Λεσβίες που μεγάλωσαν παιδιά των συγγενών τους, που έχασαν τα παιδιά τους ή που αναγκάστηκαν να παραιτηθούν κάθε γονεϊκού δικαιώματος μετά από δικαστικό αγώνα - βλέπετε η αίθουσα ενός δικαστηρίου αντικατοπτρίζει την ομοφοβία, τον ρατσισμό και τον σεξισμό της εκάστοτε κοινωνίας. Λεσβίες που δεν έκρυψαν την σεξουαλική τους ταυτότητα και άλλες που προσπάθησαν να κρατήσουν την ζωή τους κρυφή, ακόμα και από τα παιδιά τους. Όπως και να είναι, συνεχώς αυξάνει ο αριθμός των λεσβιών που επιλέγουν να γίνουν μητέρες και να παλεύουν για την αναγνώριση της οικογένειας που έχουν δημιουργήσει.
Μέσα απ' όλη αυτή την διαδικασία έρχονται αντιμέτωπες με διλήμματα και προβληματισμούς, με βασικότερο το δίλημμα της ταυτότητας. Η εικόνα της ανεξάρτητης λεσβίας έρχεται σε αντίφαση με την εικόνα της μητέρας. Θα μπορούσε μια τόσο πολυμορφική ομάδα γυναικών να διαμορφώσει άλλες νόρμες που θα διεύρυναν τα όρια της παραδοσιακής, πυρηνικής οικογένειας; Πέρα από τον ορισμό της οικογένειας και τον γνωστό προβληματισμό αν τα ζευγάρια του ίδιου φύλου μπορούν να αποκαλούνται «οικογένεια», υπάρχει και η «αθέατη» πραγματικότητα: των λεσβιών που είτε μόνες ή με την σχέση τους αποφασίζουν να γεννήσουν και να μεγαλώσουν ένα παιδί. Η δομή μιας τέτοιας οικογένειας ξεφεύγει από τον παραδοσιακό προσδιορισμό που θέλει την οικογένεια να αποτελείται από έναν άντρα και μια γυναίκα που μεγαλώνουν παιδιά κάτω από τα πλαίσια ενός γάμου.
Βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά της κοινωνίας που ζούμε και που αποτελείται από μονογονεϊκές οικογένειες, διαζευγμένες ή ανύπανδρες μητέρες και ζευγάρια του ίδιου φύλου, πέρα από τις παραδοσιακές οικογένειες. Από εδώ και πέρα οι διαφορές διαμορφώνονται ανάλογα με την οπτική γωνία που βλέπουμε το θέμα. Ένα ανοικτό μυαλό δέχεται εύκολα τις διαφορετικές εναλλακτικές, ενώ ένα συντηρητικό δύσκολα θα μπορούσε να περιλάβει στον όρο οικογένεια και ζευγάρια του ίδιου φύλου. Ακόμα χειρότερα όταν ο όρος «λεσβία μητέρα» θεωρείται οξύμωρος εφόσον συνδέει την αναπαραγωγική ταυτότητα (μητέρα) με την σεξουαλική (λεσβία) και εδώ είναι που εντοπίζεται η ουσία του προβλήματος: ο ρόλος της μητέρας είναι αδιανόητο να ταυτίζεται με τον λεσβιασμό για μια συντηρητική (ακόμα) κοινωνία όπως είναι αυτή της Ελλάδας. Δεν είναι, μάλιστα, λίγες οι λεσβίες που υιοθετούν την συγκεκριμένη άποψη και πείθονται πως είναι ανίκανες όχι μόνο να κάνουν ένα παιδί, αλλά και να το αναθρέψουν σωστά.
Μένουν οι λίγες, οι γενναίες, που αποφασίζουν να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά προσδιορίζοντας πλέον την οικογένεια από τα μέλη και την σχέση που αναπτύσσεται συναισθηματικά και όχι από μια άδεια γάμου. Η ελληνική πραγματικότητα αρνείται να αναγνωρίσει αυτού του είδους την οικογένεια γιατί δεν ταιριάζει με το παραδοσιακό μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας, γιατί θεωρείται ξένο σώμα και με αυτό τον τρόπο αρνείται να δεχτεί την απτή πραγματικότητα, αποκλείοντας μια μερίδα γυναικών από το δικαίωμα στην μητρότητα.
Ένα γύρισμα του χρόνου μερικές δεκαετίες πριν μας αφήνει να δούμε παραδόσεις και νόρμες που ήταν θεσμοί και σήμερα απλώς ξεπερασμένες ιδέες. Κάποτε η ανύπανδρη κόρη είχε χρέος να φροντίζει τους γονείς, ένας γάμος σήμαινε το τέλος μιας καριέρας ώστε να αφοσιωθεί η γυναίκα στον σύζυγο και την οικογένεια που θα αποκτούσε μαζί του, ακόμα και το δικαίωμα ψήφου (1954). Κάποτε η ανύπανδρη μητέρα βαφτιζόταν πόρνη και το παιδί της νόθο, ρετσινιά που το ακολουθούσε στην ζωή του. Κάποτε ήταν αδιανόητο να διαλυθεί ένας γάμος, σήμερα τα διαζύγια κοντεύουν να ξεπεράσουν σε αριθμό τις άδειες γάμου. Τα πρώτα παιδιά του σωλήνα είχαν σπείρει τον τρόμο σε διάφορες κοινωνίες γιατί κανένας δεν πίστευε πως θα μπορούσαν να είναι υγιή, σήμερα δεν έχει καμία σημασία. Βλέπετε πόσα ταμπού είναι σήμερα παλιομοδίτικες ιδέες; Οπότε επιβάλλεται να δούμε την έννοια της οικογένειας με διαφορετικό πρίσμα ώστε να περιλαμβάνει εναλλακτικές που να αντικατοπτρίζουν την ισχύουσα πραγματικότητα.
Το κακό είναι πως δεν έχουμε ακόμα ξεπεράσει μύθους και ταμπού που συνδέονται αιώνες τώρα με την όποια σεξουαλικότητα και συμπεριφορά διαφέρει από κοινά αποδεκτές νόρμες. Ένας τέτοιος μύθος θέλει σώνει και καλά τον άντρα ομοφυλόφιλο εκμαυλιστή παιδιών, αν και όλα τα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν πως το 98% των παιδεραστών είναι ετεροφυλόφιλοι. Μια άλλη εκδοχή, πιο πρόσφατη, αναφέρεται στο δυσβάστακτο οικονομικό κόστος και την επιβάρυνση της κοινωνικής πρόνοιας και του ασφαλιστικού συστήματος από τις παροχές που θα έπρεπε να δοθούν σε εναλλακτικές οικογένειες. Ακόμα και στην περίπτωση που ισχύει κάτι τέτοιο, είναι ανήθικο να αρνηθούμε δικαιώματα, αναγνώριση και παροχές με βάση ένα στυγνό κοστολόγιο. Κατά μια άλλη, τρίτη, εκδοχή η εξέλιξη μιας κοινωνίας επιβάλλει την αναγνώριση εναλλακτικών δομών. Οπότε αν πάψει να μας απασχολεί η μορφή που θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να έχει μια οικογένεια, είναι πολύ πιο εύκολο να δούμε την πραγματικότητα που βιώνουμε αυτή την στιγμή στην Ελλάδα και που θεωρείται αναγνωρισμένος θεσμός για κοινωνίες άλλων χωρών: πως όλο και περισσότερες λεσβίες πραγματοποιούν μια βαθύτερη επιθυμία τους, να αποκτήσουν ένα παιδί είτε σαν μονογονεϊκή οικογένεια ή σαν οικογένεια ατόμων του ίδιου φύλου. Αυτό που φαίνεται να απασχολεί, σε σημείο προβληματισμού και από τις ίδιες τις λεσβίες λόγω του αδόκιμου, είναι το είδος των επιδράσεων που δέχεται ένα παιδί όταν μεγαλώνει με δύο λεσβίες όπου η μια είναι φυσική του μητέρα. Ας μην ξεχνάμε πως η ελληνική πραγματικότητα αναγκάζει ακόμα την λεσβία ή τον ομοφυλόφιλο γονέα στην σιωπή και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου η σιωπή αυτή μετατρέπεται σε σαρκοβόρο έτοιμο να εξαφανίσει την όποια αλήθεια γύρω από το παιδί.
Αυτός ακριβώς ο φόβος της λεσβίας μητέρας γίνεται ακόμα πιο έντονος όταν το παιδί πάει σχολείο και αρχίσει να έρχεται σε επαφή με άλλα συνομήλικα παιδιά που έχουν δύο γονείς διαφορετικού φύλου. Τι θα πει; Πώς θα το αντιμετωπίσουν; Μήπως γίνει κοινωνός του ίδιου ρατσισμού και περιθωριοποίησης που η ίδια αντιμετώπισε ή δεν θέλησε ποτέ να αντιμετωπίσει; Ποια η αντίδρασή του και πόσο ένας στιγματισμός αφήνει ανέπαφο τον ψυχισμό του και τις αξίες που η ίδια του μαθαίνει; Η αλήθεια είναι πως το παιδί θα μεγαλώσει σε περιβάλλον όπου οι κοινωνικοί θεσμοί, στο μεγαλύτερο μέρος τους, δέχονται την ετεροφυλοφιλία σαν αποδεκτή νόρμα οπότε δύσκολα μπορεί να δει την δική του ζωή - την δική του πραγματικότητα - να αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο ενός συνομήλικου του. Πάνω σε αυτή την νόρμα βασίζονται οι πολέμιοι των ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών για τις λεσβίες και τους ομοφυλόφιλους, όπως και την ίδια νόρμα θα επικαλεστούν με το ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν ένας γονέας να επιφορτίσει το παιδί του με το στίγμα πως έχει λεσβίες ή ομοφυλόφιλους γονείς;» Ανάλογο δεν ήταν και το επιχείρημα που είχε χρησιμοποιηθεί κατά περιστάσεις στο παρελθόν για όποιο ζευγάρι ήθελε να αποκτήσει παιδιά χωρίς να πληροί τις προδιαγραφές μιας «μυθικής» τάσης που κυριαρχούσε την συγκεκριμένη εποχή;
Όπως άλλαξαν όλα αυτά έτσι μπορεί να αλλάξει και η δική μας ματιά στην οικογένεια και στο πώς μπορεί να είναι δομημένη. Μια τέτοια αλλαγή προϋποθέτει πως εμείς είμαστε διατεθειμένες να κάνουμε αλλαγές ξεκινώντας από την ίδια μας την ζωή. Στο πλευρό μας έχουμε μελέτες ψυχιάτρων και παιδοψυχολόγων που δεν εντόπισαν την παραμικρή διαφορά ανάμεσα στην ψυχολογία και συμπεριφορά παιδιών με ετεροφυλόφιλους γονείς και παιδιών με λεσβίες ή ομοφυλόφιλους γονείς, δεν εντόπισαν διαταραχές φύλου στα περισσότερα παιδιά gay γονέων, όπως δεν είχαν gay γονείς τα περισσότερα παιδιά που εμφάνισαν διαταραχή φύλου.
Το παιδί μιας λεσβίας μπορεί να είναι ομοφυλόφιλο, αλλά μπορεί και να μην είναι, στο ίδιο ποσοστό που εμείς είμαστε λεσβίες και ας μεγαλώσαμε μέσα σε ετεροφυλόφιλο περιβάλλον.
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός του γονέα δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο στην σεξουαλική ταυτότητα του παιδιού, επίσης ένα παιδί που μεγαλώνει με δύο λεσβίες (άσχετα αν η μια το έχει γεννήσει και η άλλη το αγαπά σαν δικό της παιδί) εκφράζει πολύ πιο εύκολα τα συναισθήματα του και δείχνει ευτυχισμένο γιατί μεγαλώνει μέσα με μια οικογένεια με αγάπη, μέσα σε μια οικογένεια που αισθάνεται ασφάλεια.
Επομένως, δεν παίζει ρόλο αν έχει δύο διαφορετικούς ή δύο ίδιους γονείς. Μέσα απ' όλες αυτές τις διαδικασίες θα βοηθήσουμε να γκρεμιστεί ο μύθος που θέλει τις λεσβίες να γίνονται εμπόδιο στην συναισθηματική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών τους. Οπότε τα αίτια, στην περίπτωση που κάτι πάει στραβά, θα αναζητούνται αλλού και όχι στο λεσβιακό περιβάλλον. Που σημαίνει πως το κράτος δεν έχει κανένα λόγο να μην δώσει παροχές ή να μην βοηθήσει την κάθε λεσβία που θέλει να γίνει μητέρα. Που σημαίνει πως η αιώνια "τσίχλα" που αναμασούν τα τελευταία χρόνια οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας περί δήθεν υπογεννητικότητας στην Ελλάδα - ρίχνοντας έντεχνα το μπαλάκι στους κακούς ομοφυλόφιλους - δεν έχει ούτε υπόσταση, αλλά και καμία ισχύ. Που σημαίνει πως μια δημοκρατική χώρα - η οποία υπερασπίζεται δικαιώματα άλλων πληθυσμιακών ομάδων - οφείλει να σκύψει και πάνω στην πλέον παραμελημένη ομάδα φορολογούμενων πολιτών: τις λεσβίες μητέρες ή μέλλουσες μητέρες.
Πηγή: http://homotopia.pblogs.gr/2009/11/536320.html
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.