http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.society&id=29100
http://www.megatv.com/protagonistes/default.asp?catid=25583&subid=2&pubid=32493175#toppage
Όσο κι αν η εδώ αφήγηση αγαπά τις λεπτομέρειες, επιτρέψτε μου να πω μόνο πως αν η τότε προκατάληψη το επέτρεπε ο Μιχάλης (o σύζυγος της Αλίκης) δεν θα προχωρούσε σ’ έναν «κανονικό» γάμο για να καλύψει την ομοφυλοφιλία του. Δεν δικαιολογώ την πράξη του, δηλαδή τον δήθεν γάμο του με την Αλίκη, ειδικά από τη στιγμή που εκείνη είναι το περισσότερο θύμα της ιστορίας. Την κατανοώ όμως στο σημείο που αυτό ενισχύεται και από τα λόγια της ίδιας της Αλίκης. «Ο Μιχάλης μ’ αγαπούσε σαν άνθρωπο. Κι εγώ γιατί είναι καλό παιδί. Αναγκάστηκε. Η κοινωνία, βλέπεις.». Λίγο μετά τον θάνατο της μητέρας της, η Αλίκη αυτοκτόνησε.
Χρόνια μετά η ομοφυλοφιλία δεν έχει πάψει να απασχολεί την κλειδαρότρυπα αλλά στα λόγια τουλάχιστον των περισσοτέρων μοιάζει να έχει γίνει αποδεκτή ως επιλογή. Δίκαια μάλιστα μια και οι περισσότεροι μοιάζουν να κατανοούν ότι η ομοφυλοφιλία σε «επιλέγει» (σου συμβαίνει) και δεν την επιλέγεις. Αυτό που ίσως επιλέγεις είναι αν θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να βιώσει την κλίση του ή θα επιλέξει το ψέμα, την εξαπάτηση ή την αρρώστια. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να καταδικάσει την Ελλάδα για τη μη επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και σε ομόφυλα ζευγάρια είναι μια δίκαιη απόφαση καθώς η χώρα μας δεν επιτρέπει σε χιλιάδες ανθρώπους να διευθετήσουν μια ζωή όμοια με των πολλών, με των κοινών ανθρώπων. Στην άποψή μου το πιο σκληρό απ’ όλα είναι το πόσο άσχημα μεγεθύνεται η υποκρισία μας. Από τις δηλώσεις στήριξης της ελεύθερης επιλογής ως το νόμιμο δικαίωμα του συμφώνου συμβίωσης υπάρχει μια απόσταση «αδιευκρίνιστη» και «αδικαιολόγητη» που το κλειδί ίσως της κατανόησής της βρίσκεται στο ότι κάποιες κοινωνικές ομάδες επιθυμούν να κρατούν κάποιες άλλες στον χώρο του παθολογικού και άρα του ευάλωτου.
http://stop-omofovia-xanthi.blogspot.gr/2013/11/video.html
Με την Αλίκη γνωριστήκαμε με αφορμή μια απ’ τις ιστορίες των παιδικών μου χρόνων, μια απ’ αυτές που άκουσα να λένε οι μεγάλοι. Αν ζούσε, σήμερα θα ήταν περίπου 55 χρόνων. Περισσότερο συχνά άκουγες τις κραυγές της παρά την έβλεπες. Οι μνήμες των γειτόνων σήμερα μπορούν εύκολα να ανακαλέσουν τη φωνή της, δυσκολότερα την όψη της. Ήταν μια γυναίκα που μπαινόβγαινε σαν φάντασμα στην αυλή του σπιτιού της για να ταΐσει τις ίδιες γάτες που αγαπούσε να αναθεματίζει. Δεν είμαι καθόλου βέβαιη ότι πάτησε ποτέ την άσφαλτο κάτω απ’ το πεζοδρόμιό της. Ούτε καν αυτό το ίδιο το πεζοδρόμιο δηλαδή. Η Αλίκη είχε διαγνωστεί με μανιοκατάθλιψη. Τη φρόντιζε η μητέρα της και άλλος κανείς. Πριν απ’ αυτό η Αλίκη υπήρξε μια εργαζόμενη γυναίκα. Γυναίκα χειραφετημένη και σύγχρονη. Παντρεμένη για ελάχιστα με κάποιον.
Το διαζύγιο έφερε την κατάθλιψη, η μοναξιά, τη μανία. Έτσι έλεγαν οι μεγάλοι. Η μάνα της, υπερπροστατευτική. Αναγνωρίζοντας το πρόβλημα της κόρης της, φρόντιζε να την κρατά μακριά από κοινωνικές εκδηλώσεις, την «έκοψε» -έλεγαν- ακόμα και από τις λίγες φίλες που είχε για να μη ζηλεύει τους ευτυχισμένους γάμους τους. Η κουβέντα για τον χωρισμό έμοιαζε στα ανήλικα, άμαθα αυτιά μου γρίφος. Κάτι μισόλογα, το διαζύγιο και η μανία. Μεγάλωνα, μάθαινα νέα της αλλά ο γρίφος παρέμενε γρίφος. Σε μια από τις βόλτες μου στη γειτονία της την πέτυχα να κάθεται στην αυλή. Μεγάλες γυναίκες πια κι εκείνη κι εγώ. Της χαμογέλασα. Όταν έμαθα πως η μάνα πέθανε, πήγα και τη βρήκα.
Όσο κι αν η εδώ αφήγηση αγαπά τις λεπτομέρειες, επιτρέψτε μου να πω μόνο πως αν η τότε προκατάληψη το επέτρεπε ο Μιχάλης (o σύζυγος της Αλίκης) δεν θα προχωρούσε σ’ έναν «κανονικό» γάμο για να καλύψει την ομοφυλοφιλία του. Δεν δικαιολογώ την πράξη του, δηλαδή τον δήθεν γάμο του με την Αλίκη, ειδικά από τη στιγμή που εκείνη είναι το περισσότερο θύμα της ιστορίας. Την κατανοώ όμως στο σημείο που αυτό ενισχύεται και από τα λόγια της ίδιας της Αλίκης. «Ο Μιχάλης μ’ αγαπούσε σαν άνθρωπο. Κι εγώ γιατί είναι καλό παιδί. Αναγκάστηκε. Η κοινωνία, βλέπεις.». Λίγο μετά τον θάνατο της μητέρας της, η Αλίκη αυτοκτόνησε.
Χρόνια μετά η ομοφυλοφιλία δεν έχει πάψει να απασχολεί την κλειδαρότρυπα αλλά στα λόγια τουλάχιστον των περισσοτέρων μοιάζει να έχει γίνει αποδεκτή ως επιλογή. Δίκαια μάλιστα μια και οι περισσότεροι μοιάζουν να κατανοούν ότι η ομοφυλοφιλία σε «επιλέγει» (σου συμβαίνει) και δεν την επιλέγεις. Αυτό που ίσως επιλέγεις είναι αν θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να βιώσει την κλίση του ή θα επιλέξει το ψέμα, την εξαπάτηση ή την αρρώστια. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου να καταδικάσει την Ελλάδα για τη μη επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και σε ομόφυλα ζευγάρια είναι μια δίκαιη απόφαση καθώς η χώρα μας δεν επιτρέπει σε χιλιάδες ανθρώπους να διευθετήσουν μια ζωή όμοια με των πολλών, με των κοινών ανθρώπων. Στην άποψή μου το πιο σκληρό απ’ όλα είναι το πόσο άσχημα μεγεθύνεται η υποκρισία μας. Από τις δηλώσεις στήριξης της ελεύθερης επιλογής ως το νόμιμο δικαίωμα του συμφώνου συμβίωσης υπάρχει μια απόσταση «αδιευκρίνιστη» και «αδικαιολόγητη» που το κλειδί ίσως της κατανόησής της βρίσκεται στο ότι κάποιες κοινωνικές ομάδες επιθυμούν να κρατούν κάποιες άλλες στον χώρο του παθολογικού και άρα του ευάλωτου.
http://stop-omofovia-xanthi.blogspot.gr/2013/11/video.html
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.