Αθέατοι γονείς

Πάντα υπήρχαν LGBT γονείς, γονείς που βασανίστηκαν  μέχρι να πάρουν την απόφασή τους ν'αποκτήσουν παιδί, που παντρεύτηκαν με λευκούς γάμους, που αποφάσισαν να κάνουν το coming out ή την μετάβαση φύλου μετά από τον γάμο και ενώ είχαν αποκτήσει παιδιά.
Λεσβίες, ομοφυλόφιλοι και τρανς , που αποφάσισαν να υιοθετήσουν ή να γίνουν ανάδοχοι γονείς, αντανακλά όπου η νομοθεσία το επέτρεπε (Ολλανδια και Ισπανια ktl) που μεγάλωσαν παιδιά των συγγενών τους, που έχασαν τα παιδιά τους ή που αναγκάστηκαν να παραιτηθούν κάθε γονεϊκού δικαιώματος μετά από δικαστικό αγώνα – γιατί η αίθουσα ενός δικαστηρίου αντανακλά την λεσβιοφοβία, την τρανσφοβία, την  ομοφοβία, τον ρατσισμό και τον σεξισμό της κοινωνίας. Γονείς που δεν έκρυψαν την σεξουαλική τους ταυτότητα και άλλοι που προσπάθησαν να κρατήσουν την ζωή τους κρυφή, ακόμα και από τα παιδιά τους.

Όπως και να είναι, συνεχώς αυξάνει ο αριθμός των LGBT ατόμων που επιλέγουν να γίνουν γονείς και να παλεύουν για την αναγνώριση της οικογένειας που έχουν δημιουργήσει.
Μέσα απ' όλη αυτή την διαδικασία έρχονται αντιμέτωποι με προβληματισμούς, με βασικότερο το δίλημμα της ταυτότητας. Η εικόνα της λεσβίας ,του ομοφυλοφίλου και του τρανς έρχεται σε αντίφαση με την εικόνα του γονιού. Η δομή μιας τέτοιας οικογένειας ξεφεύγει από τον παραδοσιακό προσδιορισμό που θέλει να αποτελείται από έναν άντρα και μια γυναίκα που μεγαλώνουν παιδιά κάτω από τα πλαίσια ενός γάμου.
Ένα ανοικτό μυαλό δέχεται εύκολα τις διαφορετικές εναλλακτικές, ενώ ένα συντηρητικό δύσκολα θα μπορούσε να περιλάβει στον όρο οικογένεια και ζευγάρια του ίδιου φύλου. Ο όρος «λεσβία» «τρανς» ή «ομοφυλόφιλος» όταν συνδέεται  με τον όρο «γονιός» θεωρείται  οξύμωρος και αδιανόητος για μια συντηρητική κοινωνία όπως είναι αυτή της Ελλάδας.
 Και εδώ είναι που εντοπίζεται η ουσία του προβλήματος: και πολλά LGBT άτομα πείθονται πως είναι ανίκανα όχι μόνο να κάνουν ένα παιδί, αλλά και να το αναθρέψουν σωστά.

Το κακό είναι πως δεν έχουμε ακόμα ξεπεράσει μύθους και ταμπού που συνδέονται αιώνες τώρα με την όποια σεξουαλικότητα και συμπεριφορά διαφέρει από κοινά αποδεκτές νόρμες.
αν πάψει να μας απασχολεί η μορφή που θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να έχει μια οικογένεια, είναι πολύ πιο εύκολο να δούμε την πραγματικότητα που βιώνουμε αυτή την στιγμή στην Ελλάδα και που θεωρείται αναγνωρισμένος θεσμός για κοινωνίες άλλων χωρών: πως όλο και περισσότερα LGBT  άτομα πραγματοποιούν μια βαθύτερη επιθυμία τους, να αποκτήσουν παιδιά είτε σαν μονογονεϊκή οικογένεια ειτε σαν οικογένεια ατόμων του ίδιου φύλου. Αυτό που φαίνεται να απασχολεί, σε σημείο προβληματισμού και εμας τους ίδιους   επειδή δεν υπάρχουν πολλά φανερά ζωντανά παραδείγματα, είναι το είδος των επιδράσεων που δέχεται ένα παιδί όταν μεγαλώνει μέσα σε μια ομογονεϊκή οικογένεια. Ας μην ξεχνάμε πως η ελληνική πραγματικότητα αναγκάζει ακόμα την λεσβία, την τρανς  ή τον ομοφυλόφιλο γονέα στην σιωπή και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου η σιωπή αυτή μετατρέπεται σε σαρκοβόρο έτοιμο να εξαφανίσει την όποια αλήθεια γύρω από το παιδί.

Αυτός ακριβώς ο εσωτερικευμένος φόβος του γονιού γίνεται ακόμα πιο έντονος όταν το παιδί πάει σχολείο και έρχεται σε επαφή με άλλα συνομήλικα παιδιά που έχουν δύο γονείς διαφορετικού φύλου. Τι θα πει; Πώς θα το αντιμετωπίσουν; Μήπως γίνει θύμα του ίδιου ρατσισμού και περιθωριοποίησης που ο ίδιος ο γονιος αντιμετώπισε ή δεν θέλησε ποτέ να αντιμετωπίσει; Ποια η αντίδρασή του και πόσο ένας στιγματισμός αφήνει ανέπαφο τον ψυχισμό του παιδιου και τις αξίες που μαθαίνει στο σπιτι; Η αλήθεια είναι πως το παιδί θα μεγαλώσει σε περιβάλλον όπου οι κοινωνικοί θεσμοί, δέχονται την ετεροφυλοφιλία σαν τη μόνη αποδεκτή νόρμα οπότε δύσκολα μπορεί να δει την δική του ζωή - την δική του πραγματικότητα - να αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο ενός συνομήλικου του. Πάνω σε αυτή την νόρμα βασίζονται οι πολέμιοι των ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών για τις λεσβίες τις τρανς και τους ομοφυλόφιλους, όπως και την ίδια νόρμα θα επικαλεστούν με το ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν ένας γονέας να επιφορτίσει το παιδί του με το στίγμα πως έχει LGBT  γονείς;»

 Ίδιο ακριβώς ήταν το επιχείρημα που χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν για όποιο ζευγάρι ήθελε να αποκτήσει παιδιά και δεν πληρούσε τις προδιαγραφές που κυριαρχούσαν στην συγκεκριμένη εποχή. Όπως άλλαξαν όλα αυτά έτσι μπορεί να αλλάξει και η δική μας ματιά στην οικογένεια και στο πώς μπορεί να είναι δομημένη. Μια τέτοια αλλαγή προϋποθέτει πως εμείς είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε αλλαγές ξεκινώντας από την ίδια μας την ζωή. Στο πλευρό μας έχουμε μελέτες ψυχιάτρων και παιδοψυχολόγων που δεν εντόπισαν την παραμικρή διαφορά ανάμεσα στην ψυχολογία και συμπεριφορά παιδιών με ετεροφυλόφιλους γονείς και παιδιών με LGBT γονείς , δεν έγιναν λεσβίες, τρανς και ομοφυλόφιλοι τα παιδιά  των ομογονεΪκών οικογενειών σε μεγαλύτερο ποσοστό από εκείνα των ετερόφυλόφιλων.
Αν και οι μέχρι τώρα μελέτες αφορούν κυρίως λεσβίες είμαστε σίγουρες ότι νέες μελέτες  θα έδειχναν όπως και στην περίπτωση των λεσβιών μητέρων πως ένα παιδί που μεγαλώνει με LGBT  γονείς εκφράζει πολύ πιο εύκολα τα συναισθήματα του και δείχνει ευτυχισμένο οταν μεγαλώνει με αγάπη και με ασφάλεια.

Επομένως, δεν παίζει ρόλο αν έχει δύο διαφορετικούς ή δύο ίδιους γονείς. Μέσα απ' όλες αυτές τις διαδικασίες θα βοηθήσουμε να γκρεμιστεί ο μύθος που θέλει τα LGBT  άτομα  να γίνονται εμπόδιο στην συναισθηματική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών τους.

Που σημαίνει πως το κράτος δεν έχει κανένα λόγο να μην αναγνωρίζει τις δικές μας οικογένειες  ,να δώσει παροχές ή να μην βοηθήσει το κάθε LGBT άτομο που θέλει να γίνει γονιός.
Που σημαίνει πως η αιώνια «τσίχλα»που αναμασούν οι εκπρόσωποι της εκκλησίας περί δήθεν υπογεννητικότητας στην Ελλάδα-ρίχνοντας έντεχνα το μπαλάκι στους «διεστραμμένους ομοφυλόφιλους»-δεν έχει ούτε υπόσταση,αλλά και καμια ισχύ.
Που σημαίνει πως μια δημοκρατική χώρα - η οποία καποτε υπεράσπιζε δικαιώματα άλλων πληθυσμιακών ομάδων - οφείλει να σκύψει και πάνω στην πλέον παραμελημένη ομάδα φορολογούμενων πολιτών: τα LGBT άτομα