μια εξήντα και βάλε χρονών, δεύτερης γενιάς Ιρλανδέζας, εργατικής τάξης, μεγαλο-μπούτς γιαγιά

Πέγκυ Σόου – Ένας τζέντλεμαν σε εμμηνόπαυση
Αφιέρωση
Αφιερώνω αυτό το βιβλίο στην Λόις Ουήβερ
που, ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, στην πραγματική ζωή και στο θέατρο των Split Britches, 
μου έμαθε πώς να μεταμορφωθώ
από τον σκληρό, πολιτικό, επιθετικό εγκληματία του δρόμου με το τσιγάρο
λεσβία μητέρα μπουτς φανερή
καμπαρέ περφόρμερ που ήμουν όταν με γνώρισε πριν από 33 χρόνια
στην πιο λεπτή ώριμη αγαπησιάρα μη λογική αναρχική
λεσβία γιαγιά που
είμαι σήμερα.

Και σε όλους τους διευθυντές και συνεργάτες παντού,
που καθιστούν δυνατά τα “σόλο” έργα/παραστάσεις.


Εισαγωγή: Τι σημαίνει να είσαι ανεξάρτητος σόλο καλλιτέχνης
(Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα) σ.39

Ονομάζομαι Πέγκυ Σόου. Είμαι σόλο καλλιτέχνις, και, εξαιτίας αυτού, είμαι σε συνεργασίες – ‘δεν θα ήμουν τίποτε χωρίς εσένα’.
Ε, θα ήμουν κάτι, αλλά όχι όλα αυτά που μπορώ να είμαι.
Γράφω χίλιες λέξεις, αλλά χρειάζομαι άλλους να τις επιμεληθούν.
Κινώ το σώμα μου, αλλά χρειάζομαι άλλους να μου δείξουν πώς μοιάζει, και να το φωτίσουν σε ένα χώρο.
Τραγουδώ και χορεύω γιατί ζητώ από κάποιον να φτιάξει μουσική, και έχω τη δική μου [θεατρική] εταιρία/κομπανία, ώστε να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω.

Υπάρχει και άλλη λέξη για τη ‘συνεργασία’ στο λεξικό.
Σημαίνει να είναι κανείς σε μυστικές συνεργασίες με μια άλλη χώρα: να είναι κατάσκοπος.
Θα μπορούσε να είναι αυτός ο ορισμός μου.
Ταξιδεύω από χώρα σε χώρα, 
Ξεγλιστρώντας ανάμεσα από σύνορα για να εργαστώ.
Είμαι μια μετανάστρια εργάτρια.
Με όλο το σεβασμό, ταξιδεύω εκεί που υπάρχει δουλειά.

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί στη διάρκεια αυτής της συνεργασίας.

Γιατί μερικές φορές εξελίσσεται θαυμάσια, και μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να φανταστείς καν γιατί το έκανες. Μέσα σε όλη την προσπάθεια, αν καταφέρνω τελικά να  ξαναγυρίζω στην πίστη στον εαυτό μου, είναι επειδή πιστεύω στον καλλιτέχνη μέσα στον καθένα μας, στην ομορφιά των ιστοριών του κάθε ανθρώπου. Η δουλειά μου πάντα ξεκινάει από τα δικά μου όνειρα και επιθυμίες, και προσπαθεί να πει μια αλήθεια αντί για ένα μήνυμα ή ένα αποτέλεσμα ή προϊόν. “Πιστεύω σε νέες αλήθειες, όχι σε παλιά ψέματα”. Νιώθω πολύ προνομιούχα που είμαι καλλιτέχνις, που μπορώ να γράψω αυτό που αποκαλώ δημιουργική αλήθεια. Δημιουργική αλήθεια είναι όταν παίρνεις μια βασική ώθηση ή γεγονός και προσπαθείς να το κάνεις ποιητικό.

Οργανώνω τις παραστάσεις μου με τον τρόπο που ζωγραφίζω: αυτό το νιώθω καλό, εκείνο μοιάζει να πηγαίνει εδώ, το άλλο μοιάζει ωραίο. Μου αρέσει αυτό το χρώμα. Προσπαθώ να μην αμφισβητώ τίποτε από όλα αυτά. Απλώς, δουλεύω με βάση την αίσθηση.

Και με μια επιμελήτρια και μια διευθύντρια, που συνήθως είναι το ίδιο πρόσωπο.

Δουλεύω με βάση την αγάπη, γιατί στο τέλος αυτή είναι η ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου: έκανα αυτό το έργο με αγάπη;

Φτιάχνω κωμωδία λέγοντας την αλήθεια – γιατί κατά βάση δεν υπάρχει τίποτε πιο αστείο από την αλήθεια.

Ως γυναίκα, δεν ένιωσα ποτέ ότι καταλάβαινα τι είναι αστείο. Αφιερώθηκα για σαράντα χρόνια στο να το ανακαλύψω από κοινού με ένα ακροατήριο, είτε ήταν ένα πιο τακτικό ακροατήριο θεάτρου ή περφόρμανς, είτε από γυναίκες στη φυλακή, ή από ανθρώπους σε πανεπιστήμιο, είτε από γυναίκες σε ξενώνα προστασίας από την οικογενειακή βία, είτε δημιουργώντας μια καινούρια παράσταση με δεκαοκτώ ταϊβανέζες γυναίκες που δεν μιλούσαν αγγλικά.

Αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι ότι μέχρι να μπω στο δωμάτιο με τους ανθρώπους, είτε είναι μια φυλακή, είτε ένα πανεπιστήμιο, (συχνά θα ευχόμουν να είναι ανταλλάξιμα, αφού, πιστεύω κατά βάση ότι είναι οικονομικό το ζήτημα), δεν έχω ιδέα τι θα βγάλουμε μαζί σαν συνεργασία. Τι φοβερός, φανταστικός τρόπος να ζεις.

Αυτό που βλέπετε εδώ είναι μια σόλο παράσταση.

Αυτό που δεν μπορείτε να δείτε εδώ είναι όλες οι λεπτομέρειες και οι βδομάδες και οι ώρες που γεμίζουν όλους τους ενδιάμεσους χώρους με τους άλλους ανθρώπους. Κατά κάποιο τρόπο αυτές οι εικόνες δεν είναι προϊόντα, αλλά θέσεις/τόποι. Είναι στιγμές που προσπαθούν να σου δείξουν τη συγκίνηση του να φτιάχνεις κάτι που δεν υπήρχε πιο πριν, ή το πόσο επίπονο είναι να προσπαθείς να δουλέψεις με έναν ειλικρινή τρόπο.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η φαντασία, οι συνθήκες, και η αποφασιστικότητα είναι αυτά που κάνουν τα πράγματα να συμβούν.

Στην τέχνη μου, προσπαθώ να περιγράψω τον κόσμο που έχω δημιουργήσει καθώς τον δημιουργούσα. Χωρίς ποτέ να αποδέχομαι τις οριοθετήσεις του “κανονικού” Βόριου-Αμερικανικού κόσμου, φτιάχνω περφόρμανς και θέατρο για αυτές και αυτούς που ενδιαφέρονται να ακούσουν την ποίηση, ή την οπτική γωνία μιας εξήντα και βάλε χρονών, δεύτερης γενιάς Ιρλανδέζας, εργατικής τάξης, μεγαλο-μπούτς γιαγιάς.

Με έχουν περιγράψει ως αρρενωπή. Κατά βάση, είμαι μια νέας μορφής θηλυκότητα. Με ενδιαφέρει να (δοκιμάσω τα όρια και να) πειραματιστώ με το αρρενωπή-θηλυκή, και το μπούτς-φαμ ως σημάδια ταυτότητας. Θέλω να πάω πολύ πιο πέρα από τα σύνορα του δωματίου των κοριτσιών και του δωματίου των αγοριών. Βλέπω ατελείωτους ορίζοντες και νέους τρόπους να δημιουργούμε και να προσδιορίζουμε τους εαυτούς μας σε αυτό τον δύσκολο, άπληστο πλανήτη, που το βάρος της μοιρασιάς του γέρνει τόσο πολύ προς το λευκό, ετεροφυλόφιλο αρσενικό. Μοιάζει, καμιά φορά στη ζωή μου εδώ πέρα, ότι αυτός ο πλανήτης θέλει να φύγει από τον άξονά του, να γείρει και να σκορπίσει όλα αυτά τα σκατά μέσα στη μαύρη τρύπα, και να ξαναρχίσει από την αρχή. Αυτοί ειδικά οι πολιτικοί καιροί είναι πιο σκοτεινοί από ό,τι συνήθως, με πολύ λίγους οραματιστές να αλλάξουν την πορεία. 

Για μένα το να είναι κανείς καλλιτέχνις σημαίνει το να κοιτάζει πολύ προσεκτικά αυτά που μας περιβάλουν, και να έχει το προνόμιο να παραμορφώνει τον καθρέπτη με σκοπό αυτός να αντανακλά καινούριες εικόνες στην κοινωνία μας. Σηκώνομαι κάθε μέρα και κάνω το καλύτερο δυνατόν που μπορώ για να δημιουργώ και να διδάσκω καινούρια οράματα, όχι παλιές ιδέες.

Πέγκυ Σόου,
Νέα Υόρκη, Σεπτέμβρης 2010

A Home at the End of the World

The film focuses on a trio of disparate individuals who struggle to create a family of their own. Bobby Morrow's life in suburban Cleveland has been tinged with tragedy since he was a young boy, losing first his older hippie brother (who gave him LSD, talked to him about sex, and taught him the beauties of his surroundings) to a freak accident, then his mother to illness, and finally his father. As a rebellious teenager, he meets the conservative and gawky Jonathan Glover in high school, and he becomes a regular visitor to the Glover home, where he introduces his friend - and his mother Alice - to marijuana and the music of Laura Nyro. Jonathan, who is slowly coming out as a homosexual, initiates Bobby into adolescent mutual masturbation during their frequent sleepovers. When Alice catches them both masturbating in a car, Jonathan, embarrassed by the incident, tells Bobby he is going to leave as soon as he finishes high school. Alice teaches Bobby how to bake, unintentionally setting him on a career path that eventually takes him to New York City, where Jonathan is sharing a colorful East Village apartment with the bohemian and somewhat older Clare. Bobby moves in, and the three create their own household.

Although Jonathan is openly gay and highly promiscuous, he is deeply committed to Clare and the two have tentatively planned to have a baby. Clare seduces and starts a relationship with Bobby, and she eventually becomes pregnant by him. Their romance occasionally is disrupted by sparks of jealousy between the two men until Jonathan, tired of being the third wheel, disappears without warning. He re-enters their lives when his father Ned dies and Bobby and Clare travel to Phoenix, Arizona for the services. The three take Ned's car back east with them, and they impulsively decide to buy a house near Woodstock, New York, where Bobby and Jonathan open and operate a cafe while Clare raises the baby daughter she and Bobby have had.

Jonathan discovers what appears to be a Kaposi's sarcoma lesion on his groin and, although Bobby tries to convince him it's simply a bruise, others soon appear. Although initially happy in her new home before the baby was born, Clare begins to feel left out, seeing the happy relationship Jonathan and Bobby share. One day, she takes the baby for what ostensibly is a brief visit to her mother in Philadelphia, but Bobby and Jonathan accurately suspect she has no intention of returning and Bobby decides to care for Jonathan during his last days. On a cold winter day some months later, they scatter Ned's ashes in the field behind their home, and Jonathan (who now visibly appears to be ill) lets Bobby know he would like his own ashes scattered in the same place, following his now inevitable early death from complications due to AIDS.

A Day in a Queer Life in Italy: Being a Lesbian Mom When Families Like Mine Still Aren't Recognized

.


Posted: 03/28/2013 8:30 am

Lately my days (every single one of them) have been exhausting! Andrea Giuseppe joined our family seven months ago, and his arrival provoked a minor earthquake in our daily rhythms. But what a beautiful earthquake!

Like every working mom, I find it hard to honor all my commitments without feeling overwhelmed. I have a house and a garden to run, and I live there with my companion Raphaelle, our two kids and a dog. I make my living as a teacher (it's both my job and my passion) and run a national association too. Sometimes I wonder if I've taken on too much.

Raphaelle and I decided to take care of Andrea personally while he's an infant, just as we did with Lisa Marie 10 years ago. We asked for and received work schedules that don't overlap. (We're both language teachers, and we both work 14 hours a week at the University of Salerno.)

Every morning at 8:10 one of us leaves the house with Lisa while the other one stays home with Andrea.

Wednesday and Friday are my days off. I call them "days off," but they're the most difficult days of the week for me, the ones when I have to spend just about seven hours straight entertaining a little 7-month-old boy who's curious about everything and appears to run on Duracell batteries.

Lisa Marie takes a bus home from school, arriving at 1:40 p.m., and generally we're all at home then and have lunch together. My responsibilities at home include cooking, shopping, cleaning up the kitchen, washing dishes and preparing Andrea's meals. During summer months I do the gardening and tend our fruit trees, preparing food that we can freeze or making marmalade for the winter months. I don't know if I'll manage to get all that done this year! I'll have to run around after Andrea!

During lunch Lisa tells us about her day at school. Sometimes we get into arguments because she's nervous and tense or tired or doesn't like what I've cooked. Other times some specific lesson she's had becomes a point of departure for us to talk about important issues, like the time she studied Article 3 of the Italian Constitution. I had to explain to her that it's false, because not all Italian citizens are equal in the eyes of the law. Take us, for example: Raphaelle and I can't get married, but heterosexual citizens can.

Recently Lisa came home excited because her science class is studying DNA and genetic transmission. She has two mothers, one her natural mother, the other her mother of the heart or of love, and I think that this was the first time that she really realized that she doesn't have Raphaelle's DNA, even though we've been telling her the story of her birth since she was still in the womb. She was a bit sad, but she understood that we couldn't have done things any other way. She gave her little brother, who was conceived by Raphaelle, a giant hug and said, "Even though we don't have the same DNA, we'll be siblings forever, right?" I had to explain the laws to her once again: One day, when Raphaelle and I are finally allowed to get married (which will soon be possible for us in France, because we have dual citizenship, but when it comes to Italy, who knows?), we'll be able to adopt each other's children. Then we'll finally be a family. It's not DNA that makes a family but love and law, which are stronger than everything else.

After lunch Andrea takes a nap, so the rest of us have almost two hours to ourselves. Lisa relaxes, playing in her room, and I get on the computer. I'm president of Famiglie Arcobaleno ("Rainbow Families"), an Italian association for gay parents and aspiring parents. I go through my email and write a few dozen responses, print various things, sign paperwork, scan documents and respond to people on Facebook.

On Tuesdays Lisa stays up later than usual, and we watch a movie together, because she skips the first couple of hours of school on Wednesday mornings. That's when they teach Catholic religion classes. Even though Italy is a secular republic, the omnipresence of Catholicism, especially in the country's public schools (kindergarten through senior year of high school), taught by teachers selected by the bishop but paid by the Italian government, make this a tough country for non-Catholics. In small-town schools like the one Lisa attends, there's no valid alternative, and the kids who don't attend religion classes wind up sitting alone in the school hallway doing their homework while they wait for the next class to begin. Religion, any religion, has no place crossing the threshold of public schools in a secular state.

Even though our daily life is peaceful and happy, we never forget that we still have no protection whatsoever in Italy, neither as a couple nor as a family. Despite the fact that we've lived together for 30 years, if I were to die tomorrow, I would not be able to leave anything to Raphaelle without her being considered a perfect stranger, legally, and therefore forced to pay heavy inheritance taxes. Meanwhile, any straight couple that has been married for so much as a single day wouldn't have to deal with this problem.

Sometimes I wake up anxious and stressed, like I did last Sunday, when I woke up thinking about a dramatic situation that could happen but which I hadn't really focused on before. I turned to Raphaelle and said, "What would happen if you and I both died in a car accident? Who would take care of Andrea?"

Andrea doesn't have any blood relatives. Raphaelle is an only child, and her parents have passed away. I'm not worried about Lisa anymore: She's 10 now and wouldn't be a problem for my mother, even though she's more than 70 years old. But Andrea? He's so small! One needs fresh energy to raise a boy like that! And he doesn't have any of my DNA! Who would raise him?

As soon as it was late enough in the morning -- 9 o'clock -- I called my sister in France and asked her, "If Raphaelle and I were both to die together in an accident, will you promise me that you'll take Andrea along with Lisa, that you won't separate them, and that you'll tell them the whole story of their family?" She told me to rest easy, because Andrea is part of the family. I was so relieved -- at least until anxiety got the better of me again, which didn't take long. My sister is not Andrea's legal aunt, and as long as Raphaelle and I aren't married, what guarantees do I have that a judge would trust her with the child? We need to fill out yet another form and add it to all the others until somebody decides to finally take our very real parental needs seriously.

And that's not all. Next month Andrea has to have a minor operation. I haven't forgotten that to the Italian government and the hospital's administration I'm nobody in relation to my son, and if I'm allowed into the section reserved for parents, it will only be because the doctor has personally recognized me as his mother, although he'll continue to address Raphaelle alone when he needs to ask something. That's how it is: We're family and yet not family, and we stagger back and forth from one emotional state to the other, from joy to anxiety.

I'm the last one to go to bed, hours after everyone else. Down in the kitchen I prepare cups and coffee for the next day's breakfast. Before going upstairs I turn off the computer and all the lights. I stop in Lisa's room first and give her a kiss, then Andrea's room, where he's asleep. I look down at him with a mix of admiration and pride. It still seems to be such an extraordinary thing that Raphaelle and I have two kids together.

Translated from the original Italian.

"A Day in a Queer Life" is an ongoing blog series that documents the unique struggles, joys, triumphs, setbacks, hopes and desires of lesbian, gay, bisexual and transgender (LGBT) people living in one of the six countries currently featuring a HuffPost site (Canada, France, Italy, Spain, the United Kingdom and the United States). Each week a different blogger from one of these countries shares his or her personal story and perspective on what life is like wherever he or she resides. Want to share your own story? Write us at gayvoices@huffingtonpost.com to find out how you can take part in "A Day in a Queer Life."

Airfasttickets - Pou paei to agori (Greek TV Commercial) .

Μερικές σκέψεις για την περιπλοκότητα του κόσμου
Κάποιος θα μπορούσε άνετα να υποστηρίζει ότι το  κλιπ της Airfastticket ανατρέπει ένα στερεότυπο. Ανατρέπει δηλαδή την εικόνα του γαμιά νταλικέρη -- διαλύει δηλαδή το ιδεώδες του ''στρέιτ'' επαγγέλματος. Σαν να λέει στο θεατή: δεν υπάρχουν ''ματσό'' επαγγέλματα. Καιρός να ξεχάσεις το μύθο του νταλικιέρη που θα σε ξεσκίσει. Mπορεί κάλλιστα ο νταλικέρης να θέλει να ''ξεσκιστεί'. Υπό αυτήν την έννοια το διαφημιστικό εκτρέπει ένα στρέιτ μύθο, με ένα gay τρόπο. Παίρνει το μύθο του νταλικιέρη-καμάκι που γαμάει γκόμενες και τουρίστριες και τον τοποθετεί μέσα σε ένα ανέκδοτο για πούστηδες.


Υπό αυτήν την έννοια όμως το αγόρι που κάνει ότο-στοπ δεν είναι ένας ''στρέιτ'' που πέφτει στη διαβολική παγίδα ενός ''γκέι''. Όπως στο δίδυμο κοπέλα-νταλικιέρης, έτσι και δω, έχουμε δυο ήρωες που ανήκουν στο ίδιο σεξουαλικό σύμπαν – στην ίδια αφηγηματική κονσέρβα: Η εμφάνιση του λεπτόλιγνου αθώου, ότο-στρόπερ, κοντομάνικο, φρατζούλα κτλπ πιθανόν να παραπέμπει σε μια τυπική φιγούρα του gay σύμπαντος. Το αγόρι προσομοιάζει προς αυτό που στα αγγλικά λέμε twink, το γκέι λεπτόλιγνο τεκνάκι -- το οποίο αποτελεί από μόνο του ένα genre πορνογραφίας – πιθανόν οικείο στο μέσο χρήστη του ιντερνετ. Η άλλη φιγούρα πάλι παραπέμπει στο καμουφλαρισμένο, μεσόκοπο, ύπουλο, επιδέξιο γερο-τεκνατζή -- μια φιγούρα από μια άλλη εποχή.
 Αν αναγνωρίσουμε  λοιπόν και τις δυο φιγούρες ως δυο ''γκέι'' ομοιώματα -- αυτό που παρωδείται τελικά δεν ακριβώς μια σεξουαλική ταυτότητα αλλά ένα γενεαλογικό -- και πολιτισμικό χάσμα στο εσωτερικό της ομοφυλόφιλης κοινότητας.

Αυτό που βγάζει γέλιο δεν είναι ότι είσαι γκέι -- αλλά ότι είσαι ''κουνιστός νταλικιέρης''




Η ανατροπή όμως του ενός στερεότυπου  ''νταλικιέρη'' οδηγεί στην τραγική και επαίσχυντη επαναβεβαίωση ενός άλλου: Αν προσέξεις τις κινήσεις, το στιλ και το λεξιλόγιο του φορτηγατζή-αδερφής -- σου ρχεται αμέσως στο μυαλό – η εικόνα ενός χαζο-κάφρου (στο σχολείο, στο ψιλικατζίδικο, στο στρατό) να υποδύεται το γκέι. Η κίνηση/σπάσιμο χεριού είναι μια πανάρχαια δήλωση της σημασίας ‘ανώμαλος’ (εγώ θυμάμαι μια θεία μου να την κάνει).  Αυτές ακριβώς οι  εικαστικές λεπτομέρειες πιστεύω ότι έχουν ανάψει τα λαμπάκια σε διάφορους θεατές, ίσως  περισσότερο από την εικόνα της αποπλάνησης.

Το άλλο βασικό ερώτημα είναι: ποιος μπορεί να αναγνώρισει στις δυο φιγούρες την πολιτισμικό θέατρο που αναλύσαμε πιο πάνω;  Ο μπαμπά σου; Οι γείτονες; Οι καθηγητές μέσης εκπαίδευσης;   Είναι πολύ πιθανό ότι μέσα στο μικροαστικο σαλόνι/θεσμό/γειτονιά όλη η παραπάνω σημειολογική ανάλυση να ακούγεται σαν κινέζικα. Άντε τώρα να ξέρει ο κυρ Λάμπρος τι ειναι twink (αν και ποτέ δεν ξέρεις). Αυτό που μένει είναι η εικόνα του 'ανώμαλου' που γνέφει στην οθόνη όπως ένας κάφρος συμμαθητής σου από το λύκειο. Βγαίνοντας από το αυτο-αναφορικό σύμπαν της queer κουλτούρας, ο αυτο -σαρκασμός μεταμορφώνεται σε σαρκασμό και στυγνή επίθεση. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με το τηλεοπτικό σλογκαν 'όξω πούστη απ΄ την παράγκα'. Η μορφή, το στιλ, το ύφος ενός πράγματος δεν είναι μόνο αξεδιάλυτο από το περιεχόμενο του – αλλά και από την επικοινωνιακή κοινότητα των ακροατών του...


Άραγε πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι ο μέσος θεατής, μοιάζει επικοινωνιακά με το μέσο μαλακο-καβλη ψηφοφόρο της χρυσής αυγής;


χμ ας μην το αποκλείσουμε κι όλας....


δες το βίντεο εδώ
http://is.gd/faP71K


Επικοινωνία: post.nubila.blog@gmail.com

''Πού πάει το αγόρι;''

Ο,τι πιο κιτς και ομοφοβικό παίχτηκε στην ελληνική τηλεόραση εδώ και πολύ καιρό



Κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο όταν μιλάμε για χιούμορ διαφημίσεων. Με λίγο μυαλό και καλό γούστο μπορείς να κάνεις θαύματα, χωρίς να προσβάλλεις.



Όμως στην Ελλάδα του 2013 (με την Χ.Α. να παραμονεύει) είναι αυτός ο πιο έξυπνος ή πετυχημένος τρόπος για να κάνεις χιούμορ;



Βάζοντας έναν 'κακό' γκέι να προσπαθεί να ρίξει στο κρεβάτι τον Καλό Ήρωα της διαφήμισης (που "το πληρώνει ακριβά") με φιλάκια, φωνούλα και κούνημα του χεριού;



Εκείνος που φώναζε 'μπανάνα' ήταν στο πλαίσιο μιας ρετρό διαφήμισης που αναπαριστούσε τη στερεοτυπική Ελλάδα του '60. Τι σχέση έχει η παραπάνω -οπισθοδρομικά προσβλητική- μπούρδα με τη σημερινή Ελλάδα; Όταν η ίδια η κοινωνία έχει ξεπεράσει το, σε μεγάλο βαθμό, κατασκευασμένο στερεότυπο του ξεφωνημένου γκέι πέφτουλα, τι κερδίζει μια διαφημιστική εταιρία και μια εταιρία τουρισμού με το να κάνει κάτι τόσο παλιακό και άκομψο;



Δεν έχει προφανώς κανείς τους συνειδητοποιήσει ότι ανάμεσα στους πελάτες τους (και ανάμεσα στους δυνητικούς τους πελάτες) είναι εκατοντάδες χιλιάδες γκέι αυτής της χώρας, που ήδη κάνουν report το βίντεο στο Facebook, στο youtube και γράφουν στην εταιρία.



"Μια και δύο αναφορές δεν αρκούν, σε λίγο αυτό θα φιγουράρει στην ελληνική τηλεόραση όπως επισημαίνουν οι δημιουργοί του, και θα γίνει η εθνική διαφήμιση όλων των λεβεντοηλίθιων ομοφοβικών όπως αντίστοιχες αηδίες", έγραψε μια κοπέλα στο fb μου.



ΟΚ. Δεν είναι το χειρότερο πράγμα του κόσμου, δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του πλανήτη. Παρ' όλα αυτά το σωστό να λέγεται. 



Η στοχοποίηση μιας κοινωνικής ομάδας που βρίσκεται σε δυσμένεια στη χώρα (απειλές της Χ.Α., ανισότητα στη νομοθεσία, bullying κλπ) μπορεί να έχει πλάκα για κάποιους τηλεθεατές. Οι συνέπειές της όμως -και όσες καταγράφονται στο συλλογικό υποσυνείδητο- καθόλου πλάκα δεν έχουν.



Κι ας νομίζουν κάποιοι ότι θα πουλήσουν εισιτήρια.
 
 
  
UPDATE: Μόλις μου ήρθε η απάντηση της εταιρίας.



Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι σκοπός της τηλεοπτικής διαφήμισης της AirFastTickets είναι να περάσει το μήνυμα ότι μπορούν να ταξιδεύουν όλοι οικονομικά και χωρίς ευτράπελα, με χιουμοριστικό και σατιρικό τρόπο και σε καμία περίπτωση δεν είχε πρόθεση να προσβάλει οποιονδήποτε. Η AirFastTickets διατηρεί γραφεία σε πέντε χώρες και είναι μια ελληνική εταιρεία που αποδεδειγμένα προάγει την ισοτιμία στο εργασιακό περιβάλλον και έχει επιδείξει την ευαισθησία της σε ζητήματα κοινωνικής ευθύνης. Η διαφήμιση είναι μέρος εξελισσόμενου σεναρίου με στόχο την πρόκληση υγιούς ενδιαφέροντος για την AirFastTickets και σκοπό τη διασκέδαση του τηλεοπτικού κοινού.
Η επικοινωνιακή μας προσέγγιση είναι χιουμοριστική και μόνο, και λυπούμαστε ειλικρινά για τις αρνητικές αντιδράσεις που προκλήθηκαν.

Η ομάδα της AirFastTickets.gr


 
*ΚΙ ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΤΟ ΕΞΗΣ:



Λέτε: "Η διαφήμιση είναι μέρος εξελισσόμενου σεναρίου με στόχο την πρόκληση υγιούς ενδιαφέροντος για την AirFastTickets"


Αφού θα υπάρχει εξέλιξη, για να πιστέψουμε αυτό που λέτε, σε επόμενη διαφήμιση κάντε οι καλοί ήρωες να είναι γκέι, και οι 'κακοί' στρέιτ.

Έτσι ίσως θα αποδείξετε ότι η ομοφοβική σας διαφήμιση έγινε όντως κατά λάθος.

Θα περιμένουμε με ανυπομονησία.

:)



[Αφού όλοι νοιάζονται μόνο για "τη διασκέδαση" του τηλεοπτικού κοινού, καλό θα είναι κάποτε να εμφανιστεί και μία, έστω μία!, διαφήμιση που θα διασκεδάσει το κοινό με τη θετική πλευρά της γκέι ζωής, έτσι για αλλαγή...]

η απάντηση του Άρη Δημοκίδη (όλα τα λεφτά!)
http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/37065


Greece: Travel company launches homophobic TV ad campaign featuring predatory truck driver

by Scott Roberts
 28 March 2013, 1:11pm

A travel company in Greece has launched a new TV ad campaign that appears to draw upon antiquated homophobic stereotypes of gay men being lecherous and predatory.

In the AirFasttickets video, which has been published on YouTube, a male hitchhiker is picked up by a gay male truck driver who is portrayed as menacing.

As the truck driver makes suggestive glances at the hitchhiker, the hitchhiker looks increasingly uncomfortable.

AirFasttickets suggests in avoiding similar situations, customers should book with them.

The company, founded in 2009 by Nikolaos Koklonis, says on its website that it arranges travel for almost 5 million people worldwide each year.

It has offices in Greece, Germany, the US and the UK.

In November of last year, Greek writer and researcher Fragkiska Megaloudi commented in the Huffington Post on how homophobia had risen considerably in Greece, since the start of its debt crisis in 2010.

Last November in central Athens, anti-gay protesters and members of Greek neo-Nazi party Golden Dawn succeeded in forcing a theatre company into closing its production of Corpus Christi, which portrays Jesus Christ as a gay man.

In the same month a decision by Greek state television to censor a gay kiss scene in the British drama Downton Abbey, sparked fears by the left-wing political party Syriza, that it could be down to the influence of Golden Dawn.

Golden Dawn, known for its homophobic and racist anti-immigrant stance, has been on the political ascendancy since Greece’s 2012 elections.

http://www.change.org/petitions/airfasttickets-gr-take-down-your-homophobic-tv-commercial?utm_campaign=new_signature&utm_medium=email&utm_source=signature_receipt

The Gardner Family - Why Marriage Matters Maine

Harlan Gardner is saying that it takes courage to live openly as a lesbian in an unapproving and hateful society, not that his granddaughter chose to be a lesbian. Many things we have no control over, like our skin color, take courage to live with.

Paris Is Burning

http://www.lifo.gr/tv/documentaries/1269

 Paris Is Burning is a 1990 documentary film directed by Jennie Livingston. Filmed in the mid-to-late 1980s, it chronicles the ball culture of New York City and the African American, Latino, gay and transgender communities involved in it. Many members of the ball culture community consider Paris Is Burning to be an invaluable documentary of the end of the "Golden Age" of New York City drag balls, as well as a thoughtful exploration of race, class, and gender in America. The film explores the elaborately-structured Ball competitions in which contestants, adhering to a very specific category or theme, must "walk" (much like a fashion model's runway) and subsequently be judged on criteria including the "realness" of their drag, the beauty of their clothing and their dancing ability. Most of the film alternates between footage of balls and interviews with prominent members of the scene, including Pepper LaBeija, Dorian Corey, Anji Xtravaganza, and Willi Ninja. Many of the contestants vying for trophies are representatives of "Houses" (in the fashion sense, such as "House of Chanel") that serve as intentional families, social groups, and performance teams. Houses and ball contestants who consistently won in their walks eventually earned a "legendary" status. Jennie Livingston, who never went to film school and who spent seven years making Paris Is Burning, concentrated on interviews with key figures in the ball world, many of whom contribute monologues that shed light on the ball culture as well as on their own personalities. In the film, titles such as "house," "mother," and "reading" emphasize how the subculture the film depicts has taken words from the straight and white worlds, and imbued them with alternate meanings, just as the "houses" serve as surrogate families for young ball-walkers whose sexual orientations have sometimes made acceptance and love within their own families hard to come by. The film embraces the reality of different gender identities or communities and their different forms of expression.[2] It also explores how its subjects dealt with the adversity of racism, homophobia, AIDS and poverty. For example, some, like Venus Xtravaganza became sex workers, some shoplift clothing, and some were thrown out of their homes by homophobic parents. One was saving money for sex reassignment surgery. Yet what makes this film significant is its approach. According to Livingston and according to the reviewers and movie-goers who viewed the film, this documentary is a multi-leveled exploration of a subculture in African American and Latino cultures that proves to be a microcosm of society, which was an underappreciated and arguably underground world that many Americans were unfamiliar with.[3]Through candid one-on-one interviews the film offers insight into the lives and struggles of its subjects and the strength, pride, and humor they maintain to survive in a "rich, white world." Drag is presented as a complex performance of gender, class and race, in which one can express one's identity, desires and aspirations along many dimensions. The African American and Latino community depicted in the film includes a diverse range of identities and gender presentations, from gay men to butch queens to transgender women. The film also documents the origins of "voguing", a dance style in which competing ball-walkers freeze and "pose" in glamorous positions (as if being photographed for the cover of Vogue). Pop star Malcolm McLaren (with Mark Moore of S'Express and William Orbit) would, two years before Paris Is Burning was completed, bring the phenomenon to the mainstream with his song "Deep In Vogue", which sampled the movie[4] and directly referenced many of the stars of Paris Is Burning including Pepper Labeija and featured dancers from the film including Willi Ninja.[5] The single went to number 1 in the US Billboard Dance Chart.[6] One year after this, Madonna released her number one song Vogue, bringing further attention to the dancing style. Music producers C&C Music Factory sampled some of "Paris is Burning" in one of the tracks from their "Gonna Make You Sweat" album, titled "Bonus" or"Shade" Famous drag queen, RuPaul has also sampled a few of the quotes from the documentary in her movie "Starrbooty", as well as on her TV show "RuPaul's Drag Race" Controversy The film received funding from the National Endowment for the Arts shortly during the period when the organization was under fire for funding controversial artists including Robert Mapplethorpe and Andres Serrano. Aware that publicity surrounding her project could result in revoked funding, Livingston avoided releasing many details about the project outside of her small circle of producers and collaborators. Several of the most heavily featured performers wished to sue in 1991 for a share of the film's profits. Paris DuPree sought the largest settlement with $40 million for unauthorized use of her ball. The producers stated that they had always planned on compensating the principal participants. All dropped their claims after their attorneys confirmed that they had signed releases. The producers then distributed approximately $55,000 among thirteen of the participants. Critical reception Upon its release the documentary received rave reviews from critics and won several awards including a Sundance Film Festival Grand Jury Prize, a Berlin Film Festival Teddy Bear, an audience award from the Toronto International Film Festival, a GLAAD Media Award, a Women in Film Crystal Award, a Best Documentary award from the Los Angeles, New York, and National Film Critics' Circles, and it also was named as one of the 1991's best films by the LA Times, the Washington Post, National Public Radio, Time Magazine and others. 'Paris Is Burning' failed to earn an Academy Award nomination for Best Documentary feature that year, adding to a growing perception that certain subjects and treatments were excluded from consideration for Oscars, and leading, in part, to a change in how documentaries are nominated for the Academy Awards.[7] Amongst communities of color, response was mixed: critic bell hooks (writing for Z Magazine) saw the ball world and participants as politically and personally misguided, and the filmmaker as primarily a white filmmaker portraying a Black and Latino subculture for the entertainment of other white people; several queer critics of color (Michelle Parkerson writing for the Black Film Review; Essex Hemphill writing for The Guardian; Jacky Goldsby writing for Afterimage) saw the film as a collection of authentic, powerful voices. Jesse Green, writing for the New York Times, suggested that making Paris is Burning had enabled Livingston to become a filmmaker, while the film had done nothing for the people in the film. 20 years later, Paris Is Burning remains an organizing tool for queer and trans youth; a way for scholars and students to examine issues of race, class, and gender; a way for younger ball participants to meet their ancestors; and a portrait of several remarkable Americans, many of whom have died since the filming of the movie. Πηγή: www.lifo.gr

COS'E' LA FESTA DELLE FAMIGLIE?

una giornata insieme tra eventi ludici, politici, un mega pic nic tutti insieme e soprattutto una giornata piena di colori arcobaleno !!

Quest'anno la Festa sarà inserita nel progetto europeo
 "International Family Equality Day - celebrating the Rainbow of families in our World!". 
http://www.nelfa.org/index.php?option=com_content&view=article&id=80&Itemid=97http://www.nelfa.org/index.php?option=com_content&view=article&id=80&Itemid=97 

LA FESTA DELLE FAMIGLIE E’:


 E’ la festa di tutti i tipi di famiglie; perché non c’è una famiglia giusta, e invariabile nel tempo, cui conformarsi per poter essere considerati un nucleo familiare.

La Festa delle Famiglie si propone di celebrare la varietà e bellezza delle realtà famigliari: famiglie ricostituite, famiglie monogenitoriali, famiglie di fatto, famiglie adottive o affidatarie, famiglie aperte o allargate, famiglie caratteristiche di altre culture, famiglie omosessuali, famiglie transessuali, con o senza figli - in una parola famiglie.

o un evento di gioia e di vita

E’ un’occasione speciale di gioia, che vogliamo condividere con gli altri; per questo la festa si organizza in un parco pubblico, aperta a tutti, dove grandi e piccoli possono unirsi a noi nei giochi e godere con noi degli eventi di spettacolo e animazione organizzati; in base alle disponibilità di fondi potremo invitare animatori di strada, trampolieri o cantastorie; volontari proporranno giochi, trucco per bambini, palloncini sagomati

o un momento di rivendicazione e visibilità

La Festa delle Famiglie si propone di far conoscere le realtà delle famiglie omogenitoriali, di rivendicare in modo festoso i diritti di chi le compongono, in primo luogo dei bambini.

Il nostro essere visibili, che permette all’altro di conoscerci, combatte il pregiudizio: “forziamo” gli altri a vederci, li invitiamo a parlarci, a prendere atto delle nostre vite, dei nostri corpi e delle nostre voci.

La visibilità come strumento per combattere la discriminazione giuridica e culturale.

o un momento di incontro e scambio con le altre associazioni

Sono invitate a partecipare tutte le associazioni LGBTQI e le associazioni famigliari; perché crediamo che solo insieme possiamo combattere la discriminazione.

o un momento di informazione
 
Sono presenti banchetti con materiali informativi, libri e gadget.

Τι είναι η γιορτή των οικογενειών;

Μια μέρα που όλοι μαζί θα παίξουμε, θα κάνουμε ένα μεγάλο πικνίκ, θα διασκεδάσουμε και θα χαρούμε: μια μέρα γεμάτη από τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Η γιορτή των οικογενειών είναι μια γιορτή για όλες τις οικογένειες γιατί δεν υπάρχει μια οικογένεια σωστή και μια λάθος. Η ποικιλία είναι η ομορφιά των οικογενειών. Οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι οικογένειες χωρίς γάμο και χωρίς σύμφωνο συμβίωσης, οι οικογένειες που έχουν υιοθετήσει παιδιά, οι ανάδοχες, οικογένειες ανοιχτές με θειους θείες γιαγιάδες παππούδες νονές ,νονούς, φίλους κα φίλες, οικογένειες που προέρχονται από άλλους πολιτισμούς, ομογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες με τραντζέντερ γονείς, οικογένειες με ή χωρίς παιδιά. Με μια λέξη ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ
Είναι μια μέρα για να χαρούμε κα θέλουμε να μοιραστούμε αυτή τη χαρά και με άλλους γι’ αυτό διοργανώνουμε τη γιορτή μας σε ένα δημόσιο πάρκο ώστε να είναι ανοιχτή σε όλους και μικροί -μεγάλοι μπορούν να ενωθούν μαζί μας και να απολαύσουν δράσεις παιχνίδια δραστηριότητες γέλιο και χαρά.
Είναι μια μέρα ορατότητας. Υπάρχουμε και θέλουμε να μιλήσουμε για τα δικαιώματα των οικογενειών μας που το επίσημο κράτος μας αρνείται , για τα δικαιώματα που δεν έχουν τα παιδιά μας.
Έτσι προσκαλούμε, όλες τις ΛΟΑΤ οργανώσεις, οργανώσεις άλλων οικογενειών και οργανώσεις εκπαιδευτικών να μας γνωρίσετε, να μας μιλήσετε, να δείτε πως είναι οι ζωές μας για να ενώσετε τις φωνές σας μαζί με τις δικές μας ενάντια σε κοινωνικές και νομικές διακρίσεις και τις προκαταλήψεις .
Είναι μια μέρα ενημέρωσης, έτσι θα έχουμε ένα τραπεζάκι με βιβλιαράκια , φυλλάδια gadgets και πολύ όρεξη για συζήτηση για να λύσουμε όλες τις απορίες.
Είναι μια γιορτή βασισμένη σε ένα παγκόσμιο project : International Family Equality Day 2013, Celebrating the Rainbow of families in our World!

ΠΟΤΕ; Στις 28 Απρίλη 2013 από τις 11:00π.μ. ΠΟΥ; Στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα (απέναντι από το εναλλακτικό καφενείο) ΓΙΑΤΙ; Η ποικιλία δεν είναι μόνο μεζές για ούζα, είναι η ομορφιά της οικογένειας.

 

Printable Picture Books

Rainbow Rumpus’s children’s books are about kids from lesbian, gay, bisexual, and transgender(LGBT)-headed families. Each contains teaching activities and information about how to talk about family diversity. The stories explore a variety of themes and will capture the imagination of young readers from many family backgrounds. Click the links below and download your free books today!
http://www.rainbowrumpus.org/htm/printable.htm 

Ireland:information for unmarried parents

 14 Gandon House, IFSC, Dublin 1.
Telephone: 01 6700 120 E-mail: info@treoir.ie LoCall: 1890 252 084
The national federation of services for unmarried parents and their children


 LGBT Parents - Other Relevant Issues

 
Birth Registration
Social Welfare
Medical Care
Maternity Benefit/Leave

Adoptive Benefit/Leave
Paternity Leave/Parental Leave
Tax/Succession
Shared Parenting


Birth registration
In Ireland, only the names of  birth parents may be entered as parents on their child’s birth certificate.  If you are the biological mother or father of a child, you cannot enter the name of your civil partner or same sex partner on the child’s birth certificate as parent, even if you intend to parent the child together.  However it may be possible for same sex partners to give their child a double-barrelled surname using both of their surnames by way of making a special application to the General Registrar.  In this situation the General Register’s Office would require:

the consent of the biological father, where known
consent of the non-birth parent (your partner)
proof of a stable and committed relationship e.g. a civil partnership, qualified cohabitant, joint mortgage etc.
An alternative would be for the birth parent to change her own name by deed poll, or common usage, to a double barelled name using a combination of her own surname together with that of her partner.  The double barelled name could then be used as a surname for the child.

Some care is required if the mother of the child is married.  Where the mother is married, the law generally presumes that her husband is the father of the child, and ordinarily he will be registered as the father on the birth certificate.  The law prevents the Registrar of Births from registering a person other than the mother’s husband as the father of the child unless one of the following conditions applies:

the husband formally declares that he is not the father of the child
the mother formally declares that she has been living apart from her husband for at least ten months ending immediately before the birth of the child
by virtue of a divorce, judicial separation, annulment or a deed of separation
there is a court order to the effect that someone other than the husband is the father of the child.


Social Welfare
In assessing means for social assistance purposes the means of both civil partners and same-sex cohabitants will be taken into account.

If you are on a social welfare payment you may be able to claim for your partner as a ‘qualified adult’ and/or for any children you may be parenting together as ‘qualified children’.  See www.welfare.ie

Only civil partners, and not cohabitants, can claim for survivors’ benefits on the death of their partner.  The Department of Social Protection has a useful Q&A section on its website.  See www.welfare.ie/EN/Pages/CivilPartnershipFAQS.aspx

If you are parenting alone see money section on Treoir’s website to find out about payments that you may be entitled to.

Medical Care
Ante-natal (before birth) care and post-natal (after birth) care in the public health services are generally free to all women.  In certain circumstances some charges may apply.



Maternity Benefit/Leave
If you qualify you can get Maternity Benefit for 26 weeks of your Maternity Leave.  See ‘money during pregnancy’ in the money section of Treoir’s website.

You are entitled to 26 weeks Maternity Leave no matter how recently you have started work or how many hours you work per week.  You can also take an additional 16 weeks Maternity Leave, but you won’t get Maternity Benefit for these extra weeks.

 
Adoptive Benefit/Leave
If you qualify you can get Adoptive Benefit for 24 weeks from the date of placement of your child.  The amount you will receive is the same as for Maternity Benefit.  See ‘money during pregnancy’ in the money section of Treoir’s website.

If you are an adoptive mother or a sole male adopter you are entitled to 24 weeks Adoptive Leave no matter how recently you started work or how many hours you work per week.  You can also take an additional 16 weeks Adoptive Leave, but you won’t get Adoptive Benefit for these extra weeks.

 
Paternity/Parental Leave
There is no statutory entitlement to paternity leave under Irish law.  Civil Service employees receive 3 days of paid special (paternity) leave following the birth or adoption of their child.  Some employers do provide time off to an employee as paternity leave for a specified period (either with or without pay) but it is entirely discretionary.  Check with your own employer.

A parent/adoptive parent or person who has a child dependent living with them (in loco parentis) is entitled to 18 weeks unpaid parental leave for each child.  This leave can be taken in a single block, separate blocks or broken down into hours but must be agreed with your employer.  The leave must be taken before the child is 8 years old.  It is important to note that parental leave is available to a civil partner or same-sex partner in respect of a child whom he or she is co-parenting, even if he or she is not the biological parent of the child.

See www.equality.ie


Tax/Succession
Civil Partners
Civil Partners are treated as married for most tax purposes i.e. they are assessed jointly and are entitled to claim tax relief in respect of each other.

A surviving civil partner is exempt from Inheritance Tax on all assets he or she may inherit from the deceased civil partner.

A child of a civil partnership is entitled to a Group A tax free threshold in respect of inheritances received from either or both civil partners. The current tax-free threshold for Group A (2011) is €250,000.  This is the same as for children of a marriage.

The following document contains comprehensive tax information (any amounts stated may have changed in recent budgets, please check) for Civil Partners. See http://www.revenue.ie/en/personal/faqs/taxation-civil-partnerships.pdf.

 
Cohabitants
Cohabitants are treated as single people and assessed individually for tax purposes and are not entitled to claim tax relief in respect of each other.

Cohabiting partners do not have automatic inheritance rights from each other.
If you are a qualified cohabitant you can apply for provision from the net estate of the deceased within six months after the probate or administration is first granted. An order under this section shall not affect the legal rights under the Succession Act 1965 of a surviving spouse or civil partner.

A surviving partner will pay tax at 30% on all assets over €16,604 s/he may inherit from his/her deceased partner.

A child of a biological parent is entitled to a Group A tax free threshold in respect of inheritance taken from his/her biological parent.  The current tax-free threshold for Group A (2011) is €250,000. A child of a non-biological parent will pay inheritance tax at 30% on all assets received over €16,750.

Principal Residence Relief allows an individual to receive a gift or inheritance of a residential property free from capital acquisitions tax (CAT), popularly known as inheritance tax or gift tax, if the following conditions are met:

The premises is/was the beneficiary's principal private residence for three years prior to the gift or inheritance.
The individual has no beneficial interest in any other residential property in the State.
The individual remains living in the property for six years after the gift or inheritance.  This does not apply if you are over 55 years of age.
The following document contains comprehensive tax information (any amounts stated may have changed in recent budgets, please check) for qualified cohabitants. See http://www.revenue.ie/en/personal/faqs/certain-rights-of-cohabitants.pdf.

 
Shared Parenting
The Shared Parenting section of the Treoir website offers some helpful tips to parents whose relationship has ended.  See this section for other useful publications on shared parenting.  The booklet Family Links contains helpful information for parents who are helping their children understand their family situation.


If you would like to talk through your individual situation, don’t hesitate to call us on our confidential LoCall number – 1890 252 084

supporta il documentario di LEI DISSE SI'

Per supportare la realizzazione del documentario Lei Disse si
cerca il progetto su produzionidalbasso.com
link http://www.produzionidalbasso.com/pdb...
e prenota una o più quote

"Lei disse sì" è il racconto dei mesi che precedono il matrimonio di Ingrid e Lorenza, che si sposeranno a Giugno in Svezia perché in Italia due persone dello stesso sesso non possono farlo.

Ingrid e Lorenza raccontano che l'esperienza del matrimonio è la stessa per tutti e che per organizzarlo i passi tradizionali sono sempre quelli: annunciarlo a parenti ed amici, trovare un posto in cui fare la festa, fare la lista degli invitati, pensare agli abiti, alle fedi, al cibo, etc.

"lei disse sì" è un progetto cross-mediale che attraverso un blog attivo da dicembre 2012 e una pagina facebook sta raccontando questo percorso, in modo più o meno leggero, incontrando la partecipazione di un'intera community.

Il documentario:
"Lei disse sì" trova il suo compimento in un documentario in cui si racconterà tutto il percorso fino ad arrivare al viaggio in Svezia, dove verrà celebrato il matrimonio insieme a partenti ed amici che seguiranno le spose per brindare a loro e ai diritti per tutti e tutte.

Il documentario verrà sviluppato partendo dalle pillole video del blog, si aprirà ad interviste e approfondimenti e sarà l'occasione per uno sguardo sui diritti civili nell'Italia del 2013.

Μια ανταπάντηση στο άστοχο-ομοφοβικό άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου για τον ομόφυλο γάμο

Ξεχορταριάζοντας την κραυγαλέα ομοφοβία της Σώτης

 στις 23 Μαρτίου 2013.
της Nana Rheims (Νανά Ράιμς)


Στην Κυριακάτικη Καθημερινή και συγκεκριμένα στο ένθετο «Γυναίκα» περιέχεται ένα άρθρο της γνωστής συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου με θέμα τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Διαβάζουμε επακριβώς το άρθρο εξηγώντας (με παχιά γράμματα μέσα στο κείμενο της συγγραφέως) την αστοχία, την ομοφοβία, την ανακρίβεια και την προχειροσύνη του. Δε δίνεται τόση σημασία γιατί είναι ένα άρθρο που μιλάει αρνητικά για το γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφυλόφιλων (υπάρχουν πλήθος τέτοια αν ψάξει κανείς στο διαδίκτυο και στον Τύπο) αλλά γιατί είναι γραμμένο από μία γνωστή, καταξιωμένη και δημοφιλή Ελληνίδα συγγραφέα.



«Εδώ στο Παρίσι γίνεται πολύς λόγος για τον γάμο των ομοφυλόφιλων,

Κρίμα που δε γίνεται κι αλλού.


για τον «γάμο για όλους» – όπως παρουσιάζει το σχετικό νομοσχέδιο η Αριστερά. Γίνονται διαδηλώσεις υπέρ και διαδηλώσεις εναντίον. Κι αν εμπιστευτώ τα μάτια μου, στις διαδηλώσεις της πρώτης κατηγορίας η πλειονότητα των αγωνιζόμενων είναι ετεροφυλόφιλοι.

Τι εννοείτε «αν εμπιστευτώ τα μάτια μου»; Θεωρείτε ότι τα μάτια σας και μόνο είναι ικανά κοιτώντας τους ανθρώπους να ξεχωρίσουν αν είναι ομοφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι; Αν ναι, πείτε μας που αγοράσατε το gaydar σας να πάρουμε κι εμείς. Δυστυχώς όμως οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμία απολύτως εμφανισιακή διαφορά από τους στρέιτ.


Τι συμβαίνει; Επιμένουμε, με σημαίες και ντουντούκες, να εξισώσουμε όλες τις μορφές σεξουαλικότητας, να ακυρώσουμε τους φυλετικούς ρόλους και τις φυλετικές ιδιαιτερότητες.

Δεν επιμένει κανείς να εξισώσει τις φυλετικές ιδιαιτερότητες. Οι ομοφυλόφιλοι άντρες θέλουν να παραμείνουν άντρες και οι ομοφυλόφιλες γυναίκες θέλουν να είναι γυναίκες. Αν μιλάτε για τους διαφυλικούς είναι κάτι άλλο και θα έπρεπε να γίνετε πιο συγκεκριμένη, αλλά δεν είστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που δεν έχει μάθει να διακρίνει την ομοφυλοφιλία από τη διαφυλικότητα.


Η γαλλική Αριστερά, κυβερνώσα και μη, θεωρεί ότι η άρνηση της διαφοράς είναι πρόοδος· στη Γαλλία η λέξη «πρόοδος» είναι ιερή, όπως και η λέξη «επανάσταση». Η διαφορά εκλαμβάνεται ως πηγή ανυπόφορης ανισότητας· οι Γάλλοι εφαρμόζουν κατά γράμμα και χωρίς φαντασία το σύνθημα της γαλλικής δημοκρατίας «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» και έτσι υπονομεύουν τη δημοκρατία. Με αυτή τη λογική, μεγάλη μερίδα ετεροφυλόφιλων, λες και νιώθουν ένοχοι

Τώρα η αλληλεγγύη ονομάζεται «λες και νιώθουν ένοχοι» α χα.


για τη βιολογική δυνατότητά τους για αναπαραγωγή,

Αχ καλή μου, βιολογική δυνατότητα για αναπαραγωγή έχουν και οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι, επιθυμία να συνουσιαστούν αποκλειστικά για αναπαραγωγή δεν έχουν.


επιζητούν να επεκταθεί αυτή η δυνατότητα στους ομοφυλόφιλους μέσω της ιατρικής μηχανικής. Και ως αποτέλεσμα θα προκύψει μια βιομηχανία μωρών

Μην αποκαλέσετε βιομηχανικό μωρό παιδί ενός φιλικού σας στρέιτ ζευγαριού που συνελήφθη με τεχνητή γονιμοποίηση γιατί πολύ θα στεναχωρηθεί!


τα οποία θα συλλαμβάνονται με εργαστηριακούς τρόπους και με δαπάνη των ασφαλιστικών ταμείων. Βρίσκω το όλο θέμα παιδαριώδες,

Άστοχος και άδικος ο χαρακτηρισμός για μία διεκδίκηση χρόνων και ένα θέμα που απασχολεί μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.


επειδή το να επιθυμούμε τα πάντα είναι ένδειξη ανωριμότητας – αυτό μπορεί να το πιστοποιήσει οποιοσδήποτε ψυχίατρος

το να επιθυμείς το δικαίωμα στο γάμο ως γκέι δε σημαίνει ότι «επιθυμείς τα πάντα» - η γενίκευση που κάνετε είναι δόλια και χαρακτηριστική των πλέον συντηρητικών στοιχείων της κοινωνίας.


Οι ομοφυλόφιλοι άντρες δεν μπορούν να κάνουν παιδιά – η ομοφυλοφιλία έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Ετσι οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν τέτοια σχέδια

Α ναι; Τους ρωτήσατε;


Όσο για τις ομοφυλόφιλες γυναίκες, μπορούν να αποκτήσουν παιδιά χωρίς να καταφύγουν στην τεχνολογία

Προς τι αυτός ο διαχωρισμός; Δηλαδή μία λεσβία η οποία θα πάει με έναν άντρα απλά και μόνο για την τεκνοποιία είναι οκ; Και αν μία ομοφυλόφιλη γυναίκα μπορεί τότε γιατί δεν μπορεί και ένας ομοφυλόφιλος άντρας; Ή μήπως οι ετεροφυλόφιλοι άντρες γεννάνε μόνοι τα παιδιά τους; Πολύ Σβαρτσενέιγκερ βλέπετε.


Από κει και πέρα, το πρόβλημα «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα» παραμένει

Ε, δεν το λες και όλα το να έχεις μία οικογένεια και ένα παιδί όπως όλος ο κόσμος ε;


είναι μια παρενέργεια της αρχής της ελευθερίας και μια έμμονη ιδέα που προκύπτει από την αρχή της ισότητας. Ωστόσο δεν είμαστε ίδιοι σ' αυτόν τον κόσμο, είμαστε ίσοι. Ισοι μπροστά στον νόμο, ίσοι μπροστά στις κοινωνικές ευκαιρίες.

Μα έλα που δεν είμαστε ίσοι μπροστά ούτε στο νόμο ούτε και στις κοινωνικές ευκαιρίες! Και για αυτό τα «πανηγύρια» με τις σημαιούλες και τις ντουντούκες.


Από την άλλη, δεν είμαστε ίσοι μπροστά στις βιολογικές ευκαιρίες. Λόγου χάρη, οι γυναίκες άνω των 45 ετών δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά.

Κάποιες μπορούν. Επίσης κάποιες στρέιτ κάτω των 45 δεν μπορούν. Α και σε κάποιους ετεροφυλόφιλους άντρες δεν τους σηκώνεται καν. Αυτούς μήπως να τους πετάξουμε στον Καιάδα; Να τους στερήσουμε το δικαίωμα στην τεχνητή γονιμοποίηση επειδή «δεν είναι ίσοι»;)


Ας σκεφτούμε και τι σημαίνει «γάμος για όλους». Ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων δεν αφορά ολόκληρη την κοινωνία, αλλά μια μειονότητα μέσα στη μειονότητα.

Με βάση τις επιστημονικές έρευνες και στατιστικές που κάνατε στον ελεύθερο χρόνο σας; Χμ μάλλον.


Διότι στις χώρες όπου υφίσταται καθεστώς συμβολαίου ελεύθερης ένωσης, το οποίο ρυθμίζει οικονομικά και συναισθηματικά ζητήματα στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, μόνο μια μειονότητα των ομοφυλόφιλων θα προχωρήσει σε «γάμο». Με άλλα λόγια, ενώ το συμβόλαιο ελεύθερης ένωσης είναι απαραίτητο (ως δυνατότητα), ο γάμος είναι περιττός.

Ο συμβολισμός των ανθρώπινων ιεροτελεστιών δεν έχει καμία σημασία ε;


Κοντολογίς γίνεται πολύς θόρυβος για το τίποτα.

Τίποτα; Μήπως είναι άδικο να απαξιώνουμε ολόκληρους αγώνες χρόνων απλώς και μόνο επειδή το θέμα δε μας απασχολεί προσωπικά;


Παραλλήλως γίνεται μια προσπάθεια τιθάσευσης της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικότητας με κομφορμιστικές, μικροαστικές, ισοπεδωτικές πρακτικές

Το ίδιο θα είχατε να πείτε μάλλον και τότε που δόθηκε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες ε; Τι ισοπέδωση Θεέ μου!


Επειδή ο γάμος ως τελετή –και όχι ως ιδέα– είναι αναχρονιστικός.

Και κακόγουστος και κιτς και άλλα πολλά αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.


Ειδικότερα, η ιδέα του γάμου έχει βιολογικό και κοινωνικό περιεχόμενο (αποσκοπεί στην αναπαραγωγή του είδους, στην προστασία των παιδιών, στη σταθερότητα των ανθρώπινων σχέσεων), αλλά στην εποχή μας υπάρχει πλήθος τρόπων για να συμβιώνει κανείς

Ενώ οι γκέι σχέσεις δε χρειάζονται σταθερότητα – εμείς μόνο σεξ κάνουμε, έτσι δεν πάει το στερεότυπο; .


Τελικά πολλοί ομοφυλόφιλοι δεν καταλαβαίνουν γιατί οι ετεροφυλόφιλοι έχουν πάρει τόσο ζεστά τον «γάμο για όλους».

Τελικά; Από πού προκύπτει πάλι αυτό; Ποιοι ομοφυλόφιλοι σας είπαν ότι δεν καταλαβαίνουν; Γιατί εμείς όσους ξέρουμε καταλαβαίνουν μια χαρά. Μάλιστα ξέρετε αναρωτιούνται πότε θα είναι και στην Ελλάδα οι ετεροφυλόφιλοι τόσο αλληλέγγυοι με τους ομοφυλόφιλους και θα βγουν και αυτοί στους δρόμους να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.


Γιατί πρέπει να κάνουμε όλοι τις ίδιες κινήσεις στη ζωή; Γιατί αυτή η εξομοίωση να θεωρείται πρόοδος;»

Είστε από τους λίγους μάλλον που θεωρούν την πρόοδο εξομοίωση. Οι ομοφυλόφιλοι και όσοι τους στηρίζουν δε ζητούν εξομοίωση, ζητούν ισότητα. Και γνωρίζουν πολύ καλά το νόημα αυτής της λέξης. Συμπέρασμα: Αν δεν έχεις ιδέα για ένα θέμα, καλύτερα να μην το πιάνεις στα χέρια σου ή στην πένα σου. Γιατί μπορεί να γίνεις άδικος, άστοχος, καυστικός χωρίς λόγο και να στεναχωρήσεις και μια μερίδα ανθρώπων που όχι τίποτα άλλο μπορεί να σε είχαν και σε μεγάλη εκτίμηση. Κρίμα.

24.3.13Η μάχη του φύλου και η εποχή του φόβου.


Το  πρόσφατο νέο-συντηρητικό ξέσπασμα της Σώτη Τριαντάφυλλου γύρω από το γάμο των ομοφυλόφιλων προκάλεσε δικαίως αντιδράσεις. Δες για παράδειγμα αυτό το άρθρο στο πολύ ενδιαφέρον περιοδικό 10%.  Θεωρώ ότι οι επικριτές της σε κάποιο σημείο – κυρίως λόγω ατυχούς διατύπωσης -- αναπαράγουν τον εσφαλμένο τρόπο σκέψης της εν λόγω συγγραφέως. Γράφω αυτό το κείμενο όχι τόσο για να επισημάνω αυτήν τη αστοχία.  Κυρίως θέλω να εξηγήσω με ποιο τρόπο όλη αυτή η συζήτηση συνδέεται με τα πλήθη των ανθρώπων -- στρέιτ ή γκέι -- που όχι μόνο δεν έχουν λεφτά για γάμο, αλλά αδυνατούν να πληρώσουν το νοίκι ή να αγοράσουν μια τυρόπιτα. 

Λέει λοιπόν ο (πολύ συμπαθής) αρθρογράφος:

''Οι ομοφυλόφιλοι άντρες θέλουν να παραμείνουν άντρες και οι ομοφυλόφιλες γυναίκες θέλουν να είναι γυναίκες. Αν μιλάτε για τους διαφυλικούς είναι κάτι άλλο και θα έπρεπε να γίνετε πιο συγκεκριμένη, αλλά δεν είστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που δεν έχει μάθει να διακρίνει την ομοφυλοφιλία από τη διαφυλικότητα..''

Φοβάμαι ότι με αυτή διατύπωση ο αρθρογράφος κάνει το ίδιο λάθος με τη συγγραφέα. Ενισχύει δηλαδή το στατικό διαχωρισμό των ανθρώπων σε ''άνδρες'' και ''γυναίκες'' (ή αν θέλεις ανάμεσα σε διαφυλικούς και ομοφυλόφιλους). Μπορεί αυτοί οι ''τεχνικοί'' και ''ουδέτεροι'' όροι να αποτελούν ένα οικείο και άρα πρακτικό λεξιλόγιο συνεννόησης. 'Όμως σήμερα πια οι κοινωνικοί επιστήμονες αντιμετωπίζουν όλες αυτές τις σημασίες με μεγάλη επιφύλαξη.

''Διαφυλικός'' δεν είναι μόνο αυτός/ή που αλλάζει τη βιολογική ''μορφή του φύλου'' του -- αλλά αυτός/ή που διαστρέφει διαρκώς τη διπολική ερμηνεία του σώματος ως ''αρσενικού'' ή ''θηλυκού''. Με άλλα λόγια αυτή/ος που εναντιώνεται στο στεγανό διαχωρισμό των ανθρώπων σε ''άνδρες'' και ''γυναίκες''. Υπό μία έννοια, είμαστε όλοι διαφυλικοί στο βαθμό που πασχίζουμε να υποκαταστήσουμε τη σημασία του φύλου με τη σημασία του προσώπου. Δεν χρειάζεται να είσαι τραβεστί, ούτε καν gay, για να το σαμποτάρεις τη σημασία της λέξης άνδρας ή γυναίκα


Η σεξουαλική απελευθέρωση, δεν μιλάει στο όνομα των ομοφυλόφιλων -- αλλά στο όνομα των προσώπων. Μιλάει στο όνομα όσων ντρέπονται ή αδυνατούν να αρθρώσουν και να νοηματοδοτήσουν το σώμα τους, το πρόσωπο τους και τη φωνή τους. Όχι απαραίτητα επειδή ντρέπονται για τον τρόπο που χρησιμοποιούν τα ''γεννητικά'' τους όργανα, αλλά επειδή, ας πούμε, δεν έχουν να φάνε, ή επειδή ένας ναζί ή ένα αφεντικό απειλεί τη ζωή τους. Στην παρούσα ιστορική φάση, η φτώχια, η βία και ο φόβος μετατρέπουν τους πάντες σε σεξουαλικές μεινότητες, επειδή ακριβώς τους απαγορεύει να εκφραστούν συναισθηματικά. Είμαστε όλοι ''ανώμαλοι'' στο βαθμό που δεν έχουμε τους υλικούς και τους ψυχολογικούς όρους να ζωγραφίσουμε τον εαυτό μας και τις σχέσεις μας με τους άλλους. Η απαγόρευση του προσωπικού ύφους -- αν θέλεις η καταπίεση του δικαιώματος να πλάθουμε τον εαυτό μας ως αισθητικό αντικείμενο -- να  δημιουργούμε δηλαδή ένα έργο τέχνης από εικόνες και αισθήματα -- με άλλα λόγια η απαγόρευση μιας ''στάσης ζωής'' είναι μέρος  της σεξουαλικής καταπίεσης.

Για παράδειγμα: Το να είσαι στρέιτ  άνδρας και να μην μπορείς να φορέσεις φούστα στη δουλειά σου ή να βάλεις τα κλάματα ή να αυτο-χαστουκιστείς. Το να είσαι ποδοσφαιριστής ή δικηγόρος και να μην επιτρέπεται να εκδηλώνεις το ψώνιο σου μέσω φράντζας ή τατουάζ ή ουράς στον κώλο σου. Το να σαι γυναίκα και να μην επιτρέπεται να κυκλοφορείς γυμνόστηθη. Όλες αυτές οι συστάσεις ευπρέπειας είναι μέρος του σκανδάλου: επαυξάνουν τη δικτατορία  της σημασίας του ''φύλου''.  Όλα αυτά είναι σχήματα που οργανώνουν εξουσιαστικά το ψυχικό ή το σωματικό μας κέλυφος. Είναι μια μορφή εξουσίας που μας ταξινομεί σε δυο κατηγορίες υποκειμενικότητας και κύρους. Περιορίζει τη σημασία του προσώπου μας σε ένα πινγκ-πονγκ νοημάτων ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο. Αυτή η ασπρόμαυρη παραγωγή προσώπων είναι τόσο αυθαίρετη όσο και μια διάκριση των ανθρώπων με βάση το χρώμα των μαλλιών τους. Σαν να χτίζεις πολιτισμικές αξίες και νοήματα με βάση τις τρίχες.


Το φύλο σου δεν περιορίζεται στην επιλογή σεξουαλικού συντρόφου αλλά στην αισθητική οργάνωση της διαφοράς σου – δηλαδή τον τρόπου με τον οποίο κατανοείς τον κόσμο. Να ακόμη ένα σοβαρό λάθος στο λεξιλόγιο της Σώτης Τριανταφύλλου -- η προοδευτική αριστερά δεν καταργεί τη ''διαφορά'' -- τη γιορτάζει-- λέει ζήτω στο διαφορετικό. Ζήτω σε νέες και απρόσμενες νοηματοδοτήσεις πεζών σχημάτων όπως ''γάμος'' ''άντρας'' ''γυναίκα'' ''οικογένεια''. Πάρε την έννοια του γάμου και ανατίναξε την -- καν' τη να μοιάζει με καρναβάλι. Η διεκδίκηση της αξιοπρέπειας είναι μια μάχη ύφους και αυτο-προσδιορισμού.
Μην ανέχεσαι να προσδιορίζουν οι άλλοι για ποια πράγματα πρέπει να  ''ντρέπεσαι'' . Μην ντρέπεσαι αν είσαι 'άσχημος', άνεργος και φτωχός στα 35 σου ή στα 55 σου.

Επινόησε με τους δικούς σου όρους το νόημα της 'υπερηφάνειας'.


Δεν θα έμπαινα στον κόπο να κάνω αυτό το σχόλιο. Μου αρέσει πολύ  το περιοδικό 10% και η κριτική τους είναι στην σωστή κατεύθυνση. Αλλά είχα πρόσφατα την ατυχή εμπειρία να συνομιλήσω με ένα ''επαγγελματία'' υπερασπιστή ευπαθών ομάδων. 'Ενα δικηγόρο, συμπαθή για τη δράση του, άλλα πνιγμένο σε μια δικολαβική και νομίκιστικη αντίληψη του διαφορετικού -- ανήμπορο να κατανοήσει τη σύγχρονη ποιητική του φύλου -- την νέα επιστημολογία της σεξουαλικότητας -- πέραν από νομικές κατηγορίες.

Συνοψίζοντας λοιπόν: Η καταδίκη ενός ''ύφους'' προσώπου συμμετέχει στην σεξουαλική καταπίεση.

Το φύλο σου δεν είναι μια σεξουαλική αλλά μια αισθητική πράξη.

Το σύνθημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης σήμερα είναι:
Ελευθερία στην αυτο-έκφραση! Κάτω οι ντροπές.
 

Επικοινωνία: post.nubila.blog@gmail.com