«Από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια», διαβάζω σε ένα σύνθημα σε τοίχο του κέντρου. Αναρωτιέμαι, πώς ένα στιγμιαίο λάθος μπορεί να σου αλλάξει την ζωή; Πόσες φορές δεν ξεπεράσαμε με αδιαφορία νεαρά άτομα που σου ζητούν στο δρόμο να κάνεις ένα δωρεάν test για τον ιό HIV; Πόσοι γνωρίζουν πραγματικά την αλήθεια που, τελικά, την μαθαίνεις μόνο αν την ζήσεις; Με τον Αντώνη Παπάζογλου δώσαμε ραντεβού στο Μοναστηράκι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα. Ο Αντώνης είναι ένας άνθρωπος που μιλάει ανοικτά χωρίς δεύτερες σκέψεις  και συναισθηματισμούς για ένα θέμα που οι περισσότεροι προτιμούν να το «κρύβουν κάτω από το χαλί». Είναι οροθετικός.
DSC_7695
«Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1979, έζησα 20 χρόνια σε μια πόλη της επαρχίας και από το 2008 ξανά στην Αθήνα. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι μου αρέσουν τα αγόρια. Μιλάμε για την δεκαετία ’90, η κατάσταση στην επαρχία ήταν και είναι περιοριστική, διάχυτος συντηρητισμός, δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα και ιντερνέτ δεν υπήρχε. Μιλάμε για φυλακή. Ο συγκεκριμένος μικρούλης gay αλληλογραφούσε με άλλους που βρίσκονταν στην Αθήνα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να επικοινωνήσει με ανθρώπους που μπορείς να πεις πέντε πράγματα παραπάνω. Σου δίνει μια ψευδαίσθηση ότι κάνεις κάτι περισσότερο από το τίποτα. Μου μετέδιδε χαρά που λάμβανα γράμματα από τύπους που δεν συνάντησα ποτέ. Τότε στην ελληνική επαρχία αρκετός κόσμος επικοινωνούσε μέσω αγγελιών που έβρισκε σε ελληνικά και ξενόγλωσσα περιοδικά. Βέβαια, έπρεπε να αποκτήσεις ταχυδρομική θυρίδα για να μπορείς να παίρνεις μόνος σου τα γράμματα, χωρίς να βλέπουν οι γονείς.
Μετά βρέθηκα στην Αθήνα. Ήμουν στην αρχή στο ενδιάμεσο, ένιωθα να ελκύομαι συναισθηματικά από γυναίκες, πήγα με γυναίκα, αλλά δεν…
Μετά έκανα σεξ με άντρα και είδα ότι μου άρεσε, οπότε και σιγουρεύτηκα περί σεξουαλικότητας. Ίσως να άργησα κιόλας. Θυμάμαι ότι μέχρι τα 14 δεν ήξερα ότι οι άντρες μπορούν να πηγαίνουν με άντρες!
DSC_7737
Στις πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες ήμουν πολύ τυχερός, δεν υπήρχε η πληθώρα των επιλογών, μιλάμε για μια άλλη εποχή χωρίς διαδίκτυο, άρα δεν μπορούσες να δεις τον άλλο… Απέρριπτες κάποιον επειδή μπορεί να ήταν χρονοβόρο το να βρεθείτε. Ούτε one night stand μπορούσες να κάνεις και φυσικά κανείς δεν αμφιβάλλει ότι εκείνη την εποχή, όλοι θυμόμασταν όλους. Που έμεναν, που πηγαίναμε. Σήμερα ούτε καν την προηγούμενη εβδομάδα δεν μπορείς να θυμάσαι με ποιον πήγες και πού.
Περάσανε περίπου 10 χρόνια, σεξ, σχέσεις μικρές και μεγάλες. Η δική μου περίπτωση δεν ήταν από τις συνηθισμένες. Δεν έκανα σεξ χωρίς προφυλακτικό. Αλλά ήταν μια περίοδος που είχα μια οξεία ουλίτιδα η οποία κάνει όλο σου το στόμα μια ανοικτή πληγή και ο γιατρός μου δεν μου είπε ποτέ, ότι με αυτό που έχω, ξέρεις στοματικό σεξ, τζιζζζ…!
Δεν το σκέφτηκα ποτέ ότι μπορεί να είναι επικίνδυνο, αλλά έγινε και είμαι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που άρπαξα τον ιό HIV από στοματικό σεξ. Ο HIV μπορεί να εμφανίσει 15 μέρες μετά την λοίμωξη τα συμπτώματα της γρίπης, αλλά μπορεί και όχι. Είναι αρκετός κόσμος που μας προσεγγίζει λέγοντας ότι αφού δεν έχω τα συμπτώματα είμαι εντάξει, άρα δεν θα κάνω και το τεστ.
Δεν ξέρω αν έχω συναντηθεί πάλι με αυτόν που μου μετέδωσε τον ιό, γιατί δεν ξέρω ποιος είναι. Κάποιοι ξέρουν, ή κάποιοι νομίζουν ότι ξέρουν. Οι γιατροί σου δίνουν ένα εύρος 5 μηνών που μπορεί να είναι η περίοδος που πιθανόν να κόλλησες. 5 μήνες σε gay χρόνια είναι μια αιωνιότητα και κάποιος που έχει έντονη σεξουαλική ζωή έχει πάει με ένα κάρο κόσμο σε 5 μήνες.
DSC_7685
Όταν το έμαθα ότι βρέθηκα θετικός στον ιό HIV δεν είχα την συνηθισμένη αντίδραση και αυτό λόγω συνθηκών. Συγκεκριμένα, ο πατέρας μου ήταν στα τελευταία του και μια μέρα μετά την διάγνωση, πέθανε. Επίσης, μια μέρα πριν είχα απολυθεί, άρα όπως καταλαβαίνεις ήταν ένα πολύ ροκ τριήμερο. Όταν λοιπόν μου είπαν ότι έχω HIV είπα «ΟΚ» και δεν σου κρύβω ότι μου ήρθε σαν δώρο. Όταν είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει είπα εσύ δεν θα πεθάνεις, απλά θα παίρνεις για την υπόλοιπη ζωή σου μια συγκεκριμένη αγωγή. Καπνίζω, πίνω, κάνω σεξ, τρώω ό,τι θέλω, βγαίνω. Περισσότερο με εκνευρίζει που αρρωσταίνω όλο το χειμώνα και χαπακώνομαι για να μου περάσει και που πρέπει να πάρω αντιβίωση.
Δεν έχω σχέση αυτή την περίοδο, έχω υπάρξει πάντως σε σχέση μετά την διάγνωση και με οροαρνητικό. Επίσης, είχα κάνει σχέση πριν την διάγνωση με οροθετικό, για αυτό αν και ήμουν πολύ προσεκτικός, δεν κόλλησα με τον κλασικό τρόπο. Είναι πάρα πολλοί που ρωτάνε τα πιο απίστευτα πράγματα, που νομίζουν ότι κολλάς ακόμη και με ένα γλωσσόφιλο ή καλούν και λένε «του τον έπιασα με το χέρι, έχω κολλήσει, πρέπει να κάνω εξέταση».
Το θέμα gay στην δική μου οικογένεια το ξέρουν ευρύτερα, αλλά είμαστε και από αυτές τις οικογένειες που τα κρύβουμε κάτω από το χαλάκι. Ο μόνος άνθρωπος που με απασχολεί να μην το μάθει ότι είμαι οροθετικός είναι η μητέρα μου, η οποία από την στιγμή που έχασε τον πατέρα μου, τραβάει λούκι. Εκτός από το σύνηθες πρόβλημα της ελληνίδας μάνας που θα γκρινιάξει, δεν θα καταλάβει και δεν θα συγχωρήσει τον εαυτό της, έχοντας ενοχές για το ότι εγώ είμαι gay. Θυμάμαι να έχουμε μια τρικυμιώδη σχέση επειδή ανακάλυψε ότι είμαι gay και περάσαμε πολλές περιόδους που ήμασταν θεόσκατα και δεν μιλούσαμε. Κανένας γονιός δεν γουστάρει αυτό που συμβαίνει, θεωρούν ότι αυτοί τα κάνουν όλα τέλεια, άρα δεν σου μιλάω, γιατί εγώ δεν έκανα τίποτα. Μέχρι που μια μέρα ξυπνάς και λες τον χάνω αυτόν τον άνθρωπο. Και εσύ, βέβαια, περνάς φάση με κλάματα, ξενύχτι, τύψεις ότι δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Με καίει, λοιπόν, που έχουμε ένα ήδη βεβαρημένο παρελθόν στην μεταξύ μας σχέση. Βασικά, σκέψου εμένα, κάνω μια ζωή που μου αρέσει, δουλεύω, ενώ η μάνα μου κοιμάται σε ένα κρεβάτι μόνη της, παίρνει ψυχοφάρμακα για να στέκεται στα πόδια της, πηγαίνει σε γιατρούς κάθε τρεις και λίγο και είναι σε μια ηλικία που θα πρέπει να συνηθίσει να μένει μόνη της…
DSC_7680
Θα πρέπει να μάθουν όλοι ότι ο HIV δεν είναι θανατηφόρα ασθένεια και έχει  ένα προσδόκιμο όριο ζωής ελάχιστα λιγότερο από το κανονικό. Χρειάζεται ενημέρωση, σεξουαλικός εξοπλισμός, προφυλακτικά, λιπαντικά. Δεν υπάρχει 100% ασφαλές σεξ, για αυτό δεν είναι επικίνδυνη η συμπεριφορά, αλλά είναι συχνή η συμπεριφορά, έτσι πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες να κολλήσεις. Απροφύλακτο σεξ, κολπικό, πρωκτικό, στοματικό χωρίς συνθήκες υγιεινής, σπέρμα στο στόμα, ο μητρικός θηλασμό οροθετικής μητέρας προς το παιδί της είναι μερικοί από τους τρόπους που μπορεί να μεταδοθεί ο ιός  HIV.
Είμαι από τους τυχερούς, διότι ποτέ δεν αντιμετώπισα πρόβλημα από τον περίγυρό μου. Είναι πιο μαλακό σήμερα, να είσαι οροθετικός από το να είσαι διαβητικός. Πολλές φορές κάνω διάφορες σκέψεις όταν θα μου πει ο άλλος δώσε μου ένα τσιγάρο, δεν έχω να φάω, έχεις μισό ευρώ να πάω σπίτι μου; Τότε, αυθόρμητα ο κυνικός μου εαυτός απαντά «ωραία, και εγώ έχω HIV».
Έχω υπάρξει πολύ ευτυχισμένος στην ζωή μου, ήταν γελοίο πόσο ευτυχισμένος ένιωθα φτάνοντας σε σημείο να λέω και να πεθάνω αύριο, δεν θα στενοχωρηθώ, τόσο αηδιαστικά ευτυχισμένος αισθανόμουν. Μια τέτοια περίοδος ήταν πριν από 15 χρόνια, όταν η πρώτη μου σχέση κράτησε 8 χρόνια. Δεν υπήρχε καμιά έννοια…
Θεωρώ ότι μπορείς να πλησιάσεις την ευτυχία όταν με λίγη ψυχοθεραπεία τακτοποιείς κάποια εσωτερικά θέματα αποδοχής της σεξουαλικότητας σου, οικογενειακών προβλημάτων, καθώς και όλη αυτή την αρνητική ενέργεια που έχεις όταν μεγαλώνεις σε μια επαρχιακή πόλη και σε κατατρέχει. Θυμάμαι να με κράζουν οι γείτονές μου σε προηγούμενο σπίτι. Κλάταρα και με ένα χωρισμό που είχα τότε. Κάνοντας, λοιπόν, ψυχοθεραπεία γνωρίζεις και άλλους που είναι περίπου σαν και εσένα. Λέω όχι στην παραίτηση, όχι στην απάθεια, όχι στην αδιαφορία, ούτε να τρελαίνεσαι. Τότε προσεγγίσεις την ευτυχία της κάθε ημέρας.
DSC_7724
Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι όταν με έναν πρώην έχουμε ανέβει σε έναν βράχο, την στιγμή που πέφτει ο ήλιος και φωτογραφιζόμαστε…
Δεν έχω μείνει σε καμία δουλειά πάνω από 14 μήνες, ήθελα να φύγω πάντα από την φυλακή της επαρχίας και να έρθω στην Αθήνα που απολαμβάνω ακόμη και σήμερα. Μου έκατσε να έχω ένα σπιτάκι που μπορώ να βλέπω την Ακρόπολη και να ακούω τα τρένα να περνούν, ζώντας  μια ζωή όπως την θέλω εγώ».
Ο Αντώνης Παπάζογλου είναι μέλος, εθελοντής και εργαζόμενος στο Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος, «Θετική Φωνή».
DSC_7722DSC_7719DSC_7710DSC_7748
Συνέντευξη: Γιάννης Πανταζόπουλος, j.pantazopoulos@yahoo.gr
Φωτογραφίες: Θανάσης Καρατζάς, karatzas_t@yahoo.gr

http://www.hivaware.org.uk/

Δέσποινα: O ιός HIV μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία ζωής

Η μετάβαση από μια "φυσιολογική ζωή" στην οροθετικότητα, η Σπιναλόγκα και τα λάθη που διορθώθηκαν μέσα από τον ιό.

"Ο άντρας μου ήταν στο νοσοκομείο μετά από πολυήμερη αιμορραγία. Αφού έκανε τις σχετικές εξετάσεις, ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι ευτυχώς δεν είχε καρκίνο ή λευχαιμία. Επίκτητη ανοσοποιητική ανεπάρκεια, μου είπε, και εγώ μιας και δεν είχα ξανακούσει αυτή την ασθένεια, υπέθεσα ότι δεν ήταν τίποτα σοβαρό, είπα Δόξα τον Θεό και έκανα τον σταυρό μου. Ο γιατρός με κοίταξε περίεργα και μου ξεκαθάρισε: Ξέρετε, είναι φορέας του AIDS. Έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου".

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όλα αυτά έγιναν το 2003, μόλις μισό περίπου χρόνο αφού η Δέσποινα είχε παντρευτεί και μερικούς μήνες που ήταν έγκυος. Ταξιδεύει στο χρόνο, για να μπορέσει από την ιστορία της, να δείξει την αλλαγή που γίνεται σε έναν άνθρωπο, όταν ξεκινάει να ζει με τον ιό αλλά και το πόσο η κοινωνία, ακόμα και σήμερα δεν είναι ενήμερη για την ασθένεια.
Η συνάντηση μας γίνεται με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, σε ένα καφέ της Πλατείας Κύπρου, στην Καλλιθέα. Φοράει μαύρα, γιατί την "κόβουν" όπως μου λέει, αλλά λατρεύει το ροζ. Παρατηρώ ότι η θήκη του καπνού της είναι ροζ, ο αναπτήρας της, το πορτοφόλι της, το βραχιολάκι της. Σε λίγο θα μου πει ότι, επίσης το σπίτι της είναι ροζ.
"Στη μητέρα μου δεν άρεσε καθόλου αυτό το χρώμα" θυμάται. Η μητέρα της, έφυγε από τη ζωή το 2008. Τη στήριξε στα πρώτα χρόνια της ζωής της με τον ΗIV.  Ήταν ο πρώτος άνθρωπος από το στενό της περιβάλλον που το ανακοίνωσε.
"Τότε ήταν 73 χρονών. Ήμασταν στο Λαϊκό. Έπαθε μεγάλο σοκ. Μου λέει, κατεβαίνω στην αυλή να κάνω ένα τσιγάρο. Έκανε μάλλον ένα πακέτο και κατέβηκα να τη βρω. Μόλις την είδα, της είπα τι έγινε μαμά; Και εκείνη που απάντησε με μια λέξη. Προχωράμε." Δε δακρύζει, αν και μου εκμυστηρεύεται, ότι τελευταία φορά που έδωσε συνέντευξη και μίλησε για τη μητέρα της, ξέσπασε σε κλάματα και στεναχωρήθηκε πολύ.
Σε όλη την κουβέντα μας, στέκεται χαμογελαστή. Τόσο που πραγματικά, ένιωθα ότι το να είναι οροθετική την έφερε πιο κοντά στην αλήθεια της.
Με κοιτάει στα μάτια, αναφέροντας μου ότι όταν έμαθε πως είναι θετική στον ιό, αναγκάστηκε να κάνει έκτρωση. "Ο λόγος που παντρεύτηκα - στα 36 κιόλας, αρκετά μεγάλη- ήταν ακριβώς για να κάνω παιδί. Τότε, δεν ήταν σίγουρο ότι οι οροθετικές μπορούν να γεννήσουν με ασφάλεια κι έτσι δεν υπήρχε επιλογή άλλη" προσθέτει.
Συνειδητοποιώ πόσα έχουν αλλάξει μέσα σε μερικά χρόνια. Δεν είναι 50ετία, είναι μόλις 10 χρόνια και η επιστήμη πια, έχει κάνει πολλά βήματα σχετικά με αυτό το θέμα. Οι πιθανότητες να μεταδοθεί στο παιδί ο ιός, είναι μεγάλες μεν, αλλά στην Ελλάδα το ποσοστό γεννήσεων υγιών παιδιών από θετικές σε HIV μητέρες, που παρακολουθούνται πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εγκυμοσύνη από λοιμωξιολόγο, είναι πάρα πολύ υψηλό.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ μέσα σε λίγα χρόνια και στο θέμα των θεραπειών. "Τον πρώτο καιρό, στο σώμα μου υπήρχαν πάρα πολλές παρενέργειες από τα φάρμακα" μου αναφέρει, προσθέτοντας ότι σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα και πως ελπίζει από τη νέα χρονιά σε μια νέα θεραπεία που θα είναι ακόμα λιγότερο επώδυνη για τον οργανισμό της.
O HIV είναι μια χρόνια νόσος, θυμίζει η Δέσποινα.
Οι ονομασίες HIV και AIDS μπορεί να συγχέονται γιατί και οι δύο αυτοί όροι περιγράφουν την ίδια νόσο. Το AIDS είναι σαν μια προχωρημένη HIV νόσο. "Δεν είμαστε πια στο 1990. Η ασθένεια δεν είναι θανατηφόρα" λέει η Δέσποινα, αρκετά έντονα, αναφερόμενη στις λάθος εντυπώσεις που μερικές φορές αφήνουν τα ΜΜΕ.
Στη κουβέντα επάνω, μου δίνει το παράδειγμα του πρώην συζύγου της, ο οποίος διαγνώστηκε σε προχωρημένο στάδιο κι όμως με τη θεραπευτική αγωγή, έχει μια καλή ποιότητα ζωής.
Είναι "πρώην" από τον Σεπτέμβριο του 2004. "Δεν είχε να κάνει με τον HIV. Απλά δε μπορούσαμε να είμαστε μαζί" θυμάται, ξεκαθαρίζοντας μου ότι οι σχέσεις τους είναι καλές. "Δεν του κρατάω κακία. Δεν το ήξερε", θα μου πει λίγο αργότερα.
Από τότε που έμαθε ότι είναι οροθετική, έχει αφήσει στην άκρη τη σεξουαλική της ζωή. Δεν έχει ανάγκη από κάτι τέτοιο, μου λέει.
Περιγράφει τον "παλιό" εαυτό της σαν μια γυναίκα μέσα σε όλα, εμφανίσιμη που χόρτασε από πάθος και άντρες, πριν παντρευτεί. Παραδέχεται ότι πολλές φορές έκρινε τους ανθρώπους από το ντύσιμο τους και μάλλον ήταν σνομπ.
Σήμερα, μου λέει ότι ακόμα και όταν είχε ή έχει όρεξη να έρθει κοντά με κάποιον άντρα, φροντίζει να μην είναι ελκυστική. Δε θέλει να μπει στη διαδικασία να μιλήσει για την ασθένεια και να δεχτεί απόρριψη γι' αυτή και μόνο.
Τα τελευταία δύο χρόνια, συγκατοικεί με έναν φίλο. "Φίλος και μόνο" ξεκαθαρίζει. Την κοιτάω με απορία και καταλαβαίνει πριν κάνω την ερώτηση.  "Είναι ένας άνθρωπος που από την πρώτη στιγμή ξέρει ότι είμαι οροθετική. Εκείνος, δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά".
Εκείνος, ωστόσο, την έσωσε την τελευταία φορά που πήγε να βάλει τέλος στη ζωή της.
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το είχε ξανακάνει άλλες δύο, πριν έρθει σε επαφή με τους ψυχολόγους του Κέντρου Ζωής. "Όλοι οι οροθετικοί περνάνε από αυτό" μου λέει και αποφεύγω να συζητήσω οτιδήποτε περισσότερο. Με έχει πείσει ότι η ασθένεια της, είναι κάτι με το οποίο ζεις, χωρίς να στερείσαι πολλά κι όμως η ίδια φαίνεται ότι σε κάποιες στιγμές δεν το αντέχει.

Σπιναλόγκα για οροθετικούς

Ίσως, η απάντηση στο "γιατί" δεν το αντέχει, κρύβεται στην αντιμετώπιση που έχει από την Πολιτεία. "Περνάμε απίστευτη ταλαιπωρία με τις επιτροπές, λες και αλλάζει κάτι, λες και αν είχε βγει θεραπεία για τον ιό, δε θα το ήξεραν" λέει ειρωνικά.
Μου περιγράφει τη διαδικασία και μου δίνει να καταλάβω πόσο ψυχοφθόρα είναι. "Η πρώτη νοσηλεία μου στο Τζάνειο, γράφει πάνω λοιμώδη μονοπυρήνωση. Ήμουν ενάμιση μήνα με πυρετό, ήταν λίγο πριν παντρευτώ. Δε βρέθηκε ένας γιατρός να προτείνει να κάνουμε τεστ HIV" αναφέρει. Αν είχε γίνει τότε η διάγνωση, θα είχε μεγαλύτερη σύνταξη, καθώς προσμετράται και η νοσηλεία.
Για να αντιδράσει σε μια παλιότερη ρύθμιση του υπ. Υγείας, που τελικά αποσύρθηκε, είχε κόψει τη θεραπεία της. 7 μήνες.
Ουσιαστικά, προέβλεπε πως αν οι δείκτες ήταν όπως ενός ανθρώπου χωρίς τον ιό, τότε η χρηματοδότηση θα μειωνόταν. "Τα φάρμακα βοηθούν τους δείκτες να ανέβουν. Μπορεί να έχω παραπάνω από εσένα αυτή τη στιγμή, ακριβώς επειδή παίρνω την αγωγή μου" εξηγεί.
Εκτός όμως από την Πολιτεία, ίσως το "γιατί" οι οροθετικοί νιώθουν πολλές φορές να μην αντέχουν τον ιό που έχουν μέσα τους, είναι ευρύτερα οι επαγγελματίες υγείας αλλά και η κοινωνία, γενικά. Ίσως η απάντηση βρίσκεται στη φράση που μου είπε και με έκανε να χάσω τα λόγια μου:
Αν υπήρχε σήμερα μια Σπιναλόγκα, με μεγάλη τους χαρά, θα μας έστελναν όλους εκεί.
Είναι τόσο μεγάλο το στίγμα; Μου έφτασαν μερικά παραδείγματα για να πάρω το "ναι" ως απάντηση.
Η Δέσποινα, θυμήθηκε για αρχή μια επίσκεψη της σε γυναικολόγο, όπου μόλις ανέφερε στη γραμματεία ότι ήταν οροθετική, της είπαν να περιμένει για να μπει τελευταία. Αφού μπήκε και εξετάστηκε, πριν προλάβει να ντυθεί, η βοηθός μπήκε μέσα και άρχισε να περιλούζει το χώρο με οινόπνευμα.
Σε νοσηλεία της σε νοσοκομείο, νοσηλεύτρια μπήκε μέσα "ντυμένη σα ρόμποκοπ" , έβαλε διπλά γάντια και της τραυμάτισε το χέρι γιατί φοβόταν "μη κολλήσει τίποτα". Δε μπόρεσε να της πάρει αίμα τελικά. Γιατρός, της έδωσε στυλό να υπογράψει και της ζήτησε να τον κρατήσει εκείνη, μετά (με φόβο μήπως "κολλήσει τίποτα).
Στα πρώτα χρόνια ζωής του ανιψιού της, το κοντινό της περιβάλλον ανησυχούσε μήπως μεταδώσει κάτι στο παιδί. Και εννοείται, αρκετές φορές ένιωσε δισταγμό για αγκαλιές και φιλιά.
"Είμαι πολύ ενημερωμένη, ξέρω να προφυλάσσω και τον εαυτό μου και τους γύρω μου, δεν το συζητώ. Δε θέλω να κάνω κακό σε κανέναν" μου λέει, αλλά δεν κρύβει ότι πριν διαγνωστεί νόμιζε και εκείνη ότι ο HIV είναι κάτι που δεν την αφορά.
"Δεν ήξερα ότι μπορεί να κολλήσει μια γυναίκα. Αυτό που είχα μάθει από τα ΜΜΕ ήταν πως πρόκειται για την ασθένεια των ομοφυλοφίλων, των χρηστών και των εκδιδόμενων γυναικών. Εγώ δεν ήμουν τίποτα από τα τρία, άρα γιατί να κολλήσω; Κι όμως είναι δίπλα μας" αναφέρει η Δέσποινα.

Το σήμερα και το αύριο μιας "τσαούσας"

Από τη δουλειά της απολύθηκε, λίγο καιρό αφού διαγνώστηκε με HIV. Είχε μια καλή θέση, με καλό μισθό, όμως δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Έλειπε συνέχεια, λόγω ασθένειας.
"Όσο και να το ενισχύσουμε, το ανοσοποιητικό μας είναι χαμηλό. Παθαίνουμε πολλές λοιμώξεις. Είμαστε επιρρεπείς. Και αυτό που λέμε είναι ότι εμείς κινδυνεύουμε από τους υγιείς, όχι οι υγιείς από εμάς. Αν εσύ έχεις μια ίωση που δεν εκδηλώνεται σε σένα, εμένα έτσι και κολλήσω θα με ρίξει στο κρεβάτι" μου αναφέρει.
Με όλες τις δυσκολίες και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις, όμως, η Δέσποινα στέκεται στα πόδια της επιβεβαιώνοντας με τον καλύτερο τρόπο, τη μαμά της, η οποία την έλεγε "τσαούσα".
Σήμερα, είναι ενεργό μέλος του Κέντρου Ζωής, που είναι μια Εθελοντική, μη κυβερνητική οργάνωση με στόχο τη συναισθηματική, ψυχολογική αλλά και πρακτική υποστήριξη των οροθετικών και ασθενών με ΑIDS.
Εκτός όμως από αυτό, φτιάχνει κοσμήματα και έχει σχετική σελίδα στο Facebook, όπου μπορεί όποιος θέλει να τα βρει. "Είχα ανέκαθεν καλλιτεχνική φύση" μου λέει, δείχνοντας μου το μακραμέ που φοράει στο χέρι (ροζ εννοείται). Αυτές τις ημέρες, τρέχει και δε φτάνει, γιατί φτιάχνει γούρια. Έχει τρία Bazaar να εκθέσει τις δημιουργίες της. "Πρωτοχρονιά θα κάνω μάλλον στο πάρκο Τρίτση" αναφέρει με χαμόγελο.
Ο HIV της έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία ζωής, μου λέει ενώ έχω κλείσει το μαγνητοφωνάκι και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Η Δέσποινα ήταν μια γυναίκα που μάλλον κοίταγε την επιφάνεια και μέσα από έναν ιό, είδε τη ζωή αλλιώς. Μπόρεσε να διορθώσει τα λάθη, που έκανε και δεν έβλεπε πριν. Εκτίμησε την αγάπη. Ακόμα και τα φιλιά στο μάγουλο, που κάποιοι νομίζουν ότι μπορεί να είναι επικίνδυνα όταν ανταλλάσσονται με έναν οροθετικό. Δεν είναι.
"Πως θα ήθελες να είσαι, Δέσποινα, σε 10 χρόνια"; "Όρθια" μου λέει. Την ρωτάω αν εννοεί ψυχολογικά ή σωματικά και μου απαντάει "σωματικά. Τα ψυχολογικά φτιάχνονται". Φιληθήκαμε και χωριστήκαμε με χαμόγελο. Το ευχαριστώ για την κατάθεση ψυχής της, ήταν λίγο.
Credits φωτογραφιών: Νίκος Παλαιολόγος/ SOOC