«Μπαμπά είμαι γκέι» (σβησμένο σ’ένα παγκάκι στην Ν. Ιωνία)

09/01/2014

by gp

της Μαρίας Μάζη

«Άεκ για πάντα ρε μουνιά» . Όχι όχι, ΟΣΦΠ για μια ζωή. Ή μήπως ΠΑΟ(Κ); Δηλώσεις σαν αυτές τις ακούμε παντού, κάθε μέρα, κάθε ώρα μας περιτριγυρίζουν. Και τις βλέπουμε παντού επίσης. Άλλοτε με τεράστια μαύρα γράμματα, άλλοτε με μια πιο παιχνιδιάρικη διάθεση σε μωβ χρώμα (είναι όμορφο χρώμα το μωβ εξάλλου έτσι;) , άλλοτε βαμμένα στο χρώμα της εκάστοτε ομάδας με μπογιά, η οποία να μαρτυρά τα σημάδια της βιασύνης αυτής της δήλωσης, της απαγορευμένης (από υποστηρικτές άλλων ομάδων ή από τον νόμο). «Ο Κωστάκης αγαπάει την Μαρία», «Πάρος 2010», κάποιος στίχος του Λειβαδίτη, όλα αυτά χρωματίζουν και στοιχειώνουν ακόμη (αν ο Κωστάκης χώρισε τελικά με την Μαρία) κάποιο πάρκο, κάποιον τοίχο, κάποιο σχολείο, κάποιο κάτι.

Δεν μας πειράζουν. Ίσα ίσα έχουμε μάθει να θεωρούμε τόσο φυσική την παρουσία τους εκεί, που τις περισσότερες φορές δεν τα παρατηρούμε καν, όσο μεγάλο κι αν είναι το μέγεθος τους, όσο φανερό κι αν είναι το σημείο τους. Εκτός αν κάτι μας φαίνεται διαφορετικό ή αντίθετο με αυτά που έχουμε συνηθίσει να «είμαστε».

Όπως το παγκάκι με την φράση «μπαμπά είμαι γκέι» (βλέπε 3,4 κείμενα στην ίδια στήλη πιο κάτω) σε μια πλατεία. Για λίγους μήνες καλά κρατιόταν, όσο έβλεπε διάφορα συνθήματα (συνήθως ποδοσφαιρικών ομάδων) να σβήνονται ακόμα και την επόμενη μέρα της γέννησης τους με μανία, με μαύρη μπογιά ή άσπρη, οτιδήποτε για να τα καλύψει και να τα αντικαταστήσει κάποια άλλη νύχτα με κάποιο νέο. Πριν μια βδομάδα λοιπόν πάει κι αυτό το παγκάκι, ή καλύτερα πάει αυτή η φράση, το παγκάκι ακόμα εκεί είναι. Ένα πράσινο μαρκαδοράκι χάραξε τρία χι, ένα σε κάθε λέξη. Εντάξει μια ακόμα δήλωση ήταν θα μου πεις, ένα ακόμα σβήσιμο από κάποιον/α που δεν του/της άρεσε.

Το αξιοπρόσεκτο είναι όχι ότι σβήστηκε (περνούσα από εκεί συχνά, περίεργη να δω αν και πότε θα σβηστεί), αλλά ο τρόπος που έγινε. Δεν έγινε με μανία, δεν έγινε με πληρότητα, με κάποιο χρώμα που να το εξαφάνιζε για πάντα, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Έγινε διακριτικά, λεπτά, να φαίνεται από κάτω τι σβήστηκε. Σαν να έδειξε εκείνο το πράσινο, λεπτό μαρκαδοράκι ότι η φράση αυτή δεν ανήκει σε αυτό το πράσινο παγκάκι, δεν είναι επιθυμητή, είναι αντίθετο με αυτό. Κρατά την ύπαρξη της φράσης λοιπόν, δείχνοντας με τι είναι αντίθετο.

Υπάρχουν παντού αντιθέσεις που συνθέτουν κάποια επιθυμητά σχήματα, σώματα, πρόσωπα και συνθέσεις που αντιτίθενται ταυτόχρονα. Όπως η προχθεσινή εμφάνιση των poustiriot με το σύνθημα «Η αγάπη ΔΕΝ είναι αμαρτία» ενάντια στις χαρακτηριστικές ομοφοβικές δηλώσεις του μητροπολίτη Σεραφείμ, τονίζοντας το πόσο μη επιθυμητές είναι και ταράζοντας την εξουσία που μπορεί να έχουν. Η ελληνική κοινωνία φαίνεται πως διαλέγει, πως το ναι και το όχι της βρίσκονται τόσο δίπλα δίπλα όσο και απέναντι το ένα από το άλλο σε μια συνεχή μάχη των ορίων.

Κλείνοντας, δεν ξέρω κατά πόσο έχει νόημα αυτό το κείμενο, ίσως τόσο νόημα όσο έχει το σβήσιμο αυτής της φράσης, ενώ πολύ εύκολα ξαναγράφεται, από πάνω, από δίπλα, σε άλλο παγκάκι, σε τοίχο, σε σπίτια, σε σχολεία, όπου υπάρχουν άνθρωποι για να την δουν. Εσύ που έσβησες την φράση «μπαμπά είμαι γκέι» από το πράσινο παγκάκι, θα μου πεις για να μην ταλαιπωρούμαι στα γιατί ;