Να κάνει η μάνα.

Primary tabs

Με αφορμή το εξαιρετικό κείμενο της Φωτεινής Μπάξα "Τέκνο άγαμης μητέρας" είπα να αναφερθώ και στην άλλη πλευρά. Εκείνη της άγαμης μητέρας.

Ήταν μία (όχι και τόσο όμορφη) μέρα στη δουλειά, όταν ανακοίνωσα πως είμαι έγκυος. Ήμουν προετοιμασμένη για τις ερωτήσεις που αφορούσαν τον ανύπαρκτο γάμο μου και τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, που ποτέ δεν έκρυψα. Ή τουλάχιστον, έτσι πίστευα. Μία και μοναδική ερώτηση έφτασε για να σοκαριστώ όσο δεν έχω σοκαριστεί άλλη φορά στη ζωή μου.

"Ξέρεις ποιός είναι ο πατέρας;"

Μία συνάδελφος κατάφερε με πέντε, απλές, λέξεις να βιάσει ολόκληρη την προσωπικότητά μου. Στο ένα λεπτό που με πήρε να συνέλθω συνειδητοποίησα ότι θα ήμουν αναγκασμένη να αναφέρω την προσωπική μου ιστορία ή μέρη αυτής, πολύ συχνά στο κοντινό μέλλον. Στη δουλειά, στον παιδικό σταθμό, σε άλλες μαμάδες, σε γνωστούς και φίλους, ακόμα και σε ταξιτζήδες που όλο ευγένεια ρωτάνε τη μικρή αν ο μπαμπάς της φέρνει καραμέλες. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να πάρω το επίδομα του παιδιού από τον ΟΑΕΔ, μου είπαν πως δεν το δικαιούμαι γιατί το παιδί δεν ήταν αναγνωρισμένο. Νόμιζα πως έκανα ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο στα χρόνια που τα παιδιά και η γυναίκα θεωρούνταν κτήματα του άντρα, αλλά όχι. Βρισκόμουν στο σωτήριο έτος του 2011 στην Ελλάδα της Ευρώπης. Τρεις φορές έκανα τη διαδρομή ΟΑΕΔ- σπίτι και πίσω μέχρι να εξυπηρετηθώ.

Μετά από λίγο καιρό χώρισα τις αντιδράσεις σε δύο κατηγορίες. Αυτές της συγκαταβατικής λύπησης και αυτές του θυμού. Ξέρετε, εκείνα τα βλέμματα που λένε "καημενούλα παρατημένη από τον απαράδεκτο άντρα" ή "καημενούλα που δεν έχεις στον ήλιο μοίρα και θα μείνεις για πάντα μόνη". Και βέβαια υπήρξε και η απίστευτη ατάκα μιας κοπέλας όταν πήγα να τη συγχαρώ για την εγκυμοσύνη της "Και φυσικά θα παντρευτώ. Τι είμαι εγώ να κάνω παιδί άνευ γάμου;". Όχι, δεν την ρώτησα και όχι δεν ήταν κάποια κυρία βγαλμένη από τη δεκαετία του 50.

Και ο θυμός. Θυμός προς τον πατέρα που κανείς δεν γνώριζε αλλά κανείς δεν δίστασε να τον χαρακτηρίσει με φράσεις "α τον (βάλτε όποιο επίθετο θέλετε) που σε παράτησε, που δεν νοιάζεται, που δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του, που δεν τιμάει τα παντελόνια του, που δεν δεν δεν δεν... ". Είναι πολύ κουραστικό, φίλοι μου, να πρέπει να υποστηρίζει κάποιος τις επιλογές του συνέχεια. Και όχι δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα όταν κάποιος υποβαθμίζει τις δικές μου χωρίς να τις γνωρίζει.

Μια άγαμη μητέρα είναι απλά ένας άνθρωπος που έκανε διαφορετικές επιλογές από έναν άλλο άνθρωπο. Λάθος ή σωστές είναι δικές της για να τις κρίνει και να πορευθεί με αυτές και τα αποτελέσματά τους. Δεν είμαι χαρακτήρας από ελληνική κωμωδία που η άτιμη κοινωνία με έριξε στα Τάρταρα. Ούτε ανυπεράσπιστο κορίτσι που χρήζει προστασίας.

Στα 27 μου έχω δει ανθρώπους να με θεωρούν πόρνη, καημένη, παρατημένη, ζητιάνα αγάπης και απελπισμένη σε αναζήτηση του ανθρώπου που θα δώσει το επώνυμό του στο παιδί μου. Δεν είμαι τίποτε από όλα αυτά και ίσως να είμαι όλα αυτά. Δεν διαφέρω σε τίποτα από μία χωρισμένη μητέρα, από μία παντρεμένη μητέρα, από μία ομοφυλόφιλη μητέρα, από έναν χωρισμένο πατέρα, από έναν παντρεμένο πατέρα, από έναν γκέυ πατέρα. Δεν διαφέρω σε τίποτα από κανέναν άλλο γονέα και διαφέρω στα πάντα. Περνάμε τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες απελπισίες, τα ίδια άγχη και τις ίδιες χαρές. Απλά το κάνουμε με διαφορετικό τρόπο.

Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι -και τους ευχαριστώ ιδιαίτερα- που με αντιμετωπίζουν ως άνθρωπο και την κόρη μου ως αυτό που πραγματικά είναι. Ένα 3χρονο κοριτσάκι που πιστεύει πως είναι πριγκίπισσα και περιμένει τον Άγιο Βασίλη.

Φιλικά,
Ρρράνια

.http://diekdikw.gr/