μια εξήντα και βάλε χρονών, δεύτερης γενιάς Ιρλανδέζας, εργατικής τάξης, μεγαλο-μπούτς γιαγιά

Πέγκυ Σόου – Ένας τζέντλεμαν σε εμμηνόπαυση
Αφιέρωση
Αφιερώνω αυτό το βιβλίο στην Λόις Ουήβερ
που, ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, στην πραγματική ζωή και στο θέατρο των Split Britches, 
μου έμαθε πώς να μεταμορφωθώ
από τον σκληρό, πολιτικό, επιθετικό εγκληματία του δρόμου με το τσιγάρο
λεσβία μητέρα μπουτς φανερή
καμπαρέ περφόρμερ που ήμουν όταν με γνώρισε πριν από 33 χρόνια
στην πιο λεπτή ώριμη αγαπησιάρα μη λογική αναρχική
λεσβία γιαγιά που
είμαι σήμερα.

Και σε όλους τους διευθυντές και συνεργάτες παντού,
που καθιστούν δυνατά τα “σόλο” έργα/παραστάσεις.


Εισαγωγή: Τι σημαίνει να είσαι ανεξάρτητος σόλο καλλιτέχνης
(Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα) σ.39

Ονομάζομαι Πέγκυ Σόου. Είμαι σόλο καλλιτέχνις, και, εξαιτίας αυτού, είμαι σε συνεργασίες – ‘δεν θα ήμουν τίποτε χωρίς εσένα’.
Ε, θα ήμουν κάτι, αλλά όχι όλα αυτά που μπορώ να είμαι.
Γράφω χίλιες λέξεις, αλλά χρειάζομαι άλλους να τις επιμεληθούν.
Κινώ το σώμα μου, αλλά χρειάζομαι άλλους να μου δείξουν πώς μοιάζει, και να το φωτίσουν σε ένα χώρο.
Τραγουδώ και χορεύω γιατί ζητώ από κάποιον να φτιάξει μουσική, και έχω τη δική μου [θεατρική] εταιρία/κομπανία, ώστε να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω.

Υπάρχει και άλλη λέξη για τη ‘συνεργασία’ στο λεξικό.
Σημαίνει να είναι κανείς σε μυστικές συνεργασίες με μια άλλη χώρα: να είναι κατάσκοπος.
Θα μπορούσε να είναι αυτός ο ορισμός μου.
Ταξιδεύω από χώρα σε χώρα, 
Ξεγλιστρώντας ανάμεσα από σύνορα για να εργαστώ.
Είμαι μια μετανάστρια εργάτρια.
Με όλο το σεβασμό, ταξιδεύω εκεί που υπάρχει δουλειά.

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί στη διάρκεια αυτής της συνεργασίας.

Γιατί μερικές φορές εξελίσσεται θαυμάσια, και μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να φανταστείς καν γιατί το έκανες. Μέσα σε όλη την προσπάθεια, αν καταφέρνω τελικά να  ξαναγυρίζω στην πίστη στον εαυτό μου, είναι επειδή πιστεύω στον καλλιτέχνη μέσα στον καθένα μας, στην ομορφιά των ιστοριών του κάθε ανθρώπου. Η δουλειά μου πάντα ξεκινάει από τα δικά μου όνειρα και επιθυμίες, και προσπαθεί να πει μια αλήθεια αντί για ένα μήνυμα ή ένα αποτέλεσμα ή προϊόν. “Πιστεύω σε νέες αλήθειες, όχι σε παλιά ψέματα”. Νιώθω πολύ προνομιούχα που είμαι καλλιτέχνις, που μπορώ να γράψω αυτό που αποκαλώ δημιουργική αλήθεια. Δημιουργική αλήθεια είναι όταν παίρνεις μια βασική ώθηση ή γεγονός και προσπαθείς να το κάνεις ποιητικό.

Οργανώνω τις παραστάσεις μου με τον τρόπο που ζωγραφίζω: αυτό το νιώθω καλό, εκείνο μοιάζει να πηγαίνει εδώ, το άλλο μοιάζει ωραίο. Μου αρέσει αυτό το χρώμα. Προσπαθώ να μην αμφισβητώ τίποτε από όλα αυτά. Απλώς, δουλεύω με βάση την αίσθηση.

Και με μια επιμελήτρια και μια διευθύντρια, που συνήθως είναι το ίδιο πρόσωπο.

Δουλεύω με βάση την αγάπη, γιατί στο τέλος αυτή είναι η ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου: έκανα αυτό το έργο με αγάπη;

Φτιάχνω κωμωδία λέγοντας την αλήθεια – γιατί κατά βάση δεν υπάρχει τίποτε πιο αστείο από την αλήθεια.

Ως γυναίκα, δεν ένιωσα ποτέ ότι καταλάβαινα τι είναι αστείο. Αφιερώθηκα για σαράντα χρόνια στο να το ανακαλύψω από κοινού με ένα ακροατήριο, είτε ήταν ένα πιο τακτικό ακροατήριο θεάτρου ή περφόρμανς, είτε από γυναίκες στη φυλακή, ή από ανθρώπους σε πανεπιστήμιο, είτε από γυναίκες σε ξενώνα προστασίας από την οικογενειακή βία, είτε δημιουργώντας μια καινούρια παράσταση με δεκαοκτώ ταϊβανέζες γυναίκες που δεν μιλούσαν αγγλικά.

Αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι ότι μέχρι να μπω στο δωμάτιο με τους ανθρώπους, είτε είναι μια φυλακή, είτε ένα πανεπιστήμιο, (συχνά θα ευχόμουν να είναι ανταλλάξιμα, αφού, πιστεύω κατά βάση ότι είναι οικονομικό το ζήτημα), δεν έχω ιδέα τι θα βγάλουμε μαζί σαν συνεργασία. Τι φοβερός, φανταστικός τρόπος να ζεις.

Αυτό που βλέπετε εδώ είναι μια σόλο παράσταση.

Αυτό που δεν μπορείτε να δείτε εδώ είναι όλες οι λεπτομέρειες και οι βδομάδες και οι ώρες που γεμίζουν όλους τους ενδιάμεσους χώρους με τους άλλους ανθρώπους. Κατά κάποιο τρόπο αυτές οι εικόνες δεν είναι προϊόντα, αλλά θέσεις/τόποι. Είναι στιγμές που προσπαθούν να σου δείξουν τη συγκίνηση του να φτιάχνεις κάτι που δεν υπήρχε πιο πριν, ή το πόσο επίπονο είναι να προσπαθείς να δουλέψεις με έναν ειλικρινή τρόπο.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η φαντασία, οι συνθήκες, και η αποφασιστικότητα είναι αυτά που κάνουν τα πράγματα να συμβούν.

Στην τέχνη μου, προσπαθώ να περιγράψω τον κόσμο που έχω δημιουργήσει καθώς τον δημιουργούσα. Χωρίς ποτέ να αποδέχομαι τις οριοθετήσεις του “κανονικού” Βόριου-Αμερικανικού κόσμου, φτιάχνω περφόρμανς και θέατρο για αυτές και αυτούς που ενδιαφέρονται να ακούσουν την ποίηση, ή την οπτική γωνία μιας εξήντα και βάλε χρονών, δεύτερης γενιάς Ιρλανδέζας, εργατικής τάξης, μεγαλο-μπούτς γιαγιάς.

Με έχουν περιγράψει ως αρρενωπή. Κατά βάση, είμαι μια νέας μορφής θηλυκότητα. Με ενδιαφέρει να (δοκιμάσω τα όρια και να) πειραματιστώ με το αρρενωπή-θηλυκή, και το μπούτς-φαμ ως σημάδια ταυτότητας. Θέλω να πάω πολύ πιο πέρα από τα σύνορα του δωματίου των κοριτσιών και του δωματίου των αγοριών. Βλέπω ατελείωτους ορίζοντες και νέους τρόπους να δημιουργούμε και να προσδιορίζουμε τους εαυτούς μας σε αυτό τον δύσκολο, άπληστο πλανήτη, που το βάρος της μοιρασιάς του γέρνει τόσο πολύ προς το λευκό, ετεροφυλόφιλο αρσενικό. Μοιάζει, καμιά φορά στη ζωή μου εδώ πέρα, ότι αυτός ο πλανήτης θέλει να φύγει από τον άξονά του, να γείρει και να σκορπίσει όλα αυτά τα σκατά μέσα στη μαύρη τρύπα, και να ξαναρχίσει από την αρχή. Αυτοί ειδικά οι πολιτικοί καιροί είναι πιο σκοτεινοί από ό,τι συνήθως, με πολύ λίγους οραματιστές να αλλάξουν την πορεία. 

Για μένα το να είναι κανείς καλλιτέχνις σημαίνει το να κοιτάζει πολύ προσεκτικά αυτά που μας περιβάλουν, και να έχει το προνόμιο να παραμορφώνει τον καθρέπτη με σκοπό αυτός να αντανακλά καινούριες εικόνες στην κοινωνία μας. Σηκώνομαι κάθε μέρα και κάνω το καλύτερο δυνατόν που μπορώ για να δημιουργώ και να διδάσκω καινούρια οράματα, όχι παλιές ιδέες.

Πέγκυ Σόου,
Νέα Υόρκη, Σεπτέμβρης 2010