Ο Φώτης Σεργουλόπουλος παντρεύτηκε
Διάβασα διάφορα σχόλια σχετικά με τον Φώτη Σεργουλόπουλο και το παιδί του. Κάποι@ υποστηρίζουν ότι μπόρεσε να το κάνει γιατί έχει χρήματα, είναι "γνωστός" κλπ ¨Όσο κι αν μοιάζει να μην υπάρχει ταξικός διαχωρισμός και όλοι οι ΛΟΑΤ να είμαστε πολίτες β' κατηγορίας θέλω να επισημάνω κάτι
Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς υπάρχει ταξικός διαχωρισμός ή τουλάχιστον οικονομικός διαχωρισμός σε αυτούς που έχουν χρήματα και σε αυτούς που δεν έχουν όταν μιλάμε για την δυνατότητα της απόκτησης παιδιού Πολλά ζευγάρια ανδρών που είχαν έρθει σε επαφή με την ομάδα μας (Οικογένειες Ουράνιο Τόξο) κατάλαβαν από την εμπειρία άλλων χωρών (Ιταλία, Ισπανία κλπ) ότι πρέπει να διαθέτεις τουλάχιστον 100.000 Ευρώ για να γίνεις γονιός με παρένθετη μητέρα σε ΗΠΑ ή Καναδά.Υπάρχει δυνατότητα βέβαια με λιγότερα χρήματα κα μεγαλύτερο ρίσκο αλλά και βάζοντας στον εαυτό σου βέτο αν θέσει ζητήματα ηθικής να αποκτήσεις παιδί και στις Ινδίες. Ακόμα κι αν ταξικά δεν ανήκεις στην οικονομική ελίτ θα πρέπει να έχεις ένα σπίτι να πουλήσεις ή τελός πάντων να βάλεις υποθήκη για να πάρεις (εάν σου δώσουν δηλ. κάτι που δεν συμβαίνει συχνά) δάνειο για αυτόν τον σκοπο. Είναι θετικό που ο Φώτης Σεργουλόπουλος, ανοιχτά ομοφυλόφιλος απέκτησε παιδι αλλά δείτε τι γράφει (που ελπίζω ότι δεν αντανακλά την δική του άποψη) το δημοσίευμα με τίτλο "Η γυναίκα που γέννησε το παιδί του Φώτη Σεργουλόπουλου" : "την ανατροφή του παιδιού θα έχει ο Φώτης Σεργουλόπουλος και το μωρό θα ζει μαζί του στο σπίτι. Η μαμά θα επισκέπτεται και θα βλέπει το παιδί όποτε το επιθυμεί και όποτε χρειάζεται για να μεγαλώνει σωστά" Δηλαδή ο Φώτης και ο εν δυνάμει (εάν υπάρχει) σύντροφός του δεν μπορούν από μόνοι τους να το μεγαλώσουν σωστά; Καλό θα ήταν μετά την χαρμόσυνη εξαγγελία να κάνει δηλώσεις και να βοηθήσει με τη στάση του να πάει μπροστά ΄γενικότερα το ζήτημα της απόκτησης παιδιών από ΛΟΑΤ.
Stelios Petrakis Ταξικος διαχωρισμος ΣΑΦΩΣ υπαρχει παντου... Το να εχει καποιος κοινα με εναν άλλον αλλα να ανηκουν σε διαφορετικές τάξεις δεν τους καθιστά ούτε αδέρφια , ούτε συνοδοιπορους...- Stavros Giannakopoulos Η αλήθεια είναι πως ο μη ετεροκανονικός σεξουαλικός προσανατολισμός υπερβαίνει τις τάξεις. Δεν υπάρχει ταξικός ρατσισμός στα ΛΟΑΔ άτομα επειδή ήδη υφίστανται βία. Μιλάμε για το θέμα των παρένθετων μητέρων και δωρητών σπέρματος κάτι που μόνο οι πλούσιοι έτερο ή γκέι μπορούν να "εκμεταλλευτούν" λόγω του συστήματος υγείας που δεν ευνοεί τις χαμηλές τάξεις ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου.
- Stelios Petrakis Συμφωνω αλλα οχι σε όλα Σταύρο... Ενας φτωχος ΛΟΑΔ με εναν πλουσιο ΛΟΑΔ εχουν κοινο παρονομαστη την καταπίεση και την βία που υφίστανται και οι δυο και ως εκ τουτου είναι "συντροφοι" σε αυτον τον συγκεκριμένο τομέα. Αργα η γρηγορα ομως εφ'οσον ανηκουν σε διαφορετικες τάξεις θα βρεθούν απέναντι ο ενας στον άλλον (μιλαμε παντα για ανθρωπους με ταξικη συνειδηση, οχι απολιτίκ)... Να μου'λεγες ο έρωτας να σου πώ εντάξει! αυτος ειναι οντως διαταξικός...
- Stavros Giannakopoulos Οι φίλοι μου είναι από πάμπτωχοι ως πάμπλουτοι. Το κοινό μας χαρακτηριστικό είναι η σεξουαλική διαφορετικότητά μας. Οκ και η αθεϊα μας. Στο πράιντ πάλι υπάρχουν ΛΟΑΔ όλων των κοινωνικών τάξεων και θρησκευτών πιστεύω και είμαστε όλες μια μεγάλη αγκαλιά. Οι ταξικές διαφορές δεν έχουν καμία θέση και καμία σχέση στο ΛΟΑΔ κίνημα.
- Stelios Petrakis δεν λεμε κατι διαφορετικο βρε! Αλλα το οτι εισαστε ΛΟΑΔ ειναι ΕΝΑ πραγμα που σας ενωνει, μπορει να υπαρχουν 1000 αλλα (ταξικά) που σας χωριζουν ,αυτο λεω! παραδειγμα: εισαι εργαζομενος,χαμηλομισθος και εκμεταλευόμενος, δεν μπορει να συμπαθεις το αφεντικο σου επειδη τυχαινει να ειναι και εκεινος ΛΟΑΔ! Ετσι δεν ειναι? Η διαδηλωνεις για καποιο δικαιωμα σου (αλλο , οχι ΛΟΑΔ) και ενας ΛΟΑΔ ματατζής σου ανοιγει το κεφάλι π.χ. ...
- Stavros Giannakopoulos Κι όμως λέμε κάτι πολύ διαφορετικό. Η σεξουαλική διαφορετικότητά μας ( ημών των ΛΟΑΔ), σε μια χώρα που την καταδυναστεύει, είναι υπερταξική. Αν ζούσαμε σε μια χώρα που σέβεται πλήρως τα δικαιώματά μας τότε και μόνο τότε θα υπήρχε ταξικός διαχωρισμός. Για την ώρα είμαστε πλούσιοι και φτωχοί μια γροθιά. Και αναφέρομαι στους - στις ΛΟΑΔ ακτιβιστές κι όχι στους παντρεμένους γκέι που κρυφά από τις γυναίκες τους κάνουν σεξ με άνδρες.
- Stavros Giannakopoulos Eso sí, para cumplir su proyecto en común, Manuel y Marcos afirman que han tenido que subir muchos escalones dejándose "la piel en el camino". Vendieron su casa y hasta hace poco pagaban préstamos (la gestación subrogada cuesta de 60.000 a 120.000 euros). Pero, hoy, cuando ven a sus cuatro hijos, dicen sentirse muy orgullosos. "La vida familiar de los homosexuales es mucho más relajada que la de los heterosexuales. En casa no hay roles masculinos ni femeninos. Compartimos tareas, hijos... Conciliamos. Tampoco escondemos nada y tratamos nuestra realidad con naturalidad", explican a 20minutos. Para el colectivo de Lesbianas, Gays, Transexuales y Bisexuales (LGTB), Manuel y Marcos piden normalización, adaptación de leyes, cambiar la escuela, poder registrar a sus hijos y aceptar la técnica por la que tres de sus hijos vinieron al mundo.
Πολύ ενδιαφέρον. 
Martha Iliadi καταρχας το να κανει οικογενεια ο οποιοσδηποτε ανθρωπος ειναι βασικο ανθρωπινο δικαιωμα , γραφω με αφορμη αυτο που αναφερεται στο ποστ οτι δηλαδη ο Σεργουλοπουλος κι ο ενδυναμει συντροφος του δεν μπορουν να μεγαλωσουν ενα παιδι σωστα; φυσικα και μπορουν αλλα μετα απο καποια ηλικια , εχετε σκεφτει ποιες ειναι οι συνεπειες στην ψυχοσυνθεση ενος παιδιου οταν αποχωριζεται τη μυρωδια της μανας του ειδικα το πρωτο ετος της ζωης του; για το καλο του παιδιου χρειαζεται συνεργασια με την μητερα τον πρωτο καιρο.Αυτο βεβαια ισχυει για ολους οχι μονο για ομοφυλα ζευγαρια.
http://www.prismanews.gr/index.php/life-style/item/63899-gynaika-paidi-sergoulopoulos
«Το άκουσα από τον Γιώργο Λιάγκα και αποστομώθηκα. Μία ερώτηση από έναν άνθρωπο που και μορφωμένο θεωρώ, και σύγχρονο.
«Πόσο φυσιολογικό θα βγει το παιδί του Φώτη Σεργουλόπουλου;»
Άφωνη έμεινα.
Στεναχωρέθηκα με τον Γιώργο, ή μάλλον για τον Γιώργο- τον οποίο αγαπώ και σέβομαι-, ένιωσα άσχημα για τον Φώτη γιατί ξέρω ότι είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και τρυφερή ψυχή, αλλά συμπόνεσα και αυτό το πλασματάκι, τον γιό του, που ήρθε στον κόσμο έχοντας κάνει ένα συμβόλαιο με την ψυχή του να αναδείξει τις βαθιές πληγές μίας σάπιας κοινωνίας, κατά την γνώμη μου απολιθωμένης, ψευτοπροοδευτικής, εμποτισμένη στον δηθενισμό και αποχαυνωμένη από την ανικανότητα της να ελιχθεί μέσω και εν μέσω των εξελίξεων καθώς παραμένει γατζωμένη σε αντιλήψεις και προκαταλήψεις που εδραίωσαν θρησκείες και κοινωνικοί θεσμοί, στην προσπάθεια τους να καθοδηγήσουν το ανθρώπινο είδος.
«Πόσο φυσιολογικό θα βγει το παιδί του Φώτη;»
Και ποιό είναι το φυσιολογικό ή μάλλον ακόμα καλύτερα ποιός το ορίζει;
Η κοινωνία;
Η κοινωνία της διαφθοράς;
Της ανισότητας;
Της χειραγώγησης και της πολιτικής δημαγωγίας που χρησιμοποιεί τους νόμους και τις νομοθεσίες ως μέσω δεσποτισμού και τυραννίας και όχι ως πολιτικό σύστημα που στόχο έχει την ειρηνική και ισότιμη συμβίωση των ανθρώπων σε μία κοινωνία όπου θα επικρατεί το δίκαιο και η ελευθερία στην έκφραση της ανάγκης της άποψης και της βούλησης;
Ή μήπως η θρησκεία και η Εκκλησία;… Άχαχαχα…
Η θρησκεία της τιμωρίας, της ενοχής, της απαγόρευσης, με εκπρόσωπο μία Εκκλησία που αρνείται να παντρέψει ανθρώπους του ίδιου φύλου, και να ευλογήσει την αληθινή αγάπη γιατί απλά δεν ακολουθεί το πρότυπο του Αδάμ και της Εύας, αλλά ωστόσο δεν δίνει και ερωτήματα σε απλά κενά του παραμυθιού που μας έχει ξεφουρνίσει όπως για παράδειγμα με ποιά μητέρα απέκτησαν παιδιά οι δύο γιοι του Αδάμ και της Εύας αφού δεν υπήρχε καμία άλλη γυναίκα πλην της μητέρας τους; ( αυτή την απορία είχα σε ηλικία επτά ετών και παρά το γεγονός ότι άκουσα πολλές μαλακίες περί αυτού, κανείς δεν μου έδωσε μία απάντηση πλην του ότι η αιμομιξία τότε ήταν φυσιολογική για την διαιώνιση του είδους.)
Ποιος λοιπόν από αυτούς τους «φυσιολογικούς» θεσμούς ορίζει ποιός και τι είναι φυσιολογικό;
«Πόσο φυσιολογικό θα βγει το παιδί του Φώτη Σεργουλόπουλου;»
Άφωνη έμεινα.
Στεναχωρέθηκα με τον Γιώργο, ή μάλλον για τον Γιώργο- τον οποίο αγαπώ και σέβομαι-, ένιωσα άσχημα για τον Φώτη γιατί ξέρω ότι είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και τρυφερή ψυχή, αλλά συμπόνεσα και αυτό το πλασματάκι, τον γιό του, που ήρθε στον κόσμο έχοντας κάνει ένα συμβόλαιο με την ψυχή του να αναδείξει τις βαθιές πληγές μίας σάπιας κοινωνίας, κατά την γνώμη μου απολιθωμένης, ψευτοπροοδευτικής, εμποτισμένη στον δηθενισμό και αποχαυνωμένη από την ανικανότητα της να ελιχθεί μέσω και εν μέσω των εξελίξεων καθώς παραμένει γατζωμένη σε αντιλήψεις και προκαταλήψεις που εδραίωσαν θρησκείες και κοινωνικοί θεσμοί, στην προσπάθεια τους να καθοδηγήσουν το ανθρώπινο είδος.
«Πόσο φυσιολογικό θα βγει το παιδί του Φώτη;»
Και ποιό είναι το φυσιολογικό ή μάλλον ακόμα καλύτερα ποιός το ορίζει;
Η κοινωνία;
Η κοινωνία της διαφθοράς;
Της ανισότητας;
Της χειραγώγησης και της πολιτικής δημαγωγίας που χρησιμοποιεί τους νόμους και τις νομοθεσίες ως μέσω δεσποτισμού και τυραννίας και όχι ως πολιτικό σύστημα που στόχο έχει την ειρηνική και ισότιμη συμβίωση των ανθρώπων σε μία κοινωνία όπου θα επικρατεί το δίκαιο και η ελευθερία στην έκφραση της ανάγκης της άποψης και της βούλησης;
Ή μήπως η θρησκεία και η Εκκλησία;… Άχαχαχα…
Η θρησκεία της τιμωρίας, της ενοχής, της απαγόρευσης, με εκπρόσωπο μία Εκκλησία που αρνείται να παντρέψει ανθρώπους του ίδιου φύλου, και να ευλογήσει την αληθινή αγάπη γιατί απλά δεν ακολουθεί το πρότυπο του Αδάμ και της Εύας, αλλά ωστόσο δεν δίνει και ερωτήματα σε απλά κενά του παραμυθιού που μας έχει ξεφουρνίσει όπως για παράδειγμα με ποιά μητέρα απέκτησαν παιδιά οι δύο γιοι του Αδάμ και της Εύας αφού δεν υπήρχε καμία άλλη γυναίκα πλην της μητέρας τους; ( αυτή την απορία είχα σε ηλικία επτά ετών και παρά το γεγονός ότι άκουσα πολλές μαλακίες περί αυτού, κανείς δεν μου έδωσε μία απάντηση πλην του ότι η αιμομιξία τότε ήταν φυσιολογική για την διαιώνιση του είδους.)
Ποιος λοιπόν από αυτούς τους «φυσιολογικούς» θεσμούς ορίζει ποιός και τι είναι φυσιολογικό;
Πόσο ειρωνικό έτσι;
Το ανθρώπινο είδος, που αν υπερέχει έναντι των άλλων , αυτό γίνεται τυπικά και μόνο εξαιτίας της «λογικής» που το διακρίνει, αδυνατεί να σκεφτεί ορθολογιστικά και ελεύθερα έχοντας την πιο «μπουρδελέ», ακανόνιστη και ανεξέλεγκτη «κοινωνία» σε σχέση με όλα τα άλλα είδη, από τα μυρμήγκια, μέχρι και το τελευταίο είδος μύγας που ζει στα σκατά.
2014 σχεδόν, και αναρωτιόμαστε αν θα βγει ή πόσο θα βγει φυσιολογικό ένα παιδί που θα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με έναν πατέρα, αλλά πιστέψτε με , επειδή γνωρίζω τον Φώτη, ένα παιδί που θα λάβει αμέριστη και ανιδιοτελή αγάπη, εύπλαστο ήθος, και θα μυηθεί στην ελεύθερη σκέψη και την ελεύθερη βούληση.
2014 σχεδόν, και αναρωτιόμαστε αν θα βγει ή πόσο θα βγει φυσιολογικό ένα παιδί που θα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με έναν πατέρα, αλλά πιστέψτε με , επειδή γνωρίζω τον Φώτη, ένα παιδί που θα λάβει αμέριστη και ανιδιοτελή αγάπη, εύπλαστο ήθος, και θα μυηθεί στην ελεύθερη σκέψη και την ελεύθερη βούληση.
Με το ίδιο σκεπτικό ας προβληματιστούν όλοι όσοι έχουν σκεφτεί το ίδιο με τον Λιάγκα, κατά πόσο θα βγει φυσιολογικό ένα παιδί που γεννήθηκε σε μία οικογένεια με μία μητέρα, γιατί ο πατέρας πέθανε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, σε μία οικογένεια με έναν πατέρα γιατί η μητέρα πέθανε στη γέννα, σε μία οικογένεια με τον παππού και τη γιαγιά , γιατί οι γονείς σκοτώθηκαν σε τροχαίο , ή μπήκαν φυλακή από χρέη ή ναρκωτικά.
Πόσο φυσιολογικό θα βγει ένα παιδί που οι γονείς του είναι χωρισμένοι, ή που μένουν μαζί αλλά έχουν διαμορφώσει ένα περιβάλλον αδιαφορίας γύρω από το παιδί τους τρέχοντας σε δουλειές και καριέρες.
Ένα παιδί που έχει δει τη μητέρα να ξυλοκοπείται από τον πατέρα, ή που έχει βιώσει τον πατέρα να πίνει και να γίνεται βίαιος στα παιδιά του.
Πόσο φυσιολογικό θα βγει ένα παιδί από φτωχούς γονείς που στερείται τα βασικά, ή από αμόρφωτους γονείς που δουλεύαν για να θρέψουν στόματα.
Αγάπη.
Πόσο φυσιολογικό θα βγει ένα παιδί που οι γονείς του είναι χωρισμένοι, ή που μένουν μαζί αλλά έχουν διαμορφώσει ένα περιβάλλον αδιαφορίας γύρω από το παιδί τους τρέχοντας σε δουλειές και καριέρες.
Ένα παιδί που έχει δει τη μητέρα να ξυλοκοπείται από τον πατέρα, ή που έχει βιώσει τον πατέρα να πίνει και να γίνεται βίαιος στα παιδιά του.
Πόσο φυσιολογικό θα βγει ένα παιδί από φτωχούς γονείς που στερείται τα βασικά, ή από αμόρφωτους γονείς που δουλεύαν για να θρέψουν στόματα.
Αγάπη.
Αγάπη θέλει ο άνθρωπος για να μπορέσει να μεγαλώσει.
Αγάπη, ασφάλεια, ζεστασιά, φροντίδα, τρυφερότητα, αναγνώριση, ικανοποίηση των βασικών αναγκών του, βιολογικών και συναισθηματικών, συμπαράσταση, ενθάρρυνση, εμψύχωση, χαρά, γέλιο, χάδι, χαμόγελο…
Αυτά θέλει ο άνθρωπος για να είναι καλά.
Και αυτά μπορεί να τα δώσει ένας άντρας με μία γυναίκα που αγαπιούνται ανιδιοτελώς, με υγιή τρόπο και έχουν φέρει στον κόσμο συνειδητά ένα παιδί.
Μία μάνα που είχε την ατυχία ή πήρε την απόφαση να μείνει μόνη. Ένας άνδρας που η ζωή ή οι επιλογές του τον έφεραν μόνο με έναν παιδί. Μία γυναίκα που υιοθέτησε ένα παιδί γιατί δεν μπόρεσε να κάνει δικά της. Οι γυναίκες σε ένα ίδρυμα που υποδέχτηκαν στην αγκαλιά τους ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος. Δύο άντρες που έχουν αποδεχτεί την αλήθεια τους και θέλουν να μεγαλώσουν ένα παιδί μεταγγίζοντας τους τις αξίες και τις ομορφιές του κόσμου και της ελεύθερης βούλησης και όχι τα κλισέ απαρχαιωμένων καλουπιών. Δύο γυναίκες που κατά το ίδιο σκεπτικό βγάζουν όλο το μητρικό τους ένστικτό σε μία οικογένεια, η οποία στα μάτια των αποστειρωμένων σίγουρα θα φαντάζει διαφορετική αλλά ουσιαστικά δεν θα είναι σε τίποτα καθόλου ελλιπής.
2014 και είμαστε τόσο μα τόσο πίσω τελικά, που ώρες και στιγμές , θεωρώ πως η οικονομική υπόσταση της κρίσης την οποία βιώνουμε, είναι αυτή στην οποία δίνουμε την μεγαλύτερη βαρύτητα γιατί απλούστατα σαν κοινωνία αυτό που μας αφορά είναι η ύλη και όχι η ουσία. Διαφορετικά θα είχαμε αντιληφθεί πως εδώ και αιώνες είμαστε βαθιά βουλιαγμένοι σε μία κρίση αξιών, αρχών και ήθους».
Μία μάνα που είχε την ατυχία ή πήρε την απόφαση να μείνει μόνη. Ένας άνδρας που η ζωή ή οι επιλογές του τον έφεραν μόνο με έναν παιδί. Μία γυναίκα που υιοθέτησε ένα παιδί γιατί δεν μπόρεσε να κάνει δικά της. Οι γυναίκες σε ένα ίδρυμα που υποδέχτηκαν στην αγκαλιά τους ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος. Δύο άντρες που έχουν αποδεχτεί την αλήθεια τους και θέλουν να μεγαλώσουν ένα παιδί μεταγγίζοντας τους τις αξίες και τις ομορφιές του κόσμου και της ελεύθερης βούλησης και όχι τα κλισέ απαρχαιωμένων καλουπιών. Δύο γυναίκες που κατά το ίδιο σκεπτικό βγάζουν όλο το μητρικό τους ένστικτό σε μία οικογένεια, η οποία στα μάτια των αποστειρωμένων σίγουρα θα φαντάζει διαφορετική αλλά ουσιαστικά δεν θα είναι σε τίποτα καθόλου ελλιπής.
2014 και είμαστε τόσο μα τόσο πίσω τελικά, που ώρες και στιγμές , θεωρώ πως η οικονομική υπόσταση της κρίσης την οποία βιώνουμε, είναι αυτή στην οποία δίνουμε την μεγαλύτερη βαρύτητα γιατί απλούστατα σαν κοινωνία αυτό που μας αφορά είναι η ύλη και όχι η ουσία. Διαφορετικά θα είχαμε αντιληφθεί πως εδώ και αιώνες είμαστε βαθιά βουλιαγμένοι σε μία κρίση αξιών, αρχών και ήθους».
Συζήτηση με φίλη στο inbox σχετικά με τη γέννηση του γιού του Φώτη Σεργουλόπουλου:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Φίλη
Βαρέθηκα να λέμε μαλακίες και να υποστηρίζουμε ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Το ζήτημα δεν είναι αν ο Σεργουλόπουλος απέκτησε παιδί όντας gay, το ζήτημα είναι ότι ο Σεργουλόπουλος ΕΙΝΑΙ ΓΥΡΩ ΣΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ! Θεωρώ άτυχα τα παιδάκια που έχουν τόσο μεγάλους γονείς. Καλώς κακώς, θεωρώ ότι υπάρχει μια ηλικία στην οποία μπορεί κάποιος να κάνει παιδιά και όσοι δεν το τηρούν πράττουν λάθος! Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μόδα να κάνουν παιιδά πενηντάρηδες και πάνω, ακόμα και γυναίκες χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία γίνονται μάνες μετά τα 45... Πως μεγαλώνουν τα παιδιά αυτά; Όταν γίνουν είκοσι χρονών, οι γονείς τους θα είναι εβδομηντάρηδες.. Πάντα υπήρχαν παιδιά με μεγάλους γονείς, αλλά ήταν οι ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ! Δακτυλοδειχτούμενα και όλοι τα λυπόμασταν... Δεν θέλω να σε συγχίζω, Σταύρο. Ξέρεις όμως ότι παρά τις μεμονωμένες διαφωνίες μας Σ' ΕΚΤΙΜΩ και πιστεύω ότι έχεις τις ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ σε ό,τι κάνεις! Γι' αυτό όπου έχω ένσταση νιώθω την ανάγκη να το εκφράσω, να το ξέρεις και να μη μείνει μέσα μου.. Πριν δυο χρόνια, φιλικό ζευγάρι, εκείνη ένα χρόνο μεγαλύτερη μου κι εκείνος 55, μου ανακοίνωσαν ότι θα γίνονταν γονείς μ' έναν απροσδόκητο τρόπο: μου είπε εκείνος "θα γίνω παππούς"! Τουλάχιστον είχαν το "γνώθι σαυτόν".. Και παρότι χάρηκα γι' αυτούς, γιατί ήταν χρόνια μαζί και το ήθελαν, δημιουργήθηκε κι ένας ΚΟΜΠΟΣ μέσα μου.. Όπως το ίδιο χαίρομαι τώρα για τον Σεργουλόπουλο, καλό παιδί φαίνεται και προφανώς το ήθελε πολύ, αλλά προβληματίζομαι κιόλας..
Καληνύχτα και ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ! Με κατέλαβε μια ΘΛΙΨΗ τώρα..
- Stavros Giannakopoulos
Μην προβληματίζεσαι καθόλου. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να γίνονται γονεις και άνθρωποι άνω των 30. Θα το συνηθίσεις με τον καιρό μια και οι επόμενες γενιές θα γεννούν παιδιά όλο και σε μεγαλύτερη ηλικία.
Αυτό που έχεις είναι ηλικιοφοβία.
Καλό είναι να την ξεπεράσεις.
- Φίλη
Οχι, δεν εχω, αληθεια στο λεω, ειμαι αρκετά μεγαλη κι ομως συναναστρεφομαι νεωτερους ανθρωπους οπως κι εσένα και δεν εχω κανενα προβλημα μ' αυτο! Απλα στο συγκεκριμενο θεμα εχω παγια αυτον τον προβληματισμο, στο σχολειο των παιδιων μου που πολλα παιδια ειχαν μεγάλους γονεις, παρατηρουσα πραγματα και το σκεφτομουν.
- Stavros Giannakopoulos
Το ίδιο θα σκεφτόσουν αν είχαν ομοφύλους ή μετανάστες γονείς. Έχει να κάνει με τι προσλαμβάνουσες έχεις. Θα το ξεπεράσεις με τον καιρό βλέποντας κι άλλα τέτοια άκρως φυσιολογικά ζευγάρια, που τυγχάνει να είναι διαφορετικά από το συνηθισμένο
Εγώ θα μιλήσω βασιζόμενη σε προσωπικές εμπειρίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο και να σας φανεί απίστευτο, όταν γεννήθηκα ο πατέρας μου ήταν 74! Είχε γεννηθεί το 1899, παντρεύτηκε με την μητέρα μου που είναι γεννηθείσα το 1936... (ο πατέρας της και ο σύζυγος της ίδια ηλικία).
Πιο ερωτευμένο ζευγάρι δεν έχω δει. Εκαναν τρία παιδιά (το δεύτερο χάθηκε πολύ νωρίς αλλά καμία σχέση με την ηλικία του πατέρα, προλαμβάνω κάποιους κακόπιστους), εγώ το τελευταίο στην σειρά.
Από τον πατέρα μου που ήταν όπως καταλαβαίνετε ένας πολύ μεγάλος ήδη άνθρωπος όταν εγώ πήγαινα δημοτικό έχω να θυμηθώ τα καλύτερα, γιατί ήταν πάνσοφος και με πολύ μεγάλη όρεξη για ζωή. Βέβαια βοηθούσε η απίστευτα γερή κράση του που έμοιαζε χωρίς υπερβολή 20 χρόνια νεώτερος και η πνευματική του μόρφωση. (Έχω καταλήξει ότι το αρχαίο νους υγιής εν σώματι υγιές είναι απόλυτα σωστό).
Ναι, ομολογώ ότι δεν κάναμε πολλά πράγματα μαζί όπως οι μικρότερης ηλικίας πατεράδες, αντίστοιχα όμως κάναμε πολλά πράγματα μαζί που ΔΕΝ κανουν οι μικρότερης ηλικίας πατεράδες.
Πέθανε σε βαθιά γεράματα (άγγιξε τα 100) πλήρης πνευματικής διαύγειας και πολύ καλής σωματικής κατάστασης από τυχαίο λόγο.
Δεν θα τον άλλαζα τον πατέρα μου με έναν που απλώς είναι πιο νέος. Όχι γιατί δεν μου έλειψε το παιχνίδι μαζί του αλλά γιατί είχα καθημερινά στα μάτια μου έναν ζωντανό θρύλο που μέχρι το τέλος της ζωής του μου εξιστορούσε την ιστορία που διάβαζα στα βιβλία. Και με ταξίδευε. Και εκεί που είναι ξέρω ότι με προσέχει ακόμα.
Αυτά. Καλή σας ημέρα και μην βάζετε ταμπέλες στους ανθρώπους. Ότι μπορεί να κάνει ένας νεαρός πατέρας το κάνει και ένας μεγαλύτερος, ότι μπορεί να κάνει ομοφυλόφιλος το κάνει και ένας μη ομοφυλόφιλος, ότι μπορεί να το κάνει ένας παραπληγικός μπορεί να το κάνει και ένας αρτιμελής, ότι μπορεί να το κάνει ένας έγχρωμος το κάνει και ένας λευκός. Αρκεί να τους πιστεύουμε...