"Mπαμπα, τι σημαινει λεσβια;"

(Αρθρο δημοσιευμενο στο περιοδικο "SYMBOL"
της εφημεριδας "Επενδυτης", 3/3/2002)

της Μαρίας Cyberdyke
Λεσβια, την πρωτοακουσα την λεξη οταν ημουνα 10 χρονων. Παιζαμε ενα παιχνιδι ποιος ξερει τις πιο πολλες βρισιες και ενω το σκορ ηταν ισοπαλια αυτη η λεξη ηρθε να το ανατρεψει. Διαμαρτυρηθηκα: " Δεν ξερω την λεξη, δεν μετραει, τι σημαινει;" Η απαντηση δεν ηρθε : "ειναι πολυ κακια λεξη, δεν σου λεω, θα το πεις στο μπαμπα σου και μετα...." Μεχρι που παρακαλεσα για να μαθω, η περιεργεια μου βλεπεις ηταν και ειναι τεραστια οσο αφορα παρανομα, ασεμνα πραγματα. Τελικα πιαστήκαμε στα χερια γιατι δεν χαριζα καστανο και μετα απο λιγες ωρες ετρεξα στον μπαμπα μου και τον ρωτησα: "Mπαμπα, τι σημαινει λεσβια;" Ο μπαμπας μου πεταγεται απο την καρεκλα, , φοβηθηκα μη μου ερθει αναποδη, πηγα λιγο πιο πισω για ασφαλεια και τον ξαναρωταω πιο χαμηλοφωνα, "λεσβια τι σημαινει;"
Μπαμπας : " που την ακουσες;" παλι σε χαμηλους τονους και με ολη την εξυπναδα που με διεκρινε "στο δρομο, μαλωνανε δυο κυριοι και εβριζε ο ενας τον αλλο λεσβια".
Ηταν καποτε μια βασιλισσα στο νησι της Λεσβου και επαθε μια αρρωστια που την εκανε να μισει τους αντρες, η αρρωστια της την οδηγησε στην αυτοκτονια. Αυτα μου ειπε ο μπαμπας για την λεξη λεσβια και εγω θεωρησα οτι ειναι μια πολυ κακια, θανατηφορα αρρωστια που παθαινουν οι γυναικες. Τοτε ηταν που καταλαβα οτι αφορα μονο γυναικες και ποσο αστοχο ηταν που βριζονταν δυο κυριοι στο δρομο, αλλα αφου περασε απαρατηρητο με βολεψε.

Μεχρι τα 15 μου δεν με ξανααπασχολησε η λεξη και οσα νευρα και εαν ειχα, δεν την χρησιμοποιησα ποτε. Ειχα ηδη μαθει την λεξη ομοφυλοφιλη και ευτυχως οχι σαν βρισια. Γυναικες αγαπουν γυναικες και πουθενα δεν εβλεπα κανενα συμπτωμα της ασθενειας που σε κανει να μισεις τα αγορια, αντιθετα ηταν οι καλυτεροι μου φιλοι. Παιζαμε μπαλα, καναμε χαβαλε μονο τα μπλουζ στα παιδικα παρτυ, η Πυθια που παντα διαλεγανε αγορακι - κοριτσακι και η μπουκαλα που παρακαλαγα να γυρισει στην κοπελιτσα απεναντι, εκανα σχεδον αυτοσυγκεντρωση για να το κανω να βρει τον στοχο που ηθελα και οταν τελικα η τυχη με ευνονουσε ολο καποιος βλακας εβαζε το χερι του και το ξαναγυρναγε και εγω δεν εβγαζα αχνα, ηξερα οτι αυτο που ηθελα επρεπε να μεινει κρυφο και το ακομα χειροτερο να πρεπει να νιωσω στα χειλη μου τα σαλια ενος συμμαθητη μου. Χειλια ερμητικα κλειστα και εφευγα απο το παιχνιδι αφου τι νοημα ειχε για εμενα; Ολα τα αλλα παιχνιδια τα επαιζα μαζι τους.
Ομοφυλοφιλη - λεσβια και εγω πλεον 15 ετων να βλεπω την φιλολογο και να λιωνω. Εαν ειχα την αρρωστια δεν με απασχολουσε αφου δεν ηταν κολλητικη, δεν ηταν εμφανης και ενιωθα οτι σιγουρα δεν θα με οδηγουσε στον γκρεμο. Αυτο που ηθελα ηταν και αλλα "αρρωστα" κοριτσακια.

Περπαταω με την μανα μου στην Χαροκοπου, σε ενα ψιλικατζιδικο κρεμεται το Αμφι, πεφτει το ματι μου ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, τωρα που το σκεφτομαι παντα λεγανε τον ψυλικατζη πουστη ολη η γειτονια. Βλεπω την αγαπημενη μου, παρανομη και κρυφη λεξη ομοφυλοφιλια να κρεμεται μπροστα μου σε ενα εξωφυλλο με δυο αντρες να φιλιονται. Ακολουθω την μανα μου, παω σπιτι και μετα..... κατι ξεχασα, ηθελα να παρω ενα κομικς, της παιρνω λεφτα και τρεχω πισω, αγοραζω το περιοδικο, μπαινω στο δωματιο, κλεινω την πορτα και το ξεφυλλιζω. Πουτσοι, πεη, στυσεις. Καμια γκομενα μεσα, αφου μου ηρθε να το πεταξω. Καλυτερα ητανε τα ζακουλα κατω απο το στρωμα μου. Ξαφνικα σε μια δεξια σελιδα κατω σε ενα κουτακι : συναντηση λεσβιακης ομαδας καθε Tεταρτη στις 19.00, Zαλογγου 10, Aθηνα!!!!
Ολη την εβδομαδα μαζευα χαρτζιλίκι, τα ρουχα μου τα καλα, ετοιμα σιδερωμενα Και η δικαιολογια, σιγα μην χρειαζομουνα, παντα πηγαινα και εκανα οτι ηθελα. Καθε βραδυ μεχρι την Τεταρτη ονειρευομουνα την κοπελα της ζωης μου που θα εβλεπα και θα φιλουσα. Το ειχα ηδη ανακοινωσει σε ολες τις κολλητες μου που προσπαθουσαν να με αποθαρρυνουνε και να με τρομαξουνε. Τιποτα δεν θα μπορουσε να με σταματησει, ειχα σιχαθει την Πυθια και την μπουκαλα, ηθελα να χορεψω μπλουζ και να φιλησω κοπελα.
Τεταρτη 7.15 ημουνα στην οδο Ζαλογγου, εξω απο ενα υπογειο που εγραφε τον αριθμο 10. Υπογειο και ενας ελαχιστος δισταγμος με επιασε ενω κατεβαινα τα σκαλοπατια. Κατεβηκα, ειμαι ηδη μεσα, ειναι σαν αχουρι γεματο περιοδικα, ενα μεγαλο δωματιο που το χωριζε μια μεγαλη ντουλαπα σε δυο μικροτερους χωρους, δεν υπηρχε καμια γκομενα, μονο ενας τυπος που μιλαγε στο τηλεφωνο. Αρχιζω και γελαω, αυτος μου θυμιζε κωμωδια, σαν τον Παραβα στις ελληνικες ταινεις που εκανε την αδερφη ή το Μιλιαδη μοδιστρο, δεν το ειχα ξαναδει αληθινο. Τρεχω παλι πανω και βγαινω εξω, δεν του μιλησα ενω με ειδε, κλαιω απο τα γελια μονη μου στον δρομο.

 Προσπαθω να σταματησω και σοβαρη ξανακατεβαινω κατω, αυτος εξακολουθουσε να μιλαει στο τηλεφωνο, με το που τον ξαναβλεπω, ετσι οπως στεκοτανε με χαρη, κανω μεταβολη κρυβομαι πισω απο την ντουλαπα και γελαω με λυγμους. Ακουω που κλεινει το τηλεφωνο και με δυο βηματα στεκεται μπροστα μου, γλυκος και ευγενικος. Τον λεγανε Κωστα και μου ειπε οτι οπου να'ναι θα ερθουν τα κοριτσια.
Περιμενα ολο χαρα, σε πεντε λεπτα βλεπω κατι ποδια να κατεβαινουν, γυναικεια με παντελονι ητανε. Σε λιγο ειχαν μαζευτει και οι 12 κοπελες και καθε ελπιδα πλεον ειχε χαθει. Μεχρι και του μπαμπα μου η ιστορια ειχε αρχισει να φαινεται αληθινη. Αρρωστια, ασχημια, λες να αυτοκτονησω σε λιγα χρονια; Δεν εφυγα ομως, καθησα και γνωριστηκαμε. Σιγα σιγα αρχισα να συμπαθω και καποιες και ισως να τις εβλεπα και πιο γλυκες κατω απο αυτο το ατσουμπαλο στυλ που τιποτα δεν ειχε να κανει με τις συμμαθητριες μου στο σχολειο. Ημουνα η πιο μικρη εκει μεσα μεχρι, και λιγο πριν το τελος της συναντησης, κατεβαινει ενα ζευγαρακι κοριτσακια μολις 2 χρονια μεγαλυτερες μου και εκει ητανε ακριβως που εχασα την φωνη μου και μαζι ολες τις κακες σκεψεις. Ητανε τοσο ομορφες και οι δυο. Πηρα βαθεια ανασα και προσπαθησα να κρυψω τον ενθουσιασμο μου. Την αλλη Τεταρτη ημουνα παλι εκει και ολες τις αλλες Τεταρτες .

Ημουνα 15 και μισο πλεον και μεσα για τα καλα στην τοτε λεσβιακη σκηνη της Αθηνας του '80 που τιποτα δεν ειχε να κανει με την σημερινη εποχη . Ειχα μαθει ολα τα λεσβιακα μπαρ και στεκια, ειχα γνωρισει και αλλες λεσβιακες ομαδες και ημουνα χαρουμενη που ειχα βρει τον χωρο μου, ασε που ειχα φιληθει και οχι μονο.
Μεσα σε αυτους τους εξι μηνες ειχα γεμισει το δωματιο μου ολο αφισσες για την ομοφυλοφιλη απελευθερωση και οταν συστηνομουνα ελεγα πρωτα λεσβια και μετα το ονομα μου. Ηξερα οτι δεν ητανε αρρωστια και δεν ενοχλουσα κανεναν. Η χαρα μου ητανε τοσο μεγαλη και η μαμα μου τοσο ανεκτικη γιατι δεν το πιστευε. Της το ελεγα αλλα νομιζε οτι ητανε μαζι με το punk και τα ξυρισμενα μαλλια και τις πορειες. Εκλεινε μαλιστα την πορτα του δωματιου μου για να μην βλεπουν οι επισκεπτες τις αφισες. Σε πεισμα εγω εβαλα και στην πορτα απεξω.
Καπου ειχε μπερδευτει με την Joplin τον Μαρξ τις φεμινιστριες και τις λεσβιες, με αφηνε να μεγαλωσω και να το ξεπερασω. Την ειχα παει και στο ΑΚΟΕ (Απελευθερωτικο Κινημα Ομοφυλοφιλων Ελλαδος) και μου ειχε δωσει τοτε ενα χιλιαρικο να δωσω για ενισχυση και ενα χρονο μετα μου εφτιαξε τυροπιτακια για να παω στο παρτυ της λεσβιακης ομαδας στο Κουκακι τοτε. Ακομα λεει οτι επρεπε να ητανε αυστηρη και να με ειχε μαζεψει απο τοτε που ημουνα μικρη. Παντα γελαω οταν την ακουω να το λεει, ξερει οτι δεν ειναι αληθεια. Ο Μαρξ περασε και η Joplin, οι αγαπημενες μου ομως εμειναν και διπλα η μαμα μου, που παντα διαμαρτυρονταν γιατι δεν παιρνει κανενας αντρας τηλεφωνο σε αυτο το σπιτι και ολο βγαινω με φιλες μου και μαλιστα μεγαλυτερες. Εδω ερχονταν το εγκεφαλικο, η παρεμβαση της γιαγιας που της ελεγε οτι δεν πρεπει να ανησυχει αφου δεν βγαινω με αγορια να με παρασυρουνε και να τρεχουμε για εγκυμοσυνες. Πρωτη φορα ητανε που ακουγοτανε μανα σε ολοκληρη την πολυκατοικια να φωναζει "ας μεινει εγκυος, καλυτερα" και μετα ψιθυριζε "απο το να ειναι λεσβια". Η γιαγια ποτε δεν ηξερε και δεν εμαθε την λεξη λεσβια, αλλωστε δεν ακουγε ποτε καλα και η μανα μου παντα την ψιθυριζε.
Θυμαμαι τον πρωτο μου μεγαλο ερωτα, κοιμομασταν σπιτι μαζι και στο δικο μου και στο δικο της. Η μανα μου παλι εκανε οτι δεν καταλαβαινε. Οταν ενα βραδυ μπηκα σπιτι και εκλαιγα, με ρωτησε τι εχω και εγω της λεω "τιποτα, ασε με ησυχη", τοτε με παιρνει αγκαλια και μου λεει : "Σ' αγαπαει, θα τα ξαναβρειτε, να δεις που θα κτυπησει το τηλεφωνο και θα ειναι η Αννα αυριο, θα εισαστε παλι μαζι." ηξερα οτι μιλαγε για ερωτα. Οταν τα παιδια τους πονανε ξερουν να ξεχνανε τις απαγορευσεις και τα φυλα και κανουν τα παντα για να παρουν τον πονο μακρια. Την αλλη μερα χτυπησε το τηλεφωνο και τα ξαναβρηκαμε και ημουνα ολο χαρα. Τοτε ηταν που μου ειπε: "Παλι τα ιδια θα αρχισουμε, τι σου εκανα και μου τα κανεις αυτα;"
Η απαντησεις μου ηταν παντα προκλητικες και αδιακριτες. "Τι σου εκανααααα;;; Εσυ με εκανες, δεν το διαλεξα, ηρθε μονο του και αντι να με βοηθας που ολο πρεπει να το κραταω κρυφο παντου και να ντρεπομαι" εκει ηταν που εκνευριζοτανε : "Κρυφο, ντρεπεσαι;;; Σαν δεν ντρεπεσαι, μακαρι να το κραταγες κρυφο, παω στον φουρνο να ψωνισω και λενε να η μανα της λεσβιας" η κουβεντα τελειωνε με την φραση μου: " εεεε και τι να πουνε αφου εισαι η μανα μιας λεσβιας...."
Την καλυτερη παρασταση με υφος δραματικης θεας (drama Queen) την ειχε δωσει ενα πρωι που καποια φιλη της της εδειξε ενα κυριακατικο ενθετο της προηγουμενης εβδομαδας που με ειχε φωτογραφια και συνεντευξη, παλι ελεγα και μιλαγα για τις λεσβιες. Ερχεται με το περιοδικο πανω απο το κεφαλι μου, ενω κοιμαμαι με σκουνταει να ξυπνησω, βλεπω οτι κλαιει, βλεπω και το περιοδικο και αλλαζω πλευρο. Δεν ηθελα να δινω μεγαλο βαρος και να το κανω ζητημα γιατι τοτε ητανε που εβρισκε χωρο για να ζει το δραμα της. Την αγνοω και παει κατευθειαν στο αλλο δωματιο στον αδερφο μου, αυτος πιο τρυφερος ξυπναει της μιλαει και ερχεται ολο νευρα μονος του στο δωματιο μου "Καλα, δεν φτανει που την στεναχωρεις δεν αναλαμβανεις και τις ευθυνες σου, γιατι να με ξυπναει και να κλαιγεται σε εμενα;" μπαινει και η μαμα μετα μεσα "θα αλλαξουμε γειτονια, ντρεπομαι να παω για ψωνια", αμα ειναι αυτο το προβλημα της λεω θα πηγαινω εγω με τον αδερφο μου για ψωνια. "Εμενα μην με ανακατευεις, να πας μονη σου," λεει ο αδερφος μου, που σιχαινεται τις δουλειες. "Καλα θα πηγαινω για ψωνια,να κοιμηθω τωρα;" Η μανα μου βαζει πιο δυνατα τα κλαματα και μεσα απο αναφιλητα μουρμουραει "Με εχεις κανει ρεζιλι ολο ακουω πισω απο την πλατη μου φωνες να λενε....λεσβια....λεσβια..."

 Εκει δεν κρατηθηκαμε, αρχισαμε με τον αδερφο μου να γελαμε και αυτος με το παντα σοβαρο υφος που εχει, της λεει: "Ρε μαμα για αυτο βγηκε και στο περιοδικο για να μην χρειαζεται να το ψιθυριζουν." Στο τελος την καναμε και γελαγε και αυτη, μεχρι που μπαινει η γιαγια στο δωματιο και εψαχνε τα γυαλια της που τα φοραγε.
Τελικα γειτονια δεν αλλαξαμε και η μανα μου σταματησε να ακουει τις φωνες που σταματησαν να υπαρχουνε, γιατι τροφη κουτσομπολιου ειναι ο,τι κρατας κρυφο. Αμα το διατυμπανιζεις κανενας δεν μπαινει στον κοπο να ασχοληθει.
Με τα χρονια ειχα ανακαλυψει και πολλες εξυπνες απαντησεις και τις ειχα παντα σε ετοιμοτητα μιας και το τοσο opening που εκανα, συχνα με εφερνε σε δυσκολη θεση, παντα ομως καταφερνα να ξεγλιστρησω.
Θυμαμαι ενα μεσημερακι στα Εξαρχεια και ενω μοιραζα, με την τοτε φιλη μου, τα flyers για τα πρωτα women's parties στην Αθηνα, εχουμε ντυθει ομορφα, προσπαθωντας να σπασουμε τον μυθο της ασχημης λεσβιας που ειναι απεριποιητη και δεν την θελουν οι αντρες. Μπορω να πω με την μετριφροσυνη που με διακατεχει οτι ειμασταν ενα πολυ ομορφο και γλυκο ζευγαρακι. Αφηναμε flyers σε ολα τα τραπεζια, οχι τοσο γιατι πιστευαμε οτι θα ερθουνε στο παρτυ οσο γιατι θελαμε να δειξουμε σε ολους οτι υπαρχουμε. Καποια στιγμη απο μια παρεα και ενω εχω απομακρυνθει απο εκεινο το τραπεζι, ακουω μια φωνη ενος νεου αγοριου να φωναζει : "Kοπελιες ειστε λεσβιες;"

 Ενα ριγος με διαπερασε, το δημοσιο κραγμενο outing ηταν κατι που πρωτη φορα εκεινη την στιγμη συναντουσα. Τι να απαντουσα; Οχι, εμεις απλα μοιραζουμε; Αποκλειεται, τοσο αγωνα ειχα κανει για να διοργανωσω τα παρτυ και τοσο αγωνα ειχε κανει η μανα μου για το χωνεψει οτι η κορη της ειναι λεσβια, επρεπε να σταθω στο υψος μου και να ακουσει ολη η πλατεια Εξαρχειων τι ειμαι, πρεπει να παραδεχτω οτι ντραπηκα αλλα ενα σθενος ηρθε να βγαλει απο το στομα μου ενα δυνατο ΝΑΙ και τοτε εκεινος εδωσε την all time classic απαντηση : " δεν εχεις βρει τον καταλληλο" ,με την απαντηση ενιωσα και ολη την πλατεια να κρυφογελαει και να περιμενει την εκβαση του debate. "Στρέιτ εισαι;" του φωναξα, "Ναι" απανταει αυτος κι εγω "εεεε, ουτε εσυ εχεις βρει τον καταλληλο". Απο εκεινη την ημερα, θυμαμαι ειδα πεντε κοριτσακια απο την πλατεια που ηρθανε στο παρτυ. Το ενα μου αρεσε κιολας πολυ και ηρθε και μου μιλησε. Μου ειπε ποσο ειχε ντραπει στην αρχη και μετα ποσο το χαρηκε.
Εκεινο το βραδυ ειχα αποφασισει να αρχισω να παιρνω φωτογραφιες. Ειχα τελειωσει εδω και καποια χρονια την Focus, σχολη φωτογραφιας και σκεφτηκα οτι θα ηθελα να καταγραψω με τον φακο μου αυτο που ονομαζα lesbian life & style. Ειχα βαρεθει ολες αυτες τις στρέιτ εικονες, ηθελα να αρχισω να δουλευω για μια εκθεση που θα κατεγραφε την λεσβιακη ζωη, τις λεσβιες. Συχνα περπατουσα στον δρομο με στρέιτ φιλες και φιλους και τους ελεγα: "αααα, κοιτα, να μια λεσβια." Αυτοι παντα με ρωτουσανε πως μπορουσα να τις ξεχωριζω. Δεν ειναι τα κοντα μαλλια, δεν ειναι τα κομμενα νυχια, δεν ειναι τα αγοροκοριτσα, ειναι κατι αλλο που δεν μπορουσα να ονομασω, μπορουσα ομως να το καταγραψω και να το δειξω μονο μεσα απο εικονες.

Η μανα μου παντα ελεγε οτι δεν μοιαζω με αυτες και οταν την ρωτουσα "Ποιες αυτες; Πως ειναι αυτες;" μου ελεγε "Σαν τη Σωτηρια Μπελλου." Εγω της ελεγα οτι ξερω και αλλες επωνυμες που ειναι λεσβιες και ειναι θηλυκες και γενικα προσπαθουσα να της εξηγησω οτι οπως συμβαινει με τις ετεροφυλοφιλες ετσι ειναι και με τις λεσβιες. Δεν εχουνε ολες βγει σαν μια κοψια απο εργοστασιο κλωνοποιησης.
Ο,τι μπορεις να δεις σε μια στρέιτ γυναικα, μπορεις και σε μια λεσβια. Λεσβια με νυχια μακρια, φουστα και μακρια μαλλια ή στρέιτ με κοντα μαλλια και αθλητικα και να τρωει τα νυχια της.
Ματαια προσπαθουσα να της το εξηγησω γιατι παντα η κουβεντα κατεληγε: "ειδες που υπαρχουν επωνυμες και δεν φαινονται και το κρυβουν, εσυ γιατι βαλθηκες να το λες παντου;" Τι να απαντησω; Οτι τις λυπαμαι αυτες που το κρυβουν οτι το θεωρω ανηθικο, οτι ειναι ρεζιλι να ντρεπεσαι για κατι που εισαι και να το κρυβεις; Αλλωστε οι γονεις μου με ειχαν μεγαλωσει με την ηθικη αρχη του να λεω παντα την αληθεια. Πως θα μπορουσα να κρυψω το πιο συγκλονιστικο και βασικο πραγμα της ζωης μου.

Ετσι με αυτες τις κουβεντες ειχα βαλθει να αποδειξω στην μανα μου και σε ολους οτι ναι υπαρχουμε, ειμαστε πολλες και οτι αυτο που με κανει να καταλαβαινω ποιες ειναι λεσβιες δεν ειναι κωδικες ντυσιματος. Μονο μεσα απο την εικονα μπορουσα να το δειξω γιατι μονο μεσα απο το lesbian icon ειχα μαθει να το αναγνωριζω, να το βλεπω και να το χαιρομαι.
Οταν στο παρτυ για πρωτη φορα εβγαλα την καμερα απο την τσαντα, ειδα τον κοσμο να απομακρυνεται, να κινειται αμηχανα, να αραιωνει μεχρι και να φευγει. Οταν δε εστιασα πανω σε ενα ζευγαρακι, η μια κοπελα τρομαγμενη και σχετικα επιθετικη ηρθε καταπανω μου, εβαλε το χερι της στον φακο, δεν μου ειπε τιποτα απλα ειχα καταλαβει και ξαναεβαλα την καμερα στην τσαντα. Ζητησα και συγγνωμη.

Αρχισα να ταξιδευω στη Ευρωπη των λεσβιων και να τραβαω φωτογραφιες, εκει δεν ειχαν προβλημα. Στην Ευρωπη βρηκα επιτελους εναν λεσβιακο χωρο ετοιμο και ανοιχτο να με δεχτει με την καμερα μου. Οταν γυρναγα Αθηνα παντα μαζευα φιλες στο σπιτι και τους εκανα παρουσιαση με projector στον τοιχο. Για πολλα χρονια τραβαγα slides γιατι μου αρεσε να τα βλεπω μεγαλα και κινηματογραφικα.
Η γιαγια μου ηταν η μεγαλυτερη φαν μου. Αυτη η γυναικα λατρευει να βλεπει φωτογραφιες, μπορει για μερες να κοιταει ολα τα album ακομα και ξενων ανθρωπων. Παντα θελει να βλεπει τι τραβαω και απολαμβανει τα slides μιας και η οραση της δεν ειναι και η καλυτερη δυνατη. Θυμαμαι στην πρωτη παρουσιαση, ειχε παρει και το χαμομηλο μαζι. Ποτε δεν ρωτησε πως ειναι δυνατον να φιλιονται δυο κοπελες. Ενω αντιθετα εκανε παρατηρησεις για τα extreme κουρεματα, τα dildo, πρεπει να ειναι η πρωτη ελληνιδα γιαγια που εχει δει παρελαση sex toys και οταν ρωταγε τι ειναι αυτα εγω γελαγα και της ελεγα εργαλεια της κρεβατοκαμαρας, τα δε piercing οταν ειχα γυρισει απο Λονδινο και ειχα βαλει στο φρυδι νομιζε οτι χτυπησα και μου κανανε εγχειρηση. Τωρα τα dildo τα αναγνωριζει αλλα δεν ξερω ως τι τα βλεπει. Παντως δεν επιμενει να μαθει αναλυτικα γιατι οταν επιμενει....
Μια μερα εκει που βλεπαμε slides χτυπαει το τηλεφωνο και αφηνω τον projector κολλημενο σε μια φωτογραφια που εδειχνε μια γυναικα με τεραστια βυζια και γενια.

 Κλεινω το τηλεφωνο και την ακουω να μου λεει: "Tι ειναι αντρας ή γυναικα;" της λεω οτι ακομα ειναι και τα δυο, δεν εχει αποφασισει τι θελει να ειναι. Θεωρει οτι την κοροιδευω και τσαντιζεται. Παει στην μανα μου, η οποια ποτε δεν ηθελε να βλεπει τις φωτογραφιες μου, της ανεβαινε το αιμα στο κεφαλι και την ρωταει "Tι ειναι οταν βλεπεις μια γυναικα με μεγαλα βυζια και γενια;" Η μανα μου: "Kαλα τετοια πραγματα βλεπεις στον υπνο σου βρε μαμα;" και ακουω την γιαγια να απανταει : "Oχι σε φωτογραφιες της κορης σου το ειδα"
Τρεχει η μανα μου στο δωματιο και αρχιζει παλι την γκρινια ενω μου λεει να κλεισω αυτα τα βρωμικα πραγματα, εννοωντας τον projector, μου βαζει τις φωνες οτι δεν κανει γρια γυναικα να της δειχνω την ανωμαλια του κοσμου και οτι καλα θα κανω να τα κραταω αυτα για τις φιλες μου και τους ομοιους μου. Μπαινει η γιαγια και παλι στο δωματιο, το slides εξακολουθουσε και προβαλε στον τοιχο οταν ακουσα την γιαγια να διαμαρτυρεται: "Kαλα εμενα δεν θα μου εξηγησει κανενας, τι πρεπει να κανω, να ρωτησω τον γειτονα;" Εκεινη την ημερα παρα τριχα γλιτωσα το slides μου απο τα χερια της μανας μου η οποια φρικαρε και τα εβαλε ΚΑΙ με την γιαγια και της ειπε σαν δεν ντρεπεται που θελει να μας κανει ρεζιλι στην πολυκατοικια. Η γιαγια ποτε δεν καταλαβε ουτε τι εννοουσε η μανα μου λεγοντας ρεζιλι αλλα ουτε καταλαβε τι τελικα ηταν στην φωτογραφια. Εμαθε ομως οτι δεν λεμε στον γειτονα τι φωτογραφιες ειδαμε.
Σκεφτομαι οταν εγω γινω γιαγια ποσα πολλα θα εχω να λεω στα εγγονια μου. Θα ειμαι μια προοδευτικη γιαγια και τα πραγματα θα εχουν αλλαξει τοσο ωστε οι ιστοριες μου για το πως καποτε ο κοσμος εβλεπε τους ομοφυλοφιλους θα φανταζουν ιστοριες με αρκουδες.
Ετσι θελω να ονειρευομαι οτι θα ειναι ο κοσμος μας μεχρι να γερασω.
Μεχρι τοτε προσπαθω να κανω το ονειρο μου πραγματικοτητα.
Οσο για την φωτογραφικη μου δουλεια, την ολοκληρωσα μεσα σε 7 χρονια και ειμαι ετοιμη να την δειξω τους επομενους μηνες .