«Πότε είναι η στιγμή για τα ΛΟΑΔ δικαιώματα; Τώρα!»

Άρθρο της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, Βασιλικής Κατριβάνου, για τα ΛΟΑΔ δικαιώματα στην εποχή της κρίσης:

«Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή πολιτικά», «Προέχουν άλλα αιτήματα τη στιγμή του αγώνα κατά του Μνημονίου»: Κάποιες απαντήσεις που ακούει κανείς συχνά, όταν μιλήσει ή –πολύ περισσότερο—προτάξει τα δικαιώματα των ΛΟΑΔ (λεσβίες, γκέι, αμφισεξουλικοί, διεμφυλικοί-τρανς). Καθώς τέτοιες αντιλήψεις δεν είναι διόλου σπάνιες και στην Αριστερά αξίζει να σκεφτούμε πάνω σ’ αυτές.
Η πρώτη σκέψη, βέβαια, είναι, ότι τέτοιες αντιλήψεις παραπέμπουν τα δικαιώματα στις καλένδες, αφού ποιος ξέρει σε πόσα τέρμινα θα έρθει η περιπόθητη «κατάλληλη στιγμή». Και, βέβαια, οι ίδιες αντιρρήσεις ακούγονταν στα χρόνια της ευημερίας, όχι μόνο της κρίσης. Η επίκληση, λοιπόν, του «άκαιρου» συνιστά, ουσιαστικά, υποτίμηση της σημασίας των ΛΟΑΔ δικαιωμάτων.
Πάντως, ακόμα και αν μπούμε στην –ούτως ή άλλως προβληματική– λογική της ιεράρχησης αιτημάτων, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να υποστηρίξουμε ότι ο αγώνας για τα δικαιώματα και την ισότητα είναι υποδεέστερος, λ.χ. από την αγώνα ενάντια στη φτώχεια. Αν η φτώχεια οδηγεί στην εξαθλίωση, στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγεί και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων – από τον κοινωνικό αποκλεισμό μέχρι και τα μαχαιρώματα από τους φασίστες. Μπορούμε άραγε να ανεχθούμε κάποιοι συμπολίτες μας να έχουν λιγότερα δικαιώματα λόγω ταυτότητας φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού; Να μην μπορούν, λ.χ., να δουν στην εντατική τον σύντροφό τους, ή αυτή να μη δικαιούται ασφάλιση και κοινωνικά επιδόματα όπως στα ετερόφυλα ζευγάρια;

Άλλωστε, η καταρράκωση του βιοτικού επιπέδου, η διάλυση του κοινωνικού κράτους κλπ. δεν υλοποιούνται σε ένα περιβάλλον φιλελευθερισμού και άνθησης της ελευθεριότητας. Το αντίθετο: ο φόβος, η μισαλλοδοξία, η δίωξη των «διαφορετικών», αποτελούν όχι μόνο παράγωγο της κυρίαρχης πολιτικής, αλλά και τρόπο με τον οποίο αυτή υλοποιείται. Αν συνυπολογίσουμε και την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, τότε η απερίφραστη υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΔ αποτελεί βασικό στοιχείο του αντιφασιστικού αγώνα, αλλά και του αγώνα εναντίον του απανθρωπισμού όλων μας.
Όσον αφορά ειδικότερα τον ΣΥΡΙΖΑ, βασικός ρόλος ενός αριστερού κόμματος είναι να συνδέεται με τα κινήματα και, ακόμα περισσότερο, να συνενώνει αιτήματα: να μιλάει μαζί για το περιβάλλον, τα δικαιώματα, τη δημοκρατία, την ανεργία –όχι σαν απομονωμένες νησίδες, αλλά σαν μέρη μιας συνολικής αντίληψης. Γιατί το αν ζουν κάποιοι –που, παρεμπιπτόντως, είναι πολλές και πολλοί– υπό καθεστώς φόβου, απαξίωσης ή σαν πολίτες βήτα κατηγορίας είναι ανυπόφορο, και για τους ίδιους βέβαια, αλλά και για όλους τους άλλους: μια κοινωνία δεν μπορεί να είναι δίκαιη με εξαιρέσεις και αστερίσκους, οι διακρίσεις μας προσβάλλουν όλες και όλους.

Ο σεξισμός και η ομοφοβία διέπουν όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας, των προσωπικών μας εμπειριών και σχέσεων. Η σεξουαλικότητα και η εμπειρία του σώματος είναι κατεξοχήν πολιτικά ζητήματα, καθώς συνδέονται με την ταυτότητα και την εμπειρία του εαυτού, τις διαπροσωπικές και κοινωνικές μας σχέσεις, την αίσθηση της δύναμης και τη δυνατότητα δράσης. Συγχρόνως, αμφισβητούν ιδεολογικά θεμελιώδη στοιχεία της κυρίαρχης ιδεολογίας και των σχέσεων εξουσίας, όπως ο γάμος, η οικογένεια, το έθνος και η αναπαραγωγή τους. Ιδιαίτερα το queer κίνημα φέρνει καινούργια σκέψη για το τι είναι πολιτικό, πώς κάνουμε πολιτική, αμφισβητώντας την κυρίαρχη ιδεολογία σε ζητήματα ταυτότητας, κοινωνικών ρόλων και δομών.
Η ουσιαστική σύνδεση του ΣΥΡΙΖΑ με τα κινήματα του ΛΟΑΔ χώρου –αλλά και τα κινήματα γενικότερα– μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και ζωντάνιας, ενάντια σε μια αποξηραμένη αντίληψη της πολιτικής. Θα του επιτρέψει (όπως φάνηκε και σε μια ωραία συζήτηση μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας, στις 30 Ιουνίου) να αναδείξει δυναμικά τις αξιακές του θέσεις, να περιγράψει ξεκάθαρα την αντίληψή του για μια κοινωνία στην οποία δεν χωράνε διακρίσεις σε κανένα επίπεδο. Ας το κάνουμε αυτό, έχοντας συνείδηση ότι το ζήτημα κάθε άλλο παρά «εξωτερικό» για μας είναι: μεγάλος αριθμός μελών του ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν στην ΛΟΑΔ κοινότητα. Και αισθάνονται αποκλεισμένοι, καταστέλλονται και αυτολογοκρίνονται μέσα στις κομματικές διαδικασίες. Χρειάζεται να μάθουμε και να αλλάξουμε μαζί.

Η Αριστερά πρέπει να βάζει την ατζέντα, και όχι να υποτάσσεται στη λογική του καθωσπρεπισμού, της ενσωμάτωσης και του εκφασισμού. Έτσι, είναι απαραίτητες θεσμικές πρωτοβουλίες όπως ένα σχέδιο νόμου για το δικαίωμα γάμου και την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα μέλη της ΛΟΑΔ κοινότητας. Όπως και η διεύρυνση των δικαιωμάτων που δίνει το σύμφωνο συμβίωσης για όλα τα ζευγάρια, ετερόφυλα και ομόφυλα, σε θέματα ασφάλισης, φορολογίας, άδειας παραμονής του συντρόφου και κληρονομιάς. Είναι ένα βήμα που πρέπει να γίνει, καθώς μας αφορά όλες και όλους να μην υπάρχουν πολίτες δύο ταχυτήτων. Ένα γενναίο βήμα για να μπορούμε να συμπορευόμαστε όλες και όλοι ισότιμα και περήφανα.