Τις προάλλες ένας φίλος μου ανέφερε μια συζήτηση που άκουσε στο μετρό. Μια παρέα νεαρών κοριτσιών μιλούσε για τον ακόμη εξαφανισμένο Βαγγέλη: «Στην αρχή εντάξει, μου άρεσε κιόλας, αλλά τώρα που άκουσα ότι είναι πούστης…», «ναι μωρέ, μια ξαδέρφη λιγότερο», «λες να ζει;», «άντε καλέ, τον φάγανε, καλά του έκαναν του γκέουλα», «μια λιγότερο, μας τρώνε και τα αγόρια και τους άντρες».
Δεν αξίζουν όλες οι ζωές το ίδιο, δυστυχώς. Αν είσαι γκέι, αξίζεις λιγότερο σαν άνθρωπος, μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία. Και ό,τι δεν αξίζει, σε κανέναν δεν θα λείψει.
Δεν ξέρουμε αν ο Βαγγέλης ήταν γκέι. Είναι πιθανό. Αυτό που είναι τελείως σίγουρο είναι ότι υπάρχουν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, παιδιά σαν τον Βαγγέλη που είναι γκέι και περνάνε παρόμοιες καταστάσεις τραμπουκισμού από συμμαθητές τους στα σχολεία της χώρας μας.
Τα γκέι παιδιά έχουν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να αυτοκτονήσουν απ’ ό,τι τα ετεροφυλόφιλα παιδιά, δυόμιση φορές περισσότερες πιθανότητες να προκαλούν αυτοτραυματισμούς και πέντε φορές περισσότερες πιθανότητες να χρειαστούν φάρμακα για κατάθλιψη. Δεν φταίει μόνο ο τραμπουκισμός που εισπράττουν στο σχολείο ή στον δρόμο, αλλά και η ψυχολογική βία που υφίστανται στο σπίτι τους για τη διαφορετικότητά τους. Αυτή η βία των γονέων δεν είναι πάντα κινηματογραφική, τύπου ξύλο και βρισίδι. Τις περισσότερες φορές είναι πολύ πιο ύπουλη: μια μόνιμη απαξιωτική στάση: «Μην έχεις έτσι το χέρι σου, έτσι κάνουν οι γυναίκες», «περπάτα πιο σωστά, όχι τόσο κουνιστά», «μίλα πιο αντρικά», «ο γιος μου δεν θα βγει πούστης» και πολλά, πάρα πολλά άλλα παρόμοια σχόλια, που πείθουν το γκέι παιδί ότι είναι λάθος, βαθιά λάθος. Πόσο λάθος να νιώθει κάποιος μέχρι να λυγίσει;
Δεν έχω καμία πρόθεση να βάλω στη ζυγαριά τα διάφορα είδη τραμπουκισμού. Για όποιον λόγο και να τραμπουκίζεται ένας άνθρωπος -στο σχολείο, στη δουλειά, στον δρόμο- είναι φριχτό. Όμως το να με τραμπουκίζει στη δουλειά μια κακόψυχη διευθύντρια ή ένας προβληματικός συνάδερφος είναι κάτι που συνήθως μπορώ να μοιραστώ με δικούς μου ανθρώπους και να βρω κατανόηση και συμπαράσταση. Αντιθέτως, πολλοί γκέι άνθρωποι δεν βρίσκουν πουθενά αυτή την κατανόηση, ειδικά σε μικρότερες ηλικίες.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο Βαγγέλης ήταν γκέι. Όμως υπάρχουν πολλοί άλλοι Βαγγέληδες που είναι γκέι στη χώρα μας και βιώνουν αυτό το ξεφτίλισμα, ιδίως από άλλα αγόρια, μιας και, όπως έχω ξαναγράψει, για τα αγόρια το να υποβιβάζουν τις αδερφές είναι κομβικό στοιχείο για να διαμορφώσουν την ετεροφυλοφιλική ανδρική ταυτότητα – να αποδείξουν πόσο άντρες είναι, για να το πω λιανά.
Υπάρχουν πολλοί γκέι Βαγγέληδες, αγόρια και κορίτσια, που ζουν το μοναχικό δράμα τους. Γι’ αυτό φέρνουμε ευθύνη όλοι. Μεγαλύτερη ευθύνη, όμως, αποδίδω στους επιφανείς ανθρώπους αυτής της χώρας, όλους τους επώνυμους γκέι άντρες και γυναίκες, οι οποίοι εξακολουθούν να κρύβονται πίσω από δάχτυλό τους, μη φανερώνοντας την ομοφυλοφιλία τους. Το να βγει η τάδε βουλευτής και να πει ότι είναι λεσβία, ο δείνα ηθοποιός, η χι τραγουδίστρια, ο ψι πανεπιστημιακός και να μιλήσουν για την ομοφυλοφιλία τους δείχνει στα νέα παιδιά ότι υπάρχει μέλλον, ότι το να είσαι γκέι δεν είναι καταδίκη. Όπως είπε η ηθοποιός Ellen Page όταν δήλωσε ότι είναι γκέι: «Το κάνω επειδή ίσως αλλάξω την κατάσταση και βοηθήσω άλλους ανθρώπους να ζήσουν πιο εύκολα, με περισσότερη ελπίδα. Ανεξάρτητα από μένα την ίδια, νιώθω μια προσωπική υποχρέωση και μια προσωπική ευθύνη».
Δυστυχώς, φαίνεται ότι οι διάσημες λεσβίες και γκέι της Ελλάδας δεν νιώθουν καμία τέτοια ηθική υποχρέωση, καμία προσωπική ευθύνη. Ο Βαγγέλης πέθανε. Θ’ αφήσουμε κι άλλους Βαγγέληδες να πεθάνουν;
Σε όλη την περίοδο μετά την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη, αλλά και μετά την εύρεση της σορού του, παρακολουθούμε μία πληθώρα «συγκινημένων και σοκαρισμένων» να καταδικάζουν το bullying και να κάνουν ολόκληρες αναλύσεις για την επιθετικότητα των νέων και τη μάστιγα της εποχής. Βλέπουμε αφιερώματα για το bullying στα δελτία ειδήσεων, οργή και πόνο στα social media για το «πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν οι νέοι», την Ανίτα Πάνια (ναι, την ίδια που έχει ξεφτιλίσει δεκάδες ανθρώπους στις εκπομπές της και έχει δηλώσει για τα τρανς άτομα «Μα όταν επιλέξεις να είσαι τραβεστί, δε διαλέγεις να είσαι για κράξιμο;») να βουρκώνει, την Χρυσή Αυγή να βγάζει ανακοίνωση ενάντια στο bullying (ίσως γιατί θεωρεί πως μία επίθεση αν δεν καταλήξει σε δολοφονία είναι «μισή δουλειά»...) κοκ.
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι όσοι καταπιάνονται με το θέμα, είτε με τις καλύτερες προθέσεις, είτε υποκριτικά για τις ανάγκες της τηλεθέασης, αποφεύγουν να πιάσουν στα χέρια τους την «καυτή πατάτα» των λόγων που ο Βαγγέλης Γιακουμάκης βασανιζόταν από τους συμφοιτητές του: Το γεγονός ότι τον «κατηγορούσαν» για ομοφυλόφιλο (ανεξάρτητα από το αν ήταν ή όχι, πράγμα το οποίο δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε με βεβαιότητα) και τον τιμωρούσαν που δεν ήταν «αρκετά άντρας» για τα πρότυπα που είχαν στο μυαλό τους, αλλά και του συνόλου της κοινωνίας.
Αυτή η πραγματικότητα, δεν ειπώθηκε καθαρά πουθενά!
Υπήρξαν υπονοούμενα στα social media, υπήρξε η προσπάθεια να παρουσιαστεί ο Βαγγέλης σαν «ευαίσθητο παιδί», αλλά κανένας δεν είπε τα πράγματα με το όνομα τους: οι συμφοιτητές του Βαγγέλη θεώρησαν πως είναι ομοφυλόφιλος, τον δίκασαν για αυτό και τον καταδίκασαν σε ισόβια βασανιστήρια τα οποία τερμάτισε ο ίδιος ο Βαγγέλης, τερματίζοντας την ζωή του.
Ο διευθυντής της σχολής, η οικογένεια του Βαγγέλη, οι καθηγητές και οι συμφοιτητές του δε μπορεί παρά να γνώριζαν την αλήθεια. Όμως δε μίλησαν!
Δε μίλησαν γιατί είναι πολύ πιο «εύκολο» για τον διευθυντή της σχολής ή/και τους καθηγητές να ευαισθητοποιηθούν και να υπερασπιστούν ένα παιδί που τραμπουκίζεται γιατί φοράει γυαλιά ή έχει παραπάνω βάρος από ένα παιδί που «φαίνεται» ομοφυλόφιλο, σε μία κοινωνία που είναι «ποτισμένη» εδώ και χρόνια από ομοφοβική προπαγάνδα:
Έναν χρόνο πριν, η τότε κυβέρνηση αρνήθηκε να αναγνωρίσει ακόμα και το «σύμφωνο συμβίωσης» (πόσο μάλλον τον γάμο) ανάμεσα σε ομόφυλα ζευγάρια, ακόμα και μετά από πρόστιμα της Ε.Ε. που κατά τα άλλα υπάκουγε πιστά.
Ο υπ. Δικαιοσύνης της ίδιας κυβέρνησης είχε δηλώσει πως δεν συζητάει καν το θέμα του γάμου ομοφυλοφίλων.
Ο πρώην δήμαρχος Πειραιά έχει δηλώσει ότι δεν εμπιστεύεται τους ομοφυλόφιλους στον δημόσιο βίο.
Ο Μητροπολίτης Άνθιμος, έχει χαρακτηρίσει τους ομοφυλόφιλους «σκυλιά».
Και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον…
Δε μίλησαν γιατί είναι πολύ πιο «εύκολο» για τα κανάλια να προβάλλουν την εικόνα του «καλού και ευαίσθητου παιδιού» από το να πουν ωμά την αλήθεια για τους λόγους που βασανιζόταν ο Βαγγέλης όταν:
Το ΕΣΡ κόβει πρόστιμα για φιλιά μεταξύ ομοφυλόφιλων
Το κρατικό κανάλι έχει «κόψει» ερωτική σκηνή σειράς ανάμεσα σε δύο άντρες
Οι διαφημίσεις, οι σειρές, οι ζωντανές εκπομπές (στην πλειοψηφία τους) παρουσιάζουν τα ΛΟΑΤ άτομα σαν «καρικατούρες» που αξίζουν χλευασμό και σε καμία περίπτωση δεν αξίζουν ίση αντιμετώπιση και, εφόσον χρειαστεί, την υπεράσπιση μας.
Και τέλος, δε μίλησαν γιατί είναι πολύ πιο «εύκολο» για την οικογένεια να αρνείται να πει –και να δεχτεί– τις πραγματικές αιτίες που το παιδί της αγνοείται, όταν γνωρίζει πως θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ομοφοβία. Πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία σαν κάτι «βρώμικο», κάτι που φαίνεται από δηλώσεις του θείου του Βαγγέλη όσο αυτός αγνοούνταν:
«Με μυθεύματα και παραμύθια δε βοηθούν την κατάσταση, να το γνωρίζουν αυτοί που λένε ή αφήνουν να εννοούνται τέτοια πράγματα. Τα σενάρια περί σεξουαλικής κακοποίησης είναι προϊόν επιστημονικής φαντασίας. Ο Βαγγέλης είναι καθαρό παιδί. Αν μου προέκυπτε κάτι τέτοιο θα το έλεγα από την αρχή, ξέρω τι παιδί έχουμε, δεν περιμένω από το καθένα να μου πει τι είναι ο Βαγγέλης».
Για να μην υπάρξουν επόμενοι «Βαγγέληδες» πρέπει να επιλέξουμε τον δύσκολο δρόμο!
Ο δύσκολος δρόμος περιλαμβάνει καταρχήν να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και στη συνέχεια να δίνουμε καθημερινό αγώνα ενάντια στην ομοφοβία, τις διακρίσεις και τον σεξισμό.
Της Κατερίνας Κλείτσα