Από παιδί θυμάμαι την μάνα μου να έχει περί πολλού δύο γιορτές...η μία ήταν η σημερινή που λόγω ονόματος σπίτι πάντα είχαμε κόσμο και νταβαντούρι και η άλλη του αγίου Φανουρίου.

Μεγάλη γιορτή η σημερινή...μέρες πριν η μαμά μου μετά τη δουλειά σχεδόν έφερνε το σπίτι μέσα έξω...γιόρταζαν και οι δυο γιαγιάδες μου και ενώ το έθιμο -Κρήτη- θέλει τις ανύπαντρες Μαρίες να μην γιορτάζουν τον δεκαπενταύγουστο εμένα με γιόρταζαν κατ' εξαίρεση.
Στις 17 Αυγούστου ήταν και τα γενέθλιά της οπότε η γιορτή γινόταν πανηγύρι.
Τη μια χρονιά όλο το σόϊ, φίλοι και γνωστοί από την ελληνική κοινότητα έρχονταν σπίτι μας και την επόμενη πηγαίναμε στο Mortimer για να γιορτάσουμε στο σπίτι της ξαδέρφης που γιόρταζε και 'κείνη κατ' εξαίρεση όπως και 'γω....

Ανήμερα της γιορτής η μάνα μου ξύπναγε πρωί πρωί για να επιθεωρήσει το σπίτι και τα καλούδια και μετά μας ξύπναγε και μας -τον αδερφό μου και εμένα- για να ετοιμαστούμε για να πάμε οικογενειακώς στην εκκλησία.

Καθόμασταν στο τραπέζι και οι τέσσερις...η μαμά πάντα έπινε καφέ σκέτο γιατί νήστευε...
Μετά ακολουθούσε το μπάνιο και μετά πάντα καυγάς.
Ο μικρός ήταν καλόβολος και ποτέ δεν παραπονιόταν για τα ρούχα που του έβαζε η μαμά...πάντα κουστούμι και γραβάτα κι ας ήταν μια σταλιά.
Θυμάμαι μια χρονιά του είχε αγοράσει ένα γαλάζιο κουστούμι, με ένα κατάλευκο πουκάμισο κι ένα μπλε παπιγιόν.
Τα φόρεσε ο μικρός κι όσο η μάνα μου τον "έφτυνε" τον λεβέντη για να μην τον ματιάσει και "πω πω αντράκι μου, κούκλος είσαι" τόσο αυτός φούσκωνε από καμάρι και περηφάνεια -πέντε χρονών μπόμπιρας ίσως λίγο παραπάνω
Εγώ στα 10 τότε να σκάω απ' τα γέλια και να τον κοροϊδεύω γιατί μου θύμιζε κλόουν στο πιο κοντό του...και να κλάμα ο μικρός και να φωνές η μαμά...ο πατέρας μου να κάνει τον πυροσβέστη.

Η ώρα του πολέμου έσκαγε όταν ερχόταν η μάνα μου με τα δικά μου ρούχα...ομηρικοί καυγάδες.
-Εγώ φουστάνι δεν βάζω
-Θα βάλεις και θα πεις κι ένα τραγούδι
-ΔΕΝ ΒΑΖΩ ΣΟΥ ΛΕΩ...ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΝΤΥΝΕΙΣ ΧΑΖΟ
-ΘΑ ΒΑΛΕΙΣ ΚΑΙ ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΑΛΛΟ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΙΣ ΦΑΣ....ΓΙΩΡΓΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ έλα ντύσε την κόρη σου γιατί πάλι θα με κολάσει
Και ερχόταν ο μπαμπάς και με παρακαλούσε να βάλω το καινούριο μου φουστάνι και 'γω να κλαίω και να του λέω "δεν μ' αρέσουν τα φουστάνια, να βάλω ένα καλό παντελόνι και να 'ρθω"...και 'κείνος να προσπαθεί να με πείσει ότι τα καλά κορίτσια που γιορτάζουν και που πηγαίνουν εκκλησία πάντα φοράνε όμορφα φουστανάκια.

Και 'γω με πείσμα να του λέω "δεν με νοιάζει, εγώ νιώθω βλαμένο"
Και μετά να μπαίνουν τα μεγάλα μέσα..."φόρα τώρα το φουστάνι και 'γω θα σου πάρω δώράκι"
Το έβαζα κι όλοι μαζί μπαίναμε στ' αμάξι για να πάμε στην εκκλησία που ήταν σχεδόν μια ώρα απόσταση.
Από μπροστά η μάνα μου να μουρμουρίζει, εγώ με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα, ο μικρός να καμαρώνει και στην κοσμάρα του.
-Α! και που 'σαι, όταν φτάσουμε στην εκκλησία μην έχεις αυτά τα μούτρα, να είσαι ευγενική κι όταν σε ρωτάνε πως σε λένε μην αρχίσεις πάλι τα δικά σου.

-Ε!!!!!! μώρε Γιώργη, τα κοπέλια σου είναι τούτανα;
-Και σένα μουρή τσούπρα πως σε λένε μαθές;
-ΧΡΗΣΤΟ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.....χεχεχε ήταν γλυκιά η εκδίκηση (!)

Μαρία Χαράνη,15/8/2013

Στην Ιταλία η θρησκεία όπως ξέρετε είχε πάντα μια κάποια βαρύτητα, εθιμοτυπίες, και ο τρόπος που μιλάμε και ο τρόπος που σκεφτόμαστε επηρεάζουν τη σκέψη και τη συμπεριφορά του μεγαλύτερου μέρους των ανθρώπων ανεξάρτητα αν πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην κυριακάτική λειτουργία ή όχι. Συμβαίνει επομένως από χρόνο σε χρόνο δεκάδες αγόρια και κορίτσια να είναι αναγκασμένα να συμμετέχουν σε τελετές για τις οποίες δεν καταλαβαίνουν το νόημα, αναγκασμένοι να υπακούσουν , κινητοποιημένοι περισσότερο για το παιχνίδι παρά από την αίσθηση του καθήκοντος. Παθητικά χωρίς ενθουσιασμό υπομένουν την είσοδο στην εκκλησιαστική κοινότητα, Θυμάμαι ακόμα πολύ καλά τις μέρες πριν από την πρώτη κοινωνία μου που έγινε στο μακρινό 1995, ήμουν περίπου 10 χρονών με μια σεξουαλική ταυτότητα που ψυχίατροι και σεξολόγοι θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν σαν ασαφή Με μια συνεχή επιθυμία να παίζω ποδόσφαιρο και μια συμπεριφορά αγοροκόριτσου που λίγο ταίριαζε με ένα κοριτσάκι της ηλικίας μου ξανθό και γαλανομάτικο. Σκεφτείτε ότι κανονικά ότι με την προοπτική αυτού του κοινωνικού γεγονότος θα έρχονταν να με επισκεφτούν φέρνοντας μου δώρα, κοσμήματα, και γλυκά και χαρίσματα για μια δεσποινιδούλα .και επίσης λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία της γιορτής αυτής για την οικογένειά μου, μέρα με την ημέρα αποκτούσε μια ορισμένη σημασία από τη οποία εγώ θα ήθελα να ξεφύγω ευχαρίστως. Ένα πράγμα με ανησυχούσε ιδιαίτερα, το φόρεμα που θα έπρεπε να φορέσω!

Στο κατηχητικό οι φίλες μου συνέχεια συζητούσαν για το χρώμα του φορέματος που θα επιδύκνειαν, στο σχήμα του καπέλου που θα φορούσαν όταν θα έβγαιναν στην πλατεία μπροστά από την εκκλησία και αν τα παπούτσια τους θα ήταν λουστρίνια ή δερμάτινα…μα σειρά θεμάτων στην οποία προσπαθούσα να μην δίνω πολύ βάρος κρατώντας τον εαυτό μου σε απόσταση και αλλάζοντας κουβέντα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, Παρόλο που προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τι θα έπρεπε να φορέσω δεν ήταν πάντα εύκολο να ξεφύγω από την ιδέα ότι πιθανόν και η μαμά μου όπως όλες οι μαμάδες των φιλενάδων μου θα ήταν πολύ ευτυχής να δει να παρελαύνει η κόρη της στολισμένη με ένα λευκό μακρύ φόρεμα με λευκά αγνά λουστρίνια στα πόδια. Ένα πράγμα για μένα αδύνατον να επιθυμήσω και να πραγματοποιήσω -«Εγώ φούστα δεν βάζω!» Επαναλάμβανα σίγουρη και συγκρατώντας με δυσκολία τα δάκρια. -«Μα γιατί όχι; Όλες οι φίλες σου θα την φορέσουν;» απαντούσε η μητέρα μου εξουθενωμένη. - «Εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει, εγώ φούστα δεν βάζω!» -«Αλλά αργά η γρήγορα οφείλεις κι εσύ να μεγαλώσεις, είσαι πλέον μια δεσποινίδα Ρίτα.» -«Εγώ δεν την φοράω γιατί εγώ δεν νιώθω άνετα, δεν μου αρέσει και είναι άβολη!» επέμενα εγώ Η συζήτηση επαναλαμβάνονταν ακριβώς η ίδια στο μεσημεριανό και στο βραδινό τραπέζι χωρίς να καταλήγουμε σε κάποιο αποτέλεσμα. Από την μια μεριά ήξερα πολύ καλά που οι γονείς μου δεν θα μπορούσαν να με σύρουν ως την εκκλησιά χωρίς να διατρέξουν τον κίνδυνο να λερώσουν το λευκό φόρεμα με αίμα , από την άλλη μεριά μου έμεινε η αίσθηση της ενοχής να μην δώσω στη μαμά μου την ικανοποίηση που τόσο πολύ θα την είχε κάνει να νιώθει ίδια με τις άλλες μητέρες Υπολείπονταν πια λιγότερο από 48 ώρες για το μεγάλο γεγονός και η κατάσταση δεν παρουσίαζε ίχνη αλλαγής όταν κάποια στιγμή μια έκλαμψη σαν αστραπή ήρθε στο μυαλό της μητέρας μου « Πάμε να αγοράσουμε μια φούστα-παντελόνι» Βρέθηκα σε αδιέξοδο, δεν είχα τρόπο να ξεφύγω. Η ιδέα της μάνας μου με βρήκε τόσο απροετοίμαστη που δεν κατόρθωσα βγάλω άχνα. Είχα νικηθεί , μου την έφερε. Έπρεπε να εγκαταλείψω την ιδέα του παντελονιού κα να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό της μαμάς μου. Και έτσι 15 Μαΐου 1995 μπήκα στην εκκλησία με μια φρικτή φούστα- παντελόνι στο χρώμα του καπνιστού σολομού, αλλά τουλάχιστον για να παίξω ποδόσφαιρο μετά την εκκλησία δεν θα μου δημιουργούσε πολλά προβλήματα

Rita, απο το περιοδικο ΝΤΑΛΙΚΑ 2013

Couples Switch Outfits In Playful, Gender-Bending Photo Series By Hana Pesut (31 pics)

Have you ever wondered how you might look if you switched clothes with someone of the opposite gender? Canadian photographer Hana Pesut has set out to deal with that question in “Switcharoo,” which features couples photographed in their outfits and then again after they swap clothing.

The idea was born on a camping trip, when Pesut decided to photograph two of her friends who were dressed very differently: “One was wearing tie-dye, sequins, leopard print, lots of silk scarves. Everything was very bright and colorful. The other was wearing black jeans and a black T-shirt. I thought it would be fun if they switched outfits and I decided to take before and after photos”,- said Hana.

The result is a playful series that invites discussion and reflection on gender norms. Some of the couples accentuate the switch by matching each other’s poses in the before-and-after shots. Do all of them really look “wrong” in the swapped photographs?

Pesut is a self-taught photographer from a small Canadian mountain town. Since embarking on her ‘Switcharoo’ series in 2010, however, she has traveled round the globe, met hundreds of beautiful people, gained world wide recognition and published a book. Not bad, eh?

Website: sincerelyhana.com