ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σήμερα, Παρασκευή 25 Οκτωβρίου, στις 11 το βράδυ, καθόμουν με ένα φίλο μου στην πλατεία Κεραμεικού και τα λέγαμε, πολύ χαλαρά, χωρίς εκδηλωτικές κινήσεις ή κάτι που να μπορούσε να "προκαλέσει".
Ξαφνικά ήρθαν 4 τύποι και μας ρώτησαν αν είμαστε γκέι. Εμείς δεν απαντήσαμε με ναι ή όχι, έχοντας στο νου από άλλες επιθέσεις φίλων ότι αν απαντήσει κανείς "ναι", τότε τρώει ξύλο. Απλά ρωτήσαμε τι θέλουν.
Αυτοί αμέσως επιτέθηκαν με μπουνιές και κλωτσιές και στο τέλος μας έφτυσαν.
Σταμάτησαν όταν καταφέραμε να απομακρυνθούμε κι αρχίσαμε να φωνάζουμε.
Το σοκ ήταν μεγάλο, τόσο από το ξύλο, όσο κι από το ότι αυτό έγινε στη μέση της πλατείας, σε σημείο πολύ φωτεινό, κι αρκετά νωρίς.
Από τα άτομα που ήταν γύρω, κανένας δεν κουνήθηκε, πιθανώς γιατί μπορεί να θεώρησαν ότι είναι κάτι προσωπικό (λέω εγώ τώρα...). Όταν άρχισα να φωνάζω στον κόσμο "Τι κάθεστε, σε λίγο θα κυνηγούν κι εσάς", ένας τύπος από μια άλλη παρέα απάντησε ότι καλά μας έκαναν.
Με δεδομένο ότι νιώθαμε να απειλούμαστε, θέλαμε να φύγουμε κατευθείαν από εκεί. Η φρίκη είναι ότι δεν ήμασταν σε ένα σκοτεινό στενό, ώστε να αναζητήσουμε ένα χώρο φωτεινό, με κόσμο, για να ηρεμήσουμε. Η επίθεση έγινε στο πιο κεντρικό σημείο και φωτεινό σημείο της πλατείας Κεραμεικού, και γύρω μας ο κόσμος δεν έδειχνε ότι θα απέτρεπε επόμενη επίθεση.
Έτσι δεν καλέσαμε την αστυνομία και πήγαμε γρήγορα στο σπίτι μιας φίλης που ήταν κοντά στην πλατεία να ηρεμήσουμε.
Τώρα έχει περάσει περίπου μιάμιση ώρα, ακόμα δεν έχω ηρεμήσει, και η μόνη σκέψη που κάνω είναι ότι θέλω να φύγω από την Ελλάδα...
Πέτρος