Η πρώτη Δεκεμβρίου είναι Παγκόσμια μέρα κατά του Aids.

Το πανό της ομάδας μας χθες στην εκδήλωση για την οροθετικότητα στο ippo bar και η Χαρις την ώρα που διαβάζει το παρακάτω κείμενο από τις "Οικογένειες Ουράνιο Τόξο" για τον HIV το AIDS και τις διακρίσεις που υφίστανται τα οροθετικά άτομα

Είμαστε σήμερα εδώ για να υποστηρίξουμε την οροθετικότητα όπως και όλοι εσείς.
Ήρθαμε σήμερα εδώ για να συμβάλλουμε και με τη δική μας φωνή να σπάσει η σιωπή γύρω από αυτό το θέμα.

Στην διακήρυξη δέσμευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τον HIV και AIDS επισημαίνεται στο άρθρο 13: “ Ο στιγματισμός, η σιωπή, οι διακρίσεις και η άρνηση καθώς και η έλλειψη εμπιστευτικότητας, υπονομεύουν τις προσπάθειες πρόληψης και θεραπείας και αυξάνουν τις επιπτώσεις της επιδημίας σε άτομα, οικογένειες, κοινότητες και έθνη.”
Οι οροθετικοί σημειώνονται κοινωνικά ως, οι διαφορετικοί, αυτοί που δεν ανήκουν σε εμάς, αυτοί που φέρουν το κακό, αυτοί που   μπορούν να μολύνουν.

Ο φόβος του στιγματισμού και της περιθωριοποίησης οδηγεί τις περισσότερες φορές τα οροθετικά άτομα να κρατάνε κρυφή την κατάστασή τους ακόμα και από τα πιο κοντινά τους πρόσωπα. Το έζησα αυτό το άγχος της αποκάλυψης όταν αγαπημένος μου παιδικός φίλος το καλοκαίρι του 87 έμαθε ότι κάποιος παλιός του ερωτικός σύντροφος πέθανε από AIDS. Στην αρχή δεν ήθελε με τίποτα να εξεταστεί και κράτησε τη στάση «προτιμώ να μην ξέρω»

 Ο φόβος του στιγματισμού και της απομόνωσης έμοιαζε μεγαλύτερος και από το φόβο του ίδιου του θανάτου. Το 94 μετά από ένα μεγάλο διάστημα που έζησε όχι ως οροθετικός αλλά ως ασθενής πέθανε . Το άγχος του αυτό τον οδήγησε στην πλήρη εγκατάλειψη του ίδιου του εαυτού και τελικά στον θάνατο.

Εννιά χρόνια μετά είδα ακριβώς το ίδιο έργο να επαναλαμβάνεται με άλλο φίλο μου που πέθανε τον περασμένο Αύγουστο. Είχε εξίσου απομονωθεί, κανένας δεν ήξερε ότι ήταν οροθετικός. Κανένας δεν έμαθε ότι νόσησε και όταν πέθανε σε ένα νοσοκομείο της επαρχείας η οικογένειά του μιλούσε για καρκίνο στον οισοφάγο και όχι για την πραγματική αιτία του θανάτου του, την καντινίαση του οισοφάγου που θα μπορούσε να τον συνδέσει με το AIDS. 

Η αποκάλυψη της οροθετικότητας σημαίνει σε πολλές περιπτώσεις χάνω την δουλειά μου, απολύομαι από το στρατό με συνοπτικές διαδικασίες, βρίσκω δύσκολα σχολείο να με δεχτεί, δυσκολεύομαι να βρω γιατρό ακόμα και για να μου αφαιρέσει τις αμυγδαλές, ασθενοφόρο να με μεταφέρει, νοσοκόμα να μου αλλάξει τον ορό. Σε προσωπικό επίπεδο σημαίνει συχνά ο σύντροφός μου με εγκαταλείπει, οι φίλοι μου με αποφεύγουν, η οικογένειά μου με πετάει στο δρόμο.

 

Ο στιγματισμός των οροθετικών σε κοινωνικό επίπεδο στην χώρα μας είναι προφανής, οι διακρίσεις κατάφορες, η δημόσια διαπόμπευση και η έλλειψη εμπιστευτικότητας βροντοφωνάζουν.

 Οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους χωρίς ουσιαστική βοήθεια από το κράτος και με την κοινωνία σε πλήρη άγνοια βρίσκονται πάνω σε μια ιδιότυπη Σπιναλόγκα που δεν περικλείεται από θάλασσα αλλά από την πλειοψηφία της «υγιούς» σε εισαγωγικά κοινωνίας γύρω τους. Γύρω τους αλλά όχι δίπλα τους, όχι κοντά τους, αλάργα, σε απόσταση ασφαλείας από την πηγή της μόλυνσης. 

Το θέμα δεν αφορά τους νοικοκυραίους, τους καλούς και ηθικούς ανθρώπους, τους οικογενειάρχες, αφορά μόνο τις αδελφές, τις πόρνες και τα πρεζόνια, τι να λέμε τώρα, τα ήθελαν και τα έπαθαν και ζητάνε και τα ρέστα από πάνω.
Το έτσι κι αλλιώς κατεστραμμένο σύστημα υγείας της χώρας με τα άδεια ταμεία μέσω των υπουργών του ψάχνει τρόπους για να ρίξει στον Καιάδα τους οροθετικούς ή έστω να τους πείσει να πέσουν μόνοι τους από απελπισία..

Το κράτος πρόνοιας κόβει τα επιδόματα την ίδια ώρα που ο κίτρινος τύπος κατηγορεί τους φορείς του ιού ότι από πρόθεση κόλλησαν για να πάρουν το επίδομα και κάνει λόγο για ύποπτη αύξηση των κρουσμάτων στην χώρα. 

Και η κοινωνία ακούει, ακούει και στριγγλίζει, τσιρίζει και μετατρέπει συνολικά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες από ομάδες υψηλού κινδύνου σε ομάδες υψηλής ενοχής.
Τι κι αν φωνάζουν επιστημονικοί φορείς, αρμόδιες υπηρεσίες υγείας και οργανώσεις ότι το κόψιμο των επιδομάτων δεν θα γεμίσει αλλά θα αδειάσει περισσότερο τα ήδη άδεια ταμεία,

 

τι κι αν επισημαίνουν ότι : «οι διακοπές θεραπείας απαγορεύονται λόγω του κινδύνου δημιουργίας αντοχής στον ιό κι ότι αν συμβεί αυτό οι γιατροί θα αναγκασθούν να δώσουν αργότερα πολύ ακριβότερες θεραπείες 'διάσωσης'.

 Δεν ακούνε το πόσο δραματικά θα αυξηθούν οι πιθανότητες μετάδοση του ιού, αφού είναι γνωστό ότι τα οροθετικά άτομα σε επιτυχή θεραπεία δεν είναι μεταδοτικά. Κανείς δεν ακούει ότι η διακοπή της θεραπείας θα έχει δραματικά αποτελέσματα τόσο στην υγεία των πολιτών όσο και στην επιβάρυνση του EΣY.

Το κράτος φοράει αποτελεσματικές ωτασπίδες και η φωνές αυτές χάνονται. 

Και η άγνοια συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει δύο δεκαετίες και βάλε μετά την εμφάνιση των πρώτων κρουσμάτων του ιού στην χώρα μας. Αλλά πώς να βρει χαραμάδα να τρυπώσει η γνώση όταν στα σχολεία μας δεν υπάρχει μάθημα σεξουαλικής αγωγής και τα νέα παιδιά μαθαίνουν κάθε τι που σχετίζεται με τη σεξουαλικότητα από το διαδίκτυο; Όταν θέματα «ταμπού» όπως η οροθετικότητα δεν συζητιώνται πουθενά και μπαίνουν κάτω από το χαλί για να τα κρύψουμε και να μην τα βλέπουμε; Και όλοι μαζί με τη σιωπή μας αφήνουμε την άγνοια να συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει.

Και αυτή η άγνοια οδηγεί στον φόβο, στον φόβο μπροστά στο άγνωστο, στην ασθένεια και στον θάνατο που η ασθένεια μπορεί να επιφέρει και όλο αυτό το πλέγμα της άγνοιας και της σιωπής οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον στιγματισμό και στην κοινωνική διάκριση των οροθετικών μετατρέποντάς τους από τα ΜΜΕ από ανθρώπους με ίσα δικαιώματα σε «υγειονομικές βόμβες».που θα σκάσουν και θα μολύνουν τις υγιείς μάζες των αθώων που δεν φταίνε σε τίποτα.

Το κράτος μοιράζει ωτασπίδες και στους πολίτες του για να μην ακούσουν, και οι πολίτες με ανακούφιση φορούν αυτές τις ωτασπίδες αφού άλλωστε το θέμα όπως είπα και πριν δεν τους αφορά. Αυτό το «δεν με αφορά» έχει όπως δείχνουν τα επιδημιολογικά στοιχεία αποβεί μοιραίο γιατί όπως είναι γνωστό ο HIV μας αφορά όλους. και όλοι μαζί πρέπει και οφείλουμε να τον αντιμετωπίσουμε.

Γράφει ο Δημήτρης Ασπρολούπος

Η πρώτη Δεκεμβρίου είναι Παγκόσμια μέρα κατά του Aids. Ο ιός που ευθύνεται το AIDS, o HIVανακαλύφθηκε το 1983 και από τότε έχουν γίνει πολλές και πολύ σημαντικές πρόοδοι όσον αφορά την αντιμετώπιση και τη θεραπεία του. Λόγω της έντονης κρούσης και της λανθασμένης αντιμετώπισης από τις κυβερνήσεις, της ασθένειας την δεκαετία του ’80, ο ιός αυτός προκάλεσε πολλούς θανάτους και πολλές αντιδράσεις από ανθρωπιστικές οργανώνεις. Και φυσικά έγινε θέμα πολλών και καλών ταινιών που θέλησαν να παρουσιάσουν το κλίμα της εποχής, και την επίδραση που είχε αυτός ο, τότε εξαιρετικά επικίνδυνος, ιός στους ασθενείς, τους φίλους, τους συντρόφους και την οικογένεια τους. Είτε ντοκιμαντέρ είτε ταινίες μυθοπλασίας οι ταινίες αυτές ενημέρωσαν και συγκίνησαν το κοινό και ανάδειξαν το θάρρος των ανθρώπων που πάλεψαν με τον HIV και δίνουν μαθήματα κουράγιου και δύναμης σε όλους μας.

Παρακάτω σας παρουσίαζουμε μερικές από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί με αυτό το θέμα.

How to Survive a Plague (2012)

Ο ακτιβισμός και οι ενέργειες δυο μη κυβερνητικών οργανώσεων, της ACT-UP και της TAG στην Αμερική, στις αρχές της δεκαετίας του ’80 κατάφεραν να κάνουν το AIDS από μια θανατηφόρα αρρώστια, κάτι πιο διαχειρίσιμο.  Το εξαιρετικό αυτό ντοκιμαντέρ περιέχει εκτός από συνεντεύξεις των ακτιβιστών τότε και τώρα, πολλά video από τις διαδηλώσεις και τις δράσεις τους και μας βάζει στο κλίμα της εποχής, στην αβεβαιότητα, τον κίνδυνο αλλά και το δυναμισμό των ανθρώπων αυτών που κατάφεραν να αλλάξουν την ιστορία και να κάνουν την κυβέρνηση των Η.Π.Α. και τις φαρμακοβιομηχανίες να φτιάξουν πιο αποτελεσματικά και πιο προσιτά φάρμακα για τον HIV. Η ταινία ήταν υποψήφια για Oscar Ντοκιμαντέρ το 2012.

Philadelphia (1993)

Λίγο μετά από τη Σιωπή των Αμνών η δεύτερη σημαντικότερη ταινία του Jonathan Demme έχει να κάνει με το Γολγοθά που πρέπει να ανέβει ο Tom Hanks από την στιγμή που ο χαρακτήρας του διαγνώστηκε με AIDS. Μέσα απ’ αυτή την πορεία ο σκηνοθέτης μας δείχνει όλες τις προκαταλήψεις που υπάρχουν γύρω από την ασθένεια αυτή και τις κοινωνικές κυρίως επιπτώσεις που μπορεί να έχει. Αποτυπώνει έντονα το κλίμα της εποχής που η Αμερική έβγαινε με πληγές από τα ομοφοβικά 80′s όταν δηλαδή πρωτοεμφανίστηκε ο ιός HIV. Δεν καλλωπίζει και δεν αποκρύπτει τα συμπτώματα του ρατσισμού που περιέβαλαν τους φορείς αυτή την εποχή και η θέαση της σήμερα μπορεί να είναι ένα τεστ για το κατά πόσο έχουμε προχωρήσει ως κοινωνία. Ήταν η πρώτη ερμηνεία του Tom Hanks με την οποία βραβεύτηκε με Oscar και μια από τις καλύτερες που έχει δώσει μέχρι σήμερα.

Longtime Companion (1989)

To Longtime Companion παίρνει την ιστορία από την αρχή. Από το πρώτο, αμήχανο δημοσίευμα των New York Times το 1981 μέχρι το τέλος της δύσκολης και ιατρικά διερευνητικής δεκαετίας του 80. Επικεντρώνεται περισσότερο στη gay κοινότητα μια και είναι αυτή που είχε πληγεί περισσότερο αυτήν την εποχή από τον ιό του HIV. Από τους μετέπειτα διάσημους πρωταγωνιστές του (στο cast συμπεριλαμβάνονται οι Dermot Mulroney, Mary-Louise Parker και  Campbell Scott)ξεχωρίζει ο Bruce Davison που με την συγκινητική και  ρεαλιστική ερμηνεία του προτάθηκε για Oscar για το ρόλο αυτό. Παρά το μελό της ιστορίας, το γεγονός ότι καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την δεκαετία, κάνει την ταινία αισιόδοξη και ταυτόχρονα δεικτική απέναντι στις αντιλήψεις της εποχής, τις φοβίες και την ανασφάλεια που κυριαρχούσε στα media και στα μυαλά των φορέων και των συντρόφων τους.

Kids (1995)

Αρκετά προκλητικό ακόμα και σήμερα, το Kids του Larry Clark συμμετείχε στο διαγωνιστικό των Καννών το 1995 και προκάλεσε συζητήσεις. Τόσο για την ωμή κινηματογράφηση του, όσο και για το θέμα του. Μπορεί εδώ το Aids να μην είναι το κυριότερο θέμα της ταινίας αλλά η θετική διάγνωση της τότε άγνωστης Chloe Sevigny χρησιμοποιείται ως άξονας του σεναρίου και με κάπως ακραίο αλλά και ρεαλιστικό τρόπο δείχνει την αναγκαιότητα της προφύλαξης και την συναισθητική κατάρρευση που μπορεί να νιώσει μια δεκαεξάχρονη κοπέλα που έχει μάθει ότι έχει προσβληθεί από τον ιό.

Dallas Buyers Club (2013)

Στο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα «Dallas Buyer’s Club» που αναμένεται μέχρι το τέλος του 2013, ο Matthew McConaughey θα υποδυθεί τον Ron Woodroof, έναν καουμπόι που την δεκαετία του ’80 κόλλησε τον ιό του ΑIDS. Παρότι ομοφοβικός, θα αναγκαστεί να συνεργαστεί με την κοινότητα των γκέϊ προκειμένου να καταφέρουν από κοινού να αντιμετωπίσουν την ασθένεια. Ο Woodroof σε μια προσπάθεια να βοηθήσει όσο μπορεί, θα ξεκινήσει να εισάγει παράνομα φάρμακα από το Μεξικό, ενώ θα είναι και αυτός που θα ανοίξει την πρώτη ομάδα στήριξης ασθενών με AIDS. Η ζωή του χαρακτηρίστηκε από τις προσπάθειές του για εναλλακτικές μορφές φαρμακευτικής αγωγής, ενώ και η επίδραση που άσκησε σε άλλους ασθενείς υπήρξε καταλυτική, μέσα από την δραστηριοποίηση των ανθρώπων αυτών γύρω από την αγοραπωλησία των συγκεκριμένων και παράνομα εισαγόμενων φαρμάκων στην Αμερική, υπό την σφραγίδα της ομάδας “Dallas Buyers Club”.  Αναμένουμε να δούμε την ταινία στους κινηματογράφους την ερχόμενη οσκαρική περίοδο.

Fire in the Blood (2013)

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου 2013 και με κεντρικό μήνυμα «Δες αυτό που βλέπουμε», οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, με τη συνεργασία του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας και του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, διοργανώνουν την προβολή ενός συγκλονιστικά επίκαιρου ντοκιμαντέρ, με τίτλο «Φωτιά στο Αίμα» («Fire in the Blood»), στον κινηματογράφο Ιντεάλ στις 15:00.

Tο συγκλονιστικό, αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ «Φωτιά στο Αίμα» του πρωτομεμφανιζόμενου Ντίλαν Μόαν Γκρέι, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Σάντανς, καταγράφει μία από τις λιγότερο προφανείς πτυχές του AIDS στο δυτικό κόσμο: τον πόλεμο που διεξάγεται στον τομέα των φαρμακοβιομηχανιών. Παθιασμένο και πέρα για πέρα πειστικό στα αιτήματά του, που στηρίζει με επιμελώς χτισμένη επιχειρηματολογία και «φωνές» όπως ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον και ο Ντέσμοντ Τούτου, το «Φωτιά στο Αίμα», αναδεικνύεται σε μια πολυεπίπεδη ιστορία για «την ιατρική, το μονοπώλιο και την κακία» και μιλά με αμείλικτη ειλικρίνεια, ανθρώπινη συγκίνηση και σοκαριστική ωμότητα για έναν πόλεμο που χάνουμε.

Δείτε περισσότερα στο επίσημο site του Φωτιά στο Αίμα

Χώρος προβολής: Κινηματογράφος Ιντεάλ (Πανεπιστημίου 46)
Ώρα: 15:00
Είσοδος δωρεάν (θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας)

* Η προβολή θα γίνει με ελληνικούς υπότιτλους

Επειδή όμως το σινεμά μπορεί μόνο να ενημερώσει και ευαισθητοποιήσει για το ίο, καλό είναι να παίρνουμε τις απαραίτητες προφυλάξεις και κάνουμε όλοι προληπτικά εξετάσεις οι οποίες γίνονταιδωρεάν σε διάφορα σημεία σε όλη την Ελλάδα.

Δείτε εδώ που μπορείτε να κάνε τεστ για τον ιό HIV

Διαβάστε περισσότερα για τον ιό και πως μεταδίδεται