March 1, 2015 by Anna Bongiovanni

How can we in the LGBTQIA+ community help fight misogyny? The sad but necessary truth is that we have to start from within.

This comic shows how objectification, oppressive beauty standards, and other forms of misogyny show up in LGBTQIA+ communities.

Learn why and how we must unlearn these behaviors to create the safe and welcoming space we hope for.

To learn more about this topic, check out:

Anna Bongiovanni is a Contributing Comic Artist for Everyday Feminism. They are a genderqueer cartoonist, zine-maker, and educator living in Minneapolis. They draw comics on gender, feminism, and queer issues. Besides Everyday Feminism, they also draw monthly comics for Autostraddle. A graduate in Comic Art from Minneapolis, they are currently working on their second graphic novel. More of their art can be seen on Patreon.com and on their blog. Follow them on Twitter @grease_bat.

Trans-misogyny primer

by Julia Serano

The words transgender and gender-variant are typically used as catch-all terms to denote all people who defy cultural ideals, expectations, assumptions, and norms regarding gender. While all people who fall under the transgender umbrella potentially face social stigma for transgressing gender norms, those on the male-to-female (MTF) or trans female/feminine (TF) spectrum generally receive the overwhelming majority of societal fascination, consternation and demonization. In contrast, those on the female-to-male (FTM) or trans male/masculine (TM) spectrum have until very recently remained largely invisible and under-theorized. This disparity in attention suggests that individuals on the trans female/feminine spectrum are culturally marked, not for failing to conform to gender norms per se, but because of the specific direction of their gender transgression—that is, because of their feminine gender expression and/or their female gender identities. Thus, the marginalization of trans female/feminine spectrum people is not merely a result of transphobia, but is better described as trans-misogyny. Trans-misogyny is steeped in the assumption that femaleness and femininity are inferior to, and exist primarily for the benefit of, maleness and masculinity. This phenomenon manifests itself in numerous ways: • Studies have shown that feminine boys are viewed far more negatively, and brought in for psychotherapy far more often, than masculine girls. • Psychiatric diagnoses directed against the transgender population often either focus solely on trans female/feminine individuals, or are written in such a way that trans female/feminine people are more easily and frequently pathologized than their trans male/masculine counterparts. • The majority of violence committed against gender-variant individuals targets individuals on the trans female/feminine spectrum. • In the media, jokes and demeaning depictions of gender-variant people primarily focus on trans female/feminine spectrum people. Often in these cases, it is their desire to be female and/or feminine that is especially ridiculed. While trans male/masculine individuals are often subjects of derision, their desire to be male and/or masculine is generally not ridiculed—to do so would bring the supposed supremacy of maleness/masculinity into question. Perhaps the most visible example of trans-misogyny is the way in which trans women and others on the trans female/feminine spectrum are routinely sexualized in the media, within psychological, social science and feminist discourses, and in society at large. For example, the media not only regularly depict trans women’s bodies and experiences in a titillating and lurid fashion, but they also sexualize trans women’s motives for transitioning—e.g., by portraying them as either sex workers, sexual deceivers who prey on unsuspecting heterosexual men, or as male “perverts” who transition to female in order to fulfill some kind of bizarre sexual fantasy.

While trans men may face a certain degree of media objectification, their motives for transitioning are not typically sexualized in the same manner. If anything, those who project ulterior motives onto trans men generally presume that they transition in order to obtain male privilege rather than for sexual reasons. Thus, the presumption that trans women (but not trans men) are sexually motivated in their transitions appears to reflect the cultural assumption that a woman’s power and worth stems primarily from her ability to be sexualized by others.

for more about trans-misogyny, see Serano, J. (2007) Whipping girl: A transsexual woman on sexism and the scapegoating of femininity. Emeryville, CA: Seal Press

Ο Φεμινισμός Είναι για Όλους | Κεφάλαιο 1: Φεμινιστική Πολιτική

Posted on 25/04/2013 από suzie

Το Feminism is for Everybody της bell hooks είναι πολύ καλό εισαγωγικό εγχειρίδιο για το φεμινισμό, για τη φεμινιστική θεωρία και για το κίνημα. Απευθύνεται σε όποιον ενδιαφέρεται να μάθει για το σύγχρονο φεμινισμό, καθώς εκφράζει σε γενικές γραμμές το τρίτο κύμα και έννοιες όπως η διαθεματικότητα. Θεωρούμε πως είναι χρήσιμο να υπάρχει μεταφρασμένο στα ελληνικά και να είναι διαθέσιμο στο σάιτ μας, καθώς αναλύει με απλή, κατανοητή γλώσσα γιατί όντως ο φεμινισμός είναι για όλους. Κάθε κεφάλαιο θα αναρτάται μόλις μεταφράζεται.

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η Στάση Μας

Πολύ απλά, ο φεμινισμός είναι κίνημα για να δοθεί τέλος στο σεξισμό, στη σεξιστική εκμετάλλευση και την καταπίεση. Αυτός ήταν ο ορισμός του φεμινισμού που πρότεινα στο Feminist Theory: From Marginto Center πριν από πάνω από 10 χρόνια. Ήλπιζα τότε ότι θα γινόταν κοινός ορισμός που θα χρησιμοποιούσαν όλοι. Μου άρεσε αυτός ο ορισμός γιατί δεν υπονοούσε ότι οι άντρες είναι ο εχθρός. Ονόμαζε το σεξισμό ως το πρόβλημα και έτσι πήγαινε κατευθείαν στην καρδιά του ζητήματος. Πρακτικά, είναι ένας ορισμός που υπονοεί πως κάθε σεξιστική σκέψη και πράξη είναι το πρόβλημα, είτε όσοι τη διαιωνίζουν είναι γυναίκες είτε άντρες, παιδιά ή ενήλικες. Είναι επίσης αρκετά ευρύς ώστε να περιλαμβάνει κατανόηση του συστημικού θεσμοποιημένου σεξισμού. Ως ορισμός είναι ανοιχτός. Για την κατανόηση του φεμινισμού υπονοεί ότι είναι απαραίτητη η κατανόηση του σεξισμού.

Όπως ξέρουν όλοι οι υποστηρικτές της φεμινιστικής πολιτικής σκέψης, οι περισσότεροι δεν κατανοούν το σεξισμό, ή αν τον κατανοούν πιστεύουν ότι δεν είναι πρόβλημα. Πλήθη ανθρώπων πιστεύουν ότι ο φεμινισμός είναι πάντα και μόνο για γυναίκες που ζητούν να είναι ίσες με τους άντρες. Και μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων πιστεύει ότι ο φεμινισμός είναι κατά των αντρών. Η παρεξήγησή τους της φεμινιστικής πολιτικής αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα ότι οι περισσότεροι μαθαίνουν για το φεμινισμό από τα πατριαρχικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο φεμινισμός για τον οποίο ακούνε περισσότερο απεικονίζεται από γυναίκες που είναι κυρίως αφοσιωμένες στην ισότητα των φύλων –ίσες αποδοχές για ίση εργασία, και μερικές φορές συμμετοχή γυναικών και αντρών στις δουλειές του σπιτιού και στην ανατροφή των παιδιών. Βλέπουν ότι αυτές οι γυναίκες είναι συνήθως λευκές και υλιστικά προνομιούχες. Ξέρουν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι η απελευθέρωση των γυναικών επικεντρώνεται στην ελευθερία να κάνουν εκτρώσεις, να είναι λεσβίες, να αντιτίθενται στο βιασμό και την ενδοοικογενειακή βία. Από αυτά τα θέματα, πολλοί άνθρωποι συμφωνούν με την ιδέα της δικαιοσύνης στο χώρο εργασίας –ίσες αποδοχές για ίση δουλειά.

Μια που η κοινωνία μας συνεχίζει να είναι κατ’ αρχάς «χριστιανική» κουλτούρα, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο θεός όρισε οι γυναίκες να είναι υποδεέστερες του άντρα στο σπίτι. Αν και μεγάλος αριθμός γυναικών έχει μπει στο εργατικό δυναμικό, αν και πολλές οικογένειες έχουν γυναίκες επικεφαλής που είναι οι μόνες «κουβαλήτριες», η εικόνα της ζωής στο σπίτι που συνεχίζει να κυριαρχεί στη φαντασία του έθνους είναι αυτή στην οποία η λογική της αντρικής κυριαρχίας είναι άθικτη, είτε υπάρχουν άντρες στο σπίτι είτε όχι. Η λανθασμένη ιδέα για το φεμινιστικό κίνημα που υπονοούσε ότι ήταν κατά των αντρών έφερε μαζί της και τη λάθος υπόθεση πως κάθε γυναικείος χώρος θα ήταν αναγκαστικά ένα περιβάλλον όπου η πατριαρχία και ο σεξιστικός τρόπος σκέψης θα απουσίαζαν. Πολλές γυναίκες, ακόμη και αυτές που συμμετείχαν στη φεμινιστική πολιτική, επιλέγουν κι αυτές να το πιστεύουν αυτό.

Όντως είχαν έντονο αίσθημα κατά των αντρών οι πρώτες φεμινίστριες ακτιβίστριες που αντιδρούσαν στην αντρική κυριαρχία με θυμό. Αυτός ο θυμός για την αδικία ήταν η κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία κινήματος για την απελευθέρωση των γυναικών. Από νωρίς οι περισσότερες φεμινίστριες ακτιβίστριες (οι περισσότερες από τις οποίες ήταν λευκές) άρχισαν να αποκτούν συνείδηση για τη φύση της αντρικής κυριαρχίας όταν δούλευαν σε περιβάλλοντα αντιρατσιστικά και κατά των κοινωνικών διακρίσεων με άντρες που μιλούσαν στον κόσμο για τη σημασία της ελευθερίας ενώ θεωρούσαν δευτερεύουσες τις γυναίκες ανάμεσά τους. Είτε ήταν λευκές γυναίκες που δούλευαν για το σοσιαλισμό, μαύρες γυναίκες που δούλευαν για τα πολιτικά δικαιώματα και τη μαύρη απελευθέρωση, είτε αυτόχθονες Αμερικανές γυναίκες που δούλευαν για τα δικαιώματα των ιθαγενών, ήταν ξεκάθαρο ότι οι άντρες ήθελαν να ηγούνται, και ήθελαν να ακολουθούν οι γυναίκες. Η συμμετοχή σε αυτούς τους ριζοσπαστικούς αγώνες για απελευθέρωση ξύπνησε το πνεύμα της επανάστασης και της αντίστασης σε προοδευτικές γυναίκες και τις ώθησε προς τη σύγχρονη γυναικεία απελευθέρωση.

Καθώς προόδευε ο σύγχρονος φεμινισμός, καθώς οι γυναίκες συνειδητοποιούσαν ότι οι άντρες δεν ήταν η μόνη ομάδα στην κοινωνία μας που υποστήριζε τη σεξιστική σκέψη και συμπεριφορά –ότι και οι γυναίκες μπορούσαν να είναι σεξίστριες- το αίσθημα κατά των αντρών δε διαμόρφωνε πια τη συνείδηση του κινήματος. Η προσοχή εστιάστηκε σε ολόψυχη προσπάθεια για δημιουργία δικαιοσύνης μεταξύ των φύλων. Οι γυναίκες όμως δεν μπορούσαμε να ενωθούμε για να προάγουμε το φεμινισμό χωρίς να αντιμετωπίσουμε το σεξιστικό τρόπο σκέψης μας. Η γυναικεία αδελφοσύνη δε θα ήταν ισχυρή όσο οι γυναίκες έκαναν ανταγωνιστικό πόλεμο μεταξύ τους. Τα ουτοπικά οράματα αδελφοσύνης βασισμένα μόνο στην επίγνωση της πραγματικότητας ότι όλες οι γυναίκες με κάποιο τρόπο ήταν θύματα της αντρικής κυριαρχίας διακόπτονταν από τις συζητήσεις για την κοινωνική τάξη και τη φυλή. Οι συζητήσεις των ταξικών διαφορών γίνονταν από νωρίς στο σύγχρονο φεμινισμό, πριν από τις συζητήσεις της φυλής. Η Diana Press έκδωσε επαναστατικά, διορατικά έργα για την κοινωνική διαίρεση των γυναικών από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 στη συλλογή δοκιμίων Class and Feminism. Αυτές οι συζητήσεις δεν ευτέλιζαν τη φεμινιστική επιμονή ότι «η γυναικεία αδελφοσύνη είναι ισχυρή», απλώς τόνιζαν ότι μπορούμε να γίνουμε αδελφές στον αγώνα μόνο όταν αντιμετωπίζουμε τους τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες –μέσω γένους, κοινωνικής τάξης και φυλής- εξουσιάζουν και εκμεταλλεύονται άλλες γυναίκες, και δημιούργησαν μια πολιτική πλατφόρμα που θα μιλούσε γι’ αυτές τις διαφορές.

Αν και ατομικά οι μαύρες γυναίκες ήταν ενεργές στο σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα από την έναρξή του, δεν ήταν τα άτομα που έγιναν οι «πρωταγωνίστριες» του κινήματος, που τράβηξαν την προσοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Συχνά οι μαύρες γυναίκες που ήταν ενεργές ατομικά στο φεμινιστικό κίνημα ήταν επαναστάτριες φεμινίστριες (όπως πολλές λευκές λεσβίες). Είχαν ήδη συγκρούσεις με ρεφορμίστριες φεμινίστριες που ήθελαν ανυποχώρητα να προβάλουν ένα όραμα για το κίνημα ως με μόνο σκοπό του να αποκτήσουν οι γυναίκες ισότητα με τους άντρες στο υπάρχον σύστημα. Ακόμη και πριν να αρχίσει να συζητιέται η φυλή στους φεμινιστικούς κύκλους ήταν ξεκάθαρο για τις μαύρες γυναίκες (και για τις επαναστάτριες σύμμαχούς τους στον αγώνα) ότι δε θα είχαν ποτέ ισότητα στην υπάρχουσα λευκή επικυριαρχική καπιταλιστική πατριαρχία.

Από την αρχή του ξεκινήματός του το φεμινιστικό κίνημα πολώθηκε. Οι ρεφορμιστικές στοχάστριες επέλεξαν να δώσουν έμφαση στην ισότητα των φύλων. Οι επαναστάτριες στοχάστριες δεν ήθελαν μόνο να αλλάξουν το υπάρχον σύστημα ώστε οι γυναίκες να έχουν περισσότερα δικαιώματα. Θέλαμε να μεταμορφώσουμε αυτό το σύστημα, να δώσουμε τέλος στην πατριαρχία και στο σεξισμό. Εφόσον τα πατριαρχικά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν ενδιαφέρονταν για το πιο επαναστατικό όραμα, αυτό ποτέ δεν είχε προσοχή στο συμβατικό τύπο. Το όραμα της «απελευθέρωσης των γυναικών» που αιχμαλώτισε και ακόμη κρατά τη φαντασία του κοινού ήταν αυτό που παρουσίαζε τις γυναίκες ως ότι ήθελαν ό,τι είχαν οι άντρες. Και αυτό το όραμα ήταν το πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί. Οι αλλαγές στην οικονομία της χώρας, η οικονομική ύφεση, η απώλεια εργασίας κτλ ετοίμασαν το κλίμα για να δεχτούν οι πολίτες της χώρας την ιδέα της ισότητας των φύλων στο εργατικό δυναμικό.

Δεδομένης της πραγματικότητας του ρατσισμού, ήταν λογικό οι λευκοί άντρες να ήταν πιο πρόθυμοι να συζητήσουν τα δικαιώματα των γυναικών όταν η παραχώρηση αυτών των δικαιωμάτων θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της διατήρησης της λευκής επικυριαρχίας. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι οι λευκές γυναίκες άρχισαν να διεκδικούν την ανάγκη τους για ελευθερία μετά από τα πολιτικά δικαιώματα, ακριβώς τη στιγμή που δινόταν τέλος στο φυλετικό διαχωρισμό και οι μαύροι, ειδικά οι μαύροι άντρες, μπορεί να αποκτούσαν ισότητα στην εργασία με τους λευκούς άντρες. Η εστίαση του ρεφορμιστικού φεμινιστικού τρόπου σκέψης κυρίως στην ισότητα με τους άντρες στην εργασία επισκίασε τα αρχικά ριζοσπαστικά θεμέλια του σύγχρονου φεμινισμού που ζητούσε μεταρρύθμιση αλλά και συνολική αναδόμηση της κοινωνίας ώστε το έθνος μας να είναι θεμελιωδώς αντισεξιστικό.

Οι περισσότερες γυναίκες, ιδιαίτερα οι προνομιούχες λευκές γυναίκες, σταμάτησαν ακόμη και να λαμβάνουν υπόψη τα επαναστατικά φεμινιστικά οράματα μόλις άρχισαν να αποκτούν οικονομική δύναμη μέσα στην υπάρχουσα κοινωνική δομή. Κατά ειρωνεία, η επαναστατική φεμινιστική σκέψη βρήκε περισσότερη αποδοχή και ενστερνισμό στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Σε αυτούς τους κύκλους η παραγωγή επαναστατικής φεμινιστικής θεωρίας προόδευσε, αλλά συχνά αυτή η θεωρία δεν ήταν διαθέσιμη για το κοινό. Έγινε και παραμένει προνομιακή συζήτηση διαθέσιμη σε όσους από εμάς είμαστε πολύ διαβασμένοι, έχουμε καλή μόρφωση, και συνήθως είμαστε υλικά προνομιούχοι. Έργα όπως τοFeminist Theory: From Margin to Center που δίνουν απελευθερωτικό όραμα φεμινιστικής μεταμόρφωσης δεν έχουν ποτέ συμβατική προσοχή. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν έχει ακούσει ποτέ αυτό το βιβλίο. Δεν έχει απορρίψει το μήνυμά του· δεν ξέρει ποιο είναι το μήνυμα.

Ενώ εξυπηρετούσε το συμφέρον της συμβατικής λευκής επικυριαρχικής καπιταλιστικής πατριαρχίας να καταστέλλει την οραματική φεμινιστική σκέψη που δεν ήταν κατά των αντρών ούτε ασχολούταν με το να πάρουν οι γυναίκες το δικαίωμα να είναι όπως οι άντρες, οι ρεφορμίστριες φεμινίστριες ήταν κι αυτές πρόθυμες να σιγάσουν αυτές τις δυνάμεις. Ο ρεφορμιστικός φεμινισμός έγινε ο δρόμος τους προς την ταξική κινητικότητα. Μπορούσαν να δραπετεύσουν από την αντρική κυριαρχία στην εργασία και να αυτοπροσδιορίζονται περισσότερο στον τρόπο ζωής τους. Ενώ ο σεξισμός δεν τελείωσε, εκείνες μπορούσαν να μεγιστοποιήσουν την ελευθερία τους μέσα στο υπάρχον σύστημα. Και μπορούσαν να βασίζονται στο ότι υπήρχε μια χαμηλότερη τάξη υφιστάμενων γυναικών υπό εκμετάλλευση για να κάνει τις βρομοδουλειές που εκείνες αρνούνταν να κάνουν. Όταν αποδέχονται και συμμετέχουν στην υποτέλεια τω φτωχών γυναικών και των γυναικών της εργατικής τάξης, όχι μόνο γίνονται σύμμαχοι της υπάρχουσας πατριαρχίας και του συνακόλουθου σεξισμού της, δίνουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να ζουν διπλή ζωή, όπου είναι ίσες με τους άντρες στην εργασία και στο σπίτι όταν θέλουν να είναι. Αν επιλέγουν το λεσβιανισμό έχουν το προνόμιο να είναι ίσες με τους άντρες στην εργασία ενώ χρησιμοποιούν την ταξική δύναμη για να δημιουργήσουν οικογενειακό τρόπο ζωής όπου μπορούν να επιλέξουν να έχουν ελάχιστη ή καθόλου επαφή με τους άντρες.

Ο φεμινισμός που εξυπηρετεί τον επιλεγμένο τρόπο ζωής (lifestyle femimism) εισήγαγε την ιδέα ότι μπορεί να υπάρχουν τόσες εκδοχές του φεμινισμού όσες και γυναίκες. Ξαφνικά η πολιτική σκέψη αφαιρούταν σιγά σιγά από το φεμινισμό. Και υπερίσχυσε η υπόθεση πως όποιες κι αν είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις μιας γυναίκας, είτε ήταν συντηρητική είτε φιλελεύθερη, μπορούσε κι εκείνη να ταιριάξει το φεμινισμό στον τρόπο ζωής που είχε. Προφανώς αυτός ο τρόπος σκέψης έκανε το φεμινισμό πιο αποδεκτό επειδή η βασική του υπόθεση είναι ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι φεμινίστριες χωρίς να αμφισβητούνται ουσιαστικά και να αλλάξουν τον εαυτό τους ή την κουλτούρα. Για παράδειγμα, ας πάρουμε το θέμα της έκτρωσης. Αν ο φεμινισμός είναι κίνημα για να δοθεί τέλος στη σεξιστική καταπίεση, και η στέρηση από τις γυναίκες του αναπαραγωγικού δικαιώματος είναι μια μορφή σεξιστικής καταπίεσης, τότε δε γίνεται κάποια να είναι κατά του δικαιώματος επιλογής και φεμινίστρια. Μια γυναίκα μπορεί να επιμένει ότι δε θα επέλεγε ποτέ να κάνει έκτρωση ενώ παράλληλα δηλώνει την υποστήριξή της για το δικαίωμα των γυναικών να επιλέγουν και να είναι υποστηρίκτρια του φεμινισμού. Ταυτόχρονα δε γίνεται να υπάρχει «φεμινισμός δύναμης» (power feminism) αν το όραμα της δύναμης που επικαλείται είναι δύναμη που κερδήθηκε με την εκμετάλλευση και την καταπίεση άλλων.

Η φεμινιστική πολιτική χάνει ορμή επειδή το φεμινιστικό κίνημα έχει χάσει τους ξεκάθαρους ορισμούς. Έχουμε αυτούς τους ορισμούς. Ας απαιτήσουμε την επιστροφή τους. Ας τους μοιραστούμε. Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Ας έχουμε μπλουζάκια και αυτοκόλλητα σε αυτοκίνητα και καρτ ποστάλ και μουσική χιπ χοπ, διαφημίσεις στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, διαφημίσεις παντού και μεγάλες επιγραφές, και κάθε είδους έντυπο υλικό που να λέει στον κόσμο για το φεμινισμό. Μπορούμε να μοιραστούμε το απλό αλλά ισχυρό μήνυμα ότι ο φεμινισμός είναι ένα κίνημα για να δοθεί τέλος στη σεξιστική καταπίεση. Ας ξεκινήσουμε από εκεί. Ας ξεκινήσει ξανά το κίνημα.

Δείτε την Εισαγωγή
Δείτε το 2ο Κεφάλαιο: Καλλιέργεια συνείδησης
Δείτε το 3ο Κεφάλαιο: Η γυναικεία αδελφοσύνη είναι ακόμη ισχυρή
Δείτε το 4ο Κεφάλαιο: Φεμινιστική μόρφωση για κριτική συνείδηση
Δείτε το 5ο Κεφάλαιο: Δικό μας σώμα, δικός μας εαυτός
Δείτε το 6ο Κεφάλαιο: Ομορφιά μέσα και έξω
Δείτε το 7ο Κεφάλαιο: Φεμινιστικός και ταξικός αγώνας
Δείτε το 8ο Κεφάλαιο: Παγκόσμιος φεμινισμός

http://kamenasoutien.com/2013/04/25/o_feminismos_einai_gia_olous_kefalaio_1/

Meet The 'Rainbow Girls,' The Proud And Beautiful Lesbian Community Of South Africa

http://www.huffingtonpost.com/2015/03/05/julia-gunther-rainbow-girls_n_6784750.html?ir=Gay+Voices&ncid=fcbklnkushpmg00000050
"My Name is Zelda and I am 28 years old, and I’m a lesbian woman. I’m having problems at home because of my sexual orientation. I’ve not been tolerated for my sexuality, and I have never been accepted to live my life freely, and I’ve been told to change if I want any support. My parents threw me out of the house and told me to never come back until I change or bring a child as a woman or bring a man of my own to them to witness that I have changed. This situation has been stressing me a lot, and it has been going on for a long time. I feel like taking my life because I can’t bare such pain in my family house. It made me lose focus and interests in life. I just don’t know what to do. I need help to feel welcomed and wanted since I’ve never felt wanted by my own biological parents and I don’t know where to go. I’m just praying that I can have a roof over my head for my safety because I have never been protected at home, and at times, I would encounter hate speeches and violence in the street, and when I report it to my family, they will just say change if you want to live free because I am living a fake and evil life, and that’s why I’m coming across such bad things. For me, it’s of no use to stay at home because I’m not safe at home and outside where I live. People are telling me that they are going to get me and rape me because my family members are talking badly about me to other community members while they don’t want me at home."
"My name is Terra, and I was born in Cape Town on 21st April 1989. I got kicked out of the house when I was 16 years old because I’m a lesbian. Up until then, I lived a secret lesbian life and living a lie is very difficult; you have to come out and be yourself. I started living with my grandparents, who were very strict and taught me to be disciplined. Life was hard but you always have to remember –- if I’m not gonna make it through this –- who is going to make it for me? The name Terra is a butch name, and it gives me respect where I live. I’m not safe living in Gugulethu as a black lesbian. I’m not safe in my community. I’m not safe in South Africa, and I will never be safe. I’m living in fear but with the respect I got, I seem to be able to stay out of trouble. There are people who discriminate and criticize me when I walk down the street with my girlfriend. The community can break people’s heart by being harsh with their presumptions, but we all have to fight hate crime; otherwise, I think we will always be the victim. We have our own freedom and shouldn’t live in fear. I’m making a documentary right now about the hidden, untold, and painful stories in the townships by lesbian women that need to be heard. We need to talk about it ’cause these women are ashamed, ashamed of themselves. They think they must have done something wrong, but they didn’t do anything wrong! The got raped -- they didn’t choose to be raped. Being a victim is very painful; living in fear is very painful. Even though they hate us, rape us and kill us all we have is love! We love each other and they can’t break us ’cause we are gonna fight -- new generations like us. We are able to respect and love people here in our community, and our townships need to know this. It’s not the Apartheid from a long time ago; it’s Apartheid amongst ourselves in the black community."