Με αφορμή τον χθεσινό εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, μέλη γυναικείων και φεμινιστικών οργανώσεων από διάφορα μέρη της Ελλάδας πραγματοποίησαν πορεία το μεσημέρι του Σαββάτου σε κεντρικούς δρόμους τις Ξάνθης.
Με κεντρικό σύνθημα «Δώστε τέλος στη σιωπή» δεκάδες εκατοντάδες γυναίκες, αφιέρωσαν τη διαμαρτυρία τους στη νεαρή κοπέλα, Ζωή Δαλακλίδου, που έχασε τη ζωή της πριν λίγους μήνες, όταν μετά τον άγριο βιασμό της ο δράστης την έκαψε ζωντανή.
Γυναίκες όλων των ηλικιών, που συμμετείχαν στην πορεία, πέρασαν μπροστά από το σπίτι της άτυχης κοπέλας, αποτίωντας ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη της.
Τα μέλη της Πρωτοβουλίας Κατά της Ομοφοβίας Ξάνθης που διοργάνωσαν τη σημερινή πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στη βία κατά των γυναικών, με δηλώσεις τους εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους σε όλες τις γυναίκες, που έπεσαν θύματα βιασμού και τόνισαν την ανάγκη η σύγχρονη ελληνική κοινωνία να μην κλείνει υποκριτικά τα μάτια της μπροστά σε τέτοιου είδους περιστατικά.
Τα πλακάτ των διαδηλωτών είχαν συνθήματα κατά της βίας εναντίον των γυναικών, στα ελληνικά αλλά και τα τουρκικά, με εμφαση στο βιασμό, την ενδοοικογενειακή βία, την ομοφοβία, το σεξισμό, την πατριαρχική οικογένεια.
Το πλαίσιο της διαμαρτυρίας έχει κεντρικό σύνθημα «σπαστε τη σιωπή» και εστιάζει στη σιωπή που αναπαράγεται από τα ΜΜΕ, αυτή που καλλιεργείται στην οικογένεια, στο σεξισιστικό σχολείο, στις θυματοποιημένες γυναίκες, στο μεροληπτικό δικαστικό σύστημα, τη θρησκεία και άλλα στερεότυπα, όπως αναφέρουν οι διοργανωτές.
Όπως αναφέρουν οι οργανώσεις που είχαν την πρωτοβουλία, καταγγέλουν «όλα αυτά στα οποία η τοπική κοινωνία έκλεισε τα μάτια και που βρίσκονται πίσω από κάθε μορφή βίας απέναντι στις γυναίκες, τον σεξισμό και την πατριαρχία. Γιατί οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι άντρες καθημερινοί που δικαιολογούνται, καλύπτονται, αποκρύπτονται και προστατεύονται από την κοινωνία και τα ΜΜΕ.»
Εκτός της τοπικής Πρωτοβουλίας κατά της Ομοφοβίας Ξάνθης, στη διοργάνωση και την πορεία συμμετείχαν η Φεμινιστική Πρωτοβουλία για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, η ομάδα Τerminal 119 για την κοινωνική και ατομική αυτονομία. Η πορεία στο κέντρο της πόλης συνδυάζεται με ένα διήμερο που οργανώθηκε στην Ξάνθη με κεντρική εκδήλωση την ομιλία στο Αμφιθέατρο ΠΡΟΚΑΤ από τη Σίσσυ Βωβού, τη Δήμητρα Γκογκίδου κ.α.
Ο σεξισμός και η βία μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης κρίσης αναδεικνύονται σε κυρίαρχα φαινόμενα. Η κοινωνική και πολιτική αστάθεια στρώνουν το έδαφος για να ξεπηδήσουν όλο και πιο βίαιες συμπεριφορές και πρακτικές. Η βία κατά των γυναικών είναι ένα καθημερινό φαινόμενο, που η έντασή του δεν μειώνεται, αντίθετα αποκτά ολοένα και περισσότερο μεγαλύτερες διαστάσεις. Αν αναλογιστούμε τις βίαιες επιθέσεις εναντίον των γυναικών αλλά και αυτών που διαφεύγουν των κυρίαρχων χαρακτηριστικών τα τελευταία χρόνια, θα διαπιστώσουμε την απίστευτη συχνότητα τέλεσης αυτών των πράξεων, την ατιμωρησία των δραστών, την συγκάλυψη των πράξεων κάτω από ένα μανδύα επικράτησης της αρρενωπότητας και του ανδρισμού ως συνέχιση της υπάρχουσας κατάστασης.
Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών τον περασμένο Μάιο, ο βιασμός και η δολοφονία της γυναίκας στην Ξάνθη, η διαπόμπευση της γυναίκας στην Εύβοια, οι ξυλοδαρμοί ομοφυλόφιλων στο δημόσιο χώρο και μεταναστών και γενικά η βία εναντίον εκείνων που δεν συμβάλλουν στη διατήρηση της κανονικότητας, στην οποία τόσο πολύ η συγκεκριμένη κοινωνία είναι προσανατολισμένη και άγχεται για τη διατήρησή της, δείχνουν ότι η έμφυλη-σεξιστική βία καλά κρατεί και αναπαράγεται με χαρακτηριστική ευκολία. Προφανώς και δεν μας προκαλεί εντύπωση η συντήρηση και έξαρση τέτοιων φαινομένων. Η κοινωνία άλλωστε στην οποία ζούμε δεν μας αφήνει τέτοια περιθώρια. Ξεμπροστιάζεται συνέχεια δείχνοντας το πραγματικό της πρόσωπο. Ένα πρόσωπο μίσους, δυσφορίας και δυσανεξίας στο διαφορετικό.
Ιδιαίτερα τώρα, που λόγω κρίσης η αβεβαιότητα και η ρευστότητα κυριαρχεί, η αναζήτηση της κανονικότητας μοιάζει όχι μόνο μονόδρομος αλλά και αυτοσκοπός. Οι λόγοι περί κρίσης λειτούργησαν επικουρικά σε όλη αυτή την κατάσταση. Ο σύζυγος που χτυπάει τη γυναίκα του ως ένα βαθμό δικαιολογείται που το κάνει γιατί είναι πολύ αγχωμένος είτε γιατί είναι άνεργος, είτε γιατί πιέζεται πολύ από τη δουλειά που έχει ή γιατί τα λεφτά δεν φτάνουν να συντηρήσει την οικογένειά του που τόσο πολύ αγαπάει και αυτό αποδεικνύει την επιτυχία του ως οικογενειάρχη και νοικοκυραίου. Ο ξυλοδαρμός της συζύγου ή και των παιδιών δικαιολογούνται λόγω κρίσης. Τέτοια περιστατικά είναι η καθημερινότητα πολλών γυναικών. Η κρίση ανάμεσα σε άλλα έδωσε και το άλλοθι στην κακοποίηση γυναικών.
Οι βίαιες αντιδράσεις των υποκειμένων βρίσκουν πια ένα βολικό άλλοθι να εκφραστούν, γιατί ας μην γελιόμαστε η βία προϋπήρχε της κρίσης, απλώς συγκαλυπτόταν κάτω από το μανδύα του καθωσπρεπισμού και μιας ευημερίας που δεν δικαιολογεί τέτοια φαινόμενα. Τώρα που το αφήγημα της ασφάλειας κλυδωνίζεται επικίνδυνα επιστρατεύεται η βία, σε μεγαλύτερες δόσεις και με απευθείας κάλυψη, για να συντηρήσει το αφήγημα της κανονικότητας. Η προβολή της βίας δεν συμβαίνει τόσο για να ευαισθητοποιήσει και για να μας ενημερώσει για αυτή, αλλά για να «νομιμοποιήσει» μεθόδους, λόγους και πολιτικές ενίσχυσής της. Τέτοιες πρακτικές εκφράζονται μέσα από την αντι-μεταναστευτική πολιτική, την εντατικοποίηση και ενίσχυση της κρατικής καταστολής, την υγειονομική περιχαράκωση του πολιτικού ως εθνικού χώρου και επιστροφή στις συντηρητικές και σταθερές αξίες του αφηγήματος: «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».
Όλα αυτά αποτελούν αντικατοπτρισμούς μιας βαθιάς, συντηρητικής κοινωνίας, στην οποία δεσπόζει η αστυνομία, η θρησκεία (με τη βοήθεια του θεού, της παναγίας θα βγούμε από την κρίση), ο στρατός, η πατρίδα και βεβαίως η οικογένεια ως επιστέγασμα όλων αυτών. Ο ρατσιστικός, ομοφοβικός, σεξιστικός λόγος στην Ελλάδα κυριάρχησε μαζί με την κρίση. Πρόκειται για έναρατσισμό, αδίστακτο και δολοφονικό που βρήκε το χώρο να εκφραστεί, να παράγει μολυσματικά και περιττά σώματα και να ευθυγραμμιστεί με το λόγο της Χρυσής Αυγής («Για να ξεβρωμίσει ο τόπος », «εμπρός Ηλία βάρα τη λεσβία »). Για αυτό και δεν εκπλησσόμαστε από τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής ούτε και από την είσοδό της στη βουλή. Η Χρυσή Αυγή συστηματικά νομιμοποιεί το πρότυπο του πολεμοχαρή, αρρενωπού, σεξιστή, ομοφοβικού άνδρα, το οποίο έχει βαθιές ρίζες στο ελληνικό, πολιτικό και κοινωνικό συγκείμενο και επιτέλους η κρίση έδωσε το άλλοθι να βγει στην επιφάνεια και να γίνει ορατό.
Εξάλλου παρατηρούμε ότι ο σεξισμός και η βία προκύπτουν από παντού, δε γνωρίζουν ιδεολογικές και πολιτικές γραμμές. Γιατί είναι πολιτικά σωστό να καταδικάζουμε τη βιαιότητα της Χρυσής Αυγής, αλλά τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να υπερασπίσουμε την ταυτότητα του λευκού, αρρενωπού, γυναικά, αριστερού-διανοούμενου άνδρα που θέλει να κραυγάσει όσο το δυνατόν δυνατότερα ότι δεν είναι αδερφή; Εκφράσεις τέτοιου είδους: «έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και οι Χρυσαυγίτες ακόμη με λένε αδελφή » ή «ο Κολοκοτρώνης ήταν μεγάλος μπήχτης» εκφραζόμενες από ένα βουλευτή της αριστεράς δεν ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς; Γιατί κάποιος να θέλει να αποδείξει στους Χρυσαυγίτες ότι δεν είναι αδερφή; Για χάρη των Ελλήνων νοικοκυραίων και αυτής της πολυπόθητης κανονικότητας που συμβολίζουν και που υποτίθεται έχει κλονιστεί από την κρίση, όλα φαίνεται να επιτρέπονται και να λέγονται από όλους. Με μεγαλύτερη έμφαση και σχεδόν κραυγάζοντας σπεύδουν να δηλώσουν αυτό που κυριαρχεί.
Και αυτό που κυριαρχεί βασίζεται στο φόβο απέναντι σε αυτό που ορίζεται ως διαφορετικό και που απειλεί να το αναιρέσει. Και ο φόβος φέρνει τη βία. Η βία κατακλύζει τις ζωές μας. Η καθημερινότητά μας είναι βίαιη. Λεκτικές επιθέσεις, σωματικές επιθέσεις, κρατική καταστολή και νομιμοποιημένη άσκηση βίας από αστυνομικούς με βασανιστήρια τύπου Αμπού Γκράιμπ, τακτικές και συχνές επιθέσεις σε ομοφυλόφιλους στο δημόσιο χώρο, επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο ότι ζούμε σε καιρούς βίαιους.
Η παραδοχή αυτή βέβαια πρέπει να αποτελέσει το εφαλτήριο για την σταδιακή και οριστική εξάλειψή της από την καθημερινότητά μας. Γιατί ως πότε θα δεχόμαστε τη βία απέναντι σε γυναίκες, ομοφυλόφιλους, άτομα με ειδικές ανάγκες, μετανάστες και στον όποιον διαφορετικό αγόγγυστα; Ως πότε θα σκύβουμε το κεφάλι δείχνοντας κατανόηση και ερμηνεύοντας αυτήν την βία; Πάντως όχι πια και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Η αναζήτηση της ελευθερίας είναι ένα μακρύ ταξίδι και το ξέρουμε καλά. Δεν μπορούμε να νιώθουμε ελεύθεροι όταν γνωρίζουμε ότι σημαντικά κομμάτια της κοινωνίας καταπιέζονται και κακοποιούνται.
Σπάμε τη σιωπή και δημιουργούμε μονοπάτια ελευθερίας για όλες και για όλους! Ενάντια στη βία, στο σεξισμό και την ομοφοβία για μια κοινωνία απελευθέρωσης!
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
fylosykis | 12/03/2013 | 0 σχόλια
της Φλώρας Νικολιδάκη
νομίζω ότι στους καιρούς που περνάμε το γέλιο είναι απαραίτητο.
η πορεία στη Ξάνθη ήταν μοναδική εμπειρία, για έναν άνθρωπο σαν και μένα που συνήθως κινούμαι σε γνωστά και οριοθετημένα πεδία. είχε όμως πολύ γέλιο, και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας:
κατ’αρχήν η σύνθεση του πούλμαν: φεμινίστριες, λεσβίες, αναρχοαυτόνομοι, τρανς.
όταν το συνειδητοποίησα, είπα στη Γωγώ ότι ο οδηγός θα μας ρίξει σε κανένα χαντάκι να ξεβρωμίσει ο τόπος.
είμαι σίγουρη ότι ο οδηγός θα διηγείται για πολλά χρόνια όσα άκουσε σε 20 ώρες διαδρομής.
μερικά χαριτωμένα:
- ρωτάω τον διπλανό μου: -εσύ από ποιά οργάνωση είσαι?
- από τους κουην τρανς
- δηλ., (επιμένω εγώ) βασίλισσες τρανς?
- όχι κουήν, αλλά κουήρ τρανς
- δηλαδή ?
-δηλαδή, ανώμαλες τρανς.
φαίνεται κοίταξα λίγο περίεργα, και αποφάσισε να μου εξηγήσει:
- δηλ. γεννιέσαι με ανδρικά γεννητικά όργανα, αλλά από μέσα σου είσαι γυναίκα. γίνεσαι λοιπόν γυναίκα, μπορεί και με ορμονοθεραπεία, αλλά ως γυναίκα γίνεσαι λεσβία.
- Στο πίσω κάθισμα κάθονται δύο άνθρωποι νεαρής ηλικίας, ο ένας άνθρωπος έχει κοντά μαλλιά και ο άλλος μακριά (δεν δεσμεύομαι για άλλη ιδιότητα), ανοίγουν ένα λαπτοπ, και με ρωτάνε:
- κυρία Φλώρα, θέλετε να δείτε τσόντα φεμινιστική?
- όχι, απαντάω, αλλά σε τι διαφέρει από μια κανονική?
- στην αισθητική, μου απαντάνε.
τα συνθήματα της πορείας ήταν εύστοχα, τα φωνάζαμε με άνεση όλες και όλοι και δεν έδειχναν να σοκάρουν τους μη συμμετέχοντες:
- οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι άνδρες καθημερινοί.
- ελλάς ελλήνων ρατσιστών, μίζερων ορθόδοξων και πατριαρχών.
-δεν ήτανε το αλκοόλ, ούτε η ανεργία, το χέρι του το σήκωσε η πατριαρχία .
-η πατριαρχία, σ’αυτή την κοινωνία, τελειώνει στα μπουρδέλα, αρχίζει στα σχολεία.
-εκείνη τρώει ξύλο και κρύβει την πληγή, όλες μαζί να σπάσει η σιωπή
κλπ.
στους τοίχους εμφανίσθηκε με σπρέι το σύνθημα:
- στην τσάντα μαχαίρι, τ’αρχ..ια στο χέρι.
η αντίθεση του συνθήματος με τα ζευγάρια που περνούσαν, ήταν εκκωφαντική:
εκείνος κρατούσε τη γυναίκα από το χέρι, αυτή βάδιζε μισό βηματάκι πιο πίσω, με τυλιγμένο το κεφάλι σε μαντήλα, και ένα παλτό κλειστό στο λαιμό και μακρύ μέχρι τις πατούσες.
Γενικά, η πορεία ήταν απολύτως επιτυχημένη, το έντονο συγκινησιακό στοιχείο κάλυψε τις ατέλειες του περιεχομένου, ήταν μαζική, έκανε μεγάλη αίσθηση στην πόλη, και όταν ξεκίνησε, η αποκριάτικη μπάντα στην πλατεία σταμάτησε. Συγγενείς και φίλες της Ζωής Δαλακλίδου ήταν στην πορεία με πανό.
Η οργάνωση του Σύριζα δεν είχε ενημερωθεί αρμοδίως (δεν έφτασε η εγκύκλιος).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.