Γράμμα στα αγέννητα παιδιά μου, από την λεσβία μητέρα τους

   

Μια 19χρονη που πέρα και πάνω από όσα πιστεύουν οι άλλοι γύρω της μπορεί επιτέλους να ονειρευτεί την οικογένειά της και τα παιδιά της και ξέρει ότι αυτό το όνειρο θα το κάνει πραγματικότητα.Για μας είναι μεγάλη χαρά καθώς νιώθουμε ότι ανοίξαμε ένα δρόμο. Στα πρώτα κείμενα της ομάδας οι λέξεις λεσβία + μητέρα ήταν σαν να μην μπορούν να είναι μαζί, σαν να δημιουργούσαν σχήμα οξύμωρο, σαν να αναιρούσαν η μια την άλλη. Σήμερα με το παράδειγμα των οικογενειών μας έχει αρχίσει να σπάει το ασυμβίβαστο των όρων. Αύριο με όλες τις οικογένειες που θα δημιουργήσουν τα σημερινά 19χρονα αγόρια και κορίτσια θα γίνει εντελώς κομμάτια και θρύψαλα, θα γίνει σκόνη και θα σκορπίσει πάνω στους μπουφέδες και τα σύνθετα των γιαγιάδων και των παππούδων που θα καμαρώνουν τα εγγόνια τους και θα θεωρούν αυτονόητο ότι η λεσβία κόρη τους ή ο gay γιος τους έκανε οικογένεια και παιδιά.
http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/84934

 Γράφει η αναγνώστρια της Lifoland, M. 26.12.2015 | 20:29 

    Μελλοντικά παιδιά μου,  είναι ξημερώματα Τετάρτης 24 Δεκεμβρίου 2015.   Σήμερα ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια στην Ελλάδα, για τα ζευγάρια σαν εμένα και τη μαμά. Ή μπορεί να ψηφίστηκε κι εχθές αλλά είναι ξημερώματα κι εγώ τώρα μπήκα σπίτι.   Δεν μπορώ ακριβώς να περιγράψω το πως νιώθω. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω αυτή τη χαρά που μετά από λίγες σκέψεις μετατρέπεται σε πικρή χαρμολύπη.. Βλέπετε σήμερα για πρώτη φορά ένιωσα πως υπάρχω για αυτή την κοινωνία. 

Υπάρχω σαν λεσβία γυναίκα, υπάρχω σαν γυναίκα που ερωτεύεται γυναίκες και μεγαλώνει παιδιά με μία γυναίκα και τα αγαπάνε και τα φροντίζουν και ξεριζώνουν μαζί τις καρδιές τους και τις αφήνουν στα χέρια τους κάθε μέρα.    Που λέτε σήμερα κατέβηκα στο Σύνταγμα στις 7 το απόγευμα μαζί με τη θεία Κ. και άλλους φίλους. Σταθήκαμε εκεί, περιτριγυρισμένοι από άλλους πολύχρωμους ανθρώπους και περιμέναμε έξω από τη Βουλή, σαν τους συγγενείς που περιμένουν έξω από την αίθουσα του μαιευτηρίου. Μόνο που το μωρό που περιμέναμε εμείς ήταν η αξιοπρέπεια μας, η ελπίδα ότι μας επιτρέπεται να διεκδικήσουμε κι εμείς ένα κομμάτι ευτυχίας από τη μεγάλη πίτα της ζωής. Περιμέναμε ένα νεύμα – όμορφο και χαμογελαστό από αυτούς που έχουμε εκλέξει υπεύθυνους για τις ζωές ότι μας υπολογίζουν, ότι μας θεωρούν μέλη της κοινωνίας τους, ότι μας αναγνωρίζουν ως άτομα άξια δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και όχι ως πρωταγωνιστές σε σεξουαλικές φαντασιώσεις και θλιβερά ανέκδοτα. 

  Και πράγματι 195 από αυτούς μας έγνεψαν. Ήταν ένα νεύμα λειψό και καθόλου επαρκές για να μπορώ να λέω ότι η οικογένειά μας είναι ίση με την οικογένεια του διπλανού διαμερίσματος. Για να μπορώ να μοιραστώ την επιμέλεια σας και τη γονεϊκότητα με τη μαμάς σας με ό,τι αυτό νομικά και πρακτικά συνεπαγεται. Δεν ήταν χαμογελαστό. Αλλά δεν πειράζει – για απόψε. Απόψε χαμογελάσαμε εμείς κι αυτό μας φτάνει – για απόψε.   Όταν πήραμε τα νέα είχαμε φύγει από το Σύνταγμα – δεν αντέξαμε το κρύο και την αναμονή και λιποταχτήσαμε. Τα νέα τα μάθαμε μέσα σε ένα κλαμπ - από το πορτιέρη! Τον ρώτησε η θεία Κ., ήρθε μέσα και μου το είπε. Μου το είπε και αγκαλιαστήκαμε. Κι εκεί μέσα στη μουσική του κλαμπ σαν να δάκρυσα και η πρώτη μου σκέψη ήσασταν εσείς. Κι ας μη σας ξέρω ακόμα. Κι ας μην υπάρξετε ποτέ. Κι ας πεθάνω μαγκούφισα με 24 γάτες. Εγώ θα θυμάμαι για πάντα αυτή την νύχτα. Και το τι ένιωσα.

    Και από αύριο σας το υπόσχομαι, θα συνεχίσω να παλεύω. Κι ας διαβάζω κι ας ακούω κάθε, μα κάθε μέρα έναν οχετό μίσους για άτομα σαν εμάς. Εγώ και πολλοί άλλοι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε. Ξέρετε για τι? Για τα πρωινά που θα δίνουμε μάχη με την μαμά σας να σας ξυπνήσουμε για να πάτε σχολείο. Για τις παραστάσεις σας που θα βιντεοσκοπούμε και θα αρχειοθετούμε σα χαζομαμάδες. Για τις φορές που θα σας πάμε έντρομες στο γιατρό κι εκείνος θα μας πει πως είναι περαστικό και θα μπορέσουμε να ξαναπάρουμε ανάσα. Για εκείνη τη στιγμή που θα στεκόμαστε με τη μαμά πάνω από το κρεβάτι σας και θα σας φιλήσουμε για καληνύχτα και θα χαμογελάσουμε με μια απέραντη ευγνωμοσύνη που βρήκαμε η μία την άλλη για συνοδοιπόρο σε αυτή τη ζωή και που έχουμε εσάς να σας την αφιερώσουμε.  

 Εύχομαι αυτή να είναι η πρώτη νίκη αυτού του δύσκολου αγώνα. Εύχομαι μέχρι να γεννηθείτε να έχει αλλάξει ο κόσμος ή κι ο κόσμος να μην έχει έρθει ανάποδα να έχουν αλλάξει πλήρως αυτοί οι σκασμένοι, οι στριφνοί οι νόμοι που τώρα αρχίζουν να μαθαίνουν ότι υπάρχει αγάπη σε αυτή τη χώρα που πρέπει να την διευκολύνουν για να ανθίσει και να δώσει στο δέντρο της κοινωνίας ευτυχισμένους πολίτες που ξέρουν να αγαπιούνται και να αγαπούν.   Εγώ και η μαμά σας, είτε παντρεμένες είτε «συμφωνημένες», θα σας προστατεύουμε και θα σας αγαπάμε πάντα. Σας το υπόσχομαι.   Η 19χρονή –ελπίζω- μέλλουσα μαμά σας.  Πηγή:www.lifo.gr