Οικογένειες Ουράνιο Τόξο: Σύμφωνο Συμβίωσης ή από το ολότελα καλή ειν’ κι η Παναγιώταινα ...

Από την πρώτη στιγμή που βγήκε η καταδικαστική για τη χώρα μας απόφαση από το ΕΔΑΔ την χαιρετήσαμε με χαρά και ενθουσιασμό. Επίσης με χαρά είδαμε και την πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για το Σύμφωνο Συμβίωσης.

Μερικοί θεωρούν ότι το θέμα του συμφώνου συμβίωσης έχει ήδη τελειώσει και η επόμενη διεκδίκηση της κοινότητας θα είναι ο γάμος για όλους.

Το στενάχωρο είναι ότι πάντα όταν η αριστερά –που τουλάχιστον εμείς στις οικογένειες ουράνιο τόξο την θεωρούμε φυσική σύμμαχό μας- με καθαρή φωνή παίρνει θέση υπέρ των διεκδικήσεών μας ακούμε μαζί και διάφορες παραφωνίες όπως αυτή που γράφτηκε κάτω από την ενημέρωση για την συνέντευξη στο Κόκκινο της συνομιλήτριας σήμερα Βασιλικής Κατριβάνου που μεταξύ άλλων πρότεινε σε όσα ζευγάρια έχουν πρόβλημα να ζουν στην Ελλάδα να μεταναστεύσουν και προέτρεπε την κυρία Κατριβάνου να «κοιτάξει τα του οίκου της όπως - συνταξιούχους, μισθωτούς, άνεργους, άστεγους, πολύτεκνους, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, πλειστηριασμούς κατοικιών, ενοικιαζόμενους εργάτες, και όταν τα λύσει αυτά τότε να την ακούσει»

Άντε τώρα να εξηγήσεις ότι το ότι είμαστε λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί και τρανς δεν αποκλείει το να είμαστε άνεργοι, συνταξιούχοι, άστεγοι, πολύτεκνοι κλπ Για την ακρίβεια είμαστε κι εμείς συνταξιούχοι, μισθωτοί, άνεργοι, άστεγοι και ότι άλλο αναφέρει ο «σύντροφος» αλλά έχουμε κι ένα θεματάκι παραπάνω, δεν μας αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα να είμαστε ίσοι με όλους τους άλλους συνταξιούχους, άνεργους, ενοικιαζόμενους εργάτες κλπ. που αναφέρει. Η σύντροφός μου κι εγώ μεγαλώνουμε 5 παιδιά αλλά δεν έχουμε καμιά αναγνώριση και κανένα προνόμιο ως πολύτεκνες αφού νομικά είμαστε δύο διαφορετικές οικογένειες

Από την άλλη πολλοί και μέσα στο λοατ κίνημα θεωρούν ότι πρέπει να είμαστε ολιγαρκείς και να μην είμαστε αγνώμονες απέναντι στους συμμάχους μας σε σχέση με αυτά που κερδίζουμε συνολικά ως κοινότητα.

Η ελληνική παράδοση διαθέτει πολλές παροιμίες που αντικατοπτρίζουν αυτή τη στάση: π.χ. κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι ή από το ολότελα καλή ειν’ κι η Παναγιώταινα ή όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα.

Χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε σε τίποτα το μέγεθος της νίκης αυτής και της πιθανής θετικής εξέλιξης ώστε να θεσμοθετηθεί με νόμο στη χώρα μας η συμβίωση ζευγαριών του ίδιου φύλου θα ήθελα λίγο να σας μιλήσω για το πόσα άλυτα θέματα και πόσα επίσης αιτήματα για διεκδίκηση έχουμε μπροστά μας:

Αυτό που ακούμε πάρα πολύ συχνά είναι το εξής: «οκ, εντάξει να κάνουμε και νόμο για τα gay ζευγάρια, δεν είμαστε πια και Ουγκάντα αλλά όχι βρε παιδί μου να μεγαλώνουν και παιδιά» Η αγία, μοναδική πυρηνική οικογένεια της μιας μάνας και του ενός πατέρα μας κυνηγάει σε κάθε μας βήμα: Οι λέξεις «λεσβία» «τρανς» ή «ομοφυλόφιλος» όταν συνδέονται με την λέξη «γονιός» δημιουργούν σχήμα οξύμωρο και αδιανόητο για πολλούς.

Αν πάψει να μας απασχολεί η μορφή που θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να έχει μια οικογένεια, είναι πολύ πιο εύκολο να δούμε την πραγματικότητα που βιώνουμε αυτή την στιγμή στην Ελλάδα και που θεωρείται αναγνωρισμένος θεσμός για κοινωνίες άλλων χωρών: πως όλο και περισσότερα LGBT άτομα πραγματοποιούν μια βαθύτερη επιθυμία τους, να αποκτήσουν παιδιά, είτε σαν μονογονεϊκή οικογένεια είτε σαν οικογένεια ατόμων του ίδιου φύλου. Είμαστε εξίσου γονείς με όλους τους άλλους ξενυχτάμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όταν τα παιδιά μας έχουν πυρετό αλλά το δικαίωμα μας στη γονεϊκότητα αμφισβητείται καθημερινά και τα παιδιά μας είναι σε όλα τα επίπεδα παιδιά μιας κατώτερης θεάς, δύστυχα και δύσμοιρα αφού είχαν την ατυχία να τα μεγαλώνουν λεσβίες αδελφές και τρανς Μάλλον νοούνται ως περισσότερο δύσμοιρα και δυστύχα κι από εκείνα τα παιδιά που οι γονείς τους τα εγκαταλείπουν σε ιδρύματα αφού δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για την περίπτωση να θεσμοθετηθεί η δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών που ζουν σε ιδρύματα από ομόφυλα ζευγάρια . Καλύτερα στα αζήτητα του ορφανοτροφείου παρά να μεγαλώνουν με ανώμαλους που θα τα κάνουν τα παιδάκια σαν τα μούτρα τους, άσε που απώτερος σκοπός τους θα είναι να τα κακοποιήσουν.

Αφού το θέμα «υιοθεσία» λοιπόν είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να το προσεγγίσουμε ως λοατ και οι κοινωνικές υπηρεσίες για μας είναι απροσπέλαστες σαν τσιμεντένιοι τοίχοι αν θέλουμε παιδιά πρέπει να τα κάνουμε μόνοι μας!

Από την διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ακόμα αρχίζουν οι δυσκολίες,: χωρίς ο νόμος να αποκλείει σε λεσβίες ως γυναίκες μόνες να έχουν πρόσβαση σε τέτοιες τεχνικές τα δημόσια ταμεία δημιουργούν επιτροπές που εξετάζουν τις γυναίκες και μόνο όσες έχουν διαγνωσμένα ιατρικά προβλήματα που δεν επιτρέπουν την «φυσική» σύλληψη δικαιούνται συμμετοχή του ταμείου τους στην προσπάθεια. Όσες λοιπόν δεν έχουν άλυτο ιατρικό πρόβλημα αλλά είναι λεσβίες και δεν τα πάνε καλά με την διαδικασία της «φυσικής» σύλληψης ας πληρώσουν τα ακριβά ιδιωτικά κέντρα αν θέλουν να γίνουν μητέρες.

Κι εδώ ο « αριστερός σύντροφος» θα αντιτάξει τα σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι στην Ελλάδα επειδή το σύστημα της δημόσιας υγείας έχει καταρρεύσει, εδώ τα νοσοκομεία δεν έχουν ούτε γάζα να βάλουν στην πληγή του ασθενή και το ένα μετά το άλλο κλείνουν το προσωπικό τους μπαίνει σε διαθεσιμότητα και η λεσβία θέλει να ξοδέψουν τα ταμεία για να μείνει έγκυος; μα είμαστε σοβαροί τώρα; Δεν πειράζει που η λεσβία για να έχει πρόσβαση στην δημόσια υγεία έχει κρατήσεις από το μισθό της και δεν έχει επιβαρύνει το σύστημα ούτε με συμμετοχή σε φάρμακα για το συνάχι και για τον πονοκέφαλο, αυτό είναι άσχετο.

Αν τα καταφέρει λοιπόν κάποια να μείνει έγκυος και έχει σύντροφο εκεί αρχίζουν άλλα δύσκολα: σε όλες τις φάσεις της εγκυμοσύνης η σύντροφος πάντα έχει να δώσει ένα σωρό εξηγήσεις για το ποια είναι και ποιος ο λόγος της παρουσίας της δίπλα στην εγκυμονούσα. Το πιθανότερο είναι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να την αντιμετωπίσει ως αποκλειστική νοσοκόμα χωρίς χαρτιά και μπλοκάκι και όχι ως δεύτερη μητέρα. Όταν γέννησα η σύντροφός μου έδωσε μάχη για να δει τα παιδιά ενόσω εγώ ήμουν στην εντατική, γιατί όλο το προσωπικό στο νοσοκομείο Αλεξάνδρας επέμενε ότι αφήνουν να μπει στον θάλαμο των νεογνών μόνο ο «μπαμπάς» Την ίδια ώρα που εμείς είχαμε την εντύπωση ότι δημιουργούσαμε μια οικογένεια ανακαλύπταμε ότι στα μάτια όλων των υπόλοιπων δεν είχαμε τίποτα.

Δεν υπάρχει καμία νομική κατοχύρωση για μας. Αν αύριο εγώ πεθάνω τα βιολογικά παιδιά μου έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να βρεθούν με κάποιον άσχετο συγγενή μου 3ου βαθμού που δεν τον έχουν συναντήσει ποτέ παρά με την άλλη τους μητέρα. Αν χάσω τη δουλειά μου δεν θα έχουν δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης από την σύντροφο μου. Όσα για τις άλλες οικογένειες είναι αυτονόητα για τη δική μου απλώς δεν ισχύουν. Πληρώνουμε τους φόρους μας κανονικά αλλά εξακολουθούμε να είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Στα νομικά μας έγγραφα δεν φαίνεται πουθενά ότι εμείς μαζί μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ότι έχουμε κοινό γονεϊκό ρόλο. Τα παιδιά δεν μπορούν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό παρά μόνο με την βιολογική τους μητέρα αφού αποδείξουν ότι δεν υπάρχει βιολογικός πατέρας. Τα συνοδεύει ένα πιστοποιητικό γέννησης που αν δεν έχει κενό στο «όνομα πατρός» έχει απλώς ένα άσχετο όνομα που προστέθηκε με τη νομική διαδικασία «πρόσληψης πατρωνύμου».

Έχουμε πέσει μέσα σε ένα μεγάλο νομικό και θεσμικό κενό και δεν βλέπω πως θα μπορέσουμε να βγούμε χωρίς τη βοήθεια νόμων που να μας περιλαμβάνουν.

Ας μην φτάσουμε όμως αμέσως στα μακάβρια και στους θανάτους και ας δούμε άλλες απλές καταστάσεις: δυο άνθρωποι που ζουν μαζί και μεγαλώνουν παιδιά δεν είναι υποχρεωμένοι δια νόμου να μείνουν μαζί για πάντα. Όταν λοιπόν αυτοί οι δύο άνθρωποι χωρίζουν και είναι ετερόφυλοι δικαστήρια και νόμοι ορίζουν ζητήματα όπως η επιμέλεια των παιδιών, η διατροφή, το πότε τα παιδιά το έχει ο ένας και πότε ο άλλος κλπ. Αν αύριο αποφασίσω να χωρίσω με τη σύντροφό μου μπορώ να πάρω τα βιολογικά παιδιά μου και να μην την αφήσω να τα ξαναδεί ποτέ. Ή αν αύριο εκείνη αποφασίσει να με χωρίσει δεν μπορώ να της ζητήσω διατροφή για τα παιδιά. Αφού νομικά δεν είμαστε οικογένεια δεν θα επιληφθεί κανένα δικαστήριο και για τα ζητήματα της διάλυσης αυτής της οικογένειας με ότι αυτό συνεπάγεται.

Η δεύτερη μητέρα, αυτή δηλαδή που δεν είναι η βιολογική μητέρα ενός παιδιού σίγουρα είναι απολύτως αόρατη και σε δυσμενέστερη θέση σε κάθε περίπτωση. Όσο χρόνο και αγάπη κι αν δώσει, στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, στο σχολείο, και γενικά παντού την αντιμετωπίζουν ως παραμάνα, ως βοηθητικό οικιακό προσωπικό και ποτέ ως μητέρα κι αυτό είναι απίστευτα άδικο τόσο για την ίδια όσο και για το παιδί που μεγαλώνει μαζί της.

Για τους άντρες τα πράγματα είναι επίσης δύσκολα ή μάλλον δυσκολότερα, δεν μπορούν να γίνουν γονείς αν δεν έχουν λεφτά : τα διακόσια ευρώ που κοστίζει το σπέρμα σε μια τράπεζα σπέρματος δεν είναι σε τίποτα συγκρίσιμα με τις 100.000 χιλιάδες ευρώ που κοστίζει σε χώρες όπως η Αμερική ή ο Καναδάς μια αναπαραγωγική διαδικασία με παρένθετη μητέρα. Ακόμα κι αν δεν μπαίνει το ζήτημα ταξικά ως κάτι που οι πλούσιοι μπορούν να κάνουν και οι φτωχοί είναι αδύνατον ακόμα και να το διανοηθούν είναι σαφές ότι θα πρέπει ένα ζευγάρι να έχει έστω ένα σπίτι να πουλήσει ή να βάλει υποθήκη για να πάρει δάνειο ώστε να αποκτήσει ένα παιδί. Μέχρι τώρα στην ομάδα δεν έχουμε ζευγάρια αντρών με παιδιά και αυτό σε μεγάλο βαθμό συνδέεται με το οικονομικό κόστος που έχει ένα τέτοιο project πατρότητας και όχι με την μειωμένη επιθυμία των ομοφυλόφιλων ανδρών να γίνουν γονείς.

Πριν λίγες μέρες ο Αύγουστος Κορτώ, ανοιχτά ομοφυλόφιλος συγγραφέας και μεταφραστής έγραφε σε άρθρο του στο Protagon: «πήρα την απόφαση, όσες θυσίες κι αν απαιτήσει, σ’ όσους κι αν πρέπει να αποδείξω την καταλληλότητά μου ως πατέρα, πως κάποια μέρα θα γίνω κι εγώ ένας απ’ τους χαζομπαμπάδες που τόσο ζηλεύω.» Πριν λίγες μέρες πάλι, ο Φώτης Σεργουλόπουλος επίσης ανοιχτά ομοφυλόφιλος ανακοίνωσε μέσα από την εκπομπή του ότι έγινε πατέρας.

Ήταν μια ακόμα θετική ανακοίνωση για εμάς αφού η φωνή μερικών ανθρώπων φτάνει πολύ πιο εύκολα στα αφτιά της κοινωνίας. Ακόμα κι αν αύριο εγώ αυτοπυρποληθώ στο Σύνταγμα η φωνή μου δεν θα φτάσει εκεί που θα φτάσει η φωνή ενός ανθρώπου που έχει πρόσβαση στα μίντια και στον τηλεοπτικό χρόνο.

Ελπίζουμε ότι σταδιακά διάσημοι ή παγκοσμίως άσημοι και αόρατοι γονείς σιγά σιγά θα βγουν από την ντουλάπα και θα σταθούν δίπλα μας για να απαιτήσουμε όλοι μαζί ίσα δικαιώματα για τις οικογένειές μας και τα παιδιά μας. Αυτή η συστράτευση είναι ζωτικής σημασίας για μας.

Συχνά όταν τα παιδιά μας λένε ότι έχουν δύο μητέρες τα αντιμετωπίζουν τουλάχιστον ως μυθομανή, αλλόκοτα και ελαφρώς ανόητα : μα τι λες παιδάκι μου, δεν ξέρεις ότι μάνα είναι μόνο μία; Και το παιδάκι ξέρει ότι δεν κάνει λάθος κι ότι δεν λέει ψέματα ούτε είναι χαζό και ανόητο αλλά πώς να πείσει την καλή εκείνη δασκάλα που ξέρει ότι ένα παιδί έχει μαμά και μπαμπά και όχι μαμά και μαμά ή μπαμπά και μπαμπά… Σε κανένα σχολικό βιβλίο, ούτε καν σε εξωσχολικά βιβλία τα παιδιά μας δεν μπορούν να δουν αντίστοιχες οικογένειες με τις δικές τους, Σκεφτείτε για μια στιγμή μόνο πως είναι να μεγαλώνει κάποιος και να μη βλέπει ποτέ οικογένειες όπως η δική του σε κανένα βιβλίο, σε κανένα παραμύθι σε καμία ιστορία και πως τον κάνει να νιώθει αυτό. Και πως μπορούμε εμείς να διεκδικήσουμε ισότητα για τις οικογένειές μας όταν δεν υπάρχει κανένας νόμος που να μας αναγνωρίζει ως οικογένειες;

Και τώρα ο αριστερός «σύντροφος» θα έρθει με ύφος κάπως δυσαρεστημένο και θα μου μιλήσει για το πολιτικό κόστος και πως εντάξει εκείνος δεν είναι ομοφοβικός αλλά δεν είναι όλα τα μέλη και οι ψηφοφόροι το ίδιο πολίτικαλ κορέκτ οπότε ας αφήσουμε για την ώρα το θέμα «οικογένεια» στην άκρη να κάνει παρέα με το «πατρίς και το θρησκεία» γιατί έχουμε και σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούμε, προβλήματα που αφορούν τους πολλούς και όχι πέντε δέκα οικογένειες. Ναι μοιάζει να είμαστε λίγοι γιατί πάντα ο φόβος κρατάει τους ανθρώπους μακριά από διεκδικήσεις και πολλοί από εμάς έχουν πραγματικούς λόγους να φοβούνται να είναι στην πρώτη γραμμή εδώ μαζί μας.

Ναι η χώρα μας και η κοινωνία μας είναι συντηρητικές αλλά το πόσο συντηρητική ή όχι είναι η κοινωνία μιας χώρας είναι συνάρτηση του πόσο οι νόμοι του κράτους μέσα στο οποίο ζει αυτή η κοινωνία σέβονται και δεν καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών. Δεν νομίζω ότι η κοινωνία της Ισπανίας ήταν λιγότερο ομοφοβική από τη δική μας, απλώς το νομικό πλαίσιο που επέτρεψε στους λοατ να κάνουν οικογένειες δημιούργησε ένα δυναμικό κίνημα και οι λοατ γονείς εκεί ξεφύτρωναν από παντού σαν σαλιγκάρια μετά τη βροχή.

Δεν περιμένουμε αμέσως να λυθεί με ένα νομοσχέδιο το ζήτημα της ομοφοβίας στην χώρα μας, θα επαναλάβω κάτι που είπε η φίλη ακτιβίστρια Ilaria Trivellato, υπεύθυνη των οικογενειών ουράνιο τόξο στην περιοχή της Emilia Romagna στην Ιταλία για την ομοφοβία:«Αν ρωτήσετε ένα ψάρι τι βλέπει, θα σας απαντήσει: «Τον κοραλλιογενή ύφαλο, τα άλλα ψάρια, τα φύκια...» Δεν θα σας πει ποτέ: «Βλέπω το νερό». Το νερό δεν μπορεί να το δει, γιατί είναι παντού.
Η ομοφοβία είναι για μας ότι είναι το νερό για το ψάρι: κανείς δεν την βλέπει γιατί είναι παντού, γιατί μεγαλώσαμε μαζί της, γιατί την έχουμε ρουφήξει μαζί με το γάλα μας από την πρώτη μέρα που ήρθαμε στον κόσμο γιατί είναι «φυσική».
Η αποστολή μας σαν ακτιβιστές είναι να κάνουμε το νερό να φανεί. Γιατί δεν μπορείς να πολεμήσεις αυτό που δεν βλέπεις.