05/10/2013
CityMag Portrait | Κατερίνα Βενέτη
«Λίγες ώρες πριν την επέμβαση σκεπτόμουν δύο πράγματα, πως επιτέλους θα αλλάξω, επιτέλους θα ζήσω!»
Τα κεράκια του επετειακού τεύχους Οκτωβρίου για τα δύο χρόνια του ηλεκτρονικού περιοδικού «CityMag»
τα σβήνει φέτος με μια αποκλειστική συνέντευξη και φωτογράφιση, η
Κατερίνα Βενέτη. Η νεαρή Νίνα, όπως τη φωνάζουν οι φίλοι της, γεννήθηκε
τον Ιούλιο του 1992 στη Λαμία. Η γέννησή της συνέπεσε με τις
καλοκαιρινές διακοπές των γονιών της. Έτσι, λίγες μέρες μετά, επέστρεψαν
στα Ιωάννινα.
Η ζωή της Κατερίνας είναι ιδιαίτερη και στο σημείο αυτό θέλω να την ευχαριστήσω ξανά που με εμπιστεύτηκε και θέλησε να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία της. Πέρασε δύσκολα χρόνια, που τώρα μπορεί να αφηγηθεί πιο εύκολα με δύο λέξεις: «Επιτέλους άλλαξα». Βέβαια, η Κατερίνα άλλαξε πολλά και, για να ακριβολογούμε, δεν άλλαξε η ίδια. Η Κατερίνα υπήρχε πάντα, κάπου βαθιά μέσα στην ψυχή ενός παιδιού ονόματι Σπύρος.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Πως αισθάνεσαι τώρα λίγο πριν ξεκινήσουμε, και με τη γενικότερη ατμόσφαιρα της φωτογράφησης;».
Κατερίνα Βενέτη: «Ωραία είναι. Μ’ αρέσει, αλλά αγχώνομαι και λίγο».
Λ.Θ.: «Τι σε αγχώνει ακριβώς; Οι ερωτήσεις που μπορεί να σου κάνω;».
Κ.Β.: «Όχι, καλέ, αν θα βγω καλή στις φωτογραφίες! Εσύ ρώτα ό,τι θες, άλλωστε πάνε αυτά. Αυτό που επιθυμούσα όσο τίποτε άλλο στη ζωή μου το έκανα. Αυτά τα άγχη τελειώσανε, και σήμερα κλείνω οριστικά το κεφάλαιο αυτό».
Λ.Θ.: «Το κεφάλαιο του Σπύρου, διότι σήμερα διακρίνω την ανησυχία ενός ανθρώπου που περνάει μία δεύτερη εφηβεία, αυτή τη φόρα ως Κατερίνα».
Κ.Β.: «Ναι. Νιώθω 16 ετών κορίτσι που ψάχνει το προσωπικό του στιλ, τη θέση του στο κοινωνικό περιβάλλον και στον έρωτα».
Λ.Θ.: «Σου λείπει ο Σπύρος;».
Η ζωή της Κατερίνας είναι ιδιαίτερη και στο σημείο αυτό θέλω να την ευχαριστήσω ξανά που με εμπιστεύτηκε και θέλησε να μοιραστεί μαζί μας την ιστορία της. Πέρασε δύσκολα χρόνια, που τώρα μπορεί να αφηγηθεί πιο εύκολα με δύο λέξεις: «Επιτέλους άλλαξα». Βέβαια, η Κατερίνα άλλαξε πολλά και, για να ακριβολογούμε, δεν άλλαξε η ίδια. Η Κατερίνα υπήρχε πάντα, κάπου βαθιά μέσα στην ψυχή ενός παιδιού ονόματι Σπύρος.
Λεωνίδας Θεοδωρίδης: «Πως αισθάνεσαι τώρα λίγο πριν ξεκινήσουμε, και με τη γενικότερη ατμόσφαιρα της φωτογράφησης;».
Κατερίνα Βενέτη: «Ωραία είναι. Μ’ αρέσει, αλλά αγχώνομαι και λίγο».
Λ.Θ.: «Τι σε αγχώνει ακριβώς; Οι ερωτήσεις που μπορεί να σου κάνω;».
Κ.Β.: «Όχι, καλέ, αν θα βγω καλή στις φωτογραφίες! Εσύ ρώτα ό,τι θες, άλλωστε πάνε αυτά. Αυτό που επιθυμούσα όσο τίποτε άλλο στη ζωή μου το έκανα. Αυτά τα άγχη τελειώσανε, και σήμερα κλείνω οριστικά το κεφάλαιο αυτό».
Λ.Θ.: «Το κεφάλαιο του Σπύρου, διότι σήμερα διακρίνω την ανησυχία ενός ανθρώπου που περνάει μία δεύτερη εφηβεία, αυτή τη φόρα ως Κατερίνα».
Κ.Β.: «Ναι. Νιώθω 16 ετών κορίτσι που ψάχνει το προσωπικό του στιλ, τη θέση του στο κοινωνικό περιβάλλον και στον έρωτα».
Λ.Θ.: «Σου λείπει ο Σπύρος;».
Κ.Β.:
«Όχι, καθόλου. Δεν υπήρχε “Σπύρος”. Εγώ ήμουν, η Κατερίνα, που,
υποτίθεται, ήταν αυτό που οι άλλοι ήθελαν να βλέπουν στο πρόσωπο του
“Σπύρου”. Αυτό που δεν μπορεί να συλλάβει η πλειονότητα του κόσμου είναι
πως η Κατερίνα υπήρχε πάντα. Μία καταπιεσμένη Κατερίνα, βέβαια. Και, αν
άλλαξε η ψυχολογία και η συμπεριφορά μου απέναντι στη ζωή, είναι επειδή
αποφάσισα να κάνω ό,τι χρειαζότανε, για να βγω ως Κατερίνα από ένα
καθαρά βιολογικό αδιέξοδο».
Λ.Θ.: «Πώς σε αντιμετώπιζε η οικογένεια σου ως παιδί και πώς όταν έμπαινες στην εφηβεία; Αδέρφια έχεις;».
Κ.Β.: «Όχι, δεν έχω. Είμαι μοναχοπαίδι. Κοίτα, οι γονείς μου βλέπανε ένα πολύ χαριτωμένο παιδί. Αργότερα με βλέπανε παραχαριτωμένο και κάπου εκεί άρχιζαν να αναρωτιούνται. Εγώ δεν καταλάβαινα αρχικά ότι κάτι δεν “καθόταν” καλά σε μένα. Δε με ενδιέφερε κιόλας. Δεν μπορώ να πω, πάντως, ότι δέχτηκα περίεργη ή άσχημη συμπεριφορά και μεταχείριση από τους γονείς μου. Ίσως επειδή ήμουν μοναχοπαίδι. Ο πατέρας μου με αγαπούσε πάρα πολύ και μου έκανε όλα τα χατίρια. Πιστεύω αυτό με βοήθησε να αναπτύξω αργότερα καλύτερη συνείδηση για το τι θέλω και για την απόφαση του να το πράξω. Δυστυχώς, τον έχασα πριν τρία χρόνια».
Λ.Θ.: «Επομένως, ο πατέρας σου δεν πρόλαβε την αλλαγή. Του έκανες ποτέ κάποια νύξη πάνω στο θέμα της διαφορετικότητάς σου και μιας ενδεχόμενης επέμβασης;».
Κ.Β.: «Όχι, δεν την πρόλαβε, και δεν ξέρω αν θα την έκανα με την ίδια ευκολία αν ήταν εν ζωή. Δεν του μίλησα ποτέ για την επιθυμία μου να αλλάξω. Νομίζω δε χρειαζότανε, καταλάβαινε. Δεν ήθελα και να το αγγίξω το θέμα όταν αρρώστησε, καλύτερα έτσι, ας είναι, πάει τώρα».
Λ.Θ.: «Η μητέρα σου τι σου έλεγε, πώς έβλεπε εκείνη την όλη κατάσταση;».
Κ.Β.: «Η μητέρα μου, ήθελε δεν ήθελε, το “χώνεψε” (γελάει). Με τη μητέρα μου είχαμε ούτως ή άλλως μια έντονη σχέση “μητέρας ‒ κόρης”. Είχαμε κάνει άπειρες συζητήσεις επί του θέματος. Της έλεγα πως ως γυναίκα θα έπρεπε να με καταλαβαίνει καλύτερα. Εν τέλει, μάλλον ως μάνα που αγαπάει το παιδί της λειτούργησε, και κάποια στιγμή ενέδωσε. Μιλάω πάντα για την επέμβαση, γιατί ως παιδί ιδιαίτερο με έβλεπε».
Λ.Θ.: «Στο σχολείο τι αντιδράσεις αντιμετώπιζες από τους συμμαθητές και τους καθηγητές σου; Είχες φίλους;».
Λ.Θ.: «Πώς σε αντιμετώπιζε η οικογένεια σου ως παιδί και πώς όταν έμπαινες στην εφηβεία; Αδέρφια έχεις;».
Κ.Β.: «Όχι, δεν έχω. Είμαι μοναχοπαίδι. Κοίτα, οι γονείς μου βλέπανε ένα πολύ χαριτωμένο παιδί. Αργότερα με βλέπανε παραχαριτωμένο και κάπου εκεί άρχιζαν να αναρωτιούνται. Εγώ δεν καταλάβαινα αρχικά ότι κάτι δεν “καθόταν” καλά σε μένα. Δε με ενδιέφερε κιόλας. Δεν μπορώ να πω, πάντως, ότι δέχτηκα περίεργη ή άσχημη συμπεριφορά και μεταχείριση από τους γονείς μου. Ίσως επειδή ήμουν μοναχοπαίδι. Ο πατέρας μου με αγαπούσε πάρα πολύ και μου έκανε όλα τα χατίρια. Πιστεύω αυτό με βοήθησε να αναπτύξω αργότερα καλύτερη συνείδηση για το τι θέλω και για την απόφαση του να το πράξω. Δυστυχώς, τον έχασα πριν τρία χρόνια».
Λ.Θ.: «Επομένως, ο πατέρας σου δεν πρόλαβε την αλλαγή. Του έκανες ποτέ κάποια νύξη πάνω στο θέμα της διαφορετικότητάς σου και μιας ενδεχόμενης επέμβασης;».
Κ.Β.: «Όχι, δεν την πρόλαβε, και δεν ξέρω αν θα την έκανα με την ίδια ευκολία αν ήταν εν ζωή. Δεν του μίλησα ποτέ για την επιθυμία μου να αλλάξω. Νομίζω δε χρειαζότανε, καταλάβαινε. Δεν ήθελα και να το αγγίξω το θέμα όταν αρρώστησε, καλύτερα έτσι, ας είναι, πάει τώρα».
Λ.Θ.: «Η μητέρα σου τι σου έλεγε, πώς έβλεπε εκείνη την όλη κατάσταση;».
Κ.Β.: «Η μητέρα μου, ήθελε δεν ήθελε, το “χώνεψε” (γελάει). Με τη μητέρα μου είχαμε ούτως ή άλλως μια έντονη σχέση “μητέρας ‒ κόρης”. Είχαμε κάνει άπειρες συζητήσεις επί του θέματος. Της έλεγα πως ως γυναίκα θα έπρεπε να με καταλαβαίνει καλύτερα. Εν τέλει, μάλλον ως μάνα που αγαπάει το παιδί της λειτούργησε, και κάποια στιγμή ενέδωσε. Μιλάω πάντα για την επέμβαση, γιατί ως παιδί ιδιαίτερο με έβλεπε».
Λ.Θ.: «Στο σχολείο τι αντιδράσεις αντιμετώπιζες από τους συμμαθητές και τους καθηγητές σου; Είχες φίλους;».
Κ.Β.:
«Να κόψω τα μαλλιά μού λέγανε οι καθηγητές (γελάει). Βασικά, μόνο αυτό
θυμάμαι να μου λένε συνέχεια, γιατί δεν τους έδινα και ιδιαίτερη
σημασία. Ήμουν και αντιδραστική, αλλά παρ’ όλα αυτά ήμουν ένα αρκετά
δημοφιλές άτομο. Καταρχάς έκανα παρέα με όλα τα παιδιά και κατά δεύτερον
είχα ωραίο τσαμπουκά. Υπήρχαν κι αυτοί που με κορόιδευαν, αλλά τους την
“έλεγα” κατευθείαν. Μπορούσα να διακρίνω κι εγώ τις αδυναμίες τους και
να τους βάζω αμέσως στη θέση τους. Γενικά αντιμιλούσα εκεί που θεωρούσα
ότι πρέπει, και με όλο αυτό το επαναστατικό ύφος κέρδισα πολλούς φίλους.
Είχα κάλους φίλους, τους οποίους έχω και σήμερα».
Λ.Θ.: «Μετά από το θάνατο του πατέρα σου πόσος χρόνος μεσολάβησε μέχρι να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις το βιολογικό φύλο σου;».
Κ.Β.: «Ένας χρόνος. Ήθελα να σεβαστώ λίγο την όλη κατάσταση. Μην πουν “Δεν πρόλαβε να φύγει ο άνθρωπος” και τέτοια. Ήδη λεγόντουσαν αρκετά για μένα. Βέβαια, υπέφερα, και όλο αυτό το διάστημα είχα ήδη αρχίσει να ψάχνω. Το πρόβλημά μου ήταν πως δε γνώριζα τι και πώς θα γίνει. Το μόνο για το οποίο ήμουν σίγουρη 100% ήταν το να την κάνω. Ήμουν πλέον 20 ετών και αποφασισμένη».
Λ.Θ.: «Και πού απευθύνθηκες; Ρώτησες τη μητέρα σου, για να βρείτε γιατρούς;».
Κ.Β.: «Όχι, στη μητέρα μου απλώς ανακοίνωσα ότι θα πάω Αθήνα να κάνω την αλλαγή, και για το λόγο αυτό πουλάω το πατρικό».
Λ.Θ.: «Αυτό πρέπει να έπεσε σαν βόμβα, φαντάζομαι».
Λ.Θ.: «Μετά από το θάνατο του πατέρα σου πόσος χρόνος μεσολάβησε μέχρι να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις το βιολογικό φύλο σου;».
Κ.Β.: «Ένας χρόνος. Ήθελα να σεβαστώ λίγο την όλη κατάσταση. Μην πουν “Δεν πρόλαβε να φύγει ο άνθρωπος” και τέτοια. Ήδη λεγόντουσαν αρκετά για μένα. Βέβαια, υπέφερα, και όλο αυτό το διάστημα είχα ήδη αρχίσει να ψάχνω. Το πρόβλημά μου ήταν πως δε γνώριζα τι και πώς θα γίνει. Το μόνο για το οποίο ήμουν σίγουρη 100% ήταν το να την κάνω. Ήμουν πλέον 20 ετών και αποφασισμένη».
Λ.Θ.: «Και πού απευθύνθηκες; Ρώτησες τη μητέρα σου, για να βρείτε γιατρούς;».
Κ.Β.: «Όχι, στη μητέρα μου απλώς ανακοίνωσα ότι θα πάω Αθήνα να κάνω την αλλαγή, και για το λόγο αυτό πουλάω το πατρικό».
Λ.Θ.: «Αυτό πρέπει να έπεσε σαν βόμβα, φαντάζομαι».
Κ.Β.:
«Αν έπεσε λέει! Η μητέρα μου δε γνώριζε πως έκανα για καιρό ενέργειες.
Σ’ αυτό με βοήθησε μια φίλη, μεγαλύτερή μου, που διατηρούσε ένα ίντερνετ
καφέ στη γειτονιά. Την είχα γνωρίσει πολύ νωρίτερα και είχε καταλάβει
αμέσως για μένα και την επιθυμία μου να αλλάξω. Γνώριζε τι θα πρέπει να
κάνω, ώστε να γίνουν όλα σωστά. Εγώ δε γνώριζα άτομα που να είχανε κάνει
αλλαγή, για να ρωτήσω και να μου πούνε. Έτσι, με βοήθησε στην αναζήτηση
γιατρού και άλλων πληροφοριών, τα οποία εντοπίσαμε σε μια έρευνα μέσω
διαδικτύου. Μεταξύ άλλων, ψάξαμε και για το ποσό της επέμβασης, τα οποίο
ήταν μεγάλο, και, αν ήταν να περιμένω πότε θα το συγκεντρώσω, θα
έλιωναν πρώτα οι πάγοι (γελάει)».
Λ.Θ.: «Για τι ποσό μιλάμε; Γιατί και το να πουλήσεις το πατρικό σου δεν είναι εύκολη υπόθεση».
Κ.Β.: «Το ποσό της επέμβασης συν τα δικαιολογητικά, το ταξίδι και άλλα έξοδα μου κόστισαν γύρω στα 15.000 ευρώ. Άλλη λύση από το να πουλούσα το πατρικό δεν υπήρχε. Το να έπαιρνα δάνειο δεν έπαιζε. Στο μεταξύ, το σπίτι ήταν, ουσιαστικά, το διαμέρισμα ενός διώροφου κτιρίου, που είχε περάσει στη δική μου δικαιοδοσία και στο οποίο δε ζούσαμε ούτως ή άλλως. Από τη μία δεν ήταν εύκολο και από την άλλη το θεώρησα ως μια συμπαντική ευκαιρία μετά το θάνατο του πατέρα μου. Σαν να έφυγε κάτι, και μέσα από αυτό να ξεκίνησε κάτι καινούριο. Το συζήτησα με τη μητέρα μου, η οποία με τα πολλά συμφώνησε. Όμως προέκυψαν κι αλλά σχετικά με την πώληση. Από τα 21.000 ευρώ τα πέντε πήγαν σε εφορία και σε άλλα νομικά θέματα που προέκυψαν. Οι γονείς μου είχαν κάνει πολλά λάθη στις δηλώσεις, και έτσι έπρεπε να διευθετήσω πρώτα όλη τη γραφειοκρατική μανούρα από την αρχή».
Λ.Θ.: «Έρχεται, λοιπόν, η στιγμή που έχεις κανονίσει την επέμβαση. Με ποιους πήγες Αθήνα και τι είπες στους φίλους;».
Λ.Θ.: «Για τι ποσό μιλάμε; Γιατί και το να πουλήσεις το πατρικό σου δεν είναι εύκολη υπόθεση».
Κ.Β.: «Το ποσό της επέμβασης συν τα δικαιολογητικά, το ταξίδι και άλλα έξοδα μου κόστισαν γύρω στα 15.000 ευρώ. Άλλη λύση από το να πουλούσα το πατρικό δεν υπήρχε. Το να έπαιρνα δάνειο δεν έπαιζε. Στο μεταξύ, το σπίτι ήταν, ουσιαστικά, το διαμέρισμα ενός διώροφου κτιρίου, που είχε περάσει στη δική μου δικαιοδοσία και στο οποίο δε ζούσαμε ούτως ή άλλως. Από τη μία δεν ήταν εύκολο και από την άλλη το θεώρησα ως μια συμπαντική ευκαιρία μετά το θάνατο του πατέρα μου. Σαν να έφυγε κάτι, και μέσα από αυτό να ξεκίνησε κάτι καινούριο. Το συζήτησα με τη μητέρα μου, η οποία με τα πολλά συμφώνησε. Όμως προέκυψαν κι αλλά σχετικά με την πώληση. Από τα 21.000 ευρώ τα πέντε πήγαν σε εφορία και σε άλλα νομικά θέματα που προέκυψαν. Οι γονείς μου είχαν κάνει πολλά λάθη στις δηλώσεις, και έτσι έπρεπε να διευθετήσω πρώτα όλη τη γραφειοκρατική μανούρα από την αρχή».
Λ.Θ.: «Έρχεται, λοιπόν, η στιγμή που έχεις κανονίσει την επέμβαση. Με ποιους πήγες Αθήνα και τι είπες στους φίλους;».
Κ.Β.:
«Τίποτα, ντουγρού εγώ. Μάζεψα λίγα πράγματα, είπα στη μητέρα μου “γεια
χαρά” και κατέβηκα με την φίλη μου, που τα είχαμε κανονίσει, Αθήνα.
Στους φίλους μου δεν είπα τίποτα, πέραν των δύο κολλητών μου. Φτάνοντας
στην Αθήνα, ξεκίνησε άλλος γολγοθάς πάλι, σχετικά με κάποια
δικαιολογητικά. Υποτίθεται ότι με παρακολουθούσε τακτικά με συνεδρίες
ψυχίατρος, για να μου δώσει τη βεβαίωση πως δε διατρέχω κάποιον
ψυχολογικό κίνδυνο. Κάτι που στα Γιάννενα δεν ήταν εφικτό να γίνει και
επιπλέον δεν είχα την οικονομική άνεση να κατεβαίνω τόσο συχνά Αθήνα. Η
αλήθεια δεν είχα ούτε τη διάθεση να περιμένω μισό ή ένα χρόνο, για να
πάρω το χαρτί. Επομένως, εδώ με “βόλεψε” το χιλιαρικάκι που “έσκασα”
στον ψυχίατρο, για να μου δώσει το χαρτί, ακριβώς μια μέρα πριν την
επέμβαση».
Λ.Θ.: «Τι σκέψεις έκανες το βράδυ πριν την επέμβαση;».
Κ.Β.: «Με είχε πιάσει σε κάποια φάση ένα άγχος. Μάλλον επειδή δεν είχα νοσηλευτεί ποτέ πριν για κάτι. Πάτησα το κουμπί, σαν τρελή, και αμέσως ήρθαν δύο γιατροί, που προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Αλλά εμένα με είχε πιάσει ταχυπαλμία και έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου “Κατερίνα, σταμάτα τώρα”, και ηρέμησα. Λίγες ώρες πριν την επέμβαση σκεφτόμουν δύο πράγματα, πως επιτέλους θα αλλάξω, επιτέλους θα ζήσω!».
Λ.Θ.: «Πόσες ώρες κράτησε η επέμβαση και τι έκανες μόλις ξύπνησες;».
Λ.Θ.: «Τι σκέψεις έκανες το βράδυ πριν την επέμβαση;».
Κ.Β.: «Με είχε πιάσει σε κάποια φάση ένα άγχος. Μάλλον επειδή δεν είχα νοσηλευτεί ποτέ πριν για κάτι. Πάτησα το κουμπί, σαν τρελή, και αμέσως ήρθαν δύο γιατροί, που προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Αλλά εμένα με είχε πιάσει ταχυπαλμία και έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου “Κατερίνα, σταμάτα τώρα”, και ηρέμησα. Λίγες ώρες πριν την επέμβαση σκεφτόμουν δύο πράγματα, πως επιτέλους θα αλλάξω, επιτέλους θα ζήσω!».
Λ.Θ.: «Πόσες ώρες κράτησε η επέμβαση και τι έκανες μόλις ξύπνησες;».
Κ.Β.:
«Η επέμβαση κράτησε 7 ώρες. Σχετικά γρήγορα αν σκεφτεί κανείς ότι σε
άλλες περιπτώσεις μπορεί να φτάσει και τις 15 ώρες. Ήταν η φυσιολογία
μου τέτοια, που επέτρεπε μια πιο εύκολη μετάβαση. Το πρώτο που έκανα
ήταν να στείλω μήνυμα στον κολλητό μου φίλο (με τον οποίο ήμουν παλιά
“τσιμπημένη”). Έπειτα έστειλα στους φίλους μου ότι το έκανα κι ότι είμαι
καλά. Λίγο αργότερα ήρθαν οι γιατροί να μου βάλουν τον κορσέ και να με
εξετάσουν γενικά. Και τι να δω; Ένα τσούρμο μαθητευόμενοι από πίσω.
Ντράπηκα στην αρχή, αλλά μετά έλεγα δε βαριέσαι, δείτε ό,τι θέλετε, να
μαθαίνετε κιόλας (γελάει). Το μεσημέρι ήρθε η φίλη μου και μου έκανε
δώρο ένα φόρεμα».
Λ.Θ.: «Το πρώτο σου φόρεμα».
Κ.Β.: «Ναι, αμ πώς, ποιο πρώτο; (γελάει)».
Λ.Θ.: «Με την έννοια, το πρώτο μετά την αλλαγή. Πόσο καιρό έκατσες στο νοσοκομείο;».
Λ.Θ.: «Το πρώτο σου φόρεμα».
Κ.Β.: «Ναι, αμ πώς, ποιο πρώτο; (γελάει)».
Λ.Θ.: «Με την έννοια, το πρώτο μετά την αλλαγή. Πόσο καιρό έκατσες στο νοσοκομείο;».
Κ.Β.:
«Τρεις μέρες, πανάθεμά τους! Ήθελα να φύγω κατευθείαν, γιατί δεν
άντεχα. Πριν το εξιτήριο μου σύστησαν την κατάλληλη ορμονοθεραπεία, που
κόστιζε άλλα 1000 ευρώ, αλλά εγώ δεν είχα λεφτά, και επιπλέον ήμουν με
το μυαλό αλλού. Την “έτζασα” και γυρίσαμε Γιάννενα».
Λ.Θ.: «Με το που φτάνεις στα Γιάννενα πού πας και ποιους βλέπεις πρώτους;».
Κ.Β.: «Πήγαμε αμέσως στο ίντερνετ καφέ. Έβαλα το φόρεμα και κατεβήκαμε στην πόλη για καφέ. Ήμουν ψιλοαγχωμένη χωρίς λόγο. Λες και έβγαινα πρώτη φόρα για καφέ ως γυναίκα. Ένιωθα, όμως, πραγματικά μια γενικότερη αλλαγή πέρα από τη βιολογική. Με κοιτούσε ο μπουφετζής και σκεφτόμουν γιατί με κοιτάει. Παρακολουθούσα τον κόσμο και προσπαθούσα να καταλάβω τι να σκέφτονται. Λίγο μετά ήρθανε και τα παιδιά και άρχιζα να τους εξιστορώ την όλη φάση στην Αθήνα. Δεν μπορώ να πω ότι απόλαυσα ιδιαίτερα τη μικρή αυτή έξοδο, γιατί με ενοχλούσε απίστευτα ο κορσές και οι επίδεσμοι. Δεν μπορούσα να κάτσω και, ενώ πονούσα παντού, κάτω δεν ένιωθα τίποτα».
Λ.Θ.: «Οι φίλοι σου τι σου είπανε; Διέκριναν κάποια αλλαγή;».
Λ.Θ.: «Με το που φτάνεις στα Γιάννενα πού πας και ποιους βλέπεις πρώτους;».
Κ.Β.: «Πήγαμε αμέσως στο ίντερνετ καφέ. Έβαλα το φόρεμα και κατεβήκαμε στην πόλη για καφέ. Ήμουν ψιλοαγχωμένη χωρίς λόγο. Λες και έβγαινα πρώτη φόρα για καφέ ως γυναίκα. Ένιωθα, όμως, πραγματικά μια γενικότερη αλλαγή πέρα από τη βιολογική. Με κοιτούσε ο μπουφετζής και σκεφτόμουν γιατί με κοιτάει. Παρακολουθούσα τον κόσμο και προσπαθούσα να καταλάβω τι να σκέφτονται. Λίγο μετά ήρθανε και τα παιδιά και άρχιζα να τους εξιστορώ την όλη φάση στην Αθήνα. Δεν μπορώ να πω ότι απόλαυσα ιδιαίτερα τη μικρή αυτή έξοδο, γιατί με ενοχλούσε απίστευτα ο κορσές και οι επίδεσμοι. Δεν μπορούσα να κάτσω και, ενώ πονούσα παντού, κάτω δεν ένιωθα τίποτα».
Λ.Θ.: «Οι φίλοι σου τι σου είπανε; Διέκριναν κάποια αλλαγή;».
Κ.Β.:
«Εξωτερική όχι, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση εκείνη τη μέρα ήταν
μια φίλη μου, που το προηγούμενο διάστημα δεν τα πηγαίναμε και τόσο
καλά, η οποία μου είπε ότι σκεφτότανε να ξεκόψει μαζί μου, αλλά εκείνη
την ημέρα είδε μία διαφορετική Νίνα, ένα πιο προσεγγίσιμο και διαχυτικό
άτομο, το οποίο τελικά δεν ήθελε να χάσει από δίπλα της. Με συγκίνησε
πολύ αυτό».
Λ.Θ.: «Επί τη ευκαιρία που αναφέρεις το όνομα Νίνα, θα μας αποκαλύψεις από πού βγήκε;».
Κ.Β.: «Λοιπόν, το όνομά μου βγήκε από τη Mia (Catherina Colucci), τον αγαπημένο μου τηλεοπτικό χαρακτήρα, τον οποίο υποδυόταν η ηθοποιός Luisana Lopilato στην τηλεοπτική σειρά “Rebelde Way” (Ανυπότακτες Καρδιές)».
Λ.Θ.: «Στην αλλαγή στοιχείων της αστυνομικής ταυτότητας έχεις προχωρήσει;».
Κ.Β.: «Όχι ακόμα. Επειδή θέλω να αλλάξω και το επίθετο Κεφαλλονίτης και να πάρω αυτό της μητέρας μου, Βενέτη, θα πρέπει να προσκομίσω άλλα δικαιολογητικά πρώτα και μετά να τα πάρω όλα με τη σειρά. Είναι πάλι θέμα χρημάτων, γιατί θέλουν ένα σωρό παράβολα. Το επόμενο διάστημα, όμως, και μέσα από τη ΛΟΑΤ κοινότητα, θα το δρομολογήσω κι αυτό να τελειώνω».
Λ.Θ.: «Με την ορμονοθεραπεία (οιστρογόνα) τι έκανες τελικά και πώς κινείσαι σήμερα σχετικά με τη φροντίδα και την υγιεινή;».
Λ.Θ.: «Επί τη ευκαιρία που αναφέρεις το όνομα Νίνα, θα μας αποκαλύψεις από πού βγήκε;».
Κ.Β.: «Λοιπόν, το όνομά μου βγήκε από τη Mia (Catherina Colucci), τον αγαπημένο μου τηλεοπτικό χαρακτήρα, τον οποίο υποδυόταν η ηθοποιός Luisana Lopilato στην τηλεοπτική σειρά “Rebelde Way” (Ανυπότακτες Καρδιές)».
Λ.Θ.: «Στην αλλαγή στοιχείων της αστυνομικής ταυτότητας έχεις προχωρήσει;».
Κ.Β.: «Όχι ακόμα. Επειδή θέλω να αλλάξω και το επίθετο Κεφαλλονίτης και να πάρω αυτό της μητέρας μου, Βενέτη, θα πρέπει να προσκομίσω άλλα δικαιολογητικά πρώτα και μετά να τα πάρω όλα με τη σειρά. Είναι πάλι θέμα χρημάτων, γιατί θέλουν ένα σωρό παράβολα. Το επόμενο διάστημα, όμως, και μέσα από τη ΛΟΑΤ κοινότητα, θα το δρομολογήσω κι αυτό να τελειώνω».
Λ.Θ.: «Με την ορμονοθεραπεία (οιστρογόνα) τι έκανες τελικά και πώς κινείσαι σήμερα σχετικά με τη φροντίδα και την υγιεινή;».
Κ.Β.:
«Στην αρχή έκανα βλακείες, γιατί βιαζόμουν. Πήγα σε φαρμακείο και τις
πήρα μόνη μου. Απλώς διάβασα ό,τι έλεγε στο κουτί και έκανα πειράματα
ποια ορμόνη θα μου κάτσει καλύτερα. Μετά από δυο μήνες είδα κάποια
αλλαγή. Το περιβάλλον μου τις έβλεπε πολύ πιο νωρίς, αλλά εγώ δεν τις
καταλάβαινα. Στο θέμα προσωπικής φροντίδας ήμουν άσχετη, γι’ αυτό
πάθαινα και ουρολοιμώξεις. Σήμερα καταλαβαίνω πώς πρέπει να φροντίσω το
“νέο” μου σώμα και να είμαι πολύ πιο προσεχτική. Θέλω να το τονίσω αυτό,
και μέσα από τη συνέντευξη, πως έκανα λάθη και πως όποιος/όποια
σκοπεύει να κάνει ανάλογη αλλαγή να απευθυνθεί μόνο σε ειδικούς. Δεν
παίζουμε με την υγεία μας».
Λ.Θ.: «Χαίρομαι που το ακούω αυτό, γιατί θυμάμαι το διάστημα εκείνο που δεν πρόσεχες. Μεταξύ άλλων δε σε ενδιέφερε και το σχολείο πλέον. Γιατί το σταμάτησες;».
Κ.Β.: «Το σχολείο το σταμάτησα στα ΕΠΑΣ Κομμωτικής. Νόμιζα τότε πως με την πώληση του πατρικού, την επέμβαση κτλ. θα έμενα Αθήνα, και επομένως από απουσίες. Μετά το μυαλό μου το είχα στο πώς θα φτάσω στην επιθυμητή ολοκλήρωσή μου και δεν ξαναπάτησα. Δεν με ενθουσίαζε άλλο η κομμωτική. Σκεφτόμουν να γίνω χορεύτρια σε σχετικά μαγαζιά, γιατί εδώ στα Γιάννενα δύσκολα θα μπορούσα να κάνω κάποιο επάγγελμα. Φοβόμουν ότι δε θα με έπαιρναν ούτε σε πολύ απλές δουλειές. Επίσης μεγάλη βλακεία μου, γιατί πέρασε ο καιρός και τώρα θα είχα το απολυτήριο».
Λ.Θ.: «Γνωρίζω πως τα επαγγέλματα της χορεύτριας και του μοντέλου φιγουράρουν ψηλά στη λίστα όσων κάνουν την αλλαγή. Αν βάλουμε αυτά στην άκρη, τι θα ήθελες πραγματικά να κάνεις;».
Λ.Θ.: «Χαίρομαι που το ακούω αυτό, γιατί θυμάμαι το διάστημα εκείνο που δεν πρόσεχες. Μεταξύ άλλων δε σε ενδιέφερε και το σχολείο πλέον. Γιατί το σταμάτησες;».
Κ.Β.: «Το σχολείο το σταμάτησα στα ΕΠΑΣ Κομμωτικής. Νόμιζα τότε πως με την πώληση του πατρικού, την επέμβαση κτλ. θα έμενα Αθήνα, και επομένως από απουσίες. Μετά το μυαλό μου το είχα στο πώς θα φτάσω στην επιθυμητή ολοκλήρωσή μου και δεν ξαναπάτησα. Δεν με ενθουσίαζε άλλο η κομμωτική. Σκεφτόμουν να γίνω χορεύτρια σε σχετικά μαγαζιά, γιατί εδώ στα Γιάννενα δύσκολα θα μπορούσα να κάνω κάποιο επάγγελμα. Φοβόμουν ότι δε θα με έπαιρναν ούτε σε πολύ απλές δουλειές. Επίσης μεγάλη βλακεία μου, γιατί πέρασε ο καιρός και τώρα θα είχα το απολυτήριο».
Λ.Θ.: «Γνωρίζω πως τα επαγγέλματα της χορεύτριας και του μοντέλου φιγουράρουν ψηλά στη λίστα όσων κάνουν την αλλαγή. Αν βάλουμε αυτά στην άκρη, τι θα ήθελες πραγματικά να κάνεις;».
Κ.Β.:
«Δεν ξέρω πώς θ’ ακουστεί, αλλά μου αρέσει το γράψιμο. Θα ήθελα να
γράφω βιβλία. Μυθιστορήματα φαντασίας με νεράιδες και άλλα μυθικά
πλάσματα. Αλλά εδώ που μένω, βράσ’ τα».
Λ.Θ.: «Κάτι που λέω πολύ συχνά είναι πως η τέχνη δεν έχει διεύθυνση, αλλά, αφού αναφέρεσαι στο εδώ, μίλησέ μας για τα Γιάννενα».
Κ.Β.: «Με ξενερώνουν τα Γιάννενα. Το λέω με κάθε επίγνωση. Είναι όμορφα, τα αγαπώ, αλλά για μένα παραμένει μια μικρή πόλη. Δεν ξέρω για τον κόσμο της πόλης, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν ξέρουν να διασκεδάζουν. Είναι μια φλατ κατάσταση εδώ. Όλα ίδια και απορώ πώς αντέχουν».
Λ.Θ.: «Μίλησέ μας για τη σχέση σου με τον έρωτα».
Λ.Θ.: «Κάτι που λέω πολύ συχνά είναι πως η τέχνη δεν έχει διεύθυνση, αλλά, αφού αναφέρεσαι στο εδώ, μίλησέ μας για τα Γιάννενα».
Κ.Β.: «Με ξενερώνουν τα Γιάννενα. Το λέω με κάθε επίγνωση. Είναι όμορφα, τα αγαπώ, αλλά για μένα παραμένει μια μικρή πόλη. Δεν ξέρω για τον κόσμο της πόλης, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν ξέρουν να διασκεδάζουν. Είναι μια φλατ κατάσταση εδώ. Όλα ίδια και απορώ πώς αντέχουν».
Λ.Θ.: «Μίλησέ μας για τη σχέση σου με τον έρωτα».
Κ.Β.:
«Ο έρωτας είναι μακριά ακόμα. Ως έφηβη είχα κι εγώ την “καψούρα” μου,
αλλά σε τελείως άλλο επίπεδο. Μια ιστορία που ξεκίνησε από τη φίλη μου
ως συναισθηματική συμπαράσταση στην ιδιαιτερότητά μου και εξελίχθηκε σε
“ερωτικό φιάσκο”. Είχε πει στον κολλητό μου (στον οποίο είχα στείλει
πρώτα μήνυμα μετά την επέμβαση) να είναι πιο φιλικός και εκδηλωτικός απ’
ό,τι έπρεπε απέναντί μου, με αποτέλεσμα να την “πατήσω”, γιατί άρχισα
να αναπτύσσω συναισθήματα απέναντί του χωρίς ποτέ να ανταποκριθεί σ’
αυτά. Αυτό ξεπεράστηκε σήμερα και παραμένουμε πολύ καλοί φίλοι. Λίγο
πριν την αλλαγή είχα ένα ερωτικό νταλαβέρι, το οποίο διέκοψα για δύο
απλούς λόγους. Ο πρώτος είναι πως φοβόμουν. Δεν ήμουν έτοιμη και δεν
ένιωθα άνετη. Και ο δεύτερος ήταν πως δεν ήθελα να βρεθεί εξαιτίας μου
σε δύσκολη θέση. Κάποια στιγμή όσοι γνώριζαν θα του λέγανε διάφορα ή θα
τον περιθωριοποιούσαν. Και τέλος, ένα πρόσφατο “σκηνικό”, που έφτασε
μάλιστα και στην ολοκλήρωση. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί, γιατί, για να
είμαι ειλικρινής, δεν είμαι ακόμα έτοιμη να μπω σε φάση αναζήτησης
ερωτικού συντρόφου. Ακόμα με ανακαλύπτω. Είμαι στην αρχή, εκεί όπου
πρέπει να με “ερωτευτώ” και να με αγαπήσω πρώτα εγώ. Δεν έχω εξοικειωθεί
πλήρως, μερικές φορές διστάζω ακόμα και να με αγγίζω. Έπειτα, θέλω από
δω και στο εξής οι σχέσεις μου, οποιεσδήποτε είναι αυτές, να διαθέτουν
ειλικρινείς βάσεις. Ξέρω, ξέρεις και γουστάρεις, γιατί υπάρχουν και οι
άντρες που μας γουστάρουν!».
Λ.Θ.:
«Και μ’ αυτό θα την κλείσω την ωραία συζήτηση μαζί σου. Θέλω να σε
ευχαριστήσω πραγματικά, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Κι αν ανατρέξω
πολλά χρόνια πίσω, όταν σε πρωτοείδα μικρό παιδί να παίζεις έξω από το
σπίτι μου, θα θυμηθώ πως από τότε γνώριζα ότι μια μέρα όλα θα γίνουν
όπως πρέπει. Αυτό που δε φανταζόμουν ποτέ ήταν πως θα ερχόταν η μέρα που
θα τα λέγαμε αυτά εδώ παρέα. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο και είμαι
βέβαιος ότι όλα θα πάνε καλά».
Κ.Β.:
«Κι εγώ σε ευχαριστώ, Λεωνίδα, για όλα, κυρίως για τις κατά καιρούς
πολύτιμες συμβουλές σου. Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου που
ήταν όλα αυτά τα χρόνια δίπλα μου και μου συμπαραστάθηκαν. Ακόμα και
τους νέους φίλους που έκανα και με στηρίζουν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην
ομάδα σου (Μάγδα Σιούτη, Έρη Τούση και Μυρτώ Διαμάντη) για την πολύ
ωραία φωτογράφιση. Πραγματικά απόλαυσα πάρα πολύ την ευκαιρία τού να
μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου στο περιοδικό σας. Σας αγαπώ.
Φιλάκια!».
Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CityMag.
Φωτογραφίες: Μαγδαληνή Σιούτη
Magda's photography
Make up: Έρη Τούση
Eri's Nails & Beaute
Hair styling: Μυρτώ Διαμάντη
Δείτε [εδώ] την φωτογράφηση της Κατερίνας Βενέτη
Λεωνίδας Θεοδωρίδης για το CityMag.
Φωτογραφίες: Μαγδαληνή Σιούτη
Magda's photography
Make up: Έρη Τούση
Eri's Nails & Beaute
Hair styling: Μυρτώ Διαμάντη
Δείτε [εδώ] την φωτογράφηση της Κατερίνας Βενέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.