Ομοφυλοφιλία: Μια αρρώστια γεννιέται (και πεθαίνει)

στις 15 Ιουνίου 2013.

Πότε αρρωστήσαμε με ομοφυλοφιλία; Πότε και πως θεραπευτήκαμε από αυτήν;

της Ιωάννας Νόρη
Το τελευταίο διάστημα με αφορμή το Pride, αναλωθήκαμε αρκετά στο να σχολιάζουμε τα καλλίγραμμα οπίσθια των γκέι ανδρών, και να απαντάμε σε ρατσιστικά υβριστικά άρθρα που προσπαθούν να μας νουθετήσουν για το πώς θα πρέπει να γιορτάζουμε και να διεκδικούμε ίσα δικαιώματα, βάση ετεροφυλοφιλικών προτύπων. Μήπως όμως μέσα σε όλα αυτά κοιτώντας τα δέντρα, χάσαμε λίγο την εικόνα του δάσους; Γιατί σίγουρα ξέρουμε τα δικαιώματα που διεκδικούμε, θυμόμαστε όμως και τι γιορτάζουμε;

Ήμασταν πολλά χρόνια «άρρωστοι»

Η ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα είδος «τρέλας» και όχι μια ηθική βδελυγμία, που παραπέμπει σε θρησκευτικού τύπου ερμηνείες, ξεκίνησε στις αρχές του 19ου αιώνα, και έδωσε λαβή στους «επιστήμονες» να μας μετατρέψουν σε πειραματόζωα. Για δεκαετίες μας ευνούχιζαν σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε ρωμαιοκαθολικά ψυχιατρεία, και όταν τελικά απέτυχαν να μας «συνδέσουν» με βιολογικές/ορμονολογικές «ανωμαλίες», αποφάσισαν ότι από βιολογικής και γενετικής πλευράς είμαστε «αθεράπευτοι». Τότε λοιπόν μας «αρρώστησαν» «ψυχικά». Και καθώς δεν υπάρχει καμία αντικειμενική επιστημονική απόδειξη για τις ονομαζόμενες «ψυχικές διαταραχές», έπρεπε εμείς να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες.
Πιο συγκεκριμένα «αρρωστήσαμε» με ομοφυλοφιλία το 1952, όταν ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος (ΑΡΑ), αυθαίρετα, ψήφισε την καταχώρησή μας στο πρώτο τεύχος της αποκαλούμενης κατά τους ίδιους «Βίβλου της Ψυχιατρικής», το DSM 1. Η «θεραπεία» μας ήταν κυρίως το «conversion therapy», μια σειρά βασανιστηρίων με ηλεκτροσόκ στα χέρια και στα γεννητικά όργανα, η χορήγηση ψυχότροπων ουσιών, αλλά και «πλύση εγκεφάλου» για να βγάλουμε την «αρρώστια» από μέσα μας.

Πότε «γιατρευτήκαμε»;

Το ομοφυλοφιλικό κίνημα της Αμερικής διαμαρτυρήθηκε κατά της ψυχιατρικοποίησης της ομοφυλοφιλίας με μια σειρά από προσπάθειες περίπου τεσσάρων ετών. Ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές εισέβαλλαν στα διάφορα συνέδρια του ΑΡΑ και απαιτούσαν τόσο τη διαγραφή της ομοφυλοφιλίας από το DSM, όσο και τον τερματισμό κάθε απόπειρας «θεραπείας» που είχε καθιερωθεί. Ο λόγος που το έκαναν αυτό ήταν διότι γνώριζαν πολύ καλά ότι ο δρόμος για ισάξια νομικά δικαιώματα και κοινωνικές ευκαιρίες δεν θα μπορούσε ποτέ να ανοίξει, όσο ήμασταν ακόμα επίσημα καταχωρημένοι στη «βίβλο».
Για να ολοκληρωθεί η προσπάθεια όμως, χρειαζόταν να βρεθεί και ένας τουλάχιστον ομοφυλόφιλος ψυχίατρος, να μιλήσει για το θέμα αυτό. Έτσι λοιπόν το 1972, σε ένα από τα συνέδρια του ΑΡΑ, και δίπλα στους ομοφυλόφιλους ακτιβιστές Barbara Gittings και Frank Kameny, ο επίσης ομοφυλόφιλος ψυχίατρος John Fryer, παρουσιάστηκε ως ο «Dr. Ανώνυμος». Φορώντας μάσκα, περούκα και ένα τεράστιο κουστούμι και χρησιμοποιώντας ένα μικρόφωνο που άλλαζε την χροιά της φωνής του, έβγαλε λόγο προς τον ΑΡΑ για την αφαίρεση της ομοφυλοφιλίας από την ψυχιατρική. Ο Fryer χρειάστηκε να μεταμφιεστεί, όχι μόνο γιατί η ομοφυλοφιλία ήταν βαθειά χαραγμένη πεποίθηση στους συναδέλφους του ως «αρρώστια», αλλά και γιατί απαγορευόταν επισήμως στους ομοφυλόφιλους να ασκούν ψυχιατρική. Γι’ αυτό και οι ελάχιστοι ομοφυλόφιλοι ψυχίατροι του συλλόγου, συναντιόντουσαν ανεπίσημα και με μυστικότητα, σε μια μικρή ομάδα που αποκαλούσαν Gay PA.

Με διπλό «χτύπημα»

Με την εξέγερση του Stonewall του ομοφυλοφιλικού κινήματος απόο έξω, και με τον Gay ΑPA από μέσα, οι ακτιβιστές στόχευσαν στην «αχίλλειο πτέρνα» της ψυχιατρικής, που δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι η ίδια η δημιουργία και χρήση της «βίβλου», εξυπηρετεί συμφέροντα πολιτικών συστημάτων, φαρμακευτικών εταιριών και ιδεολογικών δογμάτων. Προκειμένου λοιπόν, να μην καταρρεύσει το όλο σύστημά τους, κάποια μέλη του ΑΡΑ, αποφάσισαν πάλι δια ψηφοφορίας, ότι ήρθε η ώρα να «θεραπευτούμε». Ήταν ξεκάθαρα μια κίνηση πολιτικής.
Κάπως έτσι λοιπόν, αρχίσαμε το 1973 να «αναρρώνουμε». Η «ίαση» όμως της ομοφυλοφιλίας, ήρθε τελικά το 1986, όπου και αφαιρέθηκε τελείως ως λέξη από το DSM 3 R. Δεν μας άφησαν όμως να το χαρούμε πολύ, και εφτά μόλις χρόνια μετά την «ανάρρωση» της ομοφυλοφιλίας, το 1980, ο ΑΡΑ «αρρωσταίνει» αυτήν την φορά ένα άλλο μέρος της ΛΟΑΤ κοινότητας τους διεμφυλικούς.
Για πρώτη φορά οι ορολογίες «τρανσεξουαλισμός» και «διαταραχή ταυτότητας φύλου σε παιδική ηλικία» καταγράφονται στη «βίβλο», όπου και παραμένουν ως σήμερα με όλες τις κοινωνικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται. Επίσης και η αμφισεξουαλικότητα, πολύ κομψά και χωρίς να αναφέρεται ως έτσι, εμφανίζεται πίσω από πολλαπλές «αρρώστιες». Παρ’ όλα αυτά ο δρόμος για την διεκδίκηση ισάξιων νομοθετικών πλαισίων είχε ήδη ανοίξει για την ομοφυλοφιλική κοινότητα.

Ένα ιστορικό γεγονός δώρο για την ανθρωπότητα

Η «έξοδος» της ομοφυλοφιλίας από την επίσημη ψυχιατρική αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός σημαντικής βαρύτητας, καθώς είναι μέχρι σήμερα η μόνη διάγνωση που έχει ποτέ αφαιρεθεί από ένα ψευδοεπιστημονικό σύστημα που όλο διευρύνεται, «αρρωσταίνοντας» έτσι όλο και περισσότερους ανθρώπους, για οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες.
Λίγοι ίσως νεότεροι ομοφυλόφιλοι γνωρίζουν ότι για πολλούς ανθρώπους παγκοσμίως, εκτός γκέι κοινότητας, αυτό το γεγονός θεωρείται ένα δώρο για την ανθρωπότητα, μια νίκη κατά της αυθαιρεσίας και της βίας της ψυχιατρικής, μια νίκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και αυτό, γιατί υπάρχουν και άλλες «κοινωνικά ευπαθείς» ομάδες ανθρώπων που «αρρώστησαν» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, και παλεύουν να «θεραπευτούν» σήμερα το έτος 2013, όπως «θεραπευτήκαμε» εμείς 40 χρόνια πριν. Άνθρωποι που γιορτάζουν σιωπηλά μαζί μας κάθε φορά που προσβάλλουμε την αισθητική διαφόρων άλλων, με τον τρόπο που διοργανώνουμε τα Pride. Άνθρωποι, που περιμένουν την ημέρα, που θα έχουν την δική τους αντίστοιχη γιορτή.

Βιβλιογραφία

• Not Sick: The 1973 Removal of Homosexuality from the DSM
• Speech of "Dr. Henry Anonymous" [John Fryer] at the American Psychiatric Association 125th Annual Meeting [May 2, 1972]

Μέχρι τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου δημάρχου, πού εἶναι δεῖγμα τῆς μερικῆς ἐγκαταλείψεώς μας ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, οὐδείς τοπικός ἄρχων διενοήθη νά διαστρεβλώσει τήν ἱστορία τῆς Θεσσαλονίκης ἤ νά μολύνει τό πνευματικό της περιβάλλον ὅσο ὁ κ. Μπουτάρης. Παρά τίς προεκλογικές ὑποσχέσεις του νὰ καθαρίσει τὰ ὑλικὰ σκουπίδια, τό χειρότερο γιά τούς Θεσσαλονικεῖς, καί ἰδιαίτερα γιά τούς νέους, πού ψάχνουν γιά πρότυπα ἤθους καί ἀρετῆς, εἶναι ὅτι ἐμόλυνε τό πνευματικό περιβάλλον, βρώμισε τήν Θεσσαλονίκη μέ πνευματικά σκουπίδια, ὅπως εἶναι ἡ στήριξη, ἡ προβολή καί ἡ χρηματοδότηση μέ δικά μας χρήματα τῶν αἰσχρῶν καί ἀποκρουστικῶν ἐκδηλώσεων τῆς «Ὁμοφυλοφιλικῆς Ὑπερηφάνειας». Ἐπί δύο μέρες ἡ Θεσσαλονίκη θά ξεχάσει τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό της• δέν θά καυχᾶται οὔτε θά προβάλλει τά ἱστορικά πνευματικά της πρότυπα• θά καυχᾶται προβάλλοντας στίς πλατεῖες, στούς δρόμους, στά πάρκα, στόν Λευκό Πύργο τό ἄτιμο πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τοῦ Σοδομιτισμοῦ, τοῦ κιναιδισμοῦ, τῆς ἀρσενοκοιτίας, τῆς σαρκικῆς ἀσέλγειας. Ὄχι! Δέν θά ἀφήσουμε νά ἀλλάξει τώρα ἡ Νέα Ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου ὅσα ἡ ἀνθρωπότητα ἐπί χιλιάδες χρόνια γνωρίζει γιά τήν ὁμοφυλοφιλία. Δέν θά βάλουμε τίς γνῶμες τοῦ κ. Μπουτάρη γιά δῆθεν ἁπλῆ «διαφορετικότητα» τῶν ὁμοφυλοφίλων πάνω ἀπό ὅσα διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, γιά τό κορυφαῖο αὐτό, τό πιό σιχαμερό καί ἀκάθαρτο ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας."

  Απόσπασμα του χαιρετισμού της "Εταιρείας Ορθοδόξων Σπουδών", στην  διαμαρτυρία κατά του Gay Pride της Θεσσαλονίκης.