο που ζούμε. Όμως σε καμία περίπτωση δεν ήθελα ο γιος μου να “μάθει το μάθημά του” με αυτό τον τρόπο, απ’ αυτές τις κυρίες, που θεωρούν ότι είναι και “θεοσεβούμενες”. Με τρελαίνει που έκαναν αυτές τις σκέψεις και, ακόμα χειρότερα, που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να πουν δυνατά αυτό που σκέφτηκαν. Με τρελαίνει που το ροζ θεωρείται ακόμα “κοριτσίστικο” χρώμα και που το μωρό μου πρέπει να επιστρατεύσει όλο του το κουράγιο άμα θέλει να ντυθεί Δάφνη για τις Απόκριες.
Και το μόνο που ελπίζω για τα παιδιά μου, και τα δικά σας, και τα παιδιά των μανάδων 1,2 και 3 είναι να είναι ευτυχισμένα. Αν ένα μοβ κολάν και ένα βελούδινο φόρεμα μπορεί να κάνει το μωρό μου ευτυχισμένο σε μια σχολική γιορτή, τόσο το καλύτερο. Αν θέλει να κυκλοφορεί με τσάντα ή να παντρευτεί έναν άντρα ή να βάφει τα νύχια του μαζί με τις φιλενάδες του, κανένα πρόβλημα. Το καθήκον μου ως μητέρα δεν είναι να πνίξω ό,τι διαφορετικό μπορεί να έχει μέσα του, αλλά να τον βοηθήσω στο δρόμο του. Δεν είναι να του υποδείξω ποιος πρέπει να γίνει, αλλά πως να γίνει σωστός άνθρωπος. Και ελπίζω να τα καταφέρω.
Ο αντράκος μου ήταν κούκλος με τη φορεσιά του. Του έδωσε και κατάλαβε με την καροτί περούκα και δεν θα του το στερούσα με τίποτα. “
[ Η ανάρτηση μιας μητέρας στο μπλογκ Nerdy Apple Bottom ]
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.