Δυο λεσβίες μεγάλωσαν ένα παιδί, και να το αποτέλεσμα!

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/28165?comments_page=1&comments_order=o#comments

Ανήκω στην ομάδα «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο». Οι περισσότεροι στην ομάδα είμαστε γονείς, κάποιοι προσπαθούν να γίνουν γονείς και κάποιοι άλλοι απλώς υποστηρίζουν το δικαίωμά τους να μπορούν να γίνουν γονείς εάν το θελήσουν.

Ως γονείς πρώτα απ’ όλα μας ενδιαφέρει η ασφάλεια και η ευημερία των παιδιών μας κι έτσι πολλοί από εμάς μένουν αόρατοι. Υπάρχει πάντα μέσα μας ο φόβος ότι αυτά που θα πούμε και θα κάνουμε μπορεί με κάποιον τρόπο να κάνουν κακό στα παιδιά μας και στην οικογένειά μας. Πολλοί από εμάς επιλέγουν την σιωπή από φόβο ότι θα κάνουν κακό ή θα χάσουν τα παιδιά τους: ανάδοχοι γονείς που φοβούνται ότι οι κοινωνικές υπηρεσίες θα απομακρύνουν τα παιδιά που μεγαλώνουν, τρανς γονείς που βρίσκονται σε διαδικασία μετάβασης φύλου και αναγκάζονται να παραιτηθούν κάθε γονεϊκου δικαιώματος με ή χωρίς δικαστικό αγώνα για «το καλό του παιδιού» μητέρες που φοβούνται ότι θα χάσουν την επιμέλεια των παιδιών αν στο δικαστήριο ακουστεί ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός. Πατέρες που φοβούνται ότι το δικαστήριο δεν θα τους επιτρέψει να βλέπουν τα παιδιά τους έστω κάθε δεύτερη Κυριακή αν ακουστεί ότι είναι ομοφυλόφιλοι, Η ελληνική πραγματικότητα αναγκάζει ακόμα την λεσβία, τον/την τρανς  ή τον ομοφυλόφιλο γονέα στην σιωπή και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου η σιωπή αυτή μετατρέπεται σε σαρκοβόρο τέρας έτοιμο να εξαφανίσει την κάθε αλήθεια γύρω από το παιδί.

Είναι πλέον βέβαιο ότι, ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, ο σεξισμός  η ομοφοβία και η τρανσφοβία γνωρίζουν ιδιαίτερη έξαρση. Πράγματι, οι κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις που προκάλεσε –και συνεχίζει να προκαλεί– το καθεστώς έκτακτης δημοσιονομικής ανάγκης συνοδεύονται από την όλο και μεγαλύτερη διασπορά στη δημόσια ζωή, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις προσωπικές συζητήσεις και επαφές ακραία σεξιστικών, ομοφοβικών, τρανσφοβικών και ρατσιστικών λόγων και πρακτικών. Πρόκειται για λόγους και πρακτικές που προπαγανδίζουν τη σκλήρυνση των έμφυλων ιεραρχιών, επιδιώκουν την επιβράβευση επιθετικών εκδοχών του ανδρισμού και διεκδικούν τη νομιμοποίηση διακρίσεων και αποκλεισμών βασισμένων στο φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου , την εθνική καταγωγή, το θρήσκευμα κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, η συσπείρωση των συμπατριωτών μας στην «ελληνική» τους «οικογένεια» και τις πατροπαράδοτες «αξίες» της, εμφανίζεται σαν το μοναδικό ανάχωμα που μπορεί να εγγυηθεί μια σχετική προστασία από τα δεινά της κρίσης. Στο κλίμα αυτό, ένα ευρύ πολιτικό φάσμα εμφανίζεται να οικειοποιείται σεξιστικές, ομοφοβικές , τρανσφοβικές και ρατσιστικές θέσεις που κάποτε (υποτίθεται πως) αποτελούσαν αποκλειστικότητα της ακροδεξιάς ρητορείας.

Στη σημερινή κατά μέτωπο ταξική επίθεση, ο έμφυλος και σεξουαλικός διαχωρισμός της κοινωνίας θεριεύει, κι εμείς με τις οικογένειές μας είμαστε από αυτούς που θα βρεθούμε από τους πρώτους στην απέναντι πλευρά, στην απομόνωση των «κοινωνικά» λεπρών. Μέσα στους εχθρούς της Χ.Α. και των όμοιων της είμαστε κι εμείς με τις οικογένειες μας γιατί «σπιλώνουμε» και «μολύνουμε» με την ύπαρξή μας το τρίπτυχο του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»

Λέμε συχνά ότι ρατσισμός, σεξισμός ,ομοφοβία και τρασνφοβία πάνε μαζί. Όταν κάποιος είναι ρατσιστής διαθέτει και όλο το υπόλοιπο πακέτο.

Όμως η ομοφοβία ,η τρανσφοβία και ο σεξισμός φαίνεται πως ξέρουν να κρύβονται καλά. Ακόμα και όσοι θα μπορούσαν να είναι φυσικοί σύμμαχοι μας συχνά καταφεύγουν σε σεξιστικό, ομοφοβικό και τρανσφοβικό λόγο, σχόλια και εκφράσεις. Ακόμα κι εμείς που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως λεσβίες  gay τρανς πολεμάμε καθημερινά την εσωτερικευμένη μας ομοφοβία και τρανσφοβία.

Όπως έγραψε η ακτιβίστρια φίλη μας  Ilaria Trivellato
Υπεύθυνη των οικογενειών ουράνιο τόξο της Emilia Romagna στην Ιταλία

«Αν ρωτήσετε ένα ψάρι τι βλέπει, θα σας απαντήσει: «Τον κοραλλιογενή ύφαλο, τα άλλα ψάρια, τα φύκια...» Δεν θα σας πει ποτέ: «Βλέπω το νερό». Το νερό δεν μπορεί να το δει, γιατί είναι παντού.

Η ομοφοβία και η τρανσφοβία  είναι για μας ότι είναι το νερό για το ψάρι: κανείς δεν τις βλέπει γιατί είναι παντού, γιατί μεγαλώσαμε μαζί τους, γιατί τις έχουμε ρουφήξει μαζί με το γάλα μας από την πρώτη μέρα που ήρθαμε στον κόσμο γιατί είναι «φυσικές».
Η αποστολή μας σαν ακτιβιστές είναι να κάνουμε το νερό να φανεί. Γιατί δεν μπορείς να πολεμήσεις αυτό που δεν βλέπεις. 

Για να μπορέσουμε να το πετύχουμε αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να καταφέρουμε να νικήσουμε τους φόβους μας.

Προσωπικά αρκετό καιρό τώρα αποφάσισα να μην ταΐζω τους φόβους μου, να τους αφήσω να πεθάνουν από ασιτία, αφυδάτωση και πείνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα έγινα ατρόμητη, απλώς αποφάσισα να μην είμαι πλέον αόρατη στο όνομα του φόβου.

Στο πλαίσιο αυτής της άσκησης θάρρους είμαι εδώ για να με γνωρίσετε, για να δείτε το πρόσωπό μου για να δείτε ότι είμαστε σαν κι εσάς κι όχι κάποιο μυθικό τέρας με τρία κεφάλια. Είμαι εδώ για να σας μιλήσω για τις οικογένειές μας.

Παραφράζοντας τα λόγια του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη που έλεγε : «Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση» λέω ότι «οι άλλοι φτιάχνουν για τις οικογένειές  μας μια εικόνα για δική τους χρήση» 

Θα σας παρουσιάσω κάποιες από τις εικόνες  που έχουν φτιάξει οι «άλλοι» για τη δική μου οικογένεια.

Για το ελληνικό κράτος  η οικογένεια μου δεν είναι μία αλλά δύο,  δύο μονογονεϊκές οικογένειες με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν υπάρχει καμία νομική κατοχύρωση για μας. Αν αύριο εγώ πεθάνω τα βιολογικά παιδιά μου έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να βρεθούν με κάποιον άσχετο συγγενή μου 3ου βαθμού που δεν τον έχουν συναντήσει ποτέ παρά με την άλλη τους μητέρα. Αν χάσω τη δουλειά μου δεν θα έχουν δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης από την σύντροφο μου. Όσα για τις άλλες οικογένειες είναι αυτονόητα για τη δική μου απλώς δεν ισχύουν. Πληρώνουμε τους φόρους μας κανονικά αλλά εξακολουθούμε να είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Στα νομικά μας έγγραφα δεν φαίνεται πουθενά ότι εμείς μαζί μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ότι έχουμε κοινό γονεϊκό ρόλο. Τα παιδιά δεν μπορούν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό παρά μόνο με την βιολογική τους μητέρα αφού αποδείξουν ότι δεν υπάρχει βιολογικός πατέρας. Τα συνοδεύει ένα πιστοποιητικό γέννησης που αν δεν έχει κενό στο «όνομα πατρός» έχει απλώς ένα άσχετο όνομα που προστέθηκε με τη νομική διαδικασία «πρόσληψης πατρωνύμου». 

Για τους καλοπροαίρετους γείτονες μας, είμαστε απλώς δύο γυναίκες που μέσα στη οικονομική κρίση προσπαθούν να συνεργαστούν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Ζούμε μαζί για να μοιραζόμαστε τα έξοδα, τις δουλειές, τη φροντίδα των παιδιών. Ούτε λόγος για μια οικογένεια, δύο οικογένειες πάντα…

Για όλους τους κακοπροαίρετους είμαστε δυο λεσβίες που ζουν μαζί και υποχρεώνουν τα παιδιά τους να ανεχτούν αυτή τη συμβίωση, που τα φέρνουν σε δύσκολη θέση και ίσως να τα κακοποιούν. Κανονικά θα έπρεπε να παρέμβουν οι κοινωνικές υπηρεσίες για να μας τα πάρουν,

Για τους δασκάλους των παιδιών μας είμαστε και οι δύο μπέιμπι-σίττερ  η μία για τα παιδιά της άλλης. Διορθώνουν τα παιδιά μας όταν λένε την σύντροφό μου μαμά, τους λένε ότι κάνουν λάθος, μάνα είναι μόνο μία… τα οδηγούν στη σιωπή και το μυαλουδάκι τους προβληματίζεται συχνά για το τι μπορούν να πουν και τι όχι ώστε οι αλήθειες τους  να μην οδηγήσουν τους άλλους να τους χαρακτηρίσουν ψεύτες.. 

Για τους ειδικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους κλπ είμαστε αντικείμενο για μελέτη, μας τοποθετούν πάντα στο μικροσκόπιο και προσπαθούν να μας μελετήσουν. Ακτινογραφούν την ζωή μας και προσπαθούν να εξάγουν συμπεράσματα (συχνά ανάλογα με την κοσμοθεωρία και τις  πεποιθήσεις τους) για τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.

Για τους φασίστες χρυσαυγίτες του πάρκου κάτω από το σπίτι μας είμαστε τα επόμενα εύκολα θύματα, έτοιμοι πάντα να μας εκφοβίσουν δείχνοντάς μας με το δάχτυλο και αφήνοντας ελεύθερα τα εκπαιδευμένα επιθετικά πιτ μπουλ που περιφέρουν ώστε να μας κάνουν να κρυφτούμε.

Για τους άλλους  LGBT γονείς του εξωτερικού είμαστε μάλλον «λίγοι» αφού δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τα γρήγορα και μεγάλα βήματα που εκείνοι κάνουν στις χώρες τους.

Θα μπορούσα να δώσω κι άλλες πολλές τέτοιες εικόνες αλλά εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ανεξάρτητα από το πώς μας βλέπουν οι άλλοι εμείς δεν είμαστε παρά μια οικογένεια που αποτελείτε από δύο μαμάδες, τέσσερα παιδιά και τρία σκυλιά . Μια οικογένεια που ζει στην Ελλάδα της κρίσης και ξέρει ότι πλέον η χώρα μας δεν είναι ένα ασφαλές μέρος για μας και τα παιδιά μας.

Θέλουμε να κάνουμε τη χώρα μας ασφαλές μέρος για όλους; Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε όχι μόνο πολεμώντας το ρατσισμό και το σεξισμό αλλά και την ομοφοβία και την τρανφοβία που κάποιοι από εμάς βιώνουμε καθημερινά.

Απέναντι  στην  αριθμητική του φασισμού που προτιμά τη διαίρεση, το μόνο που μας μένει είναι να απαντήσουμε με πρόσθεση: να ενώσουμε τη φωνή μας και τα σώματά μας όλοι.Και να οργανώσουμε, όλοι και όλες μαζί, ένα σχέδιο που πρώτο στρατηγικό στόχο θα έχει την ήττα του φασισμού, πριν να είναι πολύ αργά, και δεύτερο τη δημιουργία εκείνων των κοινωνικών συνθηκών που θα νοηματοδοτούν αλλιώς τα σώματα και τις ζωές μας, ως σώματα και ζωές με σημασία.

  Nina due madri ti seguono, si specchiano dentro i tuoi occhi di cielo, innamorate dal giorno che ti hanno cercata e voluta davvero Cloe io so cosa pensi: due madri son tante, però siete in due, e si dividono a turno i tuoi sorrisi e le lacrime sue E si portano dietro quel giorno sfiorato di prime tremanti parole, come amore alla faccia del mondo, come l’unica via per non essere sole Come il sole all’inferno, come un fiore d’inverno. e l’inizio di un sogno Nina due madri son come la luna di notte e il sole di giorno, come due storie e due trame di una stessa favola per prendere sonno Cloe non credere ai tanti tamburi di latta del mondo normale, se grideranno allo scandalo mettiti a ridere perchè sei speciale Datemi sempre la mano perchè sono vecchio e non vedo lontano, camminatemi sempre davanti ho i sogni leggeri ma i piedi pesanti, Ditemi sempre la strada per me fa lo stesso dovunque si vada e non statemi a prender sul serio, se dico che i sogni li ho persi nel cielo Voi non state a sentire, dico tanto per dire, e mi va di scherzare. Quando l’airone discese portandovi in volo tra i raggi del sole Le vostre madri vi han preso la penna d’argento che toglie il dolore; Ditemi sempre la strada per me fa lo stesso dovunque si vada e non statemi a prender sul serio se dico che i sogni li ho persi nel cielo Dico tanto per dire, per non farmi capire, per non farmi soffrire.

Roberto Vecchioni - Due Madri - 

http://www.upworthy.com/this-kid-was-bullied-a-lot-he-could-have-told-his-teacher-or-his-principal-he-had-bigger-plans?c=ufb2

Διεκδικώ

Ο Κεην λοιπόν, δεχόμενος διαρκείς επιθέσεις από τους συμμαθητές του γιατί προέρχεται από μια οικογένεια με ''δύο μητέρες'' (gay), και επίσης έχει και μακριά μαλλιά, αποφασίζει μετά από μια μακρά περίοδο ''κακοποίησης'', τα παιδιά ξέρετε είναι και αμείλικτα..., να αναλάβει δράση και να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, απευθυνόμενος στον ανώτερο τοπικό φορέα, με σκοπό να φέρει στην επιφάνεια τα προβλήματα που προκαλεί η σεμνοτυφία, ο ρατσισμός, η κουτοπονηριά, ο συντηρητισμός και η βία προς τους ανθρώπους που δεν ταιριάζουν με την ''συνηθισμένη εικόνα''. Σίγουρα ο αγώνας του θα είναι μακρύς και διαρκής και αναμφισβήτητα αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα ελεύθερου ανθρωπου που λαμβάνει δράση με νόμιμα μέσα για να βγάλει από το καβούκι τους και άλλως φοβισμένους ανθρώπους και να διαφωτίσει την καημένη κοινωνία για την αξία της ανθρώπινης ζωής, των δικαιωμάτων των ανθρώπων, όποιοι και να΄ναι αυτοί! Good luck my dear!!!