Στη πολιτική κηδεία του Μηνά Χατζησάββα ο σύντροφος του – κι επίσης εξαιρετικός ηθοποιός Κώστας Φαλελάκης– είπε:
«Προσδοκούσε αυτό το γαμημένο σύμφωνο συμβίωσης που δεν έρχεται. Κι αντί για συλλυπητήρια θα έλεγα ότι υπάρχουν και διαφορετικοί άνθρωποι στην κοινωνία, το λέω, που είναι ομοφυλόφιλοι. Δεν το έκρυψε ο Μηνάς ποτέ αυτό. Δεν ντράπηκε ποτέ γι’ αυτό. Θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια. Δώστε μας αυτή την δυνατότητα επιτέλους.»
Κι εξήγησε και γιατί το είπε:
“Ήταν απίστευτο, πάντως, αυτό που έζησα στο νοσοκομείο όταν πήγα για να πάρω τη σορό του και αυτό είναι ένα μήνυμα στον πρωθυπουργό για το σύμφωνο συμβίωσης. Ήμουν ο άνθρωπός του τα τελευταία 25 χρόνια και όμως δεν ήταν αυτονόητο ότι μπορούσα να πάρω εγώ τη σορό του”.
Πάμε παρακάτω. Ή μάλλον πάμε πιο πίσω.
Απ’ το Δημοτικό ήμασταν συμμαθητές και φίλοι. Φίλοι που χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε κάποτε κάπου στη Θεσσαλονίκη. Ο Νικόλας (που δεν τον λέγαν ‘Νικόλα’), διευθυντής σε τράπεζα, ζούσε με τον σύντροφο του τον Γιάννη (που δεν τον λέγαν ‘Γιάννη’) δικηγόρο.
Ο Νικόλας κι ο Γιάννης – αν κι ‘εξέχοντα’ μέλη της μέσης αστικής τάξης – ζούσαν στις παρυφές της κοινωνικής αποδοχής: Κύκλος φιλικός ΑΛΛΑ όχι επαγγελματικός. Κοινωνικές εκδηλώσεις ΑΛΛΑ όχι οικογενειακές. Κοινές διακοπές, ΑΛΛΑ με προσχήματα. Ταξίδια ΑΛΛΑ με προσοχή. Όπου κι αν πήγαιναν, ό,τι κι αν έκανε, αυτό το ‘ΑΛΛΑ’ τους ακολουθούσε σαν μαύρος ίσκιος.
Ο Νικόλας κι ο Γιάννης – αν κι ‘εξέχοντα’ μέλη της μέσης αστικής τάξης – ζούσαν στις παρυφές της κοινωνικής αποδοχής: Κύκλος φιλικός ΑΛΛΑ όχι επαγγελματικός. Κοινωνικές εκδηλώσεις ΑΛΛΑ όχι οικογενειακές. Κοινές διακοπές, ΑΛΛΑ με προσχήματα. Ταξίδια ΑΛΛΑ με προσοχή. Όπου κι αν πήγαιναν, ό,τι κι αν έκανε, αυτό το ‘ΑΛΛΑ’ τους ακολουθούσε σαν μαύρος ίσκιος.
Ήταν, θα πεις, κι άλλες εποχές. Δεκαετία του 80 γνωρίστηκαν. Αγαπήθηκαν κι αποφάσισαν να πορευτούν μαζί. Μαζί και οι τρεις: Ο Νικόλας, ο Γιάννης και το βαριοϊσκιωτο ΑΛΛΑ τους.
Όταν ο φίλος μου αρρώστησε – κι αρρώστησε βαριά – τα συγγενολόγια ουδόλως συγκινήθηκαν. Έτσι κι αλλιώς, ο πατέρας του ο ίδιος του είχε κλείσει την πόρτα στα μούτρα (γιατί το σόι του - με την αντρίλα που δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά - π@στηδες δεν βγάζει).
Όταν ο φίλος μου αρρώστησε – κι αρρώστησε βαριά – τα συγγενολόγια ουδόλως συγκινήθηκαν. Έτσι κι αλλιώς, ο πατέρας του ο ίδιος του είχε κλείσει την πόρτα στα μούτρα (γιατί το σόι του - με την αντρίλα που δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά - π@στηδες δεν βγάζει).
Στο μακρύ ταξίδι στη νύχτα της νόσου του – ο Νικόλας δεν ήταν μόνος. Είχε δίπλα του όσους πραγματικά τον αγαπούσαν. Είχε εμάς τους φίλους του και πάνω απ’ όλα τον Γιάννη. Είχε τον Γιάννη.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το πόσο άγριο ήταν το κουπί που τράβηξε ο σύντροφος του για τρία ολόκληρα χρόνια. Όχι μόνο για να σταθεί ψυχικά – αλλά και πρακτικά στον άνθρωπό του. Να δίνει καθημερινά μάχες με γιατρούς, νοσοκόμους, τραυματιοφορείς, κλινικές, εντατικές, αντιλήψεις, ομοφοβίες, καχυποψίες, κωλοσυστήματα:
“Τι του είστε εσείς;”
“Τι του είστε εσείς;”
Τι του ήταν αυτός; Τίποτα. Ένα τίποτα του ήταν αυτός. Ένας τυχαίος του ήταν αυτός. ΄Ένας περαστικός, που είδε φως και μπήκε. Ένας παράφρων που σκέφτηκε “δεν μπαίνω στης φωτιάς την Κόλαση για έναν άγνωστό μου κύριο; κάποιον που δεν μου είναι τίποτα;”
Ο φίλος μου ο Νικόλας έχασε τη μάχη. Στην αγκαλιά του συντρόφου του έγειρε, έκλεισε τα μάτια και ξεκουράστηκε πια. Στο άδειο τους σπίτι έβαλε το κλειδί ο Γιάννης. Έμεινε να κοιτάει τον τοίχο απέναντι, καλυμμένο απ’ τα συλλεκτικά κόμικς του συντρόφου του.
Δεν πέρασαν λίγες ώρες και χύμηξε στο σπίτι ο ‘πατέρας’. Ο ‘πατέρας’ ο άφαντος. Ο ‘πατέρας’ που ούτε στο νοσοκομείο δεν πάτησε το πόδι του.
Το πάτησε όμως στο διαμέρισμα. Και το πάτησε γερά. Όρμηξε στο σαλόνι – και ξέρετε ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε; Πήρε τηλέφωνο τον ΟΤΕ να αποσυνδέσουν το νούμερο ‘για να μην πληρώνει κερατιάτικους λογαριασμούς’ - το διαμέρισμα ήταν στο όνομα του Νικόλα. Κι έπειτα έφερε μέσα τις κούτες κι άδειασε ό,τι βρήκε μπροστά του. Ασημικά, πίνακες, το παραμικρό που το έκοβε να ‘χει αξία. Ο ‘πατέρας’ τώρα αυτό. Ο ‘πατέρας’ πάντα αυτό.
Το πάτησε όμως στο διαμέρισμα. Και το πάτησε γερά. Όρμηξε στο σαλόνι – και ξέρετε ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε; Πήρε τηλέφωνο τον ΟΤΕ να αποσυνδέσουν το νούμερο ‘για να μην πληρώνει κερατιάτικους λογαριασμούς’ - το διαμέρισμα ήταν στο όνομα του Νικόλα. Κι έπειτα έφερε μέσα τις κούτες κι άδειασε ό,τι βρήκε μπροστά του. Ασημικά, πίνακες, το παραμικρό που το έκοβε να ‘χει αξία. Ο ‘πατέρας’ τώρα αυτό. Ο ‘πατέρας’ πάντα αυτό.
Ο Νικόλας τον κοίταζε. Δεν αντέδρασε γιατί δεν τον ένοιαζε. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να ‘σώσει’ τα κόμικς. Τίποτα άλλο. Πρώτον να σώσει τα κόμικς και δεύτερον να τσακιστεί να φύγει ο άλλος.
Οι ‘οικείοι’ (αυτοί που μοστράρονται σε πένθιμα αγγελτήρια στους στύλους της ΔΕΗ), δεν του επέτρεψαν να πάει στην κηδεία. Κάτσαμε πέντεξη φίλοι παρέα, σαν τους λεπρούς στο περιστύλιο του νεκροταφείου… Και μετά σε ένα ταβερνάκι. Να θυμόμαστε, να κλαίμε να γελάμε. Αυτό θα ήθελε κι αυτό κάναμε. Εμάς θα ήθελε κι εμάς είχε.
Έχουν περάσει 10 χρόνια, αλλά αυτή η ιστορία πονάει πάντα. Και πονάει πολύ. Γιατί ακόμα κάποιοι αρνούνται το προφανές.
Έχουν περάσει 10 χρόνια, αλλά αυτή η ιστορία πονάει πάντα. Και πονάει πολύ. Γιατί ακόμα κάποιοι αρνούνται το προφανές.
Είναι όλοι αυτοί που λένε το μνημειώδες ‘δεν με νοιάζει τι κάνει ο γκέι στο κρεβάτι του’. Μα έρωτας δεν είναι το κρεβάτι, ρε μαλάκα. Έρωτας, δεν είναι η κλειστή πόρτα. Έρωτας είναι η κοινή ζωή, είναι οι κοινοί φίλοι, είναι τα κοινά δικαιώματα.
Γιατί, λοιπόν, τα ομόφυλα ζευγάρια δεν δικαιούνται να ζήσουν όπως θέλουν. Και ποιος αποφασίζει για λογαριασμό τους; Όλοι εμείς οι μάγκες με τα χιλιάδες διαζύγια και τους αποτυχημένους γάμους μας;
Δώστε τους ΓΙΑ ΑΡΧΗ το γ@μημένο σύμφωνο συμβίωσης -γιατί:
“Θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια. Δώστε μας αυτή την δυνατότητα επιτέλους.»
Δώστε τους ΓΙΑ ΑΡΧΗ το γ@μημένο σύμφωνο συμβίωσης -γιατί:
“Θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια. Δώστε μας αυτή την δυνατότητα επιτέλους.»
Υ.Γ. Στη μνήμη του Νικόλα μου. Που δεν τον λέγαν Νικόλα.
Το κείμενό μου στα Νέα 05/12/2015. Μια ιστορία βγαλμένη απ' την δική μου ζωή
Σύμβουλος πρωην πρωθυπουργού δηλώνει οτι το διαφορετικό δεν ειναι κανονικό. Το ίδιο πίστευε και ο Χιτλερ. Δολοφόνησε 6 εκατομμύρια ανθρώπους γιατι δεν ηταν κανονικοί οπως πίστευε. Το ίδιο πιστεύουν και οι Τζιχαντιστες. Θεωρούν οτι οι ίδιοι ειναι κανονικοί και ολοι οι άλλοι οχι. Η εμμονή στο να διαχωρίζεις τους ανθρώπους σε κανονικούς και μη, ενα κοινό παρονομαστή εχει. Το μίσος. Απο κει πηγάζει, πάντα σε ολες τις περιπτώσεις. Μας ενημερώνει οτι δεν θα αλλάξει άποψη. Ας μην αλλάξει! Ενα καμμένο δέντρο μπορει να βγαλει φύλλα? Αυτοί ηταν οι άνθρωποι που ηταν στην εξουσία. Αυτοί ηταν οι άνθρωποι που οδήγησαν μια πανέμορφη χωρα στην τελευταία θεση της Ευρώπης. Και αυτη τη στιγμη, οι άλλοι Ευρωπαίοι απολαμβανουν το υψηλό βιοτικό τους επίπεδο, ισότητα, δικαιώματα για όλους τους πολίτες, ενω εμεις ζουμε στα αποκαΐδια του κυρίου Κρανιδιώτη και των ομοίων του! Που πίστευε οτι ειχε το δικαίωμα να βρίσει με χυδαίο τροπο εναν άνθρωπο που έχασε το σύντροφο του. Και τωρα αναρωτιέται γιατι τον βρίζουν. Οπως κι εμεις αναρωτιόμαστε γιατι χρεωκοπήσαμε! Γιατι αυτοί μας οδηγούσαν! Εκεί που ήξεραν! Στο μίσος και στην καταστροφή! Μονο που εκεί θα παει μονος του! Κάποιοι μπορούμε να γλιτώσουμε! Οι άνθρωποι δε χωρίζονται σε κανονικούς και μη! Χωρίζονται σε καλόψυχους και κακόψυχους! Διαλέξτε μεριά!"
Γιώργος Καπουτζίδης: "@ykapoutzidis
Ο Νίκος Μανιός, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, το πρωί βγήκε λέει και είπε ότι η συμπερίληψη των ομόφυλων ζευγαριών στο σύμφωνο συμβίωσης θα σημάνει και τη μείωση των κρουσμάτων του HIV.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή ο Νίκος Μανιός μας λέει ότι το HIV αφορά τους ομοφυλόφιλους και αυτό οφείλεται στην ερωτική τους ζωή που έχει να κάνει με την εναλλαγή ερωτικών συντρόφων γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν οικογένεια κατά τα ετεροκανονικά πρότυπα, επειδή το κράτος δεν τους αναγνωρίζει.
Πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του Νίκου Μανιού, που είναι και γιατρός τρομάρα του, για την αύξηση των κρουσμάτων του HIV στη χώρα μας και ειδικά η ταύτιση του HIV με τη ΛΟΑΤ κοινότητα και ειδικά τους γκέι άνδρες. Ας μάθει λοιπόν μερικά πράγματα:
1. Η δημιουργία οικογένειας κατά τα ετεροκανονικά πρότυπα δεν υπήρξε ποτέ αίτημα της ΛΟΑΤ κοινότητας. Δύο ΛΟΑΤ άτομα που συνάπτουν ερωτική σχέση και θέλουν να αναγνωρίζονται ως οικογένεια δεν το κάνουν με τα ετεροκανονικά πρότυπα. Το κάνουν με τα δικά τους πρότυπα. Δηλαδή δύο ΛΟΑΤ άτομα, με ό,τι κι σημαίνει αυτό στα μάτια, στα αυτιά και στη φαντασία του οποιουδήποτε, αποτελούν οικογένεια με τα δικά της αυτόνομα και ανεξάρτητα από δοξασίες, θρησκείες και παγανισμούς πρότυπα. Και επιζητούν και διεκδικούν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους.
2. Η άποψη ότι ένα άτομο μέσα σε μια σχέση γίνεται αυτομάτως και μονογαμικό, είναι τόσο υποκριτική, όσο βάθος έχει η θάλασσα. Από τα βάθη των αιώνων η μονογαμία υπήρξε μια μεγάλη χίμαιρα. Κανείς και καμιά δε μπορεί να αποκλείσει την αυτόματη φυσική έλξη που ασκούν δύο σώματα το ένα στο άλλο όσο και αν αυτό αποτελεί την εστία και την ρίζα της ανασφάλειας ενός ατόμου. Η ερωτική διεκδίκηση συνεχίζεται αέναα χωρίς κανένα έλεος. Αυτά είναι πράγματα που ισχύουν για όλα τα ζευγάρια και είναι απραίτητα για να υπάρχει μια υγιής σχέση. Τα αρνούνται μόνο μερικοίν συντηρητικοί αρνητές κάθε προόδου, αυτοί που δε θεωρούν τον έρωτα κινητήριο δύναμη, αλλά εμπόδιο. Αυτοί βουλιάζουν στο τέλμα της κοινωνικής στασιμότητας, αδιάφορο πόσο μεγάλη κοινωνική αποδοχή έχουν.
3. Το HIV δεν αφορά μόνο τη ΛΟΑΤ κοινότητα κύριε Μανιέ. Τα περισσότερα καινούργια κρούσματα του HIV παγκοσμίως αφορούν ετεροφυλόφιλα άτομα. Η αύξηση στα ΛΟΑΤ άτομα έχει εκλείψει. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν νέα κρούσματα, αλλά ότι ο ρυθμός αύξησης της εμφάνισης νέων κρουσμάτων έχει μικρύνει και ίσως και σε μερικές περιπτώσεις έχει μηδενιστεί εντελώς. Οι πολιτικές του κράτους για τον HIV και την ενημέρωση του πληθυσμού είναι αυτές που πρέπει να δούμε και, αν κρίνω και από το γεγονός ότι εσείς κύριε Μανιέ, που είστε και γιατρός και βουλευτής, είστε τόσο ανενημέρωτος για το θέμα, μπορώ να καταλάβω σε τι ακριβώς προτεραιότητα έχει βάλει το υπουργείο υγείας της κυβέρνησής σας την καταπολέμηση του HIV.
Antonis Sigalas