Η διαφορετικότητα και η σχολική ζωή

Χθές, 8/11/2013 βρεθήκαμε σε ένα συνέδριο για τον σχολικό εκφοβισμό. Ο κόσμος που το παρακολουθούσε λίγος και οι εκπαιδευτικοί ακόμα λιγότεροι. Την ίδια ώρα στα σχολεία η βία είναι κομμάτι της καθημερινότητας της σχολικής ζωή. Αναρωτιέται κανείς «μα οι δάσκαλοι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν τους τρόπους, να βρουν τα εργαλεία ώστε να βοηθήσουν τους μαθητές τους να ζουν χωρίς φόβο μέσα στο σχολείο;» Το ερώτημα είναι σύνθετο γιατί δεν ξέρουμε πως οι πληροφορίες για τέτοια συνέδρια μπορούν να φτάσουν στην πλειοψηφία των εκπαιδευτικών όταν η κεντρική ηγεσία του εκπαιδευτικού συστήματος δεν δείχνει να ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου.

Οι εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδας από το νηπιαγωγείο ως τα πανεπιστήμια θα μπορούσαν με συστηματική δουλειά να οδηγήσουν όλα τα παιδιά σε μια πιο ευτυχισμένη σχολική ζωή.

Ένας ευαισθητοποιημένος εκπαιδευτικός με τις κεραίες του ανοιχτές μπορεί καθημερινά να «πιάνει» τις ευκαιρίες που του δίνουν τα ίδια τα παιδιά και να τις αξιοποιεί αν έχει θέσει σαν βασικό του στόχο την δημιουργία ενός σχολικού περιβάλλοντος όπου η διαφορετικότητα δεν αποτελεί τροχοπέδη για την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά κινητήρια δύναμη της τάξης.

Θα σας παρουσιάσω ένα μικρό παράδειγμα:

Η συζήτηση με μια ομάδα νηπίων αφορούσε ένα «ουδέτερο» θέμα: Τα φρούτα του φθινοπώρου. Τι θα μπορούσε να δείξει στα παιδιά για τη διαφορετικότητα ένα τέτοιο ζήτημα; Εύκολα θα μπορούσε να πει κάποιος τίποτα. Όμως μια μικρούλα ζωγράφισε ένα κόκκινο αχλάδι, ένα αχλάδι τέτοιο που ξεχώριζε ως διαφορετικό από όλα τα άλλα πράσινα αχλάδια των άλλων παιδιών.

 

Αυτό το κόκκινο αχλάδι έδωσε αφορμή να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση για το πώς το διαφορετικό μας τρομάζει επειδή δεν το γνωρίζουμε. Η κουβέντα συνεχίστηκε και τα παιδιά μίλησαν για τον τρόπο που κατά τη γνώμη τους πρέπει να βλέπουμε το διαφορετικό αλλά και πως όλοι εμείς είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας χωρίς αυτό να μας εμποδίζει να συνυπάρχουμε να είμαστε φίλοι και να ζούμε χαρούμενοι μέσα στην ίδια τάξη-ομάδα. Μια μικρή παράσταση κουκλοθεάτρου τους έδωσε στο τέλος το βήμα για να πουν πιο συγκεκριμένα τις σκέψεις τους μέσα από τη φωνή των αχλαδιών, των μήλων και των πορτοκαλιών. Ήταν μια χαρούμενη και ευχάριστη μέρα για όλους που έβαλε ένα μικρό λιθαράκι στο οικοδόμημα της  αποδοχής του άλλου όσο διαφορετικός κι αν φαντάζει στα μάτια μας.