Τρανσβοβία από το νηπιαγωγείο

Μία από τιςδύο εισηγήσεις της ομάδας "οικογένειες ουράνιο τόξο" στην διημερίδα του ΣΥΔ για την παγκόσμια ημέρα μνήμης διεμφυλικών, 20 και 21/11/2012 στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

 Η Μαρία γεννήθηκε κορίτσι, αυτό το καθοριστικό για τη ζωή της γεγονός δεν της άρεσε καθόλου. Προτιμούσε να δείχνει, να φέρεται και να κάνει ότι κάνουν τ’ αγόρια. Έμοιαζε σαν αγοράκι με κάπως μακριά μαλλιά.

Την πρώτη μέρα που ήρθε στο νηπιαγωγείο έφτασε μαζί με την μητέρα της σέρνοντας μια τεράστια τσάντα με την Μπάρμπι, Ήταν σιωπηλή και έμεινε ακίνητη στη θέση της μέχρι που η μητέρα της έφυγε. Μετά με σίγουρα βήματα πήγε στην τσάντα της την άνοιξε έβγαλε από μέσα μια μικρότερη τσάντα με την εικόνα του Μπάτμαν και προσπάθησε για πολύ ώρα να κρύψει με αυτήν, την εικόνα στην μεγαλύτερη τσάντα.

 Όταν τα κατάφερε ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα κάθισε πάλι στη θέση της σιωπηλή. Τα υπόλοιπα παιδιά αγόρια και κορίτσια αναρωτήθηκαν και σχολίασαν: «γιατί έχεις τον Μπάτμαν, ο Μπάτμαν είναι για αγόρια, εσύ είσαι κορίτσι» Από εκείνη τη στιγμή και μετά η Μαρία βρέθηκε στο περιθώριο, δεν ήθελε να παίζει με τα κορίτσια και τα παιχνίδια που επέλεγαν και έτσι κι εκείνα δεν έπαιζαν μαζί της. Τα αγόρια πάλι που της άρεσε να παίζει μαζί τους την απέρριπταν γιατί ήταν κορίτσι… Κέρδισε μόνο ένα φίλο σε όλη την χρονιά κι αυτός ο φίλος της προέρχονταν από μια οικογένεια που είχε μάθει να σέβεται την διαφορετικότητα, ήταν ο ένας από τους δύο γιούς μου.

Δυστυχώς για την Μαρία οι μικρές καθημερινές επιλογές της δεν ήταν αποδεκτές ούτε στο σπίτι που δεν της επέτρεπαν να κόψει τα μαλλιά της κοντά και ήθελαν να την κόψουν από το ποδόσφαιρο και να την γράψουν στο κολυμβητήριο ούτε στο σχολείο που γελούσαν και την κορόιδευαν όταν έλεγε ότι όταν θα μεγαλώσει θα γίνει ποδοσφαιριστής και  θα παντρευτεί την Ελένη.

Μετά από λίγες μέρες η μητέρα της Μαρίας με πλησίασε φανερά απογοητευμένη και μου είπε: «Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό το παιδί, φοράει μόνο φόρμες είναι αδύνατον να της βάλω ένα φουστάνι, αφήστε που μόνο ποδόσφαιρο θέλει να παίζει, ότι κούκλες της χαρίζουμε σκονίζονται στα κουτιά, ούτε να τις ακουμπήσει»

Την καθησύχασα και της πρότεινα να μην επιμένει να την αλλάξει αλλά να την ακούει και να στηρίζει τις επιλογές της. Η μητέρα κούνησε το κεφάλι της σκεπτική και είπε πως θα προσπαθήσει.. Πραγματικά την επόμενη μέρα η Μαρία ήρθε στο σχολείο μόνο με την τσάντα Μπάτμαν, ήταν μια μικρή νίκη.

Στην γιορτή των Χριστουγέννων η Μαρία διάλεξε να είναι ξωτικό  ήταν ο μόνος ρόλος που ήθελε και γιατί τα υπόλοιπα ξωτικά ήταν αγόρια αλλά και γιατί θα φορούσαν κόκκινα παντελόνια. Η μαμά της όμως της έραψε μια κόκκινη φούστα, η Μαρία αρνήθηκε να την φορέσει, αρρώστησε και τελικά δεν ήρθε στην γιορτή.

Στην επόμενη γιορτή προσπάθησα να μιλήσω με την μητέρα, Η Μαρία ήθελε να είναι «κεραυνός» «μα πάλι αντρικό ρόλο θέλει να παίξει; Δεν μπορείτε να της αλλάξετε γνώμη σας παρακαλώ;» μου είπε φανερά απογοητευμένη. Την έπεισα για μια ακόμα φορά να την αφήσει να κάνει τις επιλογές της αλλά πριν συμφωνήσει πολύ διστακτικά μου είπε:. «Μα θα την δουν όλοι στην γιορτή!» το είπε τόσο απελπισμένη σαν να φοβόταν ότι όλοι στην γιορτή θα ανακαλύψουν ότι το παιδί της έχει τρία κεφάλια τέσσερα πόδια και φουντωτή ουρά και θα το περιγράψουν σαν τέρας της φύσης.

 «Φυσικά» της απάντησα, «αυτό το νόημα έχουν οι γιορτές, να διαλέξουν τα παιδιά τι θέλουν να κάνουν να δουλέψουν γι’ αυτό και να το δείξουν».  Έφυγε όχι πολύ σίγουρη αλλά κάπως ανακουφισμένη που τουλάχιστον εγώ δεν έβλεπα κανένα τέρας στο πρόσωπο της Μαρίας.

Την ημέρα των γενεθλίων της  η Μαρία ήταν πολύ χαρούμενη, έλεγε σε όλους για την τούρτα γήπεδο με μπάλα και ποδοσφαιριστές που θα έφερνε σε λίγο η μητέρα της, Η μητέρα έφτασε στο νηπιαγωγείο με ένα μεγάλο κουτί ,όταν πήγα να της ανοίξω την πόρτα της αυλής, ικανοποιημένη που είχε αρχίσει επιτέλους να ακούει το παιδί της, της είπα «μπράβο που της έκανες το χατίρι, από το πρωί λέει για την τούρτα-γήπεδο» η μαμά της τότε κατέβασε το κεφάλι και μου είπε: «δεν άντεξα να της πάρω την τούρτα γήπεδο και να τους πω να γράψουν πάνω «χρόνια πολλά Μαρία» και της πήρα μια τούρτα με πριγκίπισσες»

Τότε ήταν που θύμωσα πραγματικά. Έξαλλη σχεδόν την ρώτησα «γιατί τα κάνουμε τα γενέθλια και τις γιορτές; Δεν τα κάνουμε για να χαρούν τα παιδιά μας; αν ήταν να την κάνεις δυστυχισμένη καλύτερα να μην έφερνες καθόλου τούρτα, αν ήμουν στη θέση σου ακόμα και τώρα θα έτρεχα και  θα πήγαινα να βρω αυτό που μου ζήτησε και της υποσχέθηκα ότι θα έχει.»

Η μητέρα θολωμένη και σοκαρισμένη μάλλον από την αντίδρασή μου, μου είπε: «έχεις δίκιο, πάω τώρα αμέσως να την φέρω, πες της ότι θα καθυστερήσω λίγο αλλά θα έχει την τούρτα που θέλει»

Εκείνη την ημέρα η Μαρία σώθηκε από μια μεγάλη δυστυχία και πέρασε πραγματικά χαρούμενη και ευτυχισμένη τα γενέθλιά της. Ήταν μια ακόμα μικρή νίκη για όλους μας για μένα για την Μαρία και για την μητέρα της. Για μένα γιατί έχοντας τόση εσωτερικευμένη ομοφοβία μέσα μου δεν κατάφερα ποτέ να μιλήσω όπως θα ήθελα στην μητέρα από φόβο μήπως κατηγορηθώ ότι σαν λεσβία προσπαθώ να κάνω και το δικό της παιδί κατ’ εικόνα και ομοίωση δική μου. Για τη Μαρία γιατί την είχαμε έστω και για λίγο αφήσει να είναι ο εαυτός της και για την μητέρα της γιατί κατάφερε να νικήσει τον φόβο της για την απόρριψη του κόσμου και να κάνει το παιδί της ευτυχισμένο.

Στο τέλος της χρονιάς  προσπάθησα να δυναμώσω την μητέρα ώστε οι απογοητεύσεις του παιδιού να είναι όσο το δυνατόν λιγότερες. Της μίλησα όσο πιο ανοιχτά μπορούσα. Της είπα ότι το παιδί της δεν είναι άρρωστο, είναι απλώς διαφορετικό.

Σε μια κοινωνία που έχει θέση μόνο για τα«μπλε» παιδιά της είπα είναι φυσικό εμείς σαν γονείς να θέλουμε να έχουμε «μπλε» παιδιά, για να ταιριάζουν, αλλά τα παιδιά μας δεν είναι μόνο «μπλε» είναι και «πράσινα» και «κόκκινα» και «κίτρινα» και «πορτοκαλί» Τι πρέπει να κάνουμε; Να προσπαθήσουμε να τα κάνουμε με το ζόρι «μπλε» και να τα κάνουμε δυστυχισμένα; Ή να τα αγκαλιάσουμε ότι χρώμα κι αν έχουν και  να παλέψουμε μαζί τους για να είναι ευτυχισμένα επιβάλλοντας στην κοινωνία να δεχτεί με τους ίδιους όρους και όλα τα άλλα «πολύχρωμα» παιδιά; Εγώ σαν μάνα θα επέλεγα να σταθώ δίπλα στο παιδί μου κι όχι απέναντί του δείχνοντας του  το πως αν δεν γίνει όπως το θέλω δεν θα το αγαπώ,

Η περίπτωση της Μαρίας δεν είναι μοναδική και μιλώντας φέτος με την δασκάλα της στην πρώτη δημοτικού συμφωνήσαμε ότι το παιδί δυσφορεί με το φύλο του.  Η σκέψη της συναδέλφου με βρήκε σύμφωνη όταν μου είπε «διστάζω να πω στην μητέρα να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ψυχολόγο γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι ο ειδικός δεν θα προσπαθήσει να τoν «γιατρέψει» από αυτό που θεωρείτε ακόμα στην χώρα μας αρρώστια, από το να είναι ο εαυτός τou χωρίς λογοκρισία»

Εισήγηση της ομάδας "οικογένειες ουράνιο τόξο" στην διημερίδα του ΣΥΔ για την παγκόσμια ημέρα μνήμης διεμφυλικών, 20 και 21/11/2012 στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων