Είναι μόδα να είσαι γκέι. Γίνεται μια «πλύση εγκεφάλου» των νέων, μέσω της προβολής «κακών προτύπων», μπερδεύονται οι ρόλοι των φύλων κι έτσι τα νέα παιδιά γίνονται «ανώμαλα». Πολλοί νέοι και νέες γίνονται γκέι για να ξεχωρίζουν ή για να εκδικηθούν τους γονείς τους.
Πόσες φορές τα έχουμε ακούσει αυτά; Πόσοι από μας τα πιστεύουμε; Το χειρότερο είναι ότι τα πιστεύουν πολλοί γονείς, που ανησυχούν μη γίνει το παιδί τους γκέι. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι τα πιστεύουν πολλοί ψυχολόγοι και ψυχίατροι, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την άγνοια και την αγωνία των γονιών και τους κοροϊδεύουν, υποσχόμενοι «θεραπεία» της ομοφυλοφιλίας.
Από σάιτ συμβουλών για μαμάδες σταχυολογώ τη «συμβουλή» ψυχολόγου: «Η ομοφυλοφιλία σχετίζεται με τις ταυτίσεις με τους γονείς και αν μιλάμε για αγόρια τότε η ταύτιση γίνεται με τη μητέρα αντί να γίνει με τον πατέρα, όπως θα χρειαζόταν. Το θέμα όμως που ίσως να χρειαζόταν να σας απασχολεί και θα μπορούσε εν δυνάμει να συμβάλλει στη σεξουαλικότητα του γιου σας είναι το κατά πόσο οι ρόλοι στο σπίτι είναι διακριτοί.»
Ένας γκέι νέος 25 χρονών που με επισκέφτηκε πρόσφατα για δεύτερη γνώμη βλέπει ψυχαναλυτή, ο οποίος ναι μεν «δεν έχει πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία», αλλά πιστεύει ότι αν θέλει κανείς μπορεί ν’ αλλάξει, αφού είναι ελάχιστοι αυτοί που γεννιούνται γκέι και θέλουν να είναι γυναίκες. Γνωστή είναι επίσης η περίπτωση διάσημου τηλε-ψυχολόγου, ο οποίος στα βιβλία του μιλά για το πώς μπορεί να «διορθωθεί» ο σεξουαλικός προσανατολισμός των παιδιών χάρη σε «υγιή» πρότυπα φύλων.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, οι «ειδικοί» μπερδεύουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό με το κοινωνικό φύλο. Ο πρώτος έχει να κάνει με το ποιο φύλο ερωτευόμαστε. Το δεύτερο αφορά πώς συμπεριφερόμαστε ως άντρες ή γυναίκες, πώς αναπαριστούμε το φύλο μας, δηλαδή αν είμαστε κλασικά αρρενωποί ή θηλυπρεπείς. Τα δύο αυτά δεν έχουν καμία σχέση αιτιότητας. Μπορεί να έχω παρουσιαστικό και συμπεριφορά βαρύ μάγκα λιμενεργάτη και να πηγαίνω με άντρες. Μπορεί να είμαι πιο λεπτεπίλεπτος και φλώρος στην εμφάνιση και να μου αρέσουν αποκλειστικά οι γυναίκες.
Τα πρότυπα που δίνουν οι γονείς μέσα από τους δικούς τους έμφυλους ρόλους δεν έχουν επίδραση στον σεξουαλικό προσανατολισμό του παιδιού τους. Αν ήταν έτσι, όλα τα αγόρια που μεγάλωναν με μπαμπάδες ναύτες θα έπρεπε να έβγαιναν γκέι (αφού απουσιάζει το αντρικό πρότυπο). Ένα σωρό αγόρια είναι γκέι, κι ας έχουν πατέρα αυστηρό στρατιωτικό ή σκληροπυρηνικό αστυνομικό. Η άποψη ότι μια αυταρχική μαμά ή ένας απών μπαμπάς κάνει το αγόρι αδερφή είναι μια αναπόδεικτη θεωρία, η οποία καταρρίπτεται θριαμβευτικά μέσα από άπειρες πραγματικές ζωές ομοφυλόφιλων.
Χρόνια τώρα, στα ΜΜΕ αλλά και στις παρέες μας προβληματιζόμαστε: γεννηθήκαμε ομοφυλόφιλοι ή γίναμε μεγαλώνοντας; Ένα άλλο ερώτημα, όμως, είναι πολύ σημαντικότερο: Γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ; Η απάντηση είναι απλή: η ομοφυλοφιλία ήταν (και ως ένα βαθμό είναι) κοινωνικά κατακριτέα. Το αν προκαλείται ή είναι έμφυτη είναι ένα ερώτημα με τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις.
Αν είναι έμφυτη, όπως το χρώμα των ματιών, τότε οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Γεννήθηκαν έτσι. Πώς να τους καταδικάσεις; Και πώς να τους θεραπεύσεις;
Για ακριβώς αυτό τον λόγο, πολλοί γκέι άντρες και γυναίκες ευνοούν μια τέτοια αιτιολογία της ομοφυλοφιλίας. Όπως λέει ο Γερμανός σεξολόγος Martin Dannecker: «Εδώ και πάνω από ένα αιώνα οι ομοφυλόφιλοι πιστεύουν ότι οι κοινωνικές διακρίσεις θα πάψουν εάν μπορέσουν να αποδείξουν ότι η κατάστασή τους καθορίζεται γενετικά».
Αυτό το σκεπτικό είναι πολύ ελκυστικό. Το αντίθετό του, δηλαδή η ομοφυλοφιλία να προκαλείται από κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες, φαίνεται ζοφερό σενάριο. Αν προκαλείται, πάει να πει ότι μπορεί ν’ αποφευχθεί. Ή ότι έγιναν λάθη, τα οποία, αν δεν γίνονταν, το παιδί θα έβγαινε «φυσιολογικό». Ή πάλι σημαίνει ότι κανείς γίνεται γκέι από καπρίτσιο, από μόδα, ότι τέλος πάντων ήταν επιλογή του να γίνει. Και ποιος κάνει μια τέτοια επιλογή, εκτός αν είναι προβληματικός;
Τίποτα δεν έχει αποδειχθεί ακόμη. Οι περισσότεροι σοβαροί επιστήμονες καταλήγουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών παραγόντων. Ακόμα και οι πιο συντηρητικοί, αντιδραστικοί ψυχολόγοι συμφωνούν πως ό,τι και να ισχύει, ο σεξουαλικός προσανατολισμός καθορίζεται σε πολύ μικρή ηλικία και δεν αλλάζει (αυτό το λένε επίσημα – ανεπίσημα τάζουν διάφορες θεραπείες σε αγωνιούντες γονείς).
Εμείς, όμως, οι απλοί γκέι άντρες και γυναίκες τι κάνουμε; Ποια θέση παίρνουμε; Γεννιόμαστε ή γινόμαστε; Και γιατί να μας νοιάζει; Είτε γεννιόμαστε γκέι είτε γινόμαστε είτε και τα δύο, δεν χρειάζεται ν’ απολογούμαστε σε κανέναν. Πρωτίστως δε στον εαυτό μας. Δεν χρειάζεται να βρούμε την αιτία του προβλήματος, εκτός αν το θεωρούμε εμείς πρόβλημα. Δεν χρειάζεται να μας νοιάζει αν φταίνε τα γονίδιά μας, η μάνα μας ή ο πατέρας μας ή η πολλή Μαρινέλα σε τρυφερή ηλικία ή όλα μαζί, επειδή δεν υπάρχει κανένα φταίξιμο. Ό,τι κι αν ισχύει, είμαστε εντάξει μ’ αυτό που είμαστε;
Κανείς δεν επιλέγει να γίνει ομοφυλόφιλος. Όπως κανείς δεν επιλέγει να γίνει ετεροφυλόφιλος. Για προσπαθήστε να ποθήσετε το ίδιο φύλο με το ζόρι και να δούμε αν θα τα καταφέρετε. Οπότε όχι, ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι επιλογή. Επιλογή είναι αν θα διαλέξουμε να ζήσουμε με την ομοφυλοφιλία μας με σεβασμό σε αυτό που είμαστε· χωρίς να ντρεπόμαστε και να το κρύβουμε σαν έγκλημα. Ή αν θα διαλέξουμε να το καταπιέσουμε, να το εκφράζουμε μόνο στα σκοτεινά και να ταλαιπωρούμαστε με το κακό που μας έτυχε. Αυτή είναι η μοναδική επιλογή μας, όπου κι αν οφείλεται η ρημάδα η ομοφυλοφιλία.
*Τον Ιανουάριο ξεκινά η 9η ομάδα αυτογνωσίας για γκέι άντρες. Τι σημαίνει να είσαι γκέι; Πώς μας αφορά η αρρενωπότητα και η θηλυπρέπεια; Πώς κάνουμε ερωτικές σχέσεις; Πώς χειριζόμαστε τη μονογαμία ή την πολυγαμία; Γιατί να (μη) μιλήσουμε για τη σεξουαλική μας ταυτότητα σε άλλους; Περισσότερες πληροφορίες,εδώ.
δεν ειμαι γκευ. καθολου. αλλα με αυτο το αρθρο με γεμισες με την επιθυμια να γινω. μονο και μονο γιατι θυμωνω που κατηγοριοποιειται σαν προβλημα. και απο εσας του ιδιους. ειμαι τοσα λαθος πραγματα, και τοσα προβληματικα, που θα ανταλλαζα...
ΑπάντησηΔιαγραφή